16. Smith Collins Marion - Swiat romansow 16 - Prosto z jasnego nieba.pdf - Regał 031 - kubolina12310

Marion Smith Collins

Prosto z jasnego

nieba

Rozdział 1

„Na tegorocznej uroczystości nie ma wielkiego tłoku" -

pomyślała Molly Beddingfield. Cóż, aura była kapryśna.

Ostatni tydzień marca przypomniał mieszkańcom Virginia

Beach, że zima w tych okolicach jest surowa i rzadko kończy

się łagodnie. Molly zaparkowała swoją trzyletnią ciężarówkę

przed budynkiem Holiday Inn na Dwudziestej Piątej ulicy i

przez chwilę siedziała nieruchomo, patrząc na plac i zbitą

grupkę ludzi w ciepłych płaszczach i paltach. Chmury, ponure

i ciężkie, wisiały tak nisko, że wydawać się mogło, iż dzień

dopiero wstaje raczej, niż że zbliża się druga po południu.

Porywisty wiatr, wiejący znad wzburzonych wód

Atlantyku, ze złością szarpał kartki w ręku stojącego przed

mikrofonem mężczyzny. Ten zaś usiłował poradzić sobie z

nimi, lecz silny podmuch wyrwał mu jedną z nich, uniósł

wysoko, a potem raptownie cisnął w twarz stojącemu opodal

puzoniście.

Molly obserwowała to wszystko, siedząc w przytulnej i

ciepłej kabinie. Zastanawiała się, czy w Moss, w Norwegii,

gdzie teraz właśnie także świętowano to samo wydarzenie,

pogoda jest równie paskudna. Westchnęła. Trudno, trzeba się

będzie pogodzić z myślą, że trochę zmarznie jej... hmm, tylna

część ciała. Wysiadła z wozu, starając się zatrzasnąć drzwi

najciszej jak tylko można, by nie przeszkadzać mówcy.

Wiatr tylko czekał na jeszcze jedną ofiarę. Natychmiast

wczepił się w jej włosy, targając je, owijając nimi głowę,

wpychając do oczu i ust. Molly zatrzymała się i namacała w

kieszeni wełnianą czapkę. Czym prędzej wydobyła ją i

naciągnęła na uszy, wpychając pod spód niesforne kosmyki

włosów. Szczelnie zapięła pod szyją czerwoną kurtkę. Gołe

dłonie schowała do obszytych miękką flanelą kieszeni. No,

teraz trochę lepiej. Zeszła z podjazdu na plac i dołączyła do

grupki około czterdziestu kostniejących z zimna osób. Stała na

samym skraju i nie było jej najprzyjemniej; gdyby przyjechała

wcześniej, znalazłaby się w środku, gdzie skupieni ciasno

ludzie ogrzewali się nawzajem. A tak musiała sterczeć na

zimnie bez żadnej osłony.

Nic dziwnego, że niezbyt uważnie słuchała słów

mężczyzny na podium. Jej myśli biegły przez ocean, do

Europy. Miała nadzieję, że ludziom w tamtej grupie nie jest

przynajmniej tak zimno, jak jej tutaj.

Wiatr przyciskał kraciastą, plisowaną spódnicę do ud.

Cienkie rajstopy słabo chroniły przed zimnem. Molly dotknęła

palcem nosa sprawdzając, czy jest jeszcze na swoim miejscu,

ale szybko schowała dłoń do kieszeni. Nie sposób trzymać

gołe ręce na wietrze.

Mistrz ceremonii ogłosił wreszcie koniec przemówień.

Molly odetchnęła z ulgą, ale i z odrobiną żalu, bo lubiła to

coroczne święto. Było w nim coś romantycznego. Jej żywa,

plastyczna wyobraźnia, podobnie jak niemała znajomość

historii, pozwalały wczuwać się w przeszłość. Wszystko

przesuwało się wtedy przed jej oczami jak żywe...

Tamten marcowy dzień roku 1891 był równie wietrzny i

zimny. Może nawet i bardziej. Deszcz, na który teraz dopiero

się zanosiło, padał wtedy od rana, spuszczając na głowy

zebranych bure, miotane gwałtownymi podmuchami zasłony.

Norweski bark „Dyktator" - jeden z tych smukłych,

trójmasztowych żaglowców, których dzieje tak fascynowały

Molly - tonął w rejonie Tidewater u wybrzeży Virginii. Stacja

Ratownictwa Morskiego numer 2 w Virginia Beach odebrała

sygnał SOS. Przystąpiono do akcji ratowniczej, lecz ponieważ

przeprowadzana była w bardzo ciężkich warunkach, tylko

częściowo zakończyła się pomyślnie. Prababka Molly,

mieszkająca w owym czasie w tutejszym hotelu, nie tylko była

tego świadkiem, ale i brała w niej czynny udział.

Zza pleców zgromadzonych, Molly nie widziała tego, co

działo się przed podium. Ale i tak wiedziała, co się za chwilę

stanie. Po odegraniu hymnów narodowych Stanów

Zjednoczonych i Norwegii warta honorowa wyniesie wieniec

nad sam brzeg oceanu. Potem najsilniejszy z mężczyzn rzuci

go na wodę, tak daleko, jak tylko będzie mógł. Żarłoczny

ocean nie przyjmie ofiary. Po zapadnięciu zmroku fale

wyrzucą kwiaty na brzeg.

Jego uwagę zwróciły włosy dziewczyny. Gdy wysiadła z

samochodu, wiatr rozwinął wspaniałe sploty i otulił nimi całą

jej głowę. Nawet ten bezbarwny, szary dzień stanowił piękne

tło dla ich głębokiej barwy. Kiedy wetknęła je pod czapkę,

poczuł coś w rodzaju żalu. Trwało to zaledwie mgnienie oka.

Schodziła z podjazdu - a on patrzył na jej melodyjne, pełne

wdzięku, niemal taneczne ruchy. Na nogach miała czółenka na

wysokich obcasach, a nogi te, choć widoczne tylko od kolan,

były smukłe i powabne.

Przeszła przez plac i dołączyła do zebranych. Pod

wpływem zimna zgarbił ramiona. Patrzył na nią ponad

głowami ludzi. Wreszcie, popchnięty jakąś potężną,

tajemniczą siłą, począł się przepychać przez tłum.

Molly ze zdziwieniem stwierdziła, że dotkliwe uczucie

chłodu nagle znacznie osłabło. Ktoś pojawił się obok niej i

stanął na tyle blisko, że osłonił ją od porywów mroźnego

wiatru. Spojrzała przez ramię.

Szeroki, pełen wdzięczności uśmiech na jej ustach

przerodził się w wyraz najwyższego zdumienia.

Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Nie, to niemożliwe!

- myślała. Nieposkromione, romantyczne fantazje odłożyła na

bok jeszcze w czasach, gdy po ukończeniu studiów musiała

się nauczyć żyć w normalnym, nieco banalnym świecie. Do

kąta poszły dumne tarcze Uniwersytetu Princeton, oznaki

klubowe, wstążki do kwiatów, które nosiła we włosach, aby

ofiarować zwycięskiej drużynie chłopców. Nie, to nie mogło

być prawdą! Przygryzła dolną wargę i oszołomiona

wpatrywała się w śmieszne nieco, filcowe kwiatuszki na

kapeluszu stojącej przed nią paniusi. Nonsens - mówiła sobie.

- To tylko wyobraźnia, pobudzona przez dzisiejszą

uroczystość i rozmyślania o wydarzeniach sprzed stu lat.

Zerknęła przez ramię raz jeszcze... Mężczyzna, który stał

za nią, wcielał najśmielsze - i najbardziej skryte - jej dziecięce

sny i marzenia. To jego przedstawiały obrazki na kartach

przygodowych książek o podróżnikach, żeglarzach -

śmiałkach, przystojnych piratach. Ten mężczyzna... to po

prostu Eryk we własnej osobie, którego wyruszający na

żeglugę towarzysze, a potem cały świat, zwali Krwawy

Topór!

I ten to Eryk stał tu, obok niej, realny, z krwi i kości!

Wprost promieniował energią i władczą męskością, nic sobie

nie robiąc z potężnych uderzeń wiatru, jakby były niegroźną

bryzą. Był żywcem wyjęty z jej marzeń, był nawet jeszcze

większy i silniejszy!

Patrzył ponad jej głową. Właściwie to patrzył ponad

głowami wszystkich: miał dobrze ponad dwa metry wzrostu,

zaś bary szerokie jak niedźwiedź. Czoło ocieniał mu wysoki

kapelusz, spod którego sterczał przewiązany ciemną wstążką

harcap. „Brodaci najeźdźcy o jasnych włosach przybyli z

morza i zdobyli liczne miasta..." - Molly mimowolnie

zacytowała w myśli słowa kroniki. Spojrzał na nią. Nogi się

pod nią ugięły. Miał najpiękniejsze, najbardziej błękitne oczy,

jakie kiedykolwiek widziała. Głębokie, nieobecne, zapatrzone

gdzieś poza horyzont. Twarz jego była ogorzała, o mocnych,

zdecydowanych rysach, kwadratowej szczęce i szerokich

kościach policzkowych. Usta mocno zarysowane, o

zmysłowych, acz nie nazbyt obfitych wargach. Bielusieńkie

zęby. Gęsty cień nie golonego od kilku dni zarostu na

16. Smith Collins Marion - Swiat romansow 16 - Prosto z jasnego nieba.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: