Sandemo Margit - Małżeństwo Na Niby.pdf - Najpiękniejsze opowieści - czarownica71

MARGIT SANDEMO

MAŁŻEŃSTWO NA NIBY

Z norweskiego przełożyła

IZABELA KREPSZTUL - ZAŁUSKA

POL - NORDICA

Otwock 1998

ROZDZIAŁ I

Są tacy, którzy uważają, że wszystko, co im się przytrafia, jest z góry ustalone i nie do

uniknięcia, że całe ich życie jest zależne od przeznaczenia. Zdaje się, że nazywa się ich

fatalistami. A ja uważam, że byłoby ciekawsze, gdyby udało im się odwrócić los za pomocą

własnego silnego przekonania. Moje życie jest tego niezbitym dowodem. Musi tak być, bo

inaczej oznaczałoby to, że tajemnicze coś zwane przeznaczeniem musiało być nieźle

wstawione w momencie ustalania mojego losu. Nikt, komu nie brakuje szóstej klepki, a nawet

piątej czy czwartej, nie wymyśliłby czegoś tak strasznie zagmatwanego.

Nie, nie wierzę w żadne przeznaczenie. To, co przeżywamy, zależy od przypadku i

szczęścia. Za wszystko, czego dokonamy, za wszystkie błędy możemy winić, w mniejszym

lub większym stopniu, tylko samych siebie. Uznawanie przeznaczenia, Boga czy jakichś

złych mocy za sprawców naszych nieszczęść jest niczym innym jak samooszukiwaniem się.

Ale może lepiej będzie, jeśli posłużę się przykładami z mojego szalonego dzieciństwa.

Tak naprawdę jestem przeciwniczką chwalenia się własnymi błędami. Owszem,

przyznaję się do nich, płynie z nich przecież jakaś nauczka, ale nie lubię demonstracyjnego

bicia się w piersi.

Fakty mówią same za siebie, nie trzeba im mojej pomocy. Teraz jednak muszę

wspomnieć parę epizodów z przeszłości, bo bez tego nie da się zrozumieć niecodziennych

kolei mych dalszych losów.

Moja niezwykła kariera rozpoczęła się wcześnie. Kiedy byłam dzieckiem, wszystkie

matki zabraniały swoim małym aniołkom bawić się ze mną, chociaż same aniołki

bezgranicznie mnie podziwiały. Jako trzylatka podpaliłam stóg siana i jak zaczarowana

stałam wpatrzona we wspaniały ogień. Jako pięciolatka powybijałam wszystkie okna w

szkole. Gdy miałam lat osiem, zebrałam naręcze „świerszczyków” ojca i rozdzieliłam je,

zadowolona, pomiędzy przestraszonych sąsiadów, pokazawszy je uprzednio okolicznym

dzieciom. Byłam świetną nauczycielką także na innych polach: uczyłam, jak wkładać dwa

palce do ust i przeraźliwie gwizdać, nie mówiąc już o paleniu, przeklinaniu i innych rzeczach,

których się robić nie powinno. Rodzice rozpaczali, lecz ich autorytet sromotnie przegrywał w

konfrontacji z moim. Nikt przecież nie umiał pluć dalej niż ja! Chodziłam ubrana jak chłopak,

w za dużych, spranych ciuchach. Śledziłam starszych, aby później móc szantażem wyciągać

od nich papierosy i czekoladę. Gdy robili gorsze rzeczy, zdobywałam nawet i pieniądze!

Gdy skończyłam czternaście lat, zdarzyło się jednak coś, co wkrótce miało

odmienić moje życie. Postanowiłam, że wyjdę za mąż za Arnego Møllera.

Że nie okaże się to łatwe, rozumiałam już wtedy. Arne dopiero co się do nas

przeprowadził. Był wysoki, jasnowłosy i niemal całkiem dorosły, a na dodatek podobny jak

dwie krople wody do mojego ówczesnego idola filmowego. Skakał do wody z

dziesięciometrowej wieży, miał prawo jazdy i zdobył więcej nagród w zawodach sportowych

niż wszyscy inni moi znajomi razem wzięci. Po raz pierwszy spotkałam kogoś, komu nie

mogłam dorównać! To sprawiło, że poczułam się dziwnie: po kobiecemu słaba, jednocześnie

pałałam chęcią usadzenia go, pokonania w którejś z jego dziedzin.

Myślę, że najpierw spodobał mi się jego spokojny i jakby nonszalancki sposób

chodzenia, który musiałam zacząć naśladować. Rezultat lepiej pominąć milczeniem... Nie

powinnam była zapominać, że mimo wszystko istnieje pewna różnica pomiędzy

dziewczynami a chłopakami.

Nie mnie jednej podobał się Arne Møller. Umawiał si ę po kolei z najładniejszymi

dziewczynami w mieście. Szli do kina lub na tańce. Spędzał z każdą z nich jeden, dwa, góra

trzy wieczory, ale nie miał jeszcze żadnej na stałe. Rokowało to dobrze dla mnie! Walczyłam

zaciekle, aby mnie zauważył: wrzeszczałam do niego z czubka najwyższego drzewa,

włóczyłam się koło jego domu, a gdy to nie wystarczyło, wzięłam się za szminkę i temu

podobne... Nigdy później nie bywałam tak koszmarnie umalowana jak wtedy, nigdy też nie

posyłałam równie magnetycznych, przyciągających spojrzeń... Wszystko na próżno, nic nie

skutkowało! Wreszcie odrzuciłam wszelkie zasady i niemal zażądałam, by zaprosił mnie do

kina.

Do końca życia nie zapomnę przepełnionego pogardą spojrzenia, jakie mi posłał.

- Ciebie? - spytał szyderczo. - Enfant terrible tego miasta?

Nie rozumiałam wprawdzie, co to znaczy, ale wyraz jego twarzy dał mi pewne o tym

pojęcie.

Potwierdziło się, gdy wróciłam do domu i sprawdziłam w słowniku. „Dokuczliwy

łobuziak” pasowało najlepiej. Albo może zacytuję słownik: okropne dziecko, osoba szokująca

otoczenie swoim sposobem wyrażania się lub zachowania.

Ale tego dowiedziałam się później. W czasie rozmowy z Arnem moja wiedza opierała

się jedynie na wyrazie jego twarzy.

No i na komentarzach.

A te były wystarczająco nieprzyjemne.

- Nawet jeszcze nie obcinasz sobie sama paznokci - ciągnął bezlitośnie. - I ja mam

pokazywać się z tobą publicznie? Nie, wolę umówić się z robakami spod tego kamienia.

Wyłożył kawę na ławę, prawda?

Mimo to właśnie wtedy podjęłam decyzję.

- Ha! - wykrzyknęłam, wzmacniając efekt dramatycznym gestem. - Poczekaj tylko, aż

będę sławna na cały świat! Przypełzniesz wtedy na kolanach i będziesz błagał o moją rękę!

To miało go usadzić.

W rzeczy samej, odwrócił się i zrezygnowany odszedł niespiesznie, kręcąc głową.

A ja...?

Oczywiście, przepełniał mnie dotkliwy ból, ale jednocześnie poczułam się silna i

zdecydowana.

Miałam przecież cel. Nie spocznę, dopóki nie zostanę piękną, powabną, sławną... żoną

Arnego.

Po pewnym czasie wyjechał z miasta i zdarzało się niekiedy, że o nim zapominałam.

Ale nigdy całkowicie. W chwilach samotności snułam marzenia o Arnem. Żądzę zemsty

dawno już zastąpiła melancholijna tęsknota. Właściwie nigdy nie poznałam dobrze obiektu

moich westchnień i dlatego mogłam wyposażyć go w te wszystkie cechy, które chciałam

widzieć u swego mężczyzny. Którymi z nich odznaczał się naprawdę, nie wiedziałam. Było to

zresztą nieważne - w marzeniach był moim ideałem!

Trochę oporniej szła mi praca nad sobą. Jako osiemnastolatka miałam na swoim

koncie niezliczone próby ucieczek z domu. Ciało pedagogiczne mojej szkoły musiało

odetchnąć z ulgą, gdy wreszcie zakończyłam naukę.

Ponieważ niewiele mnie już łączyło z rodzinnym miastem, z czystym sumieniem

mogłam się spakować i wyruszyć w wielki świat...

Co w praktyce oznaczało miasto, w którym mieszkał Arne.

Związałam się wkrótce z bandą długowłosych osobników siadujących na podłodze,

grywających smutne kawałki na gitarze i rozmawiających o Życiu (proszę zwrócić uwagę na

wielką literę!). Używali skomplikowanych słów i wyrażeń typu: „czwarty wymiar”,

„uzasadnienie bytu” czy „ból egzystencji”. To konieczne, gdy się chce zgłębić jakiś problem.

Przynajmniej tak wierzyliśmy.

W takich oto okolicznościach po raz pierwszy spotkałam Scotta Hollingera. Nie

miałam pojęcia, kim był, skąd się wziął ani dokąd potem zamierzał pójść. Jedno zrozumiałam

od razu: z całą pewnością nie należał do tej zebranej w piwnicy grupy ludzi w dżinsach.

Wydawał się zbyt inteligentny jak na to środowisko.

Może też zbyt przystojny? Nawet ja, która czułam słabość do blondynów w typie

Arnego, musiałam to przyznać. Scott Hollinger miał ciemne, falujące włosy, szare oczy o

przenikliwym spojrzeniu i wrażliwe usta? Wyglądał na jakieś dwadzieścia pięć lat. Aż biła od

Sandemo Margit - Małżeństwo Na Niby.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: