Kirst Hans Hellmut - Noc długich noży.pdf - Regał 038 - kubolina12310

Hans Hellmut Kirst

Noc długich noży

„ Niech każdy wie, że jeżeli odważy się podnieść rękę na

państwo, czeka go tylko śmierć".

(Adolf Hitler w przemówieniu wygłoszonym w Reich-

stagu w dniu 18 lipca 1934 roku)

„Wierność to sprawa naszego honoru".

(hasło SS)

„Kat również należy do świty króla".

(powiedzenie średniowieczne)

„To, co jest naszą wieczną powinnością, wynika ze świętej

tradycji naszej siły, niezłomnej stanowczości i niemieckich

zasad. Jesteśmy to winni naszemu narodowi, naszej Rzeszy,

naszemu ukochanemu Führerowi. Nasza godzina wybiła!"

(z pism Waldemara Wesela)

„Nawet śmierć może stać się pośmiewiskiem".

(ze Starego Testamentu)

Prolog rozgrywający się w Lugano

Wiosna tego roku — jak prawie każda w Lugano — była

rozrzutnie piękna. Pąki kwiatów pokrywające drzewa tulipanowe

wzdłuż promenady wokół jeziora zdawały się rozchylać z

rozkoszy, choć na szczytach okalających je gór zalegała jeszcze

śnieżna zmarzlina. Blada różowość kwietnych płatków jakby

szukała samopotwierdzenia na tle zimnej bieli. Niebo nad całą

okolicą lśniło łagodnym blaskiem, w którym połyskiwały ulice

jeszcze mokre po niedawnym deszczu. Ludzie z lubością

wdychali ciepłe opary wiosny.

W pewnym domu przy jednej z luksusowych ulic tego

wspaniałego miasta, przy Viale Cattaneo, ciągnącej się wzdłuż

wielkiego parku, leżały zwłoki mężczyzny. Leżały tam już od

kilku dni. Gdy je znaleziono, znajdowały się już w stanie

rozkładu.

Z przesłuchania niejakiej Rossany Bossi, wdowy, lat 56, matki

ośmiorga dzieci, zamieszkałej w Varese we Włoszech, która trzy

razy w tygodniu dojeżdżała do pracy w Lugano, gdzie była

zatrudniona jako sprzątaczka u pewnego właściciela sklepu

odzieżowego, szwajcarskiego Niemca, wieloletniego pracownika

miejskiego banku, oraz w każdy poniedziałek na Viale Cattaneo

na piątym piętrze na prawo, u niejakiego signora Nordena:

ył to wyjątkowo sympatyczny starszy pan. Miał chyba

pięćdziesiąt kilka lat. Raz na tydzień sprzątałam jego

dwupokojowe mieszkanie. Nie była to szczególnie

uciążliwa praca. Żadnych zalegających brudów, pościel

miał zawsze czystą, kuchni prawie nie używał. Signor Norden był

chyba uczonym. Było tam mnóstwo książek i oprócz tego całe

stosy zapisanego papieru. Nie miał maszyny do pisania, pisał

zawsze ręcznie. Rozmawiał ze mną po włosku. Nie miał obcego

akcentu. Mówił jak ktoś z radia. Najczęściej, kiedy ja sprzątałam,

on wychodził na spacer.

Chodził chyba na cmentarz i tam odwiedzał czyjś grób tuż koło

muru w głębi. Grób nieznanej zmarłej. Często zanosił tam kwiaty.

Wprawdzie nie kosztują tu aż tak drogo, ale zawsze... Hojny gest.

Hojny był zresztą także i dla mnie. Jeszcze nim zaczynałam u

niego sprzątać, już pieniądze za moją pracę, przygotowane z góry,

leżały na kuchennym stole. Za każdym razem pięćdziesiąt

franków w jednym banknocie, a do tego dokładał jeszcze jedną

srebrną pięciofrankówkę na dodatek. Tego poniedziałku, kiedy

przyszłam do pracy, drzwi nie były zamknięte na klucz, a ze

środka straszliwie cuchnęło. Signor Norden nie leżał na łóżku, ale

na podłodze obok. Miał okropnie wykrzywioną twarz. Biała

koszula była cała przesiąknięta krwią. Więc zawiadomiłam

policję.

Tego dnia w Lugano, w komisariacie będącym oddziałem policji

kantonu Tessin w Bellinzonie, dyżur pełnił pracownik policji

kryminalnej Luigi Fellini. Jak zwykle nie był zbyt przeciążony

pracą, rzadko bowiem w tym mieście zdarzało się coś

niezwykłego, co każe poderwać się na równe nogi, nie mówiąc

już o odkrywaniu czyichś zwłok. To się dawno nie zdarzyło

nawet w policji drogowej. Drobne oszustwa, sprzeniewierzenia,

fałszerstwa, banki i ludzie interesu załatwiali między sobą.

Gorliwa i czujna policja do spraw cudzoziemców umiała zawsze

w porę z całą bezwzględnością wysiedlić niepożądane elementy.

Kto chciał tu mieszkać, ten zazwyczaj szybko dochodził do

wniosku, że w Tessin lepiej nie napytać sobie kłopotów. A już

broń Boże narazić się tej na pozór dobrotliwej policji. I jeśli

nawet inspektor kryminalny Fellini nie okazał szczególnego

zapału do zajęcia się tą sprawą, to jednak należy przyznać, że był

wytrawnym i do tego niezwykle wytrwałym funkcjonariuszem

swego urzędu.

Z nieco leniwą ciekawością pojawił się na Viale Cattaneo. Jak

już powiedziano, rzadko tu się oglądało trupa. Ale natychmiast się

zorientował, że to, co przed nim leży, nie są to bynajmniej

zwyczajne zwłoki.

Mimo to mogło się wydawać, że Fellini przyszedł tu jedynie

dla rutynowych czynności. Natychmiast przeprowadził rozmowę

z signorą Bossi, pozwolił jej się spokojnie wygadać, prawie nie

zadawał pytań, nie robił żadnych notatek. Fellini dysponował

najważniejszą cechą wybitnego kryminologa, wyśmienitą

pamięcią. A ponadto nieskończoną cierpliwością.

Zebrawszy podstawowe informacje o zmarłym, oczekiwał już

tylko na oględziny wezwanego lekarza. Ten tylko bezradnie

rozłożył ręce.

— Niech pan na niego spojrzy! Jego wprost zmiażdżono,

rozerwano na strzępy! I to prawdopodobnie tylko jednym

strzałem. To musiał być potężny kaliber!

— Być może — powiedział Fellini spokojnie — użyto tu

jakiejś starej historycznej broni. Może to był jakiś ciężki pistolet

używany do pojedynków w osiemnastym wieku, a może karabin z

obciętą lufą.

Fellini porozumiał się więc ze swoimi zwierzchnikami w

Bellinzonie, nadmieniając, że jest tu koniecznie potrzebny

specjalista od broni palnej.

— Jeżeli to możliwe, sprowadźcie kogoś z Zurychu, ze

szwajcarskiego

laboratorium

techniki

kryminalistycznej.

Po niecałych dwóch godzinach, dowieziony helikopterem

policyjnym, pojawił się na lotnisku Agno pod Lugano wezwany

specjalista, niejaki Karl Brucker. Tym samym niemal

błyskawicznie można było rozpocząć czynności śledcze. A to, co

przy tym wyszło na jaw, miało zadziwić i poruszyć

najlepszego

Kirst Hans Hellmut - Noc długich noży.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: