255. Orwig Sara - Wybor Falcona.pdf - Regał 035 - kubolina12310

SARA ORWIG

Wybór Falcona

Falcon’s Lair

Tłumaczyła: Alicja Dobrzańska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– A gdzie się chowają pumy, kiedy pada śnieg?

Ben Falcon spojrzał na pięcioletniego chłopca siedzącego obok niego na

siedzeniu dżipa. Wycieraczki samochodu poruszały się rytmicznie, zgarniając

śnieg, który sypał z szarego od chmur nieba.

– Nie wiem, Renzi. Może mają jaskinie, w których mogą się schować.

Zresztą pumy mają grube futro, więc tak łatwo nie marzną.

– Chciałbym zobaczyć pumę. Jeszcze nigdy żadnej nie widziałem.

– Tutaj czasami można na nie trafić. Kiedyś na pewno jakąś zobaczysz.

– Jak będę musiał wrócić do miasta, to nie zobaczę. Ben znów zerknął na

chłopca, objął go i lekko uścisnął.

Rzadko zdarzało się, żeby mały wspominał o swojej matce albo o powrocie

do niej. Renzi patrzył na niego wielkimi, brązowymi oczami, w których było tyle

zaufania i miłości, że Falcon poczuł ostre ukłucie bólu. Jak to możliwe, że jego

własna matka go nie chce? Za zakrętem drogi ukazały się niskie zabudowania z

ośnieżonymi dachami i spiralami dymu sączącego się z kominów. Ranczo Bar-B

było domem dla chłopców, którzy z jakichś powodów nie mogli mieszkać ze

swoimi rodzinami. Od chwili kiedy Ben poznał Lorenzo Lopeza, coś ciągnęło go

do tego chłopca i od czasu do czasu zabierał go na parę dni do swojej posiadłości,

która sąsiadowała z Bar-B od południowej strony.

Zatrzymał dżipa na widok Derka Hansena. Wysoki, energiczny i wesoły

dyrektor ośrodka zapiął szczelniej kurtkę i pomachał mu ręką. Ben odpowiedział

mu podobnym gestem i spojrzał na Renziego, który odpinał właśnie pas

bezpieczeństwa, a potem objął Bena i przytulił się do niego mocno.

– Dziękuję, że pozwoliłeś mi zostać u ciebie.

– Niedługo znów przyjedziesz do mnie. Zabiorę cię w niedzielę.

– Dzięki.

Ben pochylił się i otworzył drzwi, a chłopiec wyskoczył z dżipa, pomachał

ręką dyrektorowi i pobiegł do budynku.

– Mam nadzieję, że dobrze się bawił – odezwał się Ben, nie wysiadając z

samochodu.

– Wiem, że było mu u ciebie dobrze – odparł Derek. – Dzięki za to, że się

nim tak zajmujesz.

– Chciałbym zrobić więcej, ale sądząc z prognozy pogody, będziemy mieli

następną cholerną burzę śnieżną.

– Może matka natura zapomniała, że to już początek kwietnia i powinna

zacząć się wiosna. Uważaj, gdy będziesz wracał do domu.

Derek cofnął się o krok, a Ben ruszył w drogę powrotną. Minął dwóch

chłopców na koniach i pozdrowił ich skinieniem ręki. Widoczność pogarszała się;

wszystko okrywał śnieg, a gałęzie drzew wzdłuż drogi uginały się pod jego

ciężarem.

W końcu znalazł się na wzgórzu, skąd było już niedaleko do jego rancza,

przycupniętego u stóp zbocza pasma Sangre de Cristo w Górach Skalistych.

Płatki śniegu wirowały w polu widzenia, a silnik dżipa mącił ciszę. Droga była tu

kręta, a teren opadał w dół. Ben omiótł spojrzeniem rozciągającą się przed nim

biel i ciemne wierzchołki drzew poniżej. Nagle dostrzegł pomarańczowy błysk.

– Co, u diabła, się dzieje?

Nieduży płomień strzelał w górę wśród obłoków czarnego dymu. Ben

przyglądał się temu przez chwilę w osłupieniu, po czym nacisnął gwałtownie na

pedał hamulca i, przeklinając pod nosem, włączył wsteczny bieg. Jakiś cholerny

turysta wjechał na teren posiadłości Bena, a jego samochód musiał stoczyć się na

dół i stanąć w płomieniach!

Podjechał z piskiem opon niebezpiecznie blisko krawędzi zbocza, a potem

z pośpiechem zjechał w dół krętą drogą, przy coraz gęściej padającym śniegu. Na

szczęście znał tutaj każdy skrawek ziemi, skręcił więc w miejscu, gdzie pod

śniegiem wiodła wąska dróżka. Rzadko odczuwał brak telefonu komórkowego,

ale w tej chwili dałby wiele za możliwość sprowadzenia pomocy.

Zwolnił na wyboistej drodze. Nie widział teraz ognia, gdyż widok

zasłaniały mu wysokie świerki i bezlistne osiki. Po chwili jednak zobaczył

płomienie i serce zamarło mu w piersi. Pomoc i tak przyszłaby za późno, gdyż w

każdej chwili mógł nastąpić wybuch zbiornika paliwa. Zahamował, wyskoczył z

dżipa i pobiegł w stronę płonącego auta, czując, że skóra mu cierpnie na myśl o

eksplozji. Zobaczył, że jakiś ciemny kształt poruszył się na ziemi tuż przy

samochodzie. Na białym śniegu ujrzał wyraźnie długie, gęste włosy

kasztanowego koloru. Kobieta leżała na brzuchu, w odległości może metra czy

dwóch od płonącego samochodu.

Pędził w jej stronę, niepewny, czy zdąży na czas. Kobieta usiłowała się

podnieść, ale upadła z okrzykiem bólu. Ben dopadł do niej wreszcie i chwycił ją

za ramiona.

– Ostrożnie. Pomogę pani.

– Muszę iść – wysapała, usiłując się wyrwać, ale jednak po chwili z jękiem

zwisła bezsilnie w jego ramionach. – Pomóż mi – szepnęła patrząc mu w oczy. Na

jej włosach i rzęsach osiadły płatki śniegu, policzek przecinała czerwona linia

zadrapania. Chwyciła go za szyję i przylgnęła mocno do swego wybawiciela.

Odbiegł jak najdalej od samochodu, trzymając ją na rękach. Doznał

dziwnego, dawno nie doświadczanego uczucia – pragnął opiekować się i chronić

nieznajomą, która oparła głowę na jego piersi. Przycisnął ją mocniej i poczuł,

jakie miękkie ma ciało i że pachnie wiosenną świeżością. Kosmyk jedwabistych

włosów połaskotał go w policzek i Ben zdał sobie sprawę, od jak dawna nie

dotykał kobiety. Pamiętając o grożącym niebezpieczeństwie, starał się jak

najszybciej oddalić od samochodu.

Głośny podmuch eksplozji rzucił go na ziemię. Upadł, przykrywając sobą

ranną kobietę i przez chwilę, mimo całej grozy tej sytuacji, był aż nadto

świadomy wspaniałości jej ciała, jego giętkości i miękkości. Spojrzał w jej

szeroko otwarte oczy i o mało nie utonął w ich zielonej głębinie.

Poczuł bolesne uderzenie w ramię, a potem coś płonącego spadło mu na

nogi. Zrzucił to kopnięciem i przeturlał się po śniegu, żeby ugasić płonące

spodnie.

Odwrócił się z powrotem do leżącej na śniegu dziewczyny. Oczy miała

teraz zamknięte, twarz bardzo bladą, a na rozdartych spodniach widniała ciemna

plama krwi. Widział zadrapania na rękach, na policzku, a rozerwany rękaw kurtki

ukazywał krwawiące ramię. Znów wziął ją na ręce, pokonując nieznośny ból w

ramieniu, i ruszył pośpiesznie w kierunku dżipa.

Położył ją delikatnie na tylnym siedzeniu i przykrył kocem.

– Nie powinnaś była jechać w taką burzę. Nie jesteś przecież stąd –

wymruczał cicho, przestraszony faktem, że ona leży tak nieruchomo.

Zastanawiał się, skąd się tutaj wzięła. Najbliższy ośrodek wypoczynkowy

był w Rimrock, sześćdziesiąt kilometrów na zachód, zaś położone na południu

miasteczko Concho rzadko ktokolwiek odwiedzał. Dlaczego ta dziewczyna

znalazła się na terenie prywatnym, jechała drogą prowadzącą do jego domu?

Pewnie zabłądziła i musiała zboczyć z szosy, żeby poszukać pomocy.

Wsunął dłoń pod koc i zbadał puls dziewczyny. Dzięki Bogu, tętno było równe.

– Pewnie śnieg cię oślepił? – spytał, odgarniając z czoła rannej kosmyk

rudych włosów. Na nosie miała drobne piegi, co sprawiało, że wyglądała jak

mała, bezradna dziewczynka. Wyjął chusteczkę i delikatnie wytarł krew z jej

policzka. – Jesteś szalona – mówił cicho, dotykając ostrożnie jej szyi. – Nie

powinnaś była jechać w taką burzę. Zabiorę cię do swojego domu, tam będzie ci

ciepło. Mam nadzieję, że nie masz obrażeń wewnętrznych czy złamań. Jeśli to

będzie konieczne, wezwiemy helikopter. Na razie pojedziesz tam, gdzie jeszcze

nie zawitała żadna kobieta – dodał, myśląc o swoim domu i prywatności, której

tak pieczołowicie strzegł.

– Trzeba zawieźć cię szybko tam, gdzie jest ciepło – powiedział, siadając

za kierownicą. Dziwił się tej potrzebie nieustannego mówienia do osoby

najwyraźniej nieprzytomnej. Może w ten sposób chciał powstrzymać ją przed

coraz głębszym pogrążaniem się w nieświadomości.

Zanim dojechał do domu, zapadł zmrok. Wielkie płatki śniegu wirowały w

światłach reflektorów. Gdy hamował tuż przed wejściem, z radosnym

szczekaniem rzucił się ku niemu wielki pies rasy husky.

– Leżeć, Fella! Przywiozłem tu pewną młodą osobę. Uważaj, jest ranna.

Ostrożnie wziął nieprzytomną wciąż dziewczynę na ręce i zaniósł ją do

domu, delikatnie przytulając do piersi. Był zaniepokojony bezwładnością jej ciała

oraz raną na udzie. Otworzył drzwi, a pies natychmiast wbiegł do środka. Ben

również wszedł i kopnięciem zatrzasnął drzwi.

Znaleźli się w dużym, wygodnie urządzonym pokoju, utrzymanym – jak i

cały dom – w rustykalnym stylu. Drewnianą podłogę pokrywały kolorowe

dywaniki. Zaniósł nieznajomą do sypialni znajdującej się na tyłach domu, której

okno zajmowało całą ścianę – od podłogi do sufitu. Nie zwracając uwagi na

widok ośnieżonych gór i biegnącej między nimi szerokiej doliny, podszedł do

dużego łóżka, przyklęknął i ostrożnie położył na nim dziewczynę.

Następnie uniósł ranną i przytrzymując ją w pozycji siedzącej zdjął z niej

grubą, granatową kurtkę. Na chwilę dech mu zaparło, kiedy ujrzał kształt piersi,

rysujący się wyraźnie pod swetrem. Znów położył ją na wznak na łóżku i zaczął

zdejmować ocieplane kożuszkiem buty. Zauważył, że kostkę ma siną i mocno

spuchniętą. Z pośpiechem podbiegł do kominka i położył kilka polan na

palenisku. Już za chwilę ogień buzował, a on mógł wrócić do dziewczyny. Patrzył

na nią, zdając sobie sprawę, że musi zdjąć jej spodnie. Szybko rozpiął pasek i

zamek błyskawiczny.

– Pani wybaczy, ale to jedyny sposób, żeby opatrzyć ranę.

Zsunął z niej spodnie i podarte rajstopy, nie potrafiąc powstrzymać się od

patrzenia na kremową skórę, płaski brzuch i obcisłe, skąpe majteczki z różowej

koronki. Jego ciało natychmiast zareagowało na ten widok, ale zmusił się do

zajęcia się raną.

Usiadł na brzegu łóżka i otarł miejsce zranienia zmoczonym ręcznikiem.

Potem dotknął skóry dziewczyny – była zimna, za zimna, wiedział więc, że musi

się pośpieszyć i jak najszybciej ją okryć. Nie zwracał uwagi na ból we własnym

ramieniu – jej obrażenia musiały być opatrzone najpierw.

Przyłożył dłoń do pulsującej żyłki u nasady szyi i uspokoił się trochę,

Wyczuwszy równomierne tętno. Zabandażował udo i zajął się spuchniętą kostką

– umieścił nogę wyżej, obmył skaleczenie na łydce, przez cały czas aż nadto

świadomy bliskości, piękna ciała i gładkości skóry tej dziewczyny.

– Masz szczęście, że żyjesz – odezwał się, mocując okład z lodem na

kostce. Dziewczyna wciąż miała zamknięte oczy i była bardzo blada, a na twarzy,

rękach i nogach zaczęły ukazywać się siniaki.

W pokoju zrobiło się gorąco. Ben zrzucił z siebie kurtkę i sweter. Teraz

przyszła kolej na skaleczenia dłoni – musiał najpierw usunąć z nich okruchy szkła

z rozbitej szyby, a potem obandażować. Palce miała długie i delikatne. Wyglądały

tak krucho, zwłaszcza w zestawieniu z jego spracowanymi dłońmi.

Podsunął sweter do góry, żeby sprawdzić, czy nieznajoma nie ma

złamanych żeber. Dotykał jej delikatnie, nie mogąc nie myśleć o tym, że parę

centymetrów dalej wznoszą się jej krągłe piersi. W końcu uznał, że nie ma

żadnych złamań, i zakończył oględziny. Przykrył dziewczynę kocem i

wyprostował się, czując, że cały płonie.

255. Orwig Sara - Wybor Falcona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: