Deveraux Jude - James River 04 - Uwiedziona.pdf - Regał 032 - kubolina12310

JUDE DEVERAUX

UWIEDZIONA

Wirginia, wrzesień I8O3 r.

Deszcz odgrodził niewielką gospodę od świata i wypełnił ją

mrokiem, tak że złociste światło latarni tworzyło niesamowite

cienie na ścianach. Po późnojesiennym słońcu, które grzało tego

ranka, nie zostało ani śladu, toteż we wnętrzu panował niemal

chłód. Za wysokim dębowym kontuarem stała niebrzydka,

pulchna, schludna kobieta z jedwabistymi kasztanowymi

włosami, schowanymi pod muślinowym czepkiem. Zmywała

cynowe kufle, nucąc coś pod nosem, i od czasu do czasu się

uśmiechała. Błyskała wtedy pieprzykiem na policzku.

Otworzyły się drzwi, ale nie te od frontu, dla gości, tylko boczne,

kuchenne. Zimny, wilgotny podmuch wpadł do środka, a wraz z

nim wślizgnęła się dziewczyna. Przystanęła, czekając aż jej wzrok

przyzwyczai się do półmroku. Barmanka spojrzała na nią

marszcząc brwi, cmoknęła z dezaprobatą, po czym ruszyła

naprzeciw nowo przybyłej.

- Leah, ilekroć cię widzę, za każdym razem wyglądasz gorzej.

Siadaj tutaj, podgrzeję ci coś na wzmocnienie - powiedziała i

popchnęła drżącą dziewczynę na krzesło. Wsadziła pogrzebacz w

ogień, przez cały czas ukradkiem przyglądając się młodszej

siostrze. Leah znowu straciła na wadze, jeśli w ogóle było to

możliwe. Pod brudną, połataną sukienką sterczały jej kości. Oczy

miała zapadnięte i podkrążone, ze spalonego słońcem nosa

łuszczyła się skóra. Na jednym policzku widniały trzy krwawe

pręgi, na drugim podłużny siniec.

- To jego robota? - spytała barmanka, wsadzając rozpalony

pogrzebacz do kubka z napitkiem.

Leah milcząc wzruszyła ramionami i chciwie wyciągnęła dłonie

w kierunku gorącej mieszaniny piwa, gorzałki i melasy.

- Powiedział, co ma do ciebie?

- Nic nowego - odparła Leah przełknąwszy zawartość połowy

kubka, i rozparła się na krześle.

- Czemu ty nie...?

Leah otworzyła oczy i rzuciła siostrze miażdżące spojrzenie.

- Daj mi spokój, Bess - ostrzegła. - Ile razy można wałkować to

samo? Ty robisz to, co musisz, a ja dbam o siebie i dzieciaki.

Bess stężała na ułamek sekundy i natychmiast się odwróciła.

- Mieć paru czystych dżentelmenów i kłaść się na plecy, kiedy o

to proszą, jest o wiele łatwiej, niż harować tak jak ty.

Leah nawet nie mrugnęła na bezceremonialność siostry. Zbyt

wiele razy powtarzały już tę kłótnię, by miała czuć się

zszokowana. Przed dwoma laty Bess uznała, że ma po dziurki w

nosie ojca, który nieustannie je bije, zwykle za to że „kobiety

rodzą się w grzechu”, odeszła więc z ich niszczejącej farmy i

znalazła sobie zajęcie, a przy okazji nawiązała przyjazne stosunki

z kilkoma mężczyznami. Oczywiście, Leah od tej pory obrywała

także za grzechy Bess. A kiedy tylko się spotykały, Bess

namawiała ją, żeby wyniosła się w diabły z ojcowskiej rudery.

Leah jednak opiekowała się sześciorgiem młodszego rodzeństwa.

Chodziła w pole - orała, siała, żęła - poza tym gotowała,

naprawiała ciasny, walący się dom i, co najważniejsze, chroniła

najmłodszych przed gniewem ojca.

- Popatrz na siebie - rzuciła Bess. - Wyglądasz na czterdzieści

pięć lat. A ile masz? No? Dwadzieścia dwa?

- Chyba coś koło tego - przyznała Leah znużonym tonem.

Pierwszy raz tego dnia znalazła okazję, żeby usiąść. Ciepły

napitek podziałał na nią odprężające - Masz dla mnie jakieś

ubrania? - szepnęła ospale.

Bess znowu zaczęła wyrzekać i nie odpowiadając siostrze na

pytanie, przeszła za kontuar, wyciągnęła zimną szynkę, chleb i

musztardę. Postawiwszy talerz z tym wszystkim przed siostrą,

usiadła naprzeciwko. Kątem oka dostrzegła wahanie Leah.

- Spróbuj tylko wynieść żarcie dla dzieciaków, to tymi rękami

wcisnę ci wszystko do gardła.

Leah uśmiechnęła się z przymusem i obiema rękami zaczęła

szarpać mięso. Z pełnymi ustami i wzrokiem wbitym w stół

spytała półgębkiem, jakby odpowiedź nic dla niej nie znaczyła:

- Widziałaś go ostatnio...?

Bess spojrzała bystro na czubek brudnej głowy siostry.

- Chyba nie myślisz nadal... - Urwała i odwróciła wzrok do

ognia. Światło błyskawicy rozjaśniło wnętrze.

Biedna Leah, myślała Bess. Właściwie, przypomina ojca. Jest

uparta jak osioł. Kiedy wbije sobie coś do głowy, nie ma na nią

rady. Bess odeszła, zostawiła cały przychówek i już, ale dla Leah

rodzina znaczyła wszystko, mimo że jej częścią był ten obłąkany,

nie panujący nad sobą staruch. Po śmierci matki postanowiła

zajmować się młodszym rodzeństwem tak długo, aż ostatnie z

nich będzie w stanie rozpocząć samodzielne życie. Bez względu na

to, co się działo i jak ją traktowano, za nic nie chciała porzucić

domu.

Trwała w uporze i mieszkała z ojcem pod jednym dachem, a

jednocześnie pielęgnowała nieziszczalne marzenie. Nie było ono

podobne do tego, które zawsze nękało Bess. Nie chodziło jej o coś

do jedzenia, kąt do mieszkania i trochę ciepła.

W myślach Leah królował niejaki Wesley Stanford.

Kiedy była jeszcze dziewczynką, pan Stanford przyszedł

któregoś dnia do ich nory, zadał jej kilka pytań i, zadowolony z

odpowiedzi, pocałował ją w policzek i obdarował złotą

dwudziestodolarówką. Leah z lśniącymi od emocji oczami

wspomniała o tym zdarzeniu starszej siostrze. Bess natychmiast

chciała zamienić złoto na nowe stroje. Leah wściekła się.

Krzyczała, że to jej moneta i jej Wesley, i że go kocha, i wyjdzie za

niego za mąż kiedy będzie dorosła, bo on też ją kocha.

Przez pewien czas Bess myślała wyłącznie o tej monecie, która

została skrzętnie schowana w jakimś zakamarku, gdzie jej złota

moc fatalnie się marnowała. Zaczęła żałować, że ów Wesley nie

dal Leah zwyczajnego bukietu kwiatów, i próbowała zapomnieć o

pieniążku. Czasem jednak widziała, jak Leah, mozolnie ciągnąc

pług, przystaje w pół kroku i wbija rozmarzony wzrok w

przestrzeń.

- O czym myślisz? - pytała wtedy, a Leah zawsze odpowiadała:

- O nim.

Ta odpowiedź niezmiennie wywoływała jęk Bess, która

odwracała się z niesmakiem. Bez dalszych słów było wiadomo, o

kim mowa.

Minęło sporo lat. Bess wyniosła się z farmy na drugi brzeg rzeki,

gdzie przyjęła posadę barmanki. Eliasz Simmons wydziedziczył

najstarszą córkę, zakazał jej pojawiać się na farmie i widywać

rodzinę. Ale w ciągu ostatnich dwóch lat Leah udawało się czasem

wyrwać w odwiedziny do siostry. Przynosiła wtedy do domu

ubrania, zbierane przez Bess. Ludzie z miasta chcieli pomóc

Simmonsom, u których bieda aż piszczała, Eliasz odmówił jednak

przyjmowania darów z laski.

Podczas pierwszej wizyty w gospodzie Leah spytała o Wesleya

Stanforda. Bess zdążyła już tymczasem poznać czar wszystkich

zamożnych plantatorów z okolicy. Wesley i jego brat Travis byli z

nich najbogatsi. Bess przez pól godziny opowiadała, jaki to

przystojny jest Wes, jaki uprzejmy, jak często odwiedza gospodę i

jaka Leah będzie szczęśliwa, kiedy się pobiorą. Czuła się przy tym,

jakby wymyślała bajkę dla zabicia długiego zimowego wieczoru.

Sądziła, że Leah traktuje te fantazje tak samo. Kilka miesięcy

później ze śmiechem oznajmiła siostrze, że Wes zaręczył się ze

śliczną młodą panną, Kimberly Shaw.

- No, i kogo teraz będziesz kochać? - Bess roześmiała się znowu

i wtedy spostrzegła, że Leah potwornie zbladła. Mimo warstwy

sińców, zadrapań i brudu zdawało się, że widać, jak z jej twarzy

odpływa krew.

- Leah! Ty przecież nie możesz myśleć poważnie o takim

mężczyźnie jak Wesley. On jest bogaty, piekielnie bogaty. Takiej,

no, niech będzie, takiej damy jak ja z kopciuchem podobnym do

ciebie nie wpuściłby nawet do przedsionka. Ta panna Shaw jest z

jego sfery.

Leah w milczeniu podniosła się z krzesła i ruszyła ku drzwiom.

Bess chwyciła ją za ramię.

- To było tylko marzenie, nie rozumiesz? - Przerwała na chwilę.

- Ale Wesley ma ogrodnika, a ten ogrodnik ma pomocnika, który

może być zainteresowany kobietą z... z naszego brzegu rzeki.

Leah nic nie odpowiedziała. Wciąż blada, wyszła z gospody, a

podczas następnych odwiedzin zachowywała się tak, jakby nigdy

nie słyszała o zaręczynach. Prosiła Bess, żeby opowiedziała jej coś

nowego o panu Stanfordzie. Tym razem Bess miała opory, w

końcu na próbę znowu wspomniała o zaręczynach. Natychmiast

jednak musiała się odwrócić, tak lodowatym spojrzeniem

przeszyła ją Leah, która mimo swej kruchości potrafiła niekiedy

budzić respekt.

Deveraux Jude - James River 04 - Uwiedziona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: