Rozdział 3.pdf

Autor: Katka

Rozdział 3

Edward jednym susem doskoczył do mnie i upadł na kolana przy mojej głowie.

Miałam zamiar go ignorować, więc nie odrywałam się od lektury.

- Bella. Kochanie. Przepraszam. – powiedział łamiącym się głosem. – Błagam,

wybacz mi. – dodał tym samym głosem i wyciągną rękę żeby mnie pogłaskać.

Cały czas trzymając książkę i nie przerywając lektury, jedną wolną ręką

uderzyłam wyciągniętą w moją stronę rękę Edwarda, gdy chciał mnie pogłaskać.

Gdy uderzyłam z całej siły rozległ się głośny huk, a on skrzywił się z bólu. Cały

czas byłam jeszcze silniejsza od niego. Moje ręka błyskawicznie wróciła do

książki i przewróciła stronę. Po chwili milczenia doszedł do siebie i znowu się

odezwał jeszcze smutniejszym głosem.

- Nie wierzysz mi? Jak mam cie przekonać, że nie chciałem cie zdradzić? Ta

dziewczyna nie jest nawet w jednej setnej tak atrakcyjna jak ty. – mówił bardzo

szybko. Nie odpowiedziałam.

Nagle zdesperowany chwycił mnie w tali i przyciągną mocno do siebie.

Nachylił się nade mną żeby mnie pocałować w usta. Natychmiast zamknęłam

książkę i cisnęłam nią z całej siły trafiając w twarz Edwarda. Siła była tak duża,

że trochę go odrzuciło, a książka spadła mu na kolana. Skrzyżowałam ręce na

piersi i patrzyłam się przed siebie w ścianę podirytowana. Edward popatrzył na

mnie zszokowany. Nie wytrzymałam i odwróciłam się do niego. Świdrowałam

go teraz wzrokiem.

- Odłóż tą książkę na półkę skoro musiałeś mi przeszkodzić w czytaniu. –

warknęłam na niego.

Był zdziwiony, ale wykonał moje polecenie i odłożył książkę na miejsce. Gdy

znów usiadł na podłodze koło kanapy byłam już w poprzedniej pozycji.

Patrzyłam tępo w ścianę przede mną. Postanowił spróbować inaczej.

- Odpowiesz mi na jedno pytanie? – zapytał.

Kiwnęłam głową na tak. Z jednej odpowiedzi nie mógł się dużo dowiedzieć.

- Ufasz mi? –zapytał

Odpowiedź była banalna. Prawdę mówiąc spodziewałam się bardziej

dogłębnego pytania niż to, ale odpowiedziałam.

- Ślubowałeś mi wierność, aż po kres wieczności, a później to. Odpowiedź

brzmi: nie. – powiedziałam stanowczo. – Prawdę mówiąc spodziewałam się

trudniejszego pytania. – dodałam.

- Nie ufasz mi. – powtórzył zszokowany. – Ty mi nie ufasz. – cały czas był

zdziwiony i oniemiały.

- Nie wiem, czego się spodziewałeś. – powiedziałam wzruszając ramionami.

- Boże. Ja cie naprawdę głęboko zraniłem. Głębiej niż wtedy, gdy wyjechałem

zostawiając cię. – wyszeptał wpatrując się we mnie. Wzruszyłam ramionami.

- Bello, błagam, powiedz mi czy zraniłem cie bardziej niż wtedy, gdy

wyjechałem?

- To już drugie pytanie. – warknęłam.

Wstałam jednym zwinnym ruchem i poszłam do garderoby. Zaczęłam szukać,

aż znalazłam to, co chciałam. Wyjęłam z pokrowca sukienkę na ramiączkach w

kolorze róż. Miała dwie falbany przy dekolcie i trzema zaczynającymi się na

linii bioder. Sukienka była do kolan i idealnie nadawała się do tańca. Znalazłam

do niej jeszcze szpilki w tym samym kolorze, po czym wróciłam do pokoju i

położyłam sukienkę na sofie żeby lepiej jej się przyjrzeć.

- W sam raz. – powiedziałam sama do siebie.

- Wybierasz się gdzieś w tym? – spytał zdziwiony Edward.

- Owszem. Pewien wampir zaprosił mnie dwa tygodnie temu na bal, u

Volturich. Lecę na przyszły weekend do Włoch. – oznajmiłam pogodnie.

Schowałam sukienkę do pokrowca, po czym wróciłam do pokoju i wybrałam

numer i nacisnęłam połącz. Po trzech sygnałach z słuchawki odezwał się

melodyjny baron.

- Nigel Ashcrowt, słucham.

- Hej Nigel. Czy twoje zaproszenie jest nadal aktualne?

- Bella. Skarbie. Nie spodziewałem się telefonu od ciebie. Jasne, że moje

zaproszenie jest wciąż aktualne.

- To z niego skorzystam. Gdzie mam przylecieć?

- Do Włoch. Pokłóciłaś się z mężem? – zapytał nieśmiało.

Edward skamieniał. Widziałam jego odbicie w szybie okna.

- Tobie to na rękę. Do zobaczenia w przyszłą sobotę. – ucięłam szybko

- Do zobaczenia skarbie. – powiedział Nigel i rozłączył się.

Poszłam w jego ślady, po czym odwróciłam się i położyłam komórkę na szafce

nocnej.

Był piątkowy poranek. Miałam dziś wylecieć do Włoch. Esme miała mnie

odebrać ze szkoły po pięciu lekcjach.

Wszystko było dobrze do czasu. Nie wiem jak Edward to zrobił, ale przekonał

Alice i Rose żeby mnie wystawiły i pojechały do szkoły z Jasperem i

Emmettem. Gdy zauważyłam, że dziewczyny są w samochodzie Emmetta byli

już jakieś siedemdziesiąt metrów od domu, a ja nie byłam gotowa żeby wyjść do

szkoły. Wściekła, że mnie wystawiły i zaczęłam się szybko pakować. Musiałam

jeszcze zobaczyć, co zostało w garażu, ponieważ mój samochód był u

lakiernika. Esme pojechała ostatnio moim ferrari do Victorii i jakiś kierowca

prawie w nią uderzył. Zdążyła przyspieszyć i uniknąć kolizji, ale zarysowała mi

samochód i odstawiła go do lakiernika. Miałam cały tydzień jeździć z Alice, a

teraz ona mnie wystawiła. Byłam wściekła i gdy tylko zebrałam swoje rzeczy

wystrzeliłam z pokoju do garażu jak strzała. W garażu stał kabriolet Rose, volvo

Edwarda i porsche Alice. Byłam wściekła, że mercedes Carlislea nie został w

domu. Poszłam do pokoju Esme. Jak zawsze siedziała nad korespondencją.

- Esme myślisz, że nic się nie stanie jak pobiegnę do szkoły?

- Myślę, że nic. Czemu nie pojedziesz samochodem? – cały czas była zajęta

korespondencją.

- Mój samochód jest u lakiernika.

- Nie jedziecie autem Alice?

- Alice, Rosalie, Jasper i Emmett pojechali razem do szkoły jeepem.

- To pojedź z Edwardem.

- Żaden problem. – usłyszałam zza pleców mojego męża. Automatycznie

napięłam wszystkie mięśnie.

- Pobiegnę. Nic mi się nie stanie od odrobiny ruchu. – warknęłam przez ramię.

- Bella, nie przesadzaj. Spóźnisz się jak pobiegniesz. – powiedział łagodnie.

- No widzisz. – powiedziała Esme. – Kłopot z głowy.

- Niech ci będzie. – powiedziałam do Edwarda i skierowałam się do drzwi. Gdy

wyszłam z pokoju zawołałam jeszcze do Esme.

- Pamiętaj, że obiecałaś zawieść mnie na lotnisko. – zawołałam przez ramie.

- Już się umówiłam z Rosalie, że wezmę jej M3. – uspokoiła mnie.

Zeszłam do garażu i w milczeniu wsiadłam do samochodu Edwarda. Nie miałam

zamiaru z nim rozmawiać. Gdy ruszyliśmy nie włączył radia. To było do niego

niepodobne. Postanowiłam, że nie spytam się go, co jest grane tylko go wyręczę.

Wyjęłam ze schowka album z płytami, po czym wybrałam jego ulubioną płytę i

włożyłam ją do radia. Zaraz wnętrze samochodu wypełniła dobrze mi znana

spokojna muzyka. Widziałam kontem oka, że Edward mnie obserwuje.

Schowałam płyty do schowka i zpowrotem wbiłam wzrok w przestrzeń za

szybą. Całą drogę nie zamieniliśmy ani słowa. Gdy zajechaliśmy na parking i

silnik zgasł, otworzyłam drzwi i wysiadłam. Edward zamkną je za mną, bo nie

zdążył ich otworzyć. Odwróciłam się do niego.

- Dziękuje, że mnie podwiozłeś do szkoły. – powiedziałam chłodno.

- Bella, nie przesadzaj. – powiedział spokojnie.

Nagle pomiędzy nas wskoczyła Amber i zarzuciła Edwardowi ręce na szyje.

- Cześć kochanie. – powiedziała radośnie i już stała na palcach i prawie dotykała

jego ust, gdy położył jej ręce na ramionach i zmusił do stanięcia całymi stopami

na ziemi i spojrzał na mnie badawczo.

- Edward, o co chodzi? Czy to ten sam powód, z którego nie chciałeś mnie

oficjalnie przedstawić swojej rodzinie? Co ona wie, czego ja nie wiem? –

spytała z wyrzutem wskazując na mnie.

- Ja mam dziewczynę. – warkną Edward. – Bella ją zna tak jak reszta mojej

rodziny. – wyjaśnił.

- Oh. Ona na pewno leci na twoje pieniądze i drogie prezenty a nie na ciebie. Ja

kocham ciebie i nie musze dostawać drogich prezentów. – powiedziała czule

Amber.

Zesztywniałam. Ja lecę na pieniądze Edwarda? Byłam wściekła. Włosy mi się

zjeżyły na karku i przyjęłam pozę obronną. Nie mogę jej zaatakować. Wyprostuj

się do cholery. Nakazywałam sobie. Wyprostowałam się z wielkim trudem.

Rozejrzałam się dookoła. Nikt nie patrzył na mnie zdziwiony. Nikt nie zauważył

na szczęście mojego dziwnego zachowania. Podeszłam do Edwarda.

- Musze lecieć na lekcje. Do zobaczenia. Pogadamy jak wrócę z Europy. –

powiedziałam mu z lekkim uśmiechem i odeszłam. Poszłam do sali od historii.

Nie odzywałam się do nikogo z rodziny przez wszystkie lekcje. Alice i Rose

patrzyły na mnie przepraszająco, gdy tylko się gdzieś mijałyśmy. Mindy cały

czas zajmowała miejsce u boku Edwarda. Na matematyce, jedynym

przedmiocie, na który chodziłyśmy razem podeszła do mnie i po raz pierwszy

skierowała się bezpośrednio do mnie.

- Cześć Bella. – powiedziała.

- Hej. – odpowiedziałam bez wyrazu.

- Mogę mieć do ciebie prośbę?

- Słucham.

- Nie zamieniłabyś się ze mną miejscami i usiadła z, Gabrielą, bo ja bym chciała

usiąść z moim chłopakiem.

Zdziwiłam się, że jej prośba mnie nie zdenerwowała. Odpowiedziałam od razu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: