Kirst Hans Hellmut - Rok 1945 - koniec 01 - Chaos upadku.pdf - Regał 038 - kubolina12310

HANS HELLMUT KIRST

Rok 1945 - koniec

Tom l

Chaos upadku

Książka ta jest powieścią. Wszystkie występujące

w niej postacie są fikcyjne, ewentualna zbieżność

nazwisk jest przypadkowa. Czas i miejsce akcji na-

tomiast są prawdziwe i odpowiadają rzeczywistości,

której próba obiektywnego odtworzenia została tutaj

podjęta.

iedziela w „tamtych" Niemczech. Ale nie było słychać

dzwonów kościelnych, nikt nie błogosławił z ambon;

nikt też nie myślał o wstąpieniu do gospody po nabożeń-

stwie. Blade, zadymione światło otulało niemal sto baraków,

których kontury zdawały się rozpływać w tej szarości. Jakby

leżały na końcu świata.

W jednym z tych domów, a raczej baraków, oznakowa-

nym 11/12, zjawił się esesman - ongiś mały, nic nie znaczący

urzędnik - z jakąś karteczką w ręku. W tej ciszy jego głos

zabrzmiał nagle przeraźliwie ostro i rozkazująco.

- Wienand, Erich - ryczał, nie wymieniając, jak to było

w zwyczaju, numeru więźnia.

- Tutaj! - dał się słyszeć czyjś przestraszony głos, doby-

wający się z grobowej ciszy skąpo oświetlonego pomieszcze-

nia. - Jestem tutaj - Wienand, Erich.

Leżał na pryczy z surowego drewna, owinięty szczelnie w

straszliwie brudny łachman, pełen ciemnych czerwonobrązo-

wych plam, do tego dziurawy. Cztery szkielety, które trudno by

było nazwać ludźmi, leżały obok niego. Pięć czy sześć podo-

bnych postaci spoczywało na najwyższym piętrze, tyle samo

prawdopodobnie też pod nimi. Wionął od nich odór zgnilizny.

Obok wywołanego Ericha Wienanda leżał Jacob Werner -

Żyd. W tych ponurych dla niego dniach stał się przyjacielem

Ericha Wienanda. Złapali się za ręce, trzęsąc się ze strachu,

jakby obawiali się śmierci.

Esesman z karteczką w ręku znowu ryknął przeraźliwie

głośno.

- Wienand, gdzie jesteś?!

Ten podbiegł teraz na uginających się ze strachu nogach,

by za chwilę stanąć przed człowiekiem, który go wzywał.

Mały, wycieńczony, zrezygnowany. Tylko jego oczy nie

straciły jeszcze blasku myślącego człowieka.

- Jestem, panie SS...?

- Żadnych głupich pytań, człowieku! Wychodź przed

barak ze wszystkim i czekaj!

Każde dalsze pytanie było zbyteczne i też niewskazane.

Miał wykonać rozkaz, a więc czekać. Jak zawsze. Miał stać

na ulicy przed barakiem „ze wszystkim", a więc tym, co mu

jeszcze pozostało z „dobytku".

Erich Wienand, który przybył tutaj z walizką, „posiadał"

obecnie jeszcze mały papierowy karton, przewiązany wielo-

krotnie zasupłanym sznurkiem. Wewnątrz miał swoje ostat-

nie już dosłownie manatki - jeden komplet bielizny na

zmianę, koszulę lnianą, która kiedyś była zielona, i szczotkę

do zębów.

Z tym dobytkiem stał teraz Erich Wienand przed bara-

kiem i czekał. Pod pachą trzymał też swój brudny, zapla-

miony zastygłą krwią, cieniutki dziurawy koc. Mijały godzi-

ny. Jego przyjaciel, Jacob Werner - ten Żyd - przycisnął się

do brudnego okna i patrzył w jego stronę przygaszonym

wzrokiem. Jakby zastygł za tym oknem.

Obaj dokładnie wiedzieli, że rozkaz „ze wszystkim" może

oznaczać co najmniej trzy rzeczy. Totalne unicestwienie -

które tutaj było codziennością. Przeniesienie do innego

obozu śmierci. Ale możliwe też było - dzięki Bogu i nazi-

stom, którzy byli nad tym esesmanem - zwolnienie z obozu.

Dla nazistów nie było rzeczy niemożliwych!

W końcu, po wielogodzinnym czekaniu, pod wejście do

baraku podjechał samochód ciężarowy, taki, jaki używany

był do zaopatrzenia. W kabinie siedział kierowca z jakąś

osobą towarzyszącą. Platforma za nimi była szczelnie zakry-

ta plandeką. Nikt nie wysiadł. Erich Wienand został ponow-

nie wyczytany.

Wgramolił się na samochód od tyłu, unosząc nieco tylko

do góry plandekę i zniknął za nią. Lecz gdy pojazd ruszył,

Jacob Werner, który przez cały czas ze ściśniętym sercem

patrzył za Wienandem, nagle zobaczył, jak przez szparę w

plandece wysunęła się nieznacznie ręka, dająca mu jakieś

sygnały. W dłoni Wienanda tkwił cywilny kapelusz.

Jacobowi Wernerowi jakby kamień spadł z serca. Przez

moment zrobiło mu się lżej, gdyż to, iż jego przyjaciel

znalazł tam cywilne ubranie, mogło oznaczać, że wyjeżdża

na wolność! Mimo to niepokój nie opuszczał Wernera.

ej nocy księżyc nie świecił ani gwiazd nie było widać na

niebie. Żadnego wiatru, żadnych chmur, nic tylko

czyhająca wokół przygniatająca ciemność i cisza. W tym

małym miasteczku nie paliła się żadna latarnia, nie było też

widać nawet najmniejszego światła, któremu by się udało

przedostać przez szczelnie zaciemnione, zamknięte okna.

Nagle dało się słyszeć drżący, jakby ze strachu, warkot

silnika. Jakiś pojazd wjeżdżał na kompletnie pusty o tej

porze rynek tego miasteczka. Zatrzymał się. Dławienie sil-

nika ucichło.

Z tyłu spod plandeki samochodu ciężarowego wyskoczył

na ulicę, potykając się, Erich Wienand. Mały, szary, zgar-

biony. Jego twarz była biała jak papier, cały się trząsł, bał

się także obejrzeć. Prawdopodobnie wciąż jednak jeszcze

nie mógł uwierzyć, że udało mu się ujść ostatecznej

męczarni w którejś z licznych komór śmierci. Zdążył się

przez wiele miesięcy napatrzeć na to wszystko i żyć z tą

świadomością. Poddał się już nawet losowi.

- Czy wszystko w porządku, Wienand? - dopytywał się

ktoś, nawet dość życzliwym głosem, z kabiny kierowcy.

- Dziękuję, tak. Dziękuję stokrotnie. - Erich Wienand

podniósł karton, który przy wyskakiwaniu z samochodu

Kirst Hans Hellmut - Rok 1945 - koniec 01 - Chaos upadku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: