Holt Victoria - Gniazdo węży.pdf - Regał 035 - kubolina12310

Victoria Holt

Gniazdo Węży

(Snare of Serpents)

Przełożył Michał Madaliński

Część Pierwsza.

Edynburg.

Rozdział pierwszy.

Złodziej w domu.

Nigdy nie widziałam kogoś, kto mniej przypominałby guwernantkę. Przez okno obserwowałam

jej przyjazd. Zatrzymała się na chwilę, spojrzała w górę, na dom. Zobaczyłam wyraźnie jej twarz.

Spod czarnego kapelusza z zielonym piórkiem wymykały się jej rudawe włosy, tycjanowskie – jak

mówi się o włosach tego koloru. Całkowicie brak jej było typowej dla wszystkich przedstawicielek

tej profesji aury ubóstwa z pretensjami do wyższych sfer, jaką można było wyczuć u jej

poprzedniczki, Lilias Milne. Było w tej kobiecie coś krzykliwego. Sprawiała wrażenie, jakby

właśnie miała wejść do teatralnej trupy, a nie zostać nauczycielką córki jednego z

najszacowniejszych obywateli Edynburga.

Co więcej, Hamishowi Vosperowi, synowi stangreta, polecono, by wyjechał po nią na stację

powozem. Gdy zaczynała u nas pracę Lilias Milne, byłam zbyt mała, by pamiętać, jak to się odbyło,

ale jestem przekonana, że nie wysłano po nią rodzinnego powozu. Hamish pomógł nowej

nauczycielce wysiąść, jakby była jakąś ważną figurą, zabrał jej bagaże – których było sporo – i

podprowadził ją do frontowych drzwi.

Zeszłam wtedy na dół, do hallu. Pani Kirkwell, gospodyni, już tam na nią czekała.

– Oto nowa guwernantka – oznajmiła mi.

Nowo przybyła stała w hallu. Oczy miała bardzo zielone, co jeszcze podkreślało zielone piórko

przy kapeluszu i jedwabny szalik, lecz to nie one nadawały jej twarzy ten drapieżny wygląd, a

ciemne rzęsy i brwi, które kontrastowały ostro z kolorem włosów. Nos miała krótki, jakby

zuchwały, i wystającą górną wargę, czym przypominała rozbawionego kociaka. Wydatne czerwone

usta stanowiły kolejny kontrast; wyłaniały się z nich ostre zęby, które kojarzyły się z apetytem,

ochotą na coś. Na co? Nie wiedziałam – miałam dopiero szesnaście lat.

Patrzyła wprost na mnie, jakby chciała mnie przejrzeć na wskroś.

– To ty jesteś zapewne Daviną – stwierdziła.

– Tak, to ja – odparłam. Zielone oczy patrzyły badawczo.

– Dogadamy się – powiedziała nieśmiało, a ton jej głosu nie bardzo pasował do spojrzenia,

jakim mnie obrzuciła.

Widać było, że nie jest Szkotką. Ojciec powiedział mi o niej zdawkowo.

– Przyjąłem nową guwernantkę. Sam ją wybrałem i jestem przekonany, że będzie się dobrze

spisywać.

Byłam zbulwersowana. Nie chciałam nowej guwernantki. Niedługo miałam skończyć

siedemnaście lat i uważałam, że już mi nie grozi żadna guwernantka. Na dodatek, wciąż byłam

bardzo zmartwiona odejściem Lilias Milne. Opiekowała się mną od ośmiu lat i bardzo się

zaprzyjaźniłyśmy. Nie mogłam uwierzyć, że była winna tego, o co ją oskarżano.

– Pewnie chciałabyś pokazać pokój pannie... mmm... – powiedziała Pani Kirkwell.

– Grey – podpowiedziała guwernantka. – Zillah Grey.

Zillah! Co za dziwaczne imię dla guwernantki. I dlaczego przedstawiła się podając swe imię?

Dlaczego nie powiedziała po prostu: „Panna Grey”? Wiele czasu upłynęło, zanim dowiedziałam się,

że panna Milne ma na imię Lilias.

Zaprowadziłam ją do jej pokoju, a ona stanęła obok mnie i rozejrzała się równie badawczo, jak

przedtem przyglądała się mojej osobie.

– Bardzo przyjemny – powiedziała, zwracając ku mnie swoje świetliste oczy. – Myślę, że będę

się tu bardzo dobrze czuła.

* * *

Okoliczności, w jakich przybyła do nas panna Zillah Grey, były dramatyczne; tym bardziej że

tak niespodziewanie zburzyły naszą spokojną egzystencję.

Wszystko zaczęło się pewnego ranka, gdy weszłam do sypialni mojej matki i znalazłam ją

martwą. Od tego czasu złowrogie siły zaczęły wkradać się do naszego domu, najpierw

niezauważalnie, podstępnie, aż wreszcie znalazły punkt kulminacyjny w tragedii, która o mały włos

nie zrujnowała mi życia.

Rano tego dnia wstałam jak zwykle. Idąc na dół, na śniadanie, spotkałam na schodach naszą

pokojówkę Kitty McLeod.

– Pani Glentyre nie odpowiada na pukanie, panienko – powiedziała. – Jo stukała dwa, trzy razy,

i cisza. Nigdy nie wchodzę, jeśli nie usłyszę „proszę”.

– Pójdę z tobą – odparłam.

Weszłyśmy na górę, do sypialni rodziców, którą od mniej więcej roku matka zajmowała sama,

jako że miała kłopoty ze zdrowiem, a mój ojciec często przebywał w interesach poza domem do

późnych godzin wieczornych, więc nie chcąc jej zakłócać snu, zajął pokój obok sypialni. Czasami

nawet nie wracał do domu na noc.

Zastukałam. Nie usłyszałam odpowiedzi, więc weszłam. Był to przyjemny pokój. Szerokie

podwójne łóżko zdobiły wypolerowane do połysku mosiężne gałki oraz pasująca do kotar narzuta z

falbanami. Przez wysokie okna widać było stojące po drugiej stronie szerokiej ulicy dostojne

kamienice z szarego granitu.

Zaniepokojona, podeszłam do łóżka. Matka leżała – biała i nieruchoma – na jej twarzy malował

się spokój. Zrozumiałam, że nie żyje.

Zwróciłam się do Kitty, która stała obok mnie:

– Sprowadź szybko pana Kirkwella – poleciłam jej. Kamerdyner wraz z żoną pojawił się

natychmiast.

– Poślemy po lekarza – powiedział.

Byliśmy wstrząśnięci i oszołomieni, ale jedyne, co nam pozostało, to czekać na przybycie

doktora.

Przyjechał i stwierdził, że matka zmarła podczas snu.

– Śmierć przyszła łagodnie – orzekł. – Było do przewidzenia, że tak się stanie.

Nie mogliśmy wezwać ojca, bo nie wiedzieliśmy, gdzie go szukać. Przypuszczaliśmy, że udał

się w interesach do Glasgow, ale to było wszystko. Wrócił późno tego samego dnia.

Nigdy u nikogo nie widziałam takiego przerażenia, jak na jego twarzy, gdy usłyszał, co się

stało. A co dziwniejsze, miałam przelotne wrażenie, że można się było na niej dopatrzyć także

poczucia winy.

Może dlatego, że nie było go wtedy w domu. Ale czyż mógł robić sobie z tego powodu

wyrzuty?

To był początek zmian. Głęboko tęskniłam za matką.

Przez szesnaście lat prowadziłam życie uregulowane i nigdy nie podejrzewałam, że może się to

tak radykalnie zmienić.

Przekonałam się, że spokój, bezpieczeństwo i szczęście gdy są naszym udziałem, traktujemy jak

coś naturalnego – ceni się zaś dopiero wtedy, gdy się je utraci.

Gdy patrzę wstecz, widzę tyle rzeczy, które chciałabym zapamiętać na całe życie, ale przede

wszystkim przestronny, wygodny dom, gdzie ciepły ogień w kominkach pojawiał się od pierwszych

chłodów, gdy zaczynały hulać jesienne wiatry zwiastujące nadejście zimy. Nie musiałam obawiać

się spadku temperatury. Lubiłam długie spacery w ciepłych butach, palcie obszytym futrem przy

kołnierzu i mankietach, wełnianym szalu, rękawiczkach i futrzanej mufce. Miałam świadomość, że

należę do jednej z najbardziej szanowanych rodzin w Edynburgu.

Mój ojciec był dyrektorem banku na Princes Street. Zawsze rozpierała mnie duma, kiedy

przechodziłam obok tego gmachu. Gdy byłam mała, myślałam, że wszystkie pieniądze w banku

należą do ojca. Nazywać się Glentyre, należeć do takiej szacownej rodziny – to rzecz cudowna. Mój

ojciec nazywał się David Ross Glentyre, mnie nadano na jego cześć imię Davina. Gdybym była

chłopcem, którego jak przypuszczałam, rodzice oczekiwali, miałabym na imię David. Ale chłopiec

się nie zjawił, a moja matka była zbyt słabego zdrowia, żeby zdecydować się na drugie dziecko.

Takie zachowałam wspomnienia z tego domu, który stał się domem żałoby.

Pamiętam, jak jeździłyśmy z matką powozem na zakupy albo w odwiedziny do znajomych. We

wszystkich dużych sklepach matkę traktowano z wielkim szacunkiem. Ubrani na czarno

sprzedawcy prześcigali się w uprzejmościach, zacierając ręce z radości, że raczyła zaszczycić ich

progi.

– Kiedy pani sobie życzy to otrzymać, pani Glentyre? Jeszcze dziś możemy dostarczyć do

domu. Z panny Daviny... to już prawdziwa dama.

To wszystko było nadzwyczaj miłe.

Czasem składałyśmy wizyty ludziom tak samo dobrze sytuowanym jak my, mieszkającym w

podobnych domach. Piłyśmy herbatę, jadłyśmy placek owsiany lub keks z Dun-dee, ja siedziałam i

przysłuchiwałam się grzecznie opowieściom o naszych sąsiadach, w które czasami wplatano

wzmiankę – ale ze względu na moją obecność tylko wzmiankę – na temat fascynujących

szczegółów z ich życia, którymi opowieść miała być uzupełniona w bardziej odpowiednim

momencie.

Jakże lubiłam przejażdżki po Royal Mile od zamku na skale do tego najrozkoszniejszego ze

wszystkich pałaców – Holyrood House. Raz byłam wewnątrz pałacu, pokazano mi pokój, gdzie

zamordowano Rizzia u stóp królowej Mary, drżałam i śniłam o tym przez następnych kilka

miesięcy. To było takie cudowne, a jednocześnie przerażające.

Holt Victoria - Gniazdo węży.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: