Holt Victoria - Córka oszustwa.pdf - Regał 035 - kubolina12310

Victoria Holt

CÓRKA OSZUSTWA

LONDYN

Desiree

Często rozmyślam o tym, że moje życie mogłoby ułożyć się

zupełnie inaczej, gdyby w tak dramatyczny sposób nie wkroczyła w

nie Lisa Fennell. Jeśliby pewni ludzie nie znaleźli się jednocześnie w

tym samym miejscu, mogliby nigdy nie poznać się, a ich życie

potoczyłoby się w całkiem inny sposób.

Nie wierzę, by w całym Londynie, a może nawet w całej Anglii,

dało się znaleźć drugi taki dom, jak nasz. Czułam się bardzo

szczęśliwa, że należę do naszej małej rodziny, w której prym wiodła

beztroska, żywiołowa, niepowtarzalna i bez reszty godna uwielbienia

Desiree.

W czasach, które wspominam, pozycja społeczna uważana była

przez wszystkie sfery za rzecz najwyższej wagi i wśród służby

przestrzegano etykiety równie skrupulatnie jak w wyższych kręgach

towarzyskich. Nie przestrzegała jej tylko Desiree. Carrie, pomoc

kuchenną, traktowała tak samo jak gospodynię - panią Crimp. Nie

zawsze spotykało się to z aprobatą tejże pani Crimp, ale Desiree

zupełnie nie zwracała na to uwagi.

- Jak się masz, Carrie kochanie? - pytała, natknąwszy się gdzieś

w domu na Carrie. Dla Desiree każdy był „drogi" albo „kochany".

Carrie nie posiadała się z radości.

- Dobrze, panno Daisy Ray - odpowiadała. - A pani?

- Możliwie, możliwie - odpowiadała z uśmiechem Desiree i jeśli

nawet pochwyciła krytyczne spojrzenie pani Crimp, udawała, że tego

nie zauważa.

Wszyscy w domu kochali Desiree - z wyjątkiem dwóch

guwernantek, które zamieszkały u nas, kiedy skończyłam pięć lat, i

miały zadbać o moje podstawowe wykształcenie. Jedna odeszła po

kilku miesiącach, gdyż trwające do późnej nocy zamieszanie w domu

zakłócało jej nocny wypoczynek; druga zaś opuściła nas, aby uczyć

córkę lorda, co bardziej odpowiadało jej aspiracjom.

Zazwyczaj jednak ludzie, kiedy już pogodzili się z faktem, że

nasz dom nie przypomina żadnego innego, poddawali się urokowi

Desiree - Martha Gee, z pewnego rodzaju szorstką czułością; pani

Crimp z różnymi „och" i „ach", z zaciskaniem ust i mruczeniem: „No,

ciekawe, co jeszcze się może zdarzyć?"; pokojówka Jenny z

najwyższą skwapliwością, bo w skrytości ducha marzyła, by stać się

drugą Desiree; Carrie z autentycznym zachwytem, ponieważ nigdy

dotąd nikt poza Desiree nie dał jej poczucia własnej ważności;

woźnica Thomas zaś był szczerze oddany i głęboko przekonany, że

ktoś tak sławny jak Desiree może zachowywać się nieco dziwnie, jeśli

tylko ma na to ochotę.

Dla mnie natomiast Desiree była całym światem.

Przypominam sobie pewne zdarzenie, mogłam mieć wtedy około

czterech lat. Późną nocą przebudziły mnie odgłosy śmiechu,

dobiegające z dołu. Usiadłam w łóżku i nasłuchiwałam. Drzwi łączące

moją sypialnię z pokojem niani były otwarte; podczołgałam się tam i

zobaczyłam, że niania smacznie śpi. Włożyłam szlafroczek i kapcie,

po czym zeszłam na dół. Śmiech dobiegał z salonu, stanęłam więc za

drzwiami i słuchałam. Po chwili nacisnęłam klamkę i zajrzałam do

środka.

Desiree siedziała na sofie, ubrana w powłóczystą, jedwabną

suknię koloru lawendy; złote włosy miała wysoko upięte i związane

przepaską z czarnego aksamitu, w której połyskiwały kamienie. Za

każdym razem, kiedy na nią patrzyłam, uderzała mnie jej uroda.

Przypominała bohaterki z moich ukochanych bajek. Na ogół jednak

wyobrażałam ją sobie jako Kopciuszka, kiedy był na balu i znalazł

swego księcia - tylko że Desiree miała ich kilku.

Dwaj mężczyźni siedzieli po obu jej stronach, a trzeci pochylał

się nad nią ze śmiechem. Ich czarne ubrania i białe koszule ładnie

kontrastowały z lawendowym jedwabiem. Kiedy weszłam, wszyscy

zamilkli i spojrzeli na mnie. Wyglądało to jak żywy obraz.

- Czy to jest przyjęcie? - zapytałam, sugerując, że chciałabym się

przyłączyć.

Desiree wyciągnęła ręce i znalazłam się w jej słodko pachnących

objęciach.

Przedstawiła mnie towarzystwu; dopiero wówczas uświadomiłam

sobie, że oprócz niej i trzech mężczyzn w pokoju byli jeszcze inni.

- Oto mój skarb - powiedziała. - Na imię ma Noelle, ponieważ

urodziła się w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia i jest

najwspanialszym prezentem, jaki kiedykolwiek dostałam.

Już wcześniej często mówiła mi:

- Urodziłaś się w święta, nazwałam cię więc Noelle, bo to

oznacza urodziny... urodziny w Boże Narodzenie. - Dodawała też, że

spotkał mnie szczególny zaszczyt, bo mam wspólne urodziny z

Jezusem.

Wtedy jednak głównie interesowało mnie przyjęcie i to, że mogę

wziąć w nim udział.

Pamiętam, że siedziałam u Desiree na kolanach, a ona, udając

powagę, przedstawiała mi niektórych gości.

- Oto Charlie Claverham, monsieur Robert Bouchere... a to

Dolly.

To byli ci trzej, którzy siedzieli obok niej, kiedy weszłam do

salonu. Przyglądałam im się uważnie, szczególnie owemu Dolly'emu,

ponieważ jego imię wydawało mi się dość dziwne dla mężczyzny. Z

postury był trochę kanciasty, miał jasne, rudawe wąsy i otaczał go

specyficzny, mocny zapach. Później, kiedy nabrałam w tych sprawach

doświadczenia, wiedziałam już, że jest to pomieszana woń drogich

cygar i whisky. Dowiedziałam się też, że to Donald Dollington,

menedżer teatralny, w kręgach artystycznych pieszczotliwie nazywany

Dollym.

Wszyscy się mną zajmowali, pytali o różne rzeczy, a moje

odpowiedzi zdawały się ich bawić, dzięki czemu czułam się tam

cudownie. W końcu zasnęłam i tylko niejasno zdawałam sobie

sprawę, że Desiree odnosi mnie z powrotem do łóżka. Pamiętam swe

rozczarowanie, gdy obudziwszy się nazajutrz, odkryłam, że przyjęcie

już się skończyło.

Nasz dom znajdował się przy Drury Lane, w pobliżu teatru, co

miało istotne znaczenie. Kiedy byłam jeszcze całkiem mała, wydawał

mi się olbrzymi i fascynujący; schody prowadziły tu do piwnicy, a z

parteru aż na czwarte piętro. Z okien dziecinnego pokoju zawsze

można było zobaczyć coś ciekawego, chociaż Desiree kazała

zainstalować w nich kraty, żebym przypadkiem nie wypadła.

Handlarze sprzedawali rozmaite towary, rozkładali je na wózkach

lub na tacach, które nosili przed sobą zawieszone na szyi. Oferowali

gorące paszteciki i bułeczki, owoce, kwiaty, lawendę, szpilki i

wstążki. Karety i powozy zawoziły ludzi do teatrów i odwoziły ich z

powrotem. Uwielbiałam się temu przyglądać.

Kiedy miałam sześć lat, zamieszkała u nas panna Matylda Grey,

żeby mnie uczyć. Było to wkrótce po tym, jak dwie poprzednie

guwernantki odeszły w poszukiwaniu bardziej odpowiedniego dla

siebie zajęcia. Na początku musiała być nieco oszołomiona i być może

poszłaby w ślady swych poprzedniczek, gdyby nie to, że Matylda

pragnęła zostać aktorką.

Holt Victoria - Córka oszustwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: