21.04.11
Sygnał jest przekazywany o odbierany przez drugiego uczestnika transakcji, dawniej nazywanego odbiorcą, o których należy pamiętać, że nie jest ono lustrem. To znaczy, że wiadomość przekazywana za pomocą sygnału jest zwykle przetwarzana już na poziomie receptorów, a następnie na poziomie mózgowym, a więc odbiorca nie jest lustrem.
Odbiorca jest krytycznym zwierciadłem (nie chodzi tutaj to, że się odnosi negatywnie). To, co człowiek powie, nie musi być odebrane tak, jak życzy sobie nadawca, to zależy od wielu czynników.
Egocentryzm poznawczy – małe dziecko się tym charakteryzuje.
Ostatni składnik transakcji – INTERPRETACJA.
Jest to określenie intencji drugiego uczestnika transakcji.
Jeśli interpretacja jest zgodna z intencją, to proces komunikacji jest pomyślny.
Druga grupa zachowań oprócz gier to tzw. ZACHOWANIA PODPORZĄDKOWUJĄCE, najczęściej służą podniesieniu samooceny nadawcy kosztem drugiego uczestnika transakcji. Do tych zachowań zaliczamy na przykład sformułowania „wiem, że to moja sprawa, ALE”, „nie chcę się wtrącać, ALE” bądź też szybkie kategoryzowanie, diagnozy. To zawiera komunikat „wiem lepiej, niż ty”. To są tzw. „niechciane rady”.
Jest sposób na to:
efektywnym sposobem na podporządkujące zachowania są stanowcze komunikaty, dzięki którym utrzymujemy naszą samoocenę na adekwatnym poziomie.
ZASADY EFEKTYWNEGO KOMUNIKOWANIA SIĘ
a) harmonia miejsca
b) harmonia czasu (nie dzwonić i nie mówić „to nie na telefon)
5. Przekazuj uczestnikowi komunikaty, które nie są związane z jego cechami, ponieważ mają one (komunikaty związane z cechami) charakter emocjonalny.
INTELIGENCJA EMOCJONALNA CZŁOWIEKA
Potocznie dzielimy emocje na dobre (radość, rozweselenie) i złe (złość, strach). W rzeczywistości jednak nie ma emocji złych, bo one też spełniają swoją rolę. Na przykład dzięki emocji gniewu wiemy, że zakłócona została jakaś harmonia i trzeba to naprawić, co nas motywuje do działania. Strach również informuje nas o zagrożeniu i zapewnie bezpieczeństwo, wyznacza granice działania. Bez tych dwóch emocji nie przetrwalibyśmy jako gatunek. Należy jednak odróżniać samą emocję od tego, jak ona się przejawia – np. agresja nie jest emocją, jest tylko formą wyrażania emocji złości. Emocje można wyrażać poprawnie lub niepoprawnie. Emocje są bardzo silne, a tymczasem nasza kultura zabrania nam wyrażać pewne emocje (np. nie akceptowana jest złość, zazdrość itd.).
Inteligencja emocjonalna jest to umiejętność posługiwania się swoimi emocjami oraz gotowość do spostrzegania emocji innych ludzi i adekwatnego reagowania na nie. Na inteligencję emocjonalną składają się dwa rodzaje kompetencji:
1. Kompetencje osobiste:
a. samoświadomość:
· poczucie własnej wartości – przekonanie o wartości i wyjątkowości samego siebie,
· samoocena – świadomość swoich zalet i wad,
· samoświadomość emocjonalna – świadomość emocji, które przeżywamy w danej chwili; w procesie wychowania w naszym kręgu kulturowym prowadzi się niejednokrotnie do tego, aby ludzie nie byli świadomi przeżywanych emocji, zwłaszcza tych, które są identyfikowane jako negatywne; ograniczanie świadomości przeżywanych emocji jest związane z płcią (dziewczynki mają nie czuć złości, a chłopcy – smutku, żalu, strachu).
5.05.11
· Samoregulacja emocjonalna
jest to posługiwanie się emocjami w taki sposób, aby pomagały nam w działaniu oraz dochodzenia do siebie we właściwym czasie po trudnościach emocjonalnych
Złość to emocja, która powstaje, a agresja to ZŁY i niecywilizowany sposób wyrażania emocji Nie można tych pojęć mylić.
Kobiety nie potrafią regulować złości, a faceci smutku, bo nie są tych uczuć świadomi. Dlatego przeważająca większość osób z zaburzeniami odżywiania to kobiety. Może to wynikać też z tego, że nie radzą sobie one ze złością. Rada dla nich - najlepsza dieta to poradzenie sobie z własnymi emocjami. Ci ludzie nie kontrolują emocji. Dlatego anorektyczki, bulimiczki najczęściej pochodzą z rodzin, gdzie były bardzo wysoki poziom kontroli. Dziewczyny te chciały mieć jakąś sferę życia, którą by mogły kontrolować. Chłopcy natomiast od dziecka są uczeni, że „chłopaki nie płaczą” i nie potrafią sobie poradzić z pewnymi uczuciami. Dlatego tak wielu alkoholików to mężczyźni, tak radzą sobie ze smutkiem
Ciąża może się okazać czymś na kształt terapii emocjonalnej za darmo. Wtedy kobiecie „więcej wolno”, ma społeczne przyzwolenie na „humory”, okazywanie swoich uczuć i mówienie o nich.
Emocje charakteryzują się określoną dynamiką w ciągu trwania. Jak mówi Anthony de Mello „emocje są jak chmury na niebie” – przemijają. Dlatego należy dać sobie czas na przeżywanie, a potem iść dalej.
Dyspozycyjny optymizm jako cecha, czyli przekonanie, że z wielu trudnych chwil i sytuacji można znaleźć satysfakcjonujące wyjście.
Książka „Otymizmu można się nauczyć”
2. Umiejętności społeczne, na nie składają się ...
1. Zdolności do pozytywnego wzmacniania innych ludzi, czyli wykorzystywania w relacjach z nimi przede wszystkim im zasobów
Motywowanie pozytywne to nie chwalenie za wszystko! Trzeba pracować na zasobie. Nie krytykować też nadmiernie, bo się osiągnie skutek odwrotny od zamierzonego.
2. Umiejętność kooperowania, czyli poszukiwania rozwiązania, w którym zyskują obie strony
3. Umiejętności emocjonalne, jest to umiejętność współodczuwania i adekwatnego zachowania się w stosunku do emocji przeżywanych przez innych ludzi.
NOWY TEMAT!!!
TEMPERAMENT DZIECKA
Temperament jest to zespół formalnych cech zachowania, przejawiających się w sile, wielkości oraz w czasowych parametrach reakcji. (Strelau)
Jest to forma zachowania człowieka.
Zgodnie z tą koncepcją temperament dziecka i temperament jego rodziców wpływają na siebie, co może skutkować zmianami cech temperamentu, a może również powodować niekiedy zaburzenia wychowania.
Można wyodrębnić 9 podstawowych wymiarów temperamentalnych. Ludzie różnią się pomiędzy sobą budową układu nerwowego. Każdy wymiar jest cechą ciągłą (czyli od niskiego, do wysokiego poziomu)
1. Regularność
Jest to rytmiczność pojawiania się podstawowych funkcji biologicznych, takich jak sen, uczucie głodu, zmęczenie, u starszych dzieci i dorosłych rytmiczność – preferowanie harmonijnego rozkładu dnia
12.05.11
2. Aktywność
mierzy się proporcją czasu spędzonego na aktywności motorycznej i czasu spędzanego na pasywności. U starszych dzieci jest to konieczność ustawicznej aktywności i np. dociekania co i w jaki sposób zostało zrobione. Już w okresie prenatalnym matka może zauważyć, czy dziecko jest wysoko, czy nisko aktywne. Dzieci, które są aktywne, są traktowane jako dzieci nadpobudliwe. Za każdym razem jednak nadpobudliwość psychoruchowa, jeśli zachodzi takie podejrzenie, powinna być zdiagnozowana.
3. Adaptowalność
gotowość do zmiany kierunku dotychczasowej aktywności pod wpływem poleceń czy wymagań zewnętrznych. Niekiedy dzieci nisko-adaptowalne są błędnie określane jako dzieci nieposłuszne, czy niegrzeczne. Tymczasem potrzebują one więcej czasu na zmianę kierunku reakcji. Ten wymiar jest powiązany z tzw. ruchliwością procesów nerwowych.
4. Jakość nastroju
proporcja liczby reakcji pozytywnych do tzw. reakcji negatywnych w ciągu dnia. Najbardziej wyraźna jest ta cecha temperamentalna u małych dzieci.
5. Uporczywość
to gotowość do utrzymania dotychczasowej aktywności np. aktywności intelektualnej mimo pojawiających się przeszkód wewnętrznych takich jak zmęczenie, czy znudzenie. Wymiar ten jest powiązany z siłą układu nerwowego. Dzieci o niższej uporczywości w czasie wykonywania czynności, zwłaszcza intelektualnych, potrzebują częstszych przerw.
6. Próg reagowania
jest mierzony najmniejszą wartością bodźca, przy której pojawia się reakcja dziecka. Thomasowi badali to podając dziecku bodźce słuchowe o różnym natężeniu. Im niższy próg reagowania, tym wyższa wrażliwość dziecka. Jeśli ludzie różnią się poziomem wrażliwości, to jedno dziecko może nie przejąć się zmarszczeniem brwi przez nauczyciela, ale inne się tym załamie. U dzieci o wysokiej wrażliwości, a więc niskim progu reagowania, poziom wykonania zadania i zakres pracy umysłowej zależy od ilości czasu. Im mniej czasu, tym poziom wykonania zadania i zakres pracy mogą się pogarszać.
7. Rozpraszalność
podatność na zmiany kierunku dotychczasowej aktywności pod wpływem przypadkowych bodźców zewnętrznych. Nie mylić rozpraszalności z adoptowalnością!
monbo