20. Orwig Sara - Świat Romansów [Temark] 20 - Pod drzewem miłorzębu.pdf - Regał 031 - kubolina12310

Sara Orwig

Pod drzewem

miłorzębu

Normie, z podziękowaniem za życzenia na Boże

Narodzenie...

Dawidowi, Susan, Joemu, Annie i Chesterowi - z miłością.

Rozdział 1

Skąpana w jasnych promieniach majowego słońca

szeroka, czteropasmowa ulica, do której przylegały bokiem

tereny należące do Ogrodu i Szkółki Leśnej Londona, tętniła

życiem. Za wysypanym żwirem podjazdem przyciągał wzrok

szpaler specjalnie dobranych drzew, które częściowo

zasłaniały widok na dość okazały budynek, wykonany ze szkła

i aluminium.

Mieściło się w nim biuro i dział finansowy firmy. Tego

sobotniego poranka Gabe London siedział za biurkiem

zawalonym papierami, ślęcząc nad kolumnami cyfr i klnąc

pod nosem całą tę robotę. Palcami jednej ręki niespokojnie

targał swoją krótką, ciemnobrązową czuprynę.

- Gabe, jej miłorzęby się nie przyjmują.

Uniósł głowę i spojrzał nieprzytomnie na swojego

młodszego brata, Pete'a, uśmiechającego się do niego od ucha

do ucha z drugiej strony biurka.

- Czyje miłorzęby się nie przyjmują? - spytał, z trudem

odrywając myśli od swoich obliczeń.

- Te z Domu Złotej Jesieni w Casa Grande - odpowiedział

niewinnie Pete, strząsając kawałki ziemi ze swoich dżinsów.

Drugą ręką odgarnął opadające na oczy, spłowiałe od słońca

włosy. Jego biała bawełniana koszulka była cała zakurzona,

podwinięte rękawy odsłaniały szerokie ramiona, a pod

brązową, opaloną skórą wyraźnie rysowały się napięte

mięśnie. - Wezmę ciężarówkę i pojadę je przesadzić, a

wracając zajmę się tymi krzewami, no wiesz, tymi ognikami

szkarłatnymi Wilkensa. Będę tu z powrotem w południe.

- Dobrze, oczywiście.

Gabe nachylił się nad swoimi liczbami, dodając

pracowicie jedne do drugich. Gdy tak wpatrywał się w

migające przed oczami kolumny cyfr, coraz natrętniej

prześladował go obraz rozradowanej twarzy brata. „Jej"

miłorzęby... Gabe odłożył pióro. Jego niebieskie oczy zwęziły

się, kiedy przypomniał sobie zamówienie na miłorzęby.

Odsunął krzesło tak gwałtownie, że omal się nie

przewróciło, wstał, otworzył segregator i zaczął przerzucać

papiery.

- Pete! - wybiegł z biura, wyprzedzając wychodzących

klientów. Wyciągał opięte dżinsami długie nogi, a jego

rozdrażnienie rosło z każdym krokiem, kiedy pędził wzdłuż

długich rzędów kwiatów, i dalej, mijając cieplarnie, na

wysypany żwirem placyk, skąd właśnie ruszała duża

ciężarówka.

- Pete! Zaczekaj chwilę!

Pete zahamował i z uśmiechem wychylił się przez

okienko. Gabe podbiegł do ciężarówki.

- To już trzecia rozsada miłorzębów dla Casa Grande!

- Wiem - Pete uśmiechnął się jeszcze szerzej, a w jego

glosie Gabe wyczuł rozmarzenie.

- Do diabła! Nigdy dotąd nie straciliśmy tylu drzew. To

duże zamówienie. Pani Smith zadzwoniła już w poniedziałek,

wściekła jak nie wiem co z powodu tych pierwszych

miłorzębów, które się nie przyjęły.

- Naprawdę? Nie przypominam sobie jej telefonu.

Gabe zmrużył oczy. - Dom Złotej Jesieni w Casa Grande -

przeczytał głośno. Pracował tam na zlecenie właściciela,

Dereka Jacksona. Zaplanowali wspólnie park na terenie

posiadłości. Nie mógł sobie przypomnieć, by kiedykolwiek

widział panią Smith. - Jak wygląda pani Smith? Pete

oprzytomniał i machnął ręką.

- Jak wygląda? Ach... to starsza kobieta. Siwe włosy, buty

ortopedyczne, aparat słuchowy. Nie wiem. Okulary

dwuogniskowe...

Gabe otworzył usta, patrząc w wielkie, niebieskie oczy

swego dwudziestojednoletniego brata i nagle podjął decyzję.

- No dobrze. Mam już jakiś obraz. Wy zostajecie tutaj.

- Coś ty! - Pete zamrugał oczami, a z jego twarzy znikł

szeroki uśmiech. - Ja mogę to zrobić!

- Wysiadaj. Ja posadzę drzewka dla tej miłej staruszki,

pani Smith. Te przeklęte miłorzęby nie powinny uschnąć czy

choćby stracić liści.

- Hej, Gabe...

- Ty i Tim zostajecie tutaj.

- Sam nie dasz sobie rady - zaprotestował Pete, podczas

gdy towarzyszący mu pracownik zeskoczył na ziemię. - Tim

może zostać, a ja ci pomogę.

- Pete, przejrzałem listę miesięcznych wydatków. Zdajesz

sobie sprawę, że liczy się każdy grosz. Czy wiesz, ile nas

kosztowały te uschłe drzewka? Wysiadaj z ciężarówki. Ty

zajmiesz się rejestrem kasowym, a Tim mógłby w tym czasie

rozładować transport nasion bawełny.

Pete niechętnie zszedł na ziemię.

- Będziesz potrzebował mojej pomocy.

- Poradzę sobie - odpowiedział ponuro Gabe.

Wspiął się do środka kabiny, włączył bieg i spojrzał na

formularz zamówienia, żeby przypomnieć sobie adres.

Nacisnął pedał gazu i ciężarówka ociężale wtoczyła się na

ulicę." Liście miłorzębu drżały wraz z całym pojazdem.

W biurze Domu Złotej Jesieni w Casa Grande Sandy

Smith odłożyła słuchawkę telefonu i przeszła przez hall do

apartamentu, w którym mieszkała. Stanęła przed lustrem i

roześmiała się. Cieszyło ją to, że wciąż bez trudu mieści się w

swoim stroju do tańca, w którym wodziła rej na ostatniej

zabawie w szkole średniej, jedenaście lat temu.

Nagły dzwonek telefonu przerwał jej wspomnienia,

podniosła słuchawkę.

- Cześć, Sandy - usłyszała głos swojej przyjaciółki, Becky

Connors. - Chciałam się tylko upewnić. Naprawdę chcesz,

żebym przyjechała na to spotkanie?

- Oczywiście, będzie mi bardzo miło. - Sandy zakręciła

się wkoło i popatrzyła przez ramię na krótką zieloną

spódniczkę, robioną na drutach białą włóczkową górę, białe

tenisówki i białe krótkie skarpetki. - Wiesz, czuję się strasznie

śmiesznie - dodała,

- Jestem pewna, że wcale nic wyglądasz śmiesznie.

- Och, nie bądź tego taka pewna. - Poprawiła warkocz,

który zatrzymał się na jej lewym ramieniu.

- To do zobaczenia o wpół do jedenastej. Wspólne zdjęcie

mamy dokładnie o jedenastej, potem planowane jest

spotkanie, a po nim lunch.

- Będę na pewno. Muszę jeszcze kupić mleko dla babci.

Przepraszam cię, Becky, ktoś dzwoni do drzwi. Muszę biec. -

Sandy odłożyła słuchawkę i pobiegła otworzyć.

Szerokie ramiona zasłoniły jej światło, a cały prostokąt

drzwi wypełniła potężna, muskularna pierś opięta trykotową

koszulką. Sandy poczuła nagle zapach żywicy, leśnego igliwia

i sosnowych szyszek, kuszący i mdlący, zapach, który ją

zaintrygował Podniosła wzrok, spojrzała w jasnobłękitne,

głębokie oczy przybysza, okolone gęstymi, ciemnymi rzęsami,

i zamarła z wrażenia - spojrzenie niebieskich oczu dokładnie

omiotło jej niecodzienny kostium, przebranie ze szkoły

średniej! Zarumieniła się ze wstydu, świadoma faktu, jak

głupio musi wyglądać, ale zanim zdołała cokolwiek

wykrztusić, nieznajomy warknął niechętnie:

- Czy zastałem twoją matkę?

Sandy pochyliła głowę, by ukryć uśmiech satysfakcji.

Rozbawiło ją to: jej dwudzieste dziewiąte urodziny były tuż

tuż i wyczekiwała na nie z drżeniem serca. Teraz jednak jej

strój, zachowany ze szkolnej zabawy, zmylił atrakcyjnego

20. Orwig Sara - Świat Romansów [Temark] 20 - Pod drzewem miłorzębu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: