Haflinger

Hodowla ma zasięg światowy, ale głównym rejonem hodowlanym jest Austria (źrebięciarnia Ebbs), południowy Tyrol, południowe Niemcy

Rasa o jednolitym umaszczeniu, jasnokasztanowatym z jasną grzywą i ogonem i atrakcyjnym wyglądzie. Harmonijna budowa ciała o dosyć zaokrąglonych kształtach. Reprezentuje cechy pośrednie między kucem a koniem zimnokrwistym, często z orientalną domieszką. Głowa sucha, często szlachetna, o dużych oczach i małych uszach. Szyja średniej długości. Łopatki średniej długości, skośnie ustawione. Kłąb mało widoczny. Kłoda szeroka, o zwartej budowie. Zad masywny, ścięty i krótki. Silne kończyny o dobrych kopytach. Szczotki pęcinowe małe. Pewnw chody, ale o dość krótkim wykroku. Bardzo dobrze wykorzystuje paszę. Jest twardy w pracy. Wysokość w kłębie 135 - 145 cm.

Historia

Silne kuce górskie żyły w Alpach od dawna. Po klęsce, którą Goci wschodni ponieśli w walce z Bizancjum pod Conzą w 555 roku, ich konie pozostały w dolinach Tyrolu. Przypuszcza się, że miały już cechy koni orientalnych. Na kształtowanie się rasy w średniowieczu duży wpływ wywarł ogier burgundzki, dzięki któremu doszło do znacznego wyrównania pogłowia. Współczesne haflingery pochodzą z Etsch i Sarntal w południowym Tyrolu, a nazwę zawdzięczają miejscowości Hafling. Niemal wszystkie pochodzą od ogiera El'Bedavi i jego syna Folie 249. Pierwszy urodził się w Radowcach i był koniem arabskim półkrwi, drugi pochodził od uszlachetnionej klaczymiejscowej hodowli, należącej do rolnika o nazwisku Folie ze Schlanders w Venostal. Rasę tę hoduje się także we Włoszech - w Toskanii i na Sycylii - pod nazwą Avelignese. W północnym Tyrolu rozwinęła się hodowla haflingera w nowoczesnym sportowym typie.