Flaubert Gustaw - Herodiada.pdf - Flaubert Gustave - gosiadabrowska

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Gustaw Flaubert

HERODIADA

Tower Press 2000

Cytadela zwana Machaerus stała po wschodniej stronie Morza Martwego, na stożkowatej

skale z bazaltu. Otaczały ją cztery głębokie doliny: dwie biegły ukosem ku flankom fortecy,

jedna rozpościerała się u dojścia do niej i jedna leżała na jej tyłach. U podnóża twierdzy stło-

czyły się domy, opasane murem, który wznosił się albo obniżał, stosownie do sfalowań tere-

nu, miasto zaś łączyła z nią droga, wykuta zakosami w skale. Wśród murów cytadeli, na sto

dwadzieścia łokci wysokich, zębatych, pełnych załomów i strzelnic, wznosiły się baszty niby

kwiaty w kamiennym wieńcu, zawieszonym nad przepaścią.

W środku był pałac, zdobny szeregami kolumnad, nakryty tarasem opasanym balustradą z

drzewa sykomory, zaopatrzoną w maszty, na których rozciągano velarium. Pewnego razu

tetrarcha Herod –Antypas przyszedł tutaj przed świtem, podparł się łokciami i patrzał.

Grzbiety gór leżących u jego stóp zaczęły już się wyłaniać, ale masywy skalne i dna prze-

paści tonęły jeszcze w mroku. W powietrzu unosiła się mgła, która rozstąpiła się nagle i uka-

zała kontury Morza Martwego. Jutrzenka, wstająca za twierdzą Machaerus, rozlała czerwień

na niebie, rozświetliła po chwili piaski nadbrzeżne, wzgórza, pustynię i całe pasmo gór Judei,

nachylających w oddali swe szare i szorstkie płaszczyzny. Pośrodku, niby czarna zapora,

królował Engaddi; Hebron wyglądał we wgłębieniu jak kopuła; na zboczach Eskuolu rosły

drzewa granatu, Sorek był bogaty w winnice, a na Karmelu ciągnęły się pola sezamu; ol-

brzymi sześcian wieży, zwanej Antonią, królował nad Jerozolimą. Tetrarcha odwrócił wzrok

od niej, wolał bowiem popatrzeć w prawo, na palmy Jerycha; i pomyślał o innych miastach

swojej Galilei: o Kafarnaum, Endor, Nazareth i Tyberiadzie, do której pewno już nigdy nie

wróci. Tymczasem Jordan płynął po jałowej równinie. Równinie białej, oślepiającej jak

śnieżne rozłogi. Jezioro wyglądało teraz jak tafla z lazurytu; na południu, koło Jemen, w

miejscu, gdzie wody wrzynały się ostro w brzeg, Antypas dostrzegł to, czego zobaczyć nie

pragnął. Rozproszone, brunatne namioty; ludzie zbrojni w dzidy kręcili się koło koni, a wyga-

sające ognie błyszczały jak opadłe na ziemię iskry.

Były to wojska króla Arabów, dotkniętego do głębi postępowaniem tetrarchy, który odrzu-

ciwszy rękę jego córki, pojął Herodiadę, żonę rodzonego brata, zamieszkałego w Italii i nie

ubiegającego się o władzę.

Antypasa żarł niepokój, liczył bowiem na pomoc Rzymian, a Witelius, gubernator Syrii,

nie śpieszył jakoś z posiłkami.

Czyżby naprawdę udało się Agryppie zniweczyć zaufanie, jakie Cezar żywił do niego?

Trzeci z braci, Filip, władca Batanei, zbroił się potajemnie. Żydzi mieli dość pogańskich oby-

czajów Heroda, innym zaś sprzykrzyła się jego władza; toteż wahał się, jaką wybrać drogę:

ugodzić się z Arabami czy też z Partami zawrzeć przymierze? A że przypadł właśnie dzień

jego urodzin, skorzystał ze sposobności i wydał wspaniałą ucztę, na którą sprosił wodzów

swoich wojsk, zarządców swoich dóbr i wszystkich notablów Galilei.

Bystrym spojrzeniem przeszukał drogi, lecz drogi były puste. Orły krążyły nad nim. Żoł-

nierze, wsparłszy głowy o mur, spali na wałach. W zamku panowała martwa cisza.

Nagle tetrarcha zbladł, gdyż usłyszał głos daleki i jakby wydobywający się z wnętrza zie-

mi. Pochylił się i nasłuchiwał – głos zanikł. Ale po chwili odezwał się znowu. Wtedy Herod

klasnął w ręce i zawołał:

– Mannaei! Mannaei!

Zjawił się mężczyzna, obnażony do połowy, jak masażyści w łaźni. Był bardzo wysoki,

stary, wychudły i nosił u pasa nóż w pochwie z brązu. Włosy, spiętrzone sztucznie grzebie-

niem uwydatniały nadmierną wysokość jego czoła. Senność odbarwiała mu oczy, ale zęby

błyszczały, a stopy stawiał lekko na posadzce, gdyż ciało miał gibkie jak małpa, oblicze zaś

jak u mumii nieprzeniknione.

– Gdzie on jest? – zapytał tetrarcha. Mannaei odpowiedział wskazując coś palcem za nimi:

– Ciągle tam!

– Zdawało mi się, że go słyszałem!

I Antypas, odetchnąwszy głęboko, spytał o losy Iaokananna, tego samego, którego Latyni

zowią Janem Chrzcicielem. Czy widział ktokolwiek jeszcze tych dwóch ludzi, których łaska-

wość królewska dopuściła w zeszłym miesiącu do ciemnicy więźnia, i czy ktokolwiek starał

się wybadać, co się z. nimi stało?

Mannaei odparł:

– Wymienili z Janem jakieś tajemnicze słowa, zupełnie jak złodzieje na rozstajnych dro-

gach, po czym udali się do Górnej Galilei. Utrzymywali, że niosą wielką nowinę.

Antypas, wbił wzrok w ziemię i nagle rzekł przerażony:

– Pilnuj go, dobrze pilnuj! I nikogo nie dopuszczaj do niego! Drzwi trzymaj zamknięte!

Zasłoń dół, w którym siedzi. Nikt nie powinien się domyślać, że jest żyw!

Mannaei wykonał te rozkazy, zanim je otrzymał, był bowiem Samarytaninem i jak wszy-

scy Samarytanie nie znosił Żydów i brzydził się nimi. Świątynia Samarytan w Garizim, którą

Mojżesz wskazał jako źrenicę Izraela, nie istniała od czasów króla Hirkana; toteż widok

Świątyni Jerozolimskiej przypominał Samarytanom o hańbie, obeldze, odwiecznej krzywdzie

i doprowadzał ich do wściekłości. Mannaei zakradł się tam kiedyś, aby zbezcześcić ołtarz

kośćmi umarłych. Towarzyszy jego, nie tak szybkich w ucieczce, ścięto.

Dostrzegł świątynię wynurzającą się z przełęczy pomiędzy dwoma wzgórzami. W promie-

niach słońca jarzył oślepiająco jej dach, kryty złotą blachą, i oślepiał blask ścian z białego

marmuru.

Wyglądała jak góra światła przygniatająca otoczenie bogactwem i pychą.

Wtedy Mannaei wyciągnął ramię w kierunku Syjonu. Wyprostowany, z głową lekko cof-

niętą i zaciśniętymi pięściami, rzucił Syjonowi przekleństwo, wierząc, iż jego słowa będą

miały moc skuteczną.

Antypas słuchał i nie gorszył się wcale.

Samarytanin dodał jeszcze:

– Chwilami się porusza, chciałby uciec, spodziewa się, że wyjdzie na wolność. Czasami

leży spokojnie jak chore zwierzę; albo też widzę, jak chodzi w ciemnościach i powtarza: „To

nie ma znaczenia. Muszę zmaleć, ażeby on urósł".

Antypas i Mannaei popatrzyli na siebie. Ale Heroda znużyły te rozważania. Niepokoiły go

góry, podobne do spiętrzonych i skamieniałych, olbrzymich fal, niepokoiły go czarne otchła-

nie, otwierające się na krawędziach urwisk, niepokoił go bezmiar pogodnego nieba i rażące

światło słońca, niepokoiła go głębia przepaści; rozpacz zawładnęła nim, gdy spojrzał na pu-

stynię, która z racji zwietrzałych i zamienionych w piachy skał przypominała mu skupisko

amfiteatrów i pałaców, obróconych w gruzy. Gorący wiatr przynosił razem z zapachem siarki

jakby wyziewy wyklętych miast, spowitych grubo w ciężkie wody. Te znamiona wieczystego

gniewu przejmowały grozą myśl tetrarchy; stał więc nieruchomo, wsparty łokciami o balu-

stradę, objąwszy skronie dłońmi, z oczami utkwionymi w jeden punkt. Poczuł czyjeś dotknię-

cie. Obejrzał się. Była to Herodiada.

Flaubert Gustaw - Herodiada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: