Chah Ajahn - Dlaczego tu jesteśmy.pdf - Poznaj siebie - rewak

Podczas [obecnej] medytacji [odbywaj¡cej si¦ w czasie] pory deszczowej nie mam zbyt

wiele siły i moje zdrowie nie jest najlepsze, wi¦c wspi¡łem si¦ na t¦ gór¦, aby za»y¢

troch¦ ±wie»ego powietrza. Odwiedzaj¡ mnie [tu] ludzie, ale nie mog¦ ich przyj¡¢ tak, jak

kiedy±, bo ledwo mówi¦ i prawie nie mog¦ złapa¢ tchu. Mo»ecie uzna¢ za błogosławie«stwo

to, »e nadal istnieje to ciało, które siedzi przed wami i które mo»ecie ogl¡da¢. Samo

w sobie jest to błogosławie«stwem. Niedługo nie b¦dziecie go ogl¡da¢. Oddech si¦ sko«czy,

głos odejdzie. Stanie si¦ z nimi to samo, co z tym, co je przynosi, tak, jak si¦ dzieje ze

wszystkim, co zostało stworzone z cz¦±ci. Wielki Budda nazwał to khayavaya : upadek

i rozpad wszystkich wzgl¦dnych zjawisk.

Jak si¦ rozpadaj¡ [owe zjawiska]? We¹my brył¦ lodu. Najpierw była tylko wod¡. . .

zamrozili/zamro»ono j¡ i stała si¦ lodem. Ale nie trzeba długo czeka¢, by si¦ roztopiła.

We¹cie du»¡ brył¦ lodu, na przykład tak du»¡, jak ten magnetofon i zostawcie j¡ na sło«cu.

Zobaczycie, jak si¦ rozkłada, niemal tak samo, jak ciało. Stopniowo rozpadnie si¦. Minie

niewiele godzin lub minut i wszystko, co z niej zostanie, to kału»a wody. To wła±nie jest

khayavayam , upadek i rozkład wszystkiego, co zostało stworzone z cz¦±ci. Tak było od

dawna, od pocz¡tku czasu. Kiedy rodzimy si¦, przynosimy ze sob¡ na ±wiat przyrodzon¡

nam natur¦ i nie ma od tego ucieczki. Wraz z narodzinami przynosimy staro±¢, choroby

i ±mier¢.

Dlatego wła±nie Budda powiedział khayavayam , upadek i rozkład wszystkiego, co

zostało stworzone z cz¦±ci. My, wszyscy siedz¡cy tu, teraz, w tej sali, mnisi, nowicjusze,

±wieccy m¦»czy¹ni i kobiety, jeste±my bez wyj¡tku „bryłami rozpadu”. W tej chwili bryła

jest twarda, wła±nie tak, jak bryła lodu. Jej pocz¡tkiem była woda, na chwil¦ stała si¦

lodem, a teraz znów si¦ roztapia. Czy widzisz ten rozpad w sobie? Spójrz na to ciało.

Starzeje si¦ z ka»dym dniem. . . włosy si¦ starzej¡, paznokcie si¦ starzej¡. . . wszystko si¦

starzeje!

Kiedy± wygl¡dali±cie inaczej, prawda? Prawdopodobnie byli±cie du»o mniejsi. Teraz

jeste±cie doro±li i dojrzali. I teraz rozpadacie si¦ zgodnie z wasz¡ natur¡. Ciało rozpada si¦,

tak jak bryła lodu. Niedługo, tak jak bryła lodu, całkiem zniknie. Wszystkie ciała składaj¡

si¦ z czterech elementów: ziemi, wody, powietrza i ognia. Ciało jest mieszank¡ ziemi,

wody, powietrza i ognia, któr¡ zdecydowali±my si¦ nazwa¢ „osob¡”. Pocz¡tkowo trudno

stwierdzi¢, jak to nazwa¢, ale ostatecznie zwiemy to „osob¡”. Wpadamy w fascynacj¦ nad

ni¡, mówi¡c, »e jest m¦»czyzn¡, kobiet¡, nadaj¡c imiona, Pan, Pani i tak dalej — by móc

łatwiej identyﬁkowa¢ siebie nawzajem. Ale tak naprawd¦ nikogo tam nie ma. Jest ziemia,

woda, powietrze i ogie«. Kiedy si¦ poł¡cz¡ w znanej nam formie, efekt nazwiemy „osob¡”.

Ale nie ekscytujcie si¦ tym. Je±li spojrzycie dokładniej, zobaczycie, »e nikogo tam nie ma.

To, co w ciele jest stałe: mi¦±nie, skóra, ko±ci i tak dalej, zwane jest elementem ziemi.

Składniki ciała, które s¡ płynne, to element wody. Zdolno±¢ wydzielania ciepła w ciele

jest elementem ognia, a ruch powietrza przez ciało — elementem powietrza.

W klasztorze Wat Ba Pong mamy ciało, które nie jest ani m¦skie, ani »e«skie. To

szkielet wisz¡cy w głównej sali. Patrz¡c na niego, nie czujesz, »e jest to m¦»czyzna lub

kobieta. Ludzie pytaj¡, czy to m¦»czyzna, czy kobieta, ale mog¡ jedynie patrze¢ na siebie

bezradnie. To tylko szkielet, nie ma ju» ciała i skóry.

Ludzie s¡ w tych sprawach ignorantami. Niektórzy przychodz¡ do Wat Ba Pong, do

głównej sali, widz¡ szkielety. . . i natychmiast wybiegaj¡! Nie mog¡ znie±¢ ich widoku.

Boj¡ si¦, boj¡ si¦ szkieletów. My±l¦, »e ci ludzie nigdy nie widzieli siebie samych. Ba¢ si¦

szkieletów. . . nie zastanawiaj¡ si¦ nad wielk¡ warto±ci¡ szkieletu. By dotrze¢ do klasztoru,

musieli jecha¢ samochodem, albo i±¢. . . je±li nie mieliby ko±ci, jak by si¦ to stało? Czy

byliby w stanie — tak po prostu — chodzi¢? Tymczasem przyje»d»aj¡ do Wat Ba Pong

samochodami, wchodz¡ do głównej sali, widz¡ szkielety i natychmiast wybiegaj¡! Nigdy

przedtem nie widzieli czego± takiego. Urodzili si¦ z tym, a nigdy tego nie widzieli. Bardzo

dobrze, »e maj¡ teraz okazj¦ to zobaczy¢. Nawet starsi ludzie widz¡ szkielety i boj¡ si¦. . .

O co tyle zamieszania? Wida¢ po tym, »e wcale nie s¡ w kontakcie z samymi sob¡, nie

znaj¡ siebie naprawd¦. Mo»e id¡ do domu i nie mog¡ po tym spa¢ przez trzy lub cztery

dni. . . a jednak ±pi¡ ze szkieletem! Ubieraj¡ si¦ z nim, jedz¡ z nim, wszystko z nim rob¡. . .

a jednak si¦ go boj¡.

Pokazuje to, jak bardzo brak ludziom kontaktu z nimi samymi. Jakie to »ałosne! Zawsze

patrz¡ na zewn¡trz, na drzewa, na innych ludzi, na rzeczy zewn¦trzne mówi¡c „to jest

du»e”, „to jest małe”, „to jest krótkie”, „to jest długie”. S¡ tak zaj¦ci patrzeniem na

inne rzeczy, »e nigdy nie widz¡ siebie samych. Szczerze mówi¡c, ludzie s¡ naprawd¦ godni

po»ałowania. Nie maj¡ gdzie si¦ schroni¢.

Przyst¦puj¡cy do ceremonii wy±wi¦ce« musz¡ nauczy¢ si¦ pi¦ciu podstawowych tema-

tów medytacji: kesa — włosy na głowie, loma — włosy na ciele, nakha — paznokcie,

danta — z¦by, taco — skóra. Niektórzy uczniowie i wykształceni ludzie parskaj¡ ±mie-

chem, kiedy słysz¡ t¦ cz¦±¢ ceremonii. . . „Czego ten Ajahn próbuje nas nauczy¢? Uczy¢

nas o włosach, które mamy od lat. Nie musi nas o tym uczy¢, to ju» wiemy. Po co uczy¢

nas czego±, co ju» wiemy?”. Ludzie nieo±wieceni tacy s¡, my±l¡, »e ju» widz¡ te włosy.

Tłumacz¦ im, »e kiedy ka»¦ „zobaczy¢ włosy”, mam na my±li zobaczenie ich takimi, jakie

naprawd¦ s¡. Zobacz włosy na ciele takimi, jakie s¡, zobacz paznokcie, z¦by i skór¦ ta-

kimi, jakie s¡ naprawd¦. To rozumiem przez „widzenie” — nie powierzchowne patrzenie,

ale widzenie zgodnie z prawd¡. Nie byliby±my zanurzeni po uszy w rzeczach, gdyby±my

wiedzieli je takimi, jaki s¡ naprawd¦. Włosy, paznokcie, z¦by, skóra — jakie s¡ naprawd¦?

Czy s¡ ładne? Czy s¡ czyste? Czy maj¡ jakiekolwiek znaczenie? Czy s¡ stabilne? Nie —

nic w nich nie ma. Nie s¡ ładne, ale wyobra»amy sobie, »e takimi s¡. Nie maj¡ znaczenia,

ale wyobra»amy sobie, »e je posiadaj¡.

Włosy, paznokcie, z¦by, skóra. . . ludzie s¡ naprawd¦ przywi¡zani do tych rzeczy. Budda

uczynił z nich podstawowe tematy medytacji, nauczył nas je poznawa¢. S¡ one Przemi-

jaj¡ce, Niedoskonałe i Niczyje; nie s¡ „mn¡” czy „nimi”. Rodzimy si¦ z nimi i jeste±my

przez nie zwodzeni, ale tak naprawd¦ s¡ one nieczyste. Wyobra¹cie sobie, »e nie k¡pali-

by±my si¦ przez tydzie«: czy mogliby±my znie±¢ zbli»enie si¦ do siebie? Pachnieliby±my

naprawd¦ brzydko. Kiedy ludzie du»o si¦ poc¡, na przykład kiedy du»o ludzi ci¦»ko pra-

cuje razem, zapach jest okropny. Wracamy do domu i cali nacieramy si¦ mydłem oraz

wod¡ i zapach nieco słabnie, zast¦puje go zapach mydła. Nacieranie ciała mydłem mo»e

sprawi¢, »e b¦dzie ono mile pachniało, ale tak naprawd¦ brzydki zapach pozostaje — jest

tylko na chwil¦ przytłumiony. Kiedy zapach mydła zniknie, zapach ciała znów powróci.

My±limy cz¦sto, »e ciała s¡ ładne, zachwycaj¡ce, trwałe i mocne. My±limy, »e nigdy

si¦ nie zestarzejemy, nie zachorujemy, nie umrzemy. Jeste±my zauroczeni i uwodzeni przez

ciało, wi¦c nie pojmujemy, »e istnieje prawdziwe schronienie wewn¡trz nas. Prawdziwym

miejscem schronienia jest umysł. Umysł jest naszym prawdziwym schronieniem. Ta sala

jest mo»e całkiem spora, ale nie mo»e by¢ prawdziwym schronieniem. Goł¦bie chroni¡

si¦ tutaj, gekony si¦ tu chroni¡, jaszczurki si¦ tu chroni¡. . . mo»emy my±le¢, »e ta sala

nale»y do nas, ale tak nie jest. yjemy tu razem z wszystkimi innymi istotami. To miejsce

schronienia jest tymczasowe i wkrótce b¦dziemy musieli je opu±ci¢. A ludzie my±l¡, »e

miejsca daj¡ prawdziwe schronienie.

Zatem Budda mówił, »eby znale¹¢ swoje schronienie. Znaczy to, aby znale¹¢ swoje

prawdziwe serce. Serce jest bardzo wa»ne. Ludzie zwykle nie patrz¡ na wa»ne rzeczy, sp¦-

dzaj¡ wi¦kszo±¢ czasu patrz¡c na rzeczy nieistotne. Na przykład, kiedy sprz¡taj¡ dom,

mog¡ by¢ skupieni na czyszczeniu, myciu naczy« i tak dalej, ale nie zobacz¡ swojego wła-

snego serca. Ich serce mo»e by¢ zepsute, mog¡ czu¢ gniew, zmywaj¡c z kwa±nym wyrazem

twarzy. Nie dojrz¡ jednak, »e ich własne serca nie s¡ czyste. To wła±nie nazywam „przyj¦-

ciem za schronienie tymczasowego miejsca”. Ludzie upi¦kszaj¡ swoje domy i mieszkania,

ale nie my±l¡ o uczynieniu pi¦knymi własnych serc. Nie obserwuj¡ cierpienia. Serce jest

wa»ne. Budda nauczał, by znale¹¢ schronienie w swoim sercu: Attahi attano natho —

„B¡d¹ swoim własnym schronieniem”. Kto jeszcze mo»e by¢ schronieniem? Prawdziwym

schronieniem jest serce i nic innego. Mo»ecie próbowa¢ polega¢ na innych rzeczach, ale nie

s¡ one pewne. Na innych rzeczach mo»ecie polega¢ tak naprawd¦ tylko wtedy, kiedy macie

ju» schronienie w sobie. Musisz najpierw mie¢ swoje własne schronienie, zanim zaczniesz

polega¢ na czymkolwiek innym — czy to nauczyciel, rodzina, przyjaciele czy krewni.

Zatem wszyscy, którzy tu dzi± przyszli±cie z wizyt¡, ±wieccy i ci, którzy poszukuj¡

domu, zastanówcie si¦, prosz¦, nad t¡ nauk¡. Spytajcie siebie: „Kim jestem? Dlaczego tu

jestem?”’. Spytajcie siebie: „Dlaczego si¦ urodziłem?”. Niektórzy nie wiedz¡. Chc¡ by¢

szcz¦±liwi, ale cierpienie nigdy si¦ nie ko«czy. Bogaci czy biedni, młodzi czy starzy —

cierpi¡ tak samo. Wszystko jest dla nich bólem. Dlaczego? Bo nie maj¡ m¡dro±ci. Biedni

s¡ nieszcz¦±liwi, bo nie posiadaj¡ wystarczaj¡co du»o, a bogaci — bo jest zbyt wiele rzeczy,

o które musz¡ si¦ troszczy¢.

Swego czasu, jako młody nowicjusz, opowiadałem o Dharmie. Mówiłem o szcz¦±ciu

płyn¡cym z bogactwa i własno±ci, posiadania słu»¡cych i tak dalej. . . Stu słu»¡cych,

sto pokojówek, sto słoni, sto krów, sto byków. . . po sto wszystkiego! wieccy słuchacze

naprawd¦ ch¦tnie tego słuchali. Ale czy mo»ecie sobie wyobrazi¢ zajmowanie si¦ stoma

bykami? Albo stoma krowami, setk¡ słu»¡cych i pokojówek. . . mo»ecie sobie wyobrazi¢,

»e musicie si¦ tym wszystkim zajmowa¢? Czy byliby±cie zadowoleni? Ludzie nie bior¡

pod uwag¦ innych punktów widzenia. Pragn¡ posiada¢. . . mie¢ krowy, byki, słu»b¦. . .

setki słu»by. A ja mówi¦ —– pi¦¢dziesi¡t byków to za du»o. Samo wi¡zanie powrozów dla

tych wszystkich stworze« — to ju» za du»o! Ale ludzie o tym zapominaj¡, my±l¡c tylko

o przyjemno±ci posiadania. Nie bior¡ pod uwag¦ wszystkich kłopotów z tym zwi¡zanych.

Je±li nie zdob¦dziemy m¡dro±ci, wszystko wokół nas b¦dzie ¹ródłem cierpienia. Je±li

jeste±my m¡drzy, rzeczy te wyprowadz¡ nas z cierpienia. Oczy, uszy, nos, j¦zyk, ciało

i umysł. . . Wiecie co? — oczy niekoniecznie s¡ dobre. Je±li jeste±cie w złym nastroju,

samo patrzenie na innych ludzi mo»e wp¦dzi¢ was w gniew i odebra¢ wam sen. Albo

mo»ecie si¦ zakocha¢. Miło±¢ to te» cierpienie, je±li nie dostajesz tego, czego chcesz. Miło±¢,

tak jak i nienawi±¢ s¡ cierpieniem, a to przez po»¡danie. Po»¡danie jest cierpieniem,

pragnienie pozbycia si¦ [po»¡dania] jest cierpieniem. Ch¦¢ posiadania rzeczy. . . nawet

je±li je zdob¦dziesz, nadal cierpisz, bo boisz si¦, »e je stracisz. Tylko ból. Jak chcecie

z tym »y¢? Mo»ecie mie¢ wielki, luksusowy dom, ale je±li wasze serca nie s¡ dobre, nic

nigdy nie b¦dzie dzia¢ si¦ tak, jak oczekujecie.

Spójrzcie zatem na siebie. Czemu si¦ urodzili±my? Czy naprawd¦ kiedykolwiek osi¡-

gamy co± w tym »yciu? Tu, na wsi, ludzie zaczynaj¡ sadzi¢ ry», kiedy s¡ dzie¢mi. Kiedy

maj¡ siedemna±cie, czy osiemna±cie lat — szybko si¦ »eni¡ z obawy, »e nie starczy im

czasu, »eby zbi¢ maj¡tek. Zaczynaj¡ pracowa¢ od wczesnych lat, my±l¡c, »e w ten sposób

si¦ wzbogac¡. Sadz¡ ry» tak długo, a» maj¡ siedemdziesi¡t lub osiemdziesi¡t, lub nawet

dziewi¦¢dziesi¡t lat. Pytam ich: „Pracowałe± od dnia swoich narodzin. Ju» niedługo przyj-

dzie czas odej±¢, co ze sob¡ zabierzesz?”. Nie wiedz¡, co odpowiedzie¢. Mówi¡ tylko: „To

mnie przerasta”. Mamy takie powiedzenie: „Nie oci¡gaj si¦ przy zbieraniu jagód, bo noc

zapada w mgnieniu oka”. I tylko dlatego rozumiej¡ tyle [by móc odpowiedzie¢]: „To mnie

przerasta”! S¡ ani tu, ani tam, wystarcza im: „To mnie przerasta”, siedz¡ w krzakach,

objadaj¡c si¦ jagodami. . . „To mnie przerasta”, „To mnie przerasta”.

Kiedy jeste± młody, my±lisz, »e »ycie w pojedynk¦ nie jest dobre i czujesz si¦ tro-

ch¦ samotny. Znajdujesz wi¦c sobie »yciowego partnera. Gdzie dwie osoby, tam kłótnie!

Samotne »ycie jest zbyt spokojne, ale »ycie z innymi oznacza kłótnie.

Kiedy dzieci s¡ małe, rodzice my±l¡: „Kiedy dorosn¡, b¦dzie nam lepiej”. Wychowuj¡

wi¦c dzieci — trójk¦, czwórk¦ lub pi¡tk¦, my±l¡c, »e kiedy dzieci dorosn¡, b¦dzie im l»ej.

Ale kiedy dzieci dorastaj¡, jest jeszcze ci¦»ej. Jak te dwa kawałki drewna, jeden wi¦kszy,

drugi mniejszy. Wyrzucasz mniejszy i bierzesz wi¦kszy my±l¡c, »e b¦dzie l»ejszy, ale tak

oczywi±cie nie jest. Kiedy dzieci s¡ małe, nie przeszkadzaj¡ ci bardzo — miska ry»u

i banan raz na jaki± czas wystarcza. Kiedy dorastaj¡, chc¡ mie¢ motocykl albo samochód!

Có», kochasz swoje dzieci i im nie odmówisz. Próbujesz wi¦c da¢ im to, czego chc¡.

Problemy. . . czasem rodzice zaczynaj¡ si¦ o to kłóci¢: „Nie kupuj mu auta, nie mamy

do±¢ pieni¦dzy!”. Ale kiedy kochasz dzieci, musisz sk¡d± wzi¡¢ pieni¡dze. Mo»e nawet

rodzice odejm¡ sobie od ust, aby da¢ dzieciom to, czego one chc¡. A potem jest nauka.

„Kiedy sko«cz¡ studia, wyjdziemy na czysto”. Nie ma ko«ca studiom! Kiedy je sko«cz¡?

Tylko w nauce Buddy istnieje moment jej uko«czenia, w innych naukach tylko kr¦cisz si¦

w kółko. Jest to prawdziwy problem. W domu z czwórk¡ lub pi¡tk¡ dzieci rodzice kłóc¡

si¦ codziennie.

Nie dostrzegamy bólu, który czeka na nas w przyszło±ci, my±limy, »e nigdy nie na-

dejdzie. Wiemy o nim dopiero, kiedy ju» jest. Trudno spodziewa¢ si¦ tego bólu, który

jest cz¦±ci¡ naszego ciała. Kiedy byłem dzieckiem pas¡cym bydło, brałem w¦giel drzew-

ny i polerowałem nim z¦by, »eby były białe. Wracałem do domu, patrzyłem w lustro

i widziałem, jakie s¡ ładne i białe. Oszukiwały mnie moje własne ko±ci i tyle. Kiedy ju»

Chah Ajahn - Dlaczego tu jesteśmy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: