Laurens Stephanie - Klub Niezdobytych 07 - Na skraju pożądania.pdf - Regał 037 - kubolina12310

Stephanie Laurens

Na skraju pożądania

Klub Niezdobytych

cz. 7

Rozdział 1

Sierpień roku 1816

Londyn

Powinien kazać jej czekać.

Z głową pełną domysłów oraz kłębiących się

myśli Christian Michael Allardyce, szósty markiz

Dearne, zszedł z wolna po schodach Klubu Nie-

zdobytych. Sączył właśnie w bibliotece whisky, po-

grążony w zwykłym przygnębieniu, gdy

majordo-mus klubu, Gasthorpe, przekazał mu

wiadomość.

Wezwanie, by stawił czoło przeszłości.

Przeszłość czekała na niego we frontowym salo-

nie, pomieszczeniu, które pozostałych sześciu właś-

cicieli - byłych agentów najbardziej tajnej i eksklu-

zywnej służby Jego Wysokości, twórcy

klubu-schronienia przed naprzykrzającymi się

damami z towarzystwa - uznało za dostępne dla

tychże dam. Choć podczas minionych miesięcy

zasada ta bywała permanentnie łamana, tym razem

Gasthorpe uznał - najzupełniej słusznie - iż tę

akurat damę należy wprowadzić do najbardziej

oficjalnego pomieszczenia w klubie - frontowego

salonu.

Naprawdę powinienem kazać jej czekać - pomyślał.

Przed dwunastoma laty przyrzekła, że to ona bę-

dzie na niego czekać, tymczasem pojawił się inny

i kiedy Christian tkwił, głęboko zakonspirowany,

w rządzonej przez Napoleona Europie, złamała z

lekkim sercem daną obietnicę, zakochała się i

poślubiła pana George'a Randalla.

Była teraz panią Letitią Randall.

Nie markizą Dearne.

Głęboko w sercu, w miejscu, którego nikt i nic

nie zdołało od dawna poruszyć, nadal czuł się

zdradzony.

Była panią Letitią Randall od ośmiu lat. Choć

wrócił do Anglii przed niespełna rokiem i obracali

się w tym samym, wąskim kręgu, nie zamienili

dotąd słowa. Ani ukłonu. Zważywszy, co kiedyś ich

łączyło, nie był w stanie zdobyć się choć na to, aby

pochylić przed nią głowę. Zdawała się to rozu-

mieć; chłodna i pełna rezerwy, jakby nigdy nie byli

sobie bliscy - nie byli kochankami - utrzymywała z

rozmysłem dystans.

Aż do teraz.

Christianie -

Potrzebuję Twojej pomocy. Poza Tobą nie mam do

kogo się zwrócić.

To wszystko, co napisała - list niósł jednak o

wiele głębszą treść, niż przekazywały słowa.

Schodził powoli po stopniach. Powinien kazać

jej czekać, lecz nie miał pojęcia, co przywiodło ją

na próg Klubu Niezdobytych. Nie potrafił też so-

bie wyobrazić, jak zdołała skłonić służbę w domu

przy Grosvenor Square, by powiedziała, gdzie go

szukać. Kamerdyner Percival stanowił wzór dosko-

nałości - nic poza siłami natury nie mogło go zmu-

sić, by zignorował sformułowane jasno polecenie

chlebodawcy.

Z drugiej strony dama, okupująca właśnie fron-

towy salon, stanowiła swego rodzaju siłę natury -

i to od najwcześniejszego dzieciństwa.

Zszedł z ostatniego stopnia i spojrzał z uwagą

na drzwi salonu. Były zamknięte. Mógł odwrócić

się i odejść, zmuszając ją, by czekała przynajmniej

dziesięć minut. A nawet piętnaście. Desperacja

przebijająca z listu gwarantowała, że będzie cze-

kać. Nie potulnie - potulności nie było w jej reper-

tuarze - zaciśnie jednak zęby i poczeka, aż będzie

łaskaw się z nią zobaczyć.

Kusiło go, by ją zranić, jak ona zraniła jego, i to

tak skutecznie, iż mimo upływu lat rana dalej

krwawiła.

Ulotna woń jaśminu sprawiła, że podszedł do

drzwi.

To tylko ciekawość, przekonywał samego siebie,

sięgając do klamki. Nie zaś przemożny, nieodparty

pociąg, który kiedyś ich połączył - i nadal sprawiał,

że mimo dwunastu lat oddalenia i ośmiu lat

rozczarowań potrafili wyczuć swoją obecność na

odległość.

Pociąg, który sprawiał, że Christian nadal cier-

piał.

Uzbroił się wewnętrznie, po czym otworzył

drzwi i wszedł do salonu.

Pierwsze, co go zaskoczyło, to jej żałoba.

Zatrzymał się w progu, oceniając sytuację.

Siedziała w jednym z foteli, ustawionych z boku

niewielkiego kominka, spowita w żałobną czerń,

nudną i... cóż, każda inna kobieta wyglądałaby w

takim stroju co najmniej ponuro. Każda, ale nie

ona. Nawet czarny welon nie potrafił skryć jej ży-

wiołowości. Promieniowała z każdej krzywizny

smukłej sylwetki, z podskórnej energii, stłumionej,

lecz grożącej wyrwaniem się w każdej chwili na

wolność. Wystarczyło, że poruszyła odzianą w

rękawiczkę dłonią, by wzbudzić natychmiastowe

zainteresowanie w każdym mężczyźnie.

A już na pewno w nim.

Uniosła teatralnym gestem ręce, ujęła odzianymi

w czarne skórzane rękawiczki dłońmi skraj welonu

i odrzuciła go na upięte wysoko włosy, by mógł

zobaczyć jej twarz: rubinowe, pełne usta, godne

dłuta rzeźbiarza; wielkie, zielonozłote oczy w

kształcie migdałów, zmieniające kolor w zależności

od nastroju właścicielki, osadzone nad wysokimi,

pięknie ukształtowanymi kośćmi policzkowymi;

gęste, ciemne rzęsy, prosty, patrycjuszowski nos,

osadzony w owalnej twarzy o idealnej, porce-

lanowej cerze.

Opis nie oddawał w pełni jej uroku. Twarz

Leti-tii odpowiadała bowiem ideałowi

arystokratycznej urody nie tylko ze względu na

składające się na nią elementy, ale też

przenikającego je ducha.

Tego popołudnia sprawiała wrażenie opanowa-

nej.

Christian zamknął za sobą drzwi.

- Twój ojciec?

Założył, iż ciężka żałoba oznacza, że umarł ojciec

Letitii, lord Nunchance. Lecz gdyby głowa rodu

Vaux odeszła z tego świata, w towarzystwie hucza-

łoby od plotek. Tymczasem nic o tym nie słyszał, zaś

twarz Letitii, z natury blada, nie nosiła znamion

smutku. Jeśli już, wyglądała raczej tak, jakby Letitia

z trudem panowała nad rozdrażnieniem.

Nie ojciec. Mimo iż członkowie tej rodziny

często i spektakularnie się kłócili, Letitia była

szczerze przywiązana do swego ekscentrycznego

rodzica.

Laurens Stephanie - Klub Niezdobytych 07 - Na skraju pożądania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: