ZABAWY DLA PRZEDSZKOLAKÓW(3).doc

ZABAWY DLA PRZEDSZKOLAKÓW

ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE ANALIZĘ I SYNTEZĘ SŁUCHOWĄ

1.       Ćwiczenia wrażliwości słuchowej (koncentracji na bodźcu słuchowym, rozróżnianiu dźwięków, pamięci słuchowej):

·         Wysłuchiwanie i rozróżnianie dźwięków dochodzących z otocznia i ich lokalizacja (szmery, kroki, stuknięcia, itp.)

·         Różnicowanie i rozpoznawanie odgłosów przyrody, zwierząt, ludzi, z kasety magnetofonowej („Odgłosy”). Po wysłuchaniu dziecko może powiedzieć co słyszało lub wskazać obrazek, albo też naśladować ten dźwięk.

·         Rozpoznawanie i nazywanie dźwięków - zabawa „Co mam w pudełku”. Razem z dzieckiem wkładamy do pudełka różne rzeczy (np. gwoździe, kamyk, groch, cukier) potrząsamy, dziecko słucha i stara się rozpoznać.

·         Zabawa „Kto powiedział dzień dobry” – odwrócone dziecko rozpoznaje głosy kolegów, koleżanek.

·         Można wcześniej  nagrać głosy  kolegów i znajomych na taśmę i polecić dziecku aby odgadywało ich imiona.

2.       Ćwiczenia rytmiczne (koncentracji na bodźcu słuchowym, analizy słuchowej, koordynacji słuchowo-wzrokowo-ruchowej)

·          Odtwarzanie struktur rytmicznych. Przed dzieckiem leżą klocki i umawiamy się, że będziemy je układali zgodnie z podanym rytmem. Klocki ułożone blisko siebie- rytm szybki, klocki dalej od siebie- rytm wolny.  Np. 000   000   000  

·          zabawy ruchowe ze śpiewem, klaskaniem, graniem na instrumentach perkusyjnych

3.       Ćwiczenia słuchu fonemowego, analizy i syntezy słuchowej. Ćwiczenia te mogą być prowadzone z pomocami konkretno - werbalnymi ( obraz + nazwa + wyraz).

·         Ćwiczenia prawidłowego przeprowadzenia syntezy głoskowej. Nauczyciel (dorosły) mówi wyraz głosując, a dziecko odgaduje co nauczyciel powiedział, lub wskazać odpowiedni obrazek. Np.

·         Zabawa w kończenie wyrazów. Nauczyciel (dorosły) mówi początek wyrazu, a dziecko kończy. Można posługiwać się obrazkami i wówczas dziecko znajduje wszystkie obrazki zaczynające się na daną sylabę. Np. ma......ko....ba....ta.... itd

·         Dobieranie par obrazków (wyrazów) zaczynających się daną głoską. Np. a jak............ d jak ...

·         Rozpoznawanie wszystkich głosek w wyrazach i układanie takiej ilości klocków ile jest głosek. Np. smok +++=

 ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE FUNKCJE MOTORYCZNE

 1. Ćwiczenia ogólnej sprawności ruchowej:

·         ćw. równowagi (po narysowanej linii na boisku lub po ławeczce, równoważni itp.),

·         zabawy ruchowe zręcznościowe (toczenie piłeczek, rzucanie, celowanie)

·         ćwiczenia i zabawy na placach zabaw, na materacach i innych przyrządach gimnastycznych.

2. Ćwiczenia sprawności manualnej:

a) rozmachowe

·       ćwiczenia wstępne: prosimy dziecko, aby naśladowało ruchy, które są potrzebne przy takich czynnościach jak: malowanie ścian, sufitu, zrywanie owoców, łapanie much oraz inne czynności wg pomysłu dorosłego,

·       zamalowywanie farbami dużych płaszczyzn (kartony, szary papier) ruchami poziomymi i pionowymi,

·       na dużym papierze rysowanie jednocześnie obiema rękoma dużych wzorów np motyl, dom, choinka, koło, serce.

Albo wyścig rąk, który polega na tym, że rysujemy na tablicy kropkę, a dziecko ma trafić na nią z obu stron jednocześnie obiema rękoma. Która pierwsza dojdzie do mety ta wygrywa.

b) manualne (motoryka mała czyli usprawnienie dłoni, palców, nadgarstka)

·         zabawy z tasiemką, sznurkiem, sznurowadłem - przeplatanie przez otwory,

-         sznurowanie butów,

-         wiązanie supełków i rozplątywanie ich,

-         nawlekanie koralików na sznurki, żyłki, itp.

·         szycie po wyznaczonych liniach, punktach ( np., na papierze, kartonie, materiale),

·         cięcie nożyczkami z uwzględnieniem stopniowania trudności (cięcie po linii prostej, po falistej, wycinanie form geometrycznych, wycinanie konkretnych obrazków),

·                    składanki papierowe (origami),

·                    stemplowanie dowolnym materiałem (pieczątkami, paluszkami, korkiem, watą... wg pomysłu dorosłego),

·         tasowanie kart i ich układanie w dłoni lub gra np. w Piotrusia.

c) graficzne (usprawniają drobne ruchy ręki ułożonej w pozycji jak przy pisaniu)

·       układanie kompozycji z koralików wg podanego wzoru lub wg własnego pomysłu

·       kolorowanie obrazków,

·       kopiowanie obrazków przez kalkę,

·       wypełnianie określonych konturów kolorem za pomocą kresek pionowych i poziomych lub ukośnych,

·       rysowanie szlaczków literopodobnych w liniaturze zwiększonej lub na papierze zmywalnym, markerem na folii (wykorzystanie książeczek z serii „Bawię się i uczę”).

·       dowolne rysowanie kredkami, ołówkiem, farbami, itp.

Szukamy misia

Pomoce:   miś, lalka lub dowolna maskotka.

Przebieg zabawy:   Na początku zabawy prowadząca chodzi z dziećmi po sali, nazywając znajdujące się meble (krzesło, stół, łóżeczko). Następnie pokazuje dzieciom misia (lalkę) i mówi, że go schowa. Podczas gdy dzieci odwróciły się do ściany, prowadząca chowa misia, ale tak, by był widoczny. Na sygnał prowadzącej zaczynają poszukiwania, a po odnalezieniu mówią, gdzie był miś, np. na krzesełku, pod stołem, za łóżeczkiem, obok lalki. Zabawę powtarzamy 3-4 razy. Do zabawy można powracać wielokrotnie i chowając misia zachęcać dzieci, aby używały pojęć np.: wysoko, nisko, na górze na dole, z lewej strony, z prawej strony półki itp.

  Nazywamy części ciała

Pomoce: duże lustro (powinna w nim być widoczna cała sylwetka dziecka).

Przebieg zabawy:

Dziecko stoi twarzą do lustra, a dorosły za dzieckiem:

-          Spójrz w lusterko i powiedz, co widzisz?

-          Pokaż, gdzie jest twoje oko...Teraz drugie...

-          Pokaż, gdzie masz nosek... policzki, brodę, uszy, gdzie jest twoje czoło?

Należy zwrócić uwagę, żeby dziecko pokazywało to wszystko na sobie i  w lustrzanym odbiciu w ten sposób oswajają się z własnym wizerunkiem.

W podobny sposób trzeba obejrzeć i nazwać z dzieckiem odbicie wszystkich części ciała. 

Duże i małe

Pomoce: Po dwie zabawki tego samego rodzaju, wyraźnie różniące się wielkością (jedna mała, druga duża):lalka, piłki, misie, samochody, klocki itp. Dwa kosze-duży i mały.

Przebieg zabawy:

·         Nauczycielka pokazuje dzieciom ustawione na stole zabawki i rozpoczyna rozmowę na ich temat.
- Mam tu zabawki. Jakie?
Dzieci wymieniają nazwy zabawek znajdujących się na stole.
Nauczycielka stara się zwrócić ich uwagę na różnice występujące w wyglądzie zabawek tego samego rodzaju.
- Popatrzcie na lalki. To są dwie Małgorzatki. Czy one są takie same? Czym się różnią?
Dzieci stwierdzają, że jedna lalka jest duża, a druga jest mała.

·         Nauczycielka łączy dzieci w pary. Każda para bierze zabawki tego samego rodzaju (jedno dziecko dużą, a drugie małą) i siada z nimi przy stoliku. Kiedy wszystkie dzieci mają już zabawki, nauczycielka prosi, aby je opisały.
Dzieci kolejno nazywają zabawki i unosząc je do góry, aby wszyscy mogli je zobaczyć, określają ich wielkość.

·         Nauczycielka stawia na podłodze dwa kosze - wielki i mały. Poleca, aby dzieci włożyły duże zabawki do większego kosza, małe zaś do małego.

·         Nauczycielka zaprasza dzieci do zabawy przy piosence "Tańcowały dwa Michały".
Dzieci parami, trzymając się za ręce, wirują raz w jedną, raz w drugą stronę.

·         Nauczycielka proponuje dzieciom zabawę ruchową "Piłki skaczą". Rozdaje dzieciom duże i małe piłki. Następnie zaczyna odbijać o podłogę dużą piłką i zachęca maluchy, aby ją naśladowały. Potem odbija małą piłkę. Dzieci powtarzają ruchy nauczycielki.

·         Nauczycielka zadaje dzieciom pytania na temat różnic między piłkami.
- Czym różnią się piłki?
- Które skaczą wyżej?
- Jaki dźwięk wydają przy skakaniu?

·         Nauczycielka zaprasza dzieci do stolika, rozdaje narysowane duże i małe piłki i prosi, aby pomalowały tylko duże piłki.

Na zakończenie zaprasza dzieci do swobodnych zabaw z piłką.  

  Czy lalka jest podobna do ciebie?

Pomoce: duża lalka

Przebieg zabawy: 

Ustawiamy lalkę twarzą do dziecka i mówimy:

-  Pokaż, gdzie są lalki włosy... Ty masz włosy i lalka ma włosy...

-  Pokaż czoło lalki... Ty masz czoło i lalka ma czoło...

I tak po kolei dziecko ogląda lalkę porównując ją ze swoim wizerunkiem i nazywając wyróżnione części ciała. Na zakończenie trzeba ustalić, czy lalka jest chłopcem, czy dziewczynką

Literatura:

·         "Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylatków i dzieci starszych wolniej rozwijających się" - E.Gruszczyk - Kolczyńska, E. Zielińska, WSiP, Warszawa 2000.

·         "ABC...Program wychowania przedszkolnego XXI wieku"  

·         "Dziecięca matematyka" - E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, WSiP, Warszawa 1997.

Książki ułatwiające reakcje empatyczne

Rozwijanie empatii przez czytanie dziecku książek, które pozwalają mu doświadczyć uczuć bohaterów. Wiek bez ograniczeń. Książki dają cudowną możliwość znalezienia się w świecie innych ludzi (z zachowaniem bezpieczeństwa dla własnej osoby). Wybierzecie takie, które mogą mieć cokolwiek wspólnego z życiem waszego dziecka, ale jednocześnie pozwalają na zastanowienie się nad losem innych.

Antena empatii

W uczeniu dziecka empatii pomoże nam specjalna antena zakładana na głowę.

Wiek od 3 do 12 lat.

Materiał: opaska na głowę, gruby drut i małe poliestrowe piłeczki.

Robimy antenę empatii. Dwa grube kawałki drutu przyczepiamy jednym końcem do opaski, a na drugim mocujemy po jednej poliestrowej piłeczce. Udajemy razem z dzieckiem, że nasza antena potrafi wyłowić „sygnały uczuć” wysłane przez drugą osobę.

Kiedy wasza pociecha zrani czyjeś uczucia, na przykład nie zechce podzielić się swymi zabawkami, niech założy antenę empatii i nastroi ją na emocje pokrzywdzonego dziecka. Zapytajcie, jakie informacje odebrała antena. Sami też ją zakładajcie, kiedy chcecie wczuć się w sytuację kogoś innego.

I co wtedy?

Zabawa pomagająca dzieciom zrozumieć, że to, co robią, ma jakieś konsekwencje.

Wiek od 2 lat.

Ta zabawa jest zwyczajem, który powinien być prowadzany w życie przez wszystkich rodziców i nauczycieli, jeśli chcą oni nauczyć dzieci empatii. Kiedy młoda osoba zrobi coś drugiemu – zarówno pozytywnego, jak i negatywnego – ważne jest, żeby zrozumiała, co może z tego wyniknąć. Poproście ją, by spróbowała zastanowić się nad tym i wyobrazić sobie, co dalej stanie się z tobą. Jeśli na przykład wyśle kartki z podziękowaniami do ludzi, od których dostała prezenty, zapytajcie, co może nastąpić potem. Czy sprawi tym osobom przyjemność? Czy będą miały wrażenie, że są docenione? Przykładem negatywnym można posłużyć się wtedy, gdy wasz malec brzydko przezywa innego brzdąca. Co dzieje się z uczuciami tego dziecka chwilę potem? A kilka dni później?

Baw się z dzieckiem

Odczytaj głośno i rytmicznie dziecku kolejne wyliczanki. Co w nich śmieszy? Do jakich zabaw można je wykorzystać? Naucz tych, które się dziecku podobają.

·         Jedzie kareta, dzwonek dzwoni
Policz panie, ile koni?

·         Ene, due, rike, fake
torbe, borbe, i kosmake
deus, deus, kosmadeus, baks!

·         Jedzie kaczka na rowerze
wysiedziała trzy talerze.
Raz, dwa, trzy, odchodź ty!

·         Jeden, dwa – Janek ma
trzy, cztery – smaczne sery
pięć, sześć – chciał je zjeść
siedem, osiem – spotkał Zosię
dziewięć, dziesięć – schował w kieszeń.

·         Pałka, zapałka, dwa kije
kto się nie schował, ten kryje!

·         Żółte słoneczko zza chmurki zerka.
Czy chcesz się z nami pobawić w berka?

·         Dwa aniołki w niebie piszą list do siebie
piszą, piszą i rachują, ile kredek potrzebują!

·         Panna Dorotka gra w totolotka.
Raz, dwa, trzy, wychodź ty!

·         Tibi, tibi, ajka – powiedziała Łajka.
Tibi, tibi es – tu mówi pies.

·         Na wysokiej górze rosło drzewo duże
Nazywało się: apli – papli – blite – blau.
A kto tego nie wypowie, ten nie będzie grał!

·         Na ulicy Reja złapano złodzieja
a ten złodziej był czarodziej
i powiedział tak:
raz, dwa, trzy, odchodź ty
ale będzie sprawiedliwie,
gdy odejdziesz ty!

·         Ene, due, rabe – połknął bocian żabę
a żaba bociana, jeszcze tego rana!

Źródło nieznane. Podarowała Grażynka Nowacka.

 Zabawy matematyczne

We wszystkich grupach wiekowych nauczycielki pracują nad kształtowaniem
u dzieci pojęć matematycznych. Zajęcia te zawsze dostosowane są do wieku dziecka. Na przestrzeni wielu lat pracy obserwujemy trudności dzieci w przyswajaniu niektórych pojęć matematycznych. Z naszej obserwacji wynika, że o niepowodzeniach decyduje nie brak wiadomości, lecz obniżony poziom odporności emocjonalnej przy rozwiązywaniu nawet najprostszych zadań ...