Traktat Wersalski.doc

Traktat Wersalski:

Podpisany 28.06.1919

Na między narodowej konferencji pokojowej w Paryżu. Dotyczy nowych granic państwa polskiego

po zakończeniu I wś.

* przebieg zachodniej granicy Polski, chwiejne stanowisko mocarstw zachodnich tej sprawie

*W konferencji wzięło udział 27 krajów a w radzie najwyższej 5 zwycięskich mocarstw głównym jej celem było ustalenie trwałego pokoju

i losów pokonanych państw.*29.01.1919 przew. PKN Roman Dmowski przedstawił polskie postulaty terytorialne.

Tymi postulatami zajęła się komisja do spraw Polskich której przewodniczył Cambon. Po rozpatrzeniu wniosków komisja przedstawiła swoje wnioski Radzie najwyższej.  12.03.1919

Był on w miarę przychylny dla Polaków

Nieprzychylni Polakom byli Brytyjczycy którzy starali się rozpisać traktat tak, aby podpisali go Niemcy. W kwietniu Wilson przekonany przez Brytyjczyków oświadczył, że Gdańsk ma stać się wolnym umiędzynarodowionym lub niezależnym terytorium przygotowano projekt Wolnego Miasta Gdańsk. Ignacy Paderewski, przedstawiciel władz Polskich w wersalu usiłował przeciwdziałac oderwaniu Gdańska od Polski ale wszystko już było przesądzone. 28.06.1919 podpisano w Wersalu traktat pokojowy który został ratyfikowany przez sejm polski 31.07.1919 a postanowienia weszły w życie 10.011920.

Na jego mocy Polska otrzymała pomorze wschodnie bez gdańska i znaczną część wielkopolski. A na warmi i mazurach plebiscyty górnym Śląsku przeprowadzono plebiscyty. Gdańsk stał się wolnym miastem. Traktat wersalski nie spełniał oczekiwań Polaków za sprawą brytyjskiego premiera Polska uzyskała na zachodzie znacznie mniej terytoriow i mieszkańców niż wynikalo to z wcześniejszych ustalen komisji do spraw polskich.

Relacje Państwo-Kościół po 1945

Stawianie czoła doktrynie komunistycznej, która dążyła do zagarnięcia władzy na wszystkich szczeblach życia społecznego i politycznego. Kościół był jedyną niezalezną strukturą społeczną. Konflikt między kościołem a Państwem toczył się w latach 1945-1989 Ideologia komunistyczna była wroga religii a kościół był zagrożeniem dla systemu.

Władze musiały podporządkowac sobie ten organ i przyjąć odpowiednią strategię

Jednym z pierwszych aktów Tymczasowego Rządu Jedności narodowej było zerwanie konkordatu z Watykanem we wrześniu ’45  Celelm Kościoła było popieranie i szerzenie opozycji wobec partii komunistycznej. W 1945 prymas August Hlont Lont polecenia papieża Piusa Xii przystąpił do tworzenia administracji apostolskich w kraju. Kościół przystąpił do odbudowy zniszczonych świątyń. Rząd chciał zrealizować swoje ateistyczne plany wprowadzić w życiu ustawe o świeckim prawie małżeńskim. Premier cyrankiewicz ogłosił walkę z duchowieństwem chciał zmusić kościół do podporządkowania się nowej władzy chcieli rozbić kościół od wewnątrz. Stalinizacja życia była najbardziej odkrywana po 49 roku wydano dekret o ochronie wolności sumienia. Przewidywał on kary więzienia za zmuszanie do udziału w praktykach religijnych . Na mocy tego dekretu można skazac każdego praktykującego katolika. Ograniczał swobody zachodu, stowarzyszeń , rząd przyjął tez politykę likwidacyjną na tle gospodarczym związaną z odbieraniem mienia kościelnego nieruchomości i środków trwałych, likwidacja szpitali zakonnych, szkół prowadzonych przez duchowieństwo. Jesienia władze zorganizowały komisje księży przy związku wojownikow o wolnośc i demokrację. Członków tej komisji nazwano księgami patriotami. Do 54 r władze wciągnęły do tej działalności

uk. 10% duchownych. Zmieniono również zarząd nad organizacją caritas. Która odtąd stała się niezależna od kościoła.w 1950 panstwo przejęło na własność nieruchomości kościoła katolickiego

Sytuacji nie złagodzilo porozumienie pomiedzy przedstawicielami rzadu i episkopatu gdzie papiez miał być zwierzchnikiem nad kościołem w Polsce ale tylko w kwestii wiary. Stowarzyszenie PAX kierowane przez Bolesława piaseckiego miałm za zadanie przyporządkować katolikow „linii partii”

Urząd do spraw wyznan powołany w 1950 r miał zapewnic państwu kontrole nad kościołem. Duchownych oskarżono o dzialania antypaństwowe i do zakładów karnych trafilo 900 ksiezy. Księży 1953 wydano dekret dający organom panstwa prawo do odmowy zgody na wszelkie nominacje kościelne oraz usuwania księży z piastowanych urzędów koscierlnych. Rząd zapewnil sobie prawo do obsadzania urzędow kościelnych, episkopat odpowiedział memorialem do Biureta w którym wyrazil swój sprzeciw. 1953 r wstrząsnął opinia publiczna pokazowy proces biskupa kieleckiego czeslawa karczmarka skazanego na 12 lat wiezienia oraz wiadomość o internowaniu prymasa Stefana wyszynskiego. Szczytem eskalacji działań kościelnych kościelnych 1953 roku było zmuszenie episkopatu do slubowania na wierność PRL. PRL 1956 nastapila pewna poprawa uwolniono wyszynskiego przywrócono nauczanie religii w szkolach cofnięto dekret o obsadzaniu stanowisk kościelnych. Odwilż trwala krótko. 1958 zaczeto powoływać klerykow do wojska. W 1960 znowu usunięto religie ze szkol podwyższono podatki nakładane na kościół.  Kościół polowie lat 60 ostyr konflikt prymasa wyszynskiego i episkopatu z władzami w związku z oredziem biskupow polskich do biskupow niemieckich. Rok 1966 to jedna z większych konfrontacji sily kościoła i panstwa. Rzad nie zezwolil na przybycie papieża na te uroczystość. Od 1970 r. stosunki panstwo kościół ulegly pewnej poprawie w 1977 edward gierek zostal przyjęty w Watykanie przez papieża Pawła VI. W 1974 wyszynski wygłosił w warszawskim kosiecle sw krzyza serie kazan w których opowiedział się przeciw omnipotencji państwowej i wymienil przyrodzone prawa człowieka. 16. 10 1976 papiez Polak wybor ten zaważył na dalszych losach polski 1979 pierwsza pielgrzymka jpII do polski pod koniec lat 70 i w latach 80 kosciol udzielal poparcia opozycyjnym ruchom w tym solidarności. Symbolem łączności kościoła z narodem była meczenska śmierć ks. Jerzego popiełuszki w 1984 po śmierci wyszynskiego w 91 prymasem zostal Józef glemp. Po upadku komunizmu sejm uchwalil o stosunku panstwa do kościoła katolickiego co umożliwiło odnowienie stosunku miedzy polska a Watykanem bula papieska z 1992 zreformowala organizacje kościoła katolickiego w Polsce na jej mocy utworzono 13 metropolii. W 1993 zostal podpisany konkordat ratyfikowany w 1998. 

Wojsko Polskie na frontach IIwś

Po utworzeniu rządu polskiego we Francji z generałem W. Sikorskim jako premierem, opracowano w połowie października program utworzenia na terenie Francji dwóch polskich korpusów piechoty, dywizji pancernej i 15-20 eskadr lotniczych. Polskie siły morskie działać miały z baz w W. Brytanii , gdzie już pierwszego dnia wojny dotarł dywizjon polskich niszczycieli. 7 listopada 1939 roku W. Sikorski mianowany został Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego. Wodzowi Naczelnemu podlegał Sztab Naczelnego Wodza, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Kierownictwo Marynarki Wojennej i Inspektorat Polskich Sił Powietrznych. Odbudowę armii planowano oprzeć na ochotniczym zaciągu spośród polskiej emigracji zarobkowej i żołnierzach kampanii wrześniowej, którym udało się przedostać do Francji. Nieprzerwany udział w walkach z Niemcami brała polska marynarka wojenna stacjonująca w W . Brytanii i piloci polscy walczący ze Francji. Przedstawicielami armii lądowej, którzy podjęli walkę z Niemcami po klęsce wrześniowej, byli żołnierze Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich walczących w bitwie o Narwik 28 maja- 4 czerwca 1940 roku. W „Bitwie o Francję” wzięły udział : 1 dywizja grenadierów walcząca w Lotaryngii od 9 do 18 czerwca 1940 roku. Została rozwiązana na rozkaz dowódcy 21 czerwca 1940 roku. Ewakuowana z Narwiku Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich zdążyła powrócić na ostatnie dni kampanii francuskiej. 136 polskich pilotów zestrzeliło 52 samoloty nieprzyjacielskie przy stratach własnych 26 pilotów. Bezpośredni udział w obronie Francji wzięło 55 tys. żołnierzy polskich. Po klęsce do W. Brytanii udało się ewakuować zaledwie 20,5 tys.żołnierzy. Wojskowe formacje polskie w W. Brytanii podczas 2 wojny światowej , Polskie Siły Zbrojne w Wielkiej Brytanii podczas 2 wojny światowej, siły zbrojne lądowe , powietrzne i morskie były tworzone przez rząd polski na emigracji w W. Brytanii. Formalną podstawę ich postanowienia stanowiły umowy polsko- brytyjskie z 18 listopada 1939 roku w sprawie współpracy Polskiej Marynarki Wojennej z flotą Brytyjskiej Marynarki Wojennej z 11 czerwca 1940 roku w sprawie wykorzystania polskich pilotów przez Królewskie Siły Powietrzne (RAF), z 19 czerwca 1940 roku w sprawie organizowania Wojska Polskiego na Wyspach Brytyjskich i z 5 sierpnia 1940 roku w sprawie utworzenia 1 Korpusu Polskiego. Początkowo oddziały polskie tworzono z oficerów i żołnierzy ewakuowanych z terytorium Francji. W końcu sierpnia 1940 roku polskie wojska lądowe na terenie W. Brytanii składały się w dwóch brygad strzelców i trzech brygad kadrowych strzelców oraz ze zgrupowania żołnierzy broni pancernej. Oddziały te od 28 września 1940 roku tworzyły 1 Korpus Polski (gen. M Kukiel). Wobec zagrożenia Wysp Brytyjskich inwazją niemiecką, od połowy października 1940 roku 1 Korpus Polski w sile 3498 oficerów i 10884 żołnierzy otrzymał zadanie obrony 200km szkockiego wybrzeża. W styczniu 1942 roku rozpoczęto organizację 1 Dywizji Pancernej pod dowództwem generała M. Boruty- Spiechowicza. 1940-1944 stan posiadania PMW zwiększył się o 3 okręty podwodne i kilka ścigaczy. Okręty PMW brały udział w bitwie o Narwik, w ewakuacji wojsk alianckich z Dunkierki, bitwie o Atlantyk, w walkach na Morzy Śródziemnym, w inwazji na Francję. W lotnictwie polskim w W. Brytanii walczyło 10 dywizjonów myśliwskich i 4 dywizjony bombowe, istniały polskie szkoły lotnicze i jednostki wojskowe obsługi lotnictwa. Polskie dywizjony myśliwskie i bombowe brały udział w operacjach na froncie zachodnim miedzy innymi w bitwie oWielką Brytanię , w inwazji na Francję, nalotach na tereny Europy Zachodniej okupowanej przez Niemców i terytorium III Rzeszy Niemieckiej oraz w operacjach w Libii i Tunezji.
Po zawarciu traktatu Sikorski –Majski rozpoczęto formowanie armii polskiej na terytorium ZSRR. Pod koniec 1941 roku uzgodniono , że armia ta ma liczyć 96 tys. żołnierzy i 30 tys. ludzi w formacjach pomocniczych. 30 lipca 1941 roku podpisano układ między rządami armii RP i ZSRR. Kreml zgodził się na utworzenie armii polskiej z ZSRR. W konsekwencji tego układu zwolniono z łagrów i więzień obywateli i zezwolono na stworzenie armii polskiej w ZSRR. pod dowództwem gen. Władysława Andersa .12 października 1943 roku dywizja im. Tadeusza Kościuszki sformowana w Sielcach nad Odrą , bierze udział w bitwie pod Lenino na Białorusi. Została skierowana na najtrudniejszy odcinek doznając ogromnych strat. Związek operacyjny Wojska Polskiego powołany z rozkazu Naczelnego Wodza gen. W. Sikorskiego z 12 września1942 roku. Z formacji wojskowych ewakuowanych z ZSRR i jednostek Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie powstała Armia Polska na Wchodzie.
Dowódcą był gen. W.Anders, zastępca gen. J. Zając , szefem sztabu gen. B. Rakowski APW liczyła we wrześniu 1942 roku ok. 70,5 tys., w styczniu 1943- 62,5 tys. żołnierzy.
Udział Polaków w działaniach zbrojnych we Włoszech w maju 1944 roku 2 Korpus gen. Andersa wzięła udział w bitwie pod Monte Cassino. W czasie ofiarnego szturmu poległo 860 żołnierzy i oficerów polskich. W lipcu 1944 roku oddziały polskie zdobyły Ankonę , a w kwietniu 1945 roku Bolonię. Od końca lipca 1944 roku na drugim froncie walczyłą 1 Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka. Wzięła tam między innymi udział w bitwie pod Falaise, w pościgu za Niemcami do granicy belgijskiej i w zdobyciu Gandawy. Pod koniec października wyzwoliła holenderskie miasto Bredę. We wrześniu 1944 roku w operacji pod Arnheim i Driel w Holandii wzięła udział 1 Samodzielna Brygada Spadochroniarzy , była to z niepowodzeniem aliantów największa operacja desantowo- powietrzna.
W wojsku obowiązywały emblematy i regulaminy polskie , składano przysięgę na wierność Rzeczpospolitej Polskiej. Zakazana natomiast była działalność polityczna. Starano się odizolować wojsko od wpływu partii politycznych, co zresztą nie zawsze się udawało. Działania rządu RP na emigracji podczas 2 wojny światowej miały ogromny wpływ na wydarzenia w kraju szczególnie na początku jego powstania , w miarę wpływu czasu i podczas przeprowadzki do Londynu , działalność polskiego rządu uległą drastycznemu pogorszeniu. Z prawie 100 tys. armii zrobiło się kilka batalionów , zaś kontakt z krajem był coraz trudniejszy. Oprócz przeprowadzki, ogromnym czynnikiem na załamanie się naszego rządu byłą śmierć W. Sikorskiego , oraz podpisanie układu z ZSRR o pomoc wzajemnej współpracy.

STAN WOJENNY

Stan wojenny w Polsce, ograniczenie praw obywatelskich wprowadzone w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 w celu zahamowania aktywności społeczeństwa dążącego do gruntownej reformy ustroju społeczno-politycznego PRL. Potwierdzony dekretem Rady Państwa, niezgodnym z konstytucją zabraniającą wydawania dekretów w czasie trwania sesji sejmu.
Przygotowywany od sierpnia 1980, uzasadniany groźbą zamachu stanu i przejęcia władzy przez opozycję skupioną w "Solidarności", załamaniem gospodarki, możliwością interwencji radzieckiej. Organem pełniącym funkcję administratora stanu wojennego w Polsce była Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego (WRON) z generałem W. Jaruzelskim na czele.

Przepisy stanu wojennego ograniczały podstawowe prawa obywatelskie, wprowadziły m.in. godzinę milicyjną (do maja 1982), zawiesiły działalność organizacji społecznych i związków zawodowych (niektóre rozwiązano, np. "Solidarność", Niezależne Zrzeszenie Studentów, Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, ZASP, ZLP, w innych dokonano zmian w kierownictwie, np. w Stowarzyszeniu PAX).
Zmilitaryzowano główne działy gospodarki, zakazano zmian miejsca pobytu, wprowadzono cenzurę korespondencji, tryb doraźny w postępowaniu sądowym. Działaczy Solidarności, opozycji politycznej oraz kilkunastu reprezentantów władzy sprzed sierpnia 1980 internowano (łącznie ok. 10 tys. osób).

Pozostali na wolności działacze Solidarności w kwietniu 1982 utworzyli Tymczasową Komisję Koordynacyjną (Z. Bujak, F. Frasyniuk, W. Hardek, B. Lis) i podjęli działalność podziemną, organizując demonstracje (m.in. w Warszawie, Gdańsku, w Nowej Hucie w Krakowie) oraz strajki w fabrykach i kopalniach, tłumione przez Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej (ZOMO) nierzadko przy użyciu ciężkiego sprzętu bojowego (m.in. 9 zabitych górników w kopalni Wujek w grudniu 1981, ofiary śmiertelne w Lubinie w sierpniu 1982).

Uczestników wystąpień protestacyjnych, działaczy konspiracji, członków Solidarności zwalniano z pracy, szykanowano, zniesławiano, nakłaniano do "deklaracji lojalności". Przy współpracy Służby Bezpieczeństwa prowadzono weryfikację pracowników sądów, oświaty, administracji, środków przekazu.

Społeczeństwo w szerokim zakresie podjęło bojkot kontrolowanych przez władze organizacji i instytucji, powstał podziemny ruch prasowo-wydawniczy, niezależny obieg informacji (np. radio "Solidarność").

Szeroką akcję pomocy prześladowanym przez władze prowadził Kościół katolicki. Podziemną "Solidarność" moralnie i materialnie wspierały międzynarodowe organizacje (m.in. Międzynarodowa Organizacja Pracy) i centrale związkowe. USA zastosowały w stosunku do PRL sankcje ekonomiczne.

Wobec pogarszającej się sytuacji gospodarczej (spadek produkcji, brak towarów na rynku, system kartkowej dystrybucji artykułów pierwszej potrzeby) i politycznej (presja międzynarodowej opinii publicznej) stan wojenny został zawieszony 31 grudnia 1982, zniesiony 22 lipca 1983 (przy czym represyjne praktyki i część ustawodawstwa przetrwały do 1989), a w lutym 1992 Sejm uznał jego wprowadzenie za nielegalne.

KOMUNIZM W POLSCE

Komunizm to ustrój państwowy istniejący w Rosji w latach 1917 – 1991, w państwach Europy wschodniej od II wojny światowej do roku 1989 – 1990, w Chinach istnieje od roku 1945 do dnia dzisiejszego oraz w kilku innych państwach. Obecnie jedyne państwa komunistyczne to: Chiny, Kuba, Korea Północna i Wietnam.
System totalitarny w Polsce został narzucony wraz z wkraczająca do Polski w 1944r. Armią Radziecką. W wyniku podziału wpływów na Konferencji w Jałcie, Polska dostała się pod Radzieckie skrzydła. Komuniści Polscy wykorzystali tę sytuację by zaadoptować w kraju system władzy panujący w ZSRR.
Komuznizm w Polsce opierał się na kilku zasadniczych fundamentach. Pierwszym z nich był aparat przemocy, w skład którego wchodziła policja polityczna (UB, SB). Formacje te budziły w społeczeństwie strach i skłaniały do podporządkowania się istniejącym regułom, tworzyły ustrój beznadziejności i zależności od kaprysów władzy. Drugim fundamentem była całkowicie podporządkowaną systemowi administracja. Zdolna zarówno karać nieposłusznych jak i wynagradzać zasłużonych. Innym ważnym i niezmiennym fundamentem komunistycznego porządku była stała zależność od ZSRR. Na skutek jego militarnej obecności i politycznej opieki, sytuacja wydawała się beznadziejna i bez alternatyw, dopóki istnieć będzie imperialny sąsiad.
Fundamentem totalitarnego państwa stała się także monopolistyczna gospodarka, znacjonalizowana i podporządkowana państwu oraz monopol na środki przekazu i zakaz tworzenia niezależnych partii. Wszystkie przedstawione wyżej fundamenty miały zagwarantować bezkolizyjne trwanie i umacnianie się komunizmu. Nie były one jednak w stanie wymusić rzeczywistego poparcia i zaangażowania ze strony obywateli.
Wydarzenia z 1956r., 1968r., 1970r., 1976r., 1980/81r., i 1989 roku potwierdziły tylko fakt, że Polacy nie zgadzają się z istniejącym „porządkiem” i czynnie przeciwstawiają się mu. Upadek gospodarczy w kraju w latach 1988/1989, słabość na arenie międzynarodowej ZSRR oraz siła narodu skupionego wokół idei „Solidarności”, sprawiły, że w ramach rozmów opozycji z rządzącymi, uzgodniono pokojowe metody przejścia z systemu totalitarnego do demokratycznego. Datą upadku komunizmu w Polsce umownie przyjmuje się 4 czerwca 1989r. – dzień pierwszych, częściowo wolnych wyborów parlamentarnych. Rok 1989 jest datą końca komunizmu nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie Środkowo - Wschodniej, która należała do bloku państw kontrolowanych przez Związek Radziecki. Rok 1989 jest datą końca komunizmu nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie Środkowo - Wschodniej.

OBRADY OKRĄGŁEGO STOŁU

Obrady Okrągłego Stołu rozpoczęły się 6 lutego 1989 roku w siedzibie Urzędu Rady Ministrów w Warszawie. Wzięły w nich udział 452 osoby. W skład reprezentacji strony opozycyjnej weszli członkowie utworzonego 18 grudnia 1988 roku Komitetu Obywatelskiego, byli to między innymi: Lech Wałęsa, Władysław Frasyniuk, Zbigniew Bujak, Bronisław Geremek, Tadeusz Mazowiecki, Jacek Kuroń, Jerzy Turowicz, Adam Michnik, Jan Józef Szczepański, Aleksander Hall. Ze strony rządowo - koalicyjnej w obradach uczestniczyli m. in. Czesław Kiszczak, Aleksander Gieysztor, Alfred Miodowicz, Aleksander Kwaśniewski, Andrzej Celiński, Stanisław Ciosek, Mikołaj Kozakiewicz. W obradach nie brał udziału gen. Wojciech Jaruzelski, ale to on ustalał skład reprezentacji strony koalicyjno - rządowej.
Rozmowy toczyły się w trzech głównych zespołach: pluralizmu związkowego, reform politycznych oraz gospodarki i polityki społecznej, oraz w mniejszych tzw. podstolikach: górnictwa, reformy prawa i sądów, rolnictwa, stowarzyszeń, samorządu terytorialnego, środków masowego przekazu, nauki, oświaty i postępu technicznego, zdrowia, młodzieży i ekologii. W obradach oprócz przedstawicieli opozycji i rządu brali udział również eksperci i doradcy, pojawili się też obserwatorzy ze strony kościelnej (bp Janusz Narzyński, ks. Bronisław Dembowski, ks. Alojzy Orszulik).
Obrady zostały zakończone 5 kwietnia 1989 roku.
Najważniejsze ustalenia Okrągłego Stołu
Podpisane porozumienia zakładały ewolucyjną zmianę ustroju społecznego na taki, który gwarantować będzie pluralizm polityczny, demokratyczne powoływanie przedstawicieli władzy, wolność słowa i wolność zrzeszania się.
Podczas obrad ustalono powołanie urzędu prezydenta, wybieranego przez Zgromadzenie Narodowe na sześcioletnią kadencję. Utworzono Senat, liczący stu członków (senatorów) wybieranych w wolnych, demokratycznych wyborach. W wyborach do sejmu wprowadzono parytet: opozycja mogła zdobyć maksymalnie 35 proc. miejsc (czyli 161 mandatów) w wolnych wyborach, reszta miejsc w parlamencie zarezerwowana była dla przedstawicieli PZPR, Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i innych prorządowych partii.
Porozumienie podpisane podczas obrad Okrągłego Stołu zobowiązywało władze do legalizacji NSZZ "Solidarność" (nastąpiło to 17 kwietnia 1989) oraz do wydania zgody na powstanie niezależnej gazety codziennej ("Gazeta Wyborcza" zaczęła się ukazywać w maju 1989 roku) i na wznowienie wydawania "Tygodnika Solidarność".
Konsekwencje rozmów
Uchwała Rady Państwa z 13 kwietnia 1989 roku wyznaczała termin wyborów parlamentarnych na 4 czerwca (pierwsza tura) i 18 czerwca (druga tura) 1989 r. Podczas wyborów, przy wysokiej frekwencji (62% w pierwszej turze), Komitet Obywatelski "Solidarność" odniósł ogromny sukces, zdobywając wszystkie ze 161 mandatów do Sejmu i 92 na 100 mandatów do Senatu.
Na posiedzeniu Zgromadzenia Nagrodowego 19 lipca 1989 roku na prezydenta został wybrany gen. Wojciech Jaruzelski.

Więcej... http://historia.gazeta.pl/historia/1,98833,6532896,Obrady_Okraglego_Stolu.html#ixzz1P68dH7W1