Alistair MacLean - Zlote wrota.pdf - Alistair MacLean - ingia

Alistair Maclean

Złote Wrota

Rozdział I

Akcja wymagała iście saperskiej precyzji. Musiała dorównać, jeśli nie skalą, to dbałością o

najdrobniejszy szczegół, operacji lądowania aliantów podczas wojny w Europie. Tak właśnie się

stało. Wszystko należało przygotować w pełnej konspiracji i tajemnicy. Dopilnowano tego.

Niezbędne było skoordynowanie działań do ułamka sekundy. I to osiągnięto. Wszystkich ludzi

należało wielokrotnie wypróbować i szkolić tak długo, dopóki nie grali swych ról bezbłędnie i

automatycznie. Tak właśnie ich przeszkolono. Trzeba było uwzględnić każdą ewentualność, każde

możliwe odchylenie od planu. Zadbano i o to. Wiara w powodzenie akcji, niezależnie od trudności i

nieoczekiwanych zdarzeń, musiała być absolutna. I była. Szef grupy, Peter Branson, wprost

emanował pewnością siebie. Miał trzydzieści osiem lat, metr osiemdziesiąt wzrostu, był dobrze

zbudowanym brunetem o miłej powierzchowności, z grymasem wiecznego uśmiechu na ustach i

jasnoniebieskimi oczami, które od lat już nie potrafiły się śmiać. Miał na sobie mundur policyjny,

ale policjantem nie był. Podobnie jak żaden z jedenastu mężczyzn, zebranych w opuszczonynm

garażu dla ciężarówek niedaleko brzegów jeziora Merced, w pół drogi między Daly City na

południu a San Francisco na północy, chociaż trzech z nich nosiło takie same mundury jak Branson.

Jedyny stojący tam pojazd sprawiał smętne wrażenie, jakby znajdował się nie na swoim miejscu w

tej bądź co bądź zwykłej, pozbawionej wrót szopie. Był to autobus, choć zgodnie z ogólnie

przyjętymi kryteriami trudno by go określić tym mianem. Górną część bogato lśniącego kolosa,

jeśli nie liczyć skrzyżowanych wsporników z nierdzewnej stali, zbudowano w całości z lekko

przyciemnionego szkła. Pojazd nie miał normalnych siedzeń. Znajdowało się w nim około

trzydziestu foteli obrotowych, przytwierdzonych do podłogi, ale porozstawianych z pozoru

bezładnie.

W ich szerokich bocznych oparciach umieszczono wysuwane blaty, jakie służą do

podawania posiłków w samolotach. Z tyłu pojazdu była toaleta i doskonale zaopatrzony barek. Za

barkiem znajdował się pomost obserwacyjny, którego podłogę chwilowo usunięto, odsłaniając

przepastny bagażnik. Był wypełniony niemal w całości, ale nie bagażem. Ogromne wnętrze,

szerokie na ponad dwa metry i tak samo długie, mieściło między innymi: dwie prądnice elektryczne

na benzynę, dwa reflektory dwudziestocalowe i wiele mniejszych, dwie sztuki bardzo dziwnie

wyglądającej broni w kształcie pocisku na trójnogu, pistolety maszynowe, dużą nie oznakowaną

drewnianą skrzynię, cztery mniejsze skrzynki, także z drewna, ale impregnowanego, oraz rozmaite

inne przedmioty, spośród których szczególnie rzucały się w oczy duże zwoje lin. Ludzie Bransona

wciąż jeszcze ładowali.

Autobus, jeden z sześciu w ogóle wyprodukowanych, kosztował Bransona dziewięćdziesiąt

tysięcy dolarów, ale biorąc pod uwagę cel, do którego zamierzał go wykorzystać, uważał to za

drobną inwestycję. Firmie w Detroit oznajmił, że kupuje pojazd na życzenie milionera, który

pragnie uniknąć rozgłosu, a przy tym jest ekscentrykiem i chce mieć autobus pomalowany na żółto.

Rzeczywiście, kiedy go dostarczono, był żółty. Teraz lśnił nieskazitelną bielą. Dwa z pozostałych

pięciu autobusów zakupili najprawdziwsi ekstrawertyczni milionerzy, którzy zamierzali je

wykorzystywać podczas swych luksusowych wakacyjnych wojaży. Oba pojazdy miały tylne rampy,

gdzie mieściły się mini_samochody. Oba, najprawdopodobniej, pozostawać będą przez jakieś

pięćdziesiąt tygodni w roku w specjalnie zbudowanych garażach. Dalsze trzy autobusy zakupił

rząd. Jeszcze nie świtało. Trzy białe autobusy stały w garażu w śródmieściu San Francisco. Duże

przesuwane drzwi były zamknięte i zaryglowane. Na leżaku w rogu spał spokojnie mężczyzna w

cywilu, bezwładnymi dłońmi przytrzymując na kolanach karabin z odciętą lufą. Drzemał, kiedy

zjawiło się dwóch intruzów i teraz trwał w błogiej nieświadomości, że oto zapadł w jeszcze głębszy

sen, wdychając bezwiednie gaz z rozpylacza. Obudzi się za godzinę, równie nieświadomy tego, co

się wydarzyło, i z całą pewnością nie przyzna się zwierzchnikom, że jego czujność została nieco

uśpiona. Wszystkie trzy autobusy, przynajmniej zewnętrznie, nie różniły się od zakupionego przez

Bransona, chociaż środkowy miał dwie szczególne cechy, z których jedna tylko była widoczna.

Ważył o dwie tony więcej niż pozostałe, bo szkło kuloodporne jest o wiele cięższe niż zwykłe, a w

owych autobusach z szybami panoramicznymi stosowano ogromne szklane tafle. Przy tym jego

wnętrze stanowiło zaiste ilustrację marzenia sybaryty. Czegóż zresztą innego można się spodziewać

w pojeździe przeznaczonym do osobistego użytku głowy państwa? Autobus prezydenta

wyposażono w dwie duże, stojące naprzeciw siebie sofy, tak głębokie, miękkie i wygodne, że

człowiek z nadwagą, któremu nie brakowało przezorności, powinien był pomyśleć dwa razy, nim

zagłębił się w jednej z nich, bo powrót do pozycji pionowej musiał wymagać ogromnej siły woli

albo użycia dźwigu. Znajdowały się tam też cztery fotele o podobnej, zdradliwie kuszącej

konstrukcji. I to było wszystko, jeśli chodzi o miejsca do siedzenia. Były tam również przemyślnie

ukryte kurki z lodowato zimną wodą, parę porozstawianych miedzianych stolików do kawy i lśnice,

pozłacane wazony, które czekały na codzienną dostawę świeżych kwiatów. Dalej znajdowała się

toaleta i bar, którego pojemne chłodziarki w tych szczególnych i niezwykłych okolicznościach

wypełniono głównie sokami owocowymi i napojami bezalkoholowymi, co stanowiło ukłon w

stronę honorowych gości prezydenta, którzy byli Arabami i muzułmanami. Jeszcze dalej, w

oszklonej kabinie zajmującej całą szerokość autobusu, mieściło się centrum łączności - labirynt

zminiaturyzowanych systemów elektronicznych, stale obsługiwane, gdy tylko prezydent był na

miejscu. Podobno instalacja ta kosztowała więcej niż sam pojazd. Oprócz systemu radiotelefonów,

za pomocą których można było skontaktować się z dowolnym miejscem na Ziemi, znajdował się

tam rząd różnokolorowych guzików w szklanej obudowie, dającej się otworzyć tylko za pomocą

specjalnego klucza. Guzików tych było pięć. Naciskając pierwszy uzyskiwało się natychmiastowe

połączenie z Białym Domem w Waszyngtonie. Drugi łączył z Pentagonem, trzeci - z dowództwem

strategicznych sił powietrznych, czwarty z Moskwą, a piąty z Londynem. Prezydent nie tylko

musiał być w stałym kontakcie ze swymi siłami zbrojnymi, ale chronicznie cierpiał na "chorobę

telefoniczną", i to do tego stopnia, że miał wewnętrzną linię prowadzącą z miejsca, gdzie zwykle

siedział w autobusie, do kabiny łączności z tyłu. Intruzów interesował jednak nie ten autobus, lecz

stojący na lewo od niego. Weszli przednimi drzwiami i natychmiast odsunęli metalową pokrywę

obok siedzenia kierowcy. Jeden z mężczyzn poświecił w dół latarką. Najwyraźniej od razu znalazł

to, czego szukał, bo wyciągnął rękę ku górze i odebrał od swego towarzysza coś, co wyglądało jak

polietylenowa torba z kitem, do której był przymocowany metalowy cylinder o długości siedmiu

centymetrów i średnicy najwyżej trzech. Przymocował to wszystko dokładnie przylepcem do

metalowego wspornika. Wyglądało na to, że wie, co robi. I rzeczywiście. Szczupły, trupio blady

Reston był znanym specjalistą od materiałów wybuchowych. Mężczyźni przeszli na tył autobusu i

udali się za bar. Reston wszedł na stołek, odsunął drzwiczki górnej szafki i obejrzał butelki z

alkoholem. Co, jak co, ale pragnienie nie mogło dokuczać ludziom prezydenta. W stojakach tkwiły

pionowo dwa rzędy butelek. W pierwszych dziesięciu od lewej, ustawinych po pięć w szeregu, był

bourbon i szkocka. Reston pochylił się, przejrzał zawartości butelek stojących pod szafką i

stwierdził, że te na dole odpowiadały dokładnie tym w środku i były równie pełne. Wydawało się

nieprawdopodobne, żeby w najbliższym czasie ktokolwiek zainteresował się wnętrzem szafki.

Reston wyjął z okrągłych otworów pierwszych dziesięć butelek i podał je swemu towarzyszowi.

Ten postawił pięć na kontuarze, a pozostałe włożył do brezentowej torby, najwyraźniej

przyniesionej w tym celu. Następnie wręczył Restonowi dziwnie wyglądający przyrząd, który

składał się z trzech części: niewielkiego cylindra, podobnego do tego, jaki założyli z przodu

pojazdu, urządzenia w kształcie ula o wysokości najwyżej pięciu centymetrów i takiejże średnicy

oraz czegoś, co bardzo przypominało wyglądem gaśnicę samochodową, z tą istotną różnicą, że

głowicę sporządzono z plastiku. Dwa ostatnie przedmioty były przymocowane drutami do cylindra.

"Ul" miał u dołu gumową przyssawkę, ale Reston, najwyraźniej nie wykazując zbytniego zaufania

do przyssawek, wyjął tubkę szybko schnącego kleju i posmarował obficie podstawę urządzenia.

Potem docisnął je mocno do tylnej ścianki szafki, umocował przylepcem do dużego i małego

cylindra, a całość do wewnętrznego rzędu okrągłych otworów, w których tkwiły butelki. Pięć

butelek stojących z przodu wróciło na swoje miejsca. Urządzenie było całkowicie niewidoczne.

Zasunął drzwiczki, odstawił stołek i razem ze swoim towarzyszem wysiadł z autobusu. Strażnik

wciąż spokojnie spał. Obaj mężczyźni wyszli tymi samymi bocznymi drzwiami, przez które

wcześniej wchodzili, po czym zamknęli je na klucz. Reston wyjął krótkofalówkę.

- P 1? - zapytał.

Wzmocniony głos popłynął czysto z głośnika zainstalowanego w tablicy rozdzielczej

autobusu, który stał w garażu na północ od Daly City. Branson włączył aparat.

- Słucham.

- W porządku.

- Dobrze.

W głosie Bransona nie było podniecenia. Nic dziwnego. Po sześciu tygodniach

intensywnych przygotowań byłby raczej zaskoczony, gdyby coś się nie udało.

- Wracaj z Mackiem do mieszkania. Czekajcie.

Johnson i Bradley byli zaskakująco podobni do siebie. Obaj przystojni, niewiele po

trzydziestce, o prawie identycznych sylwetkach i blond włosach. Byli również uderzająco podobni,

zarówno budową, jak i karnacją, do dwóch zbudzonych właśnie ze snu mężczyzn, którzy leżeli na

łóżkach w pokoju hotelowym i patrzyli na przybyłych ze zrozumiałą mieszaniną zdziwienia i

oburzenia.

Jeden z nich odezwał się:

- Kim, u diabła, jesteście i co tu, do cholery, robicie?!

- Niech pan będzie łaskaw zmienić ton i uważać na dobór słów - odparł Johnson - jak

przystoi oficerowi morskich sił powietrznych. Nieważne, kim jesteśmy. A jesteśmy tu, bo

potrzebujemy nowych ubrań. Spojrzał na trzymaną w dłoni berettę, wskazującym palcem lewej ręki

dotykając tłumika. - Nie muszę chyba mówić panom, co to jest.

Nie musiał im mówić. Johnson i Bradley byli zawodowcami pracującymi na zimno i ze

spokojem. Ich mrożące krew w żyłach opanowanie nie zachęcało do dyskusji i powstrzymywało

nawet myśl o jakimkkolwiek działaniu. Johnson stał, na pozór niedbale trzymając broń przy boku,

gdy tymczasem Bradley otworzył przyniesioną torbę podróżną, wyciągnął długi sznur i związał obu

mężczyzn z szybkością i sprawnością wskazującą na długoletnie doświadczenie lub intensywną

praktykę w tym względzie. Gdy skończył, Johnson otworzył szafę, wyjął z niej dwa mundury,

podał jeden Bradleyowi i powiedział: - Sprawdź, jak leżą. Nie tylko mundury, ale także czapki

pasowały niemal idealnie. Johnson zdziwiłby się, gdyby było inaczej. Branson, drobiazgowy

planista, rzadko cokolwiek przeoczył. Bradley przejrzał się w dużym lustrze i stwierdził ze

smutkiem:

- Powinienem był pozostać po drugiej stronie barykady. Mundur porucznika morskich sił

powietrznych Usa doskonale na mnie leży. Ty zresztą też nieźle wyglądasz.

Jeden ze związanych mężczyzn odezwał się:

- Po co wam te mundury?

- Zawsze uważałem, że piloci helikopterów marynarki są inteligentni.

Mężczyzna wpatrywał się w niego.

- Boże, nie chcecie chyba powiedzieć...

- Zgadza się. I z pewnością obaj lataliśmy na śmigłowcach Sikorsky'ego o wiele częściej niż

którykolwiek z was.

- Ale po co mundury? Dlaczego kradniecie nam mundury? Przecież można bez problemu

je uszyć! Dlaczego...

- Oszczędzamy. Jasne, że moglibyśmy je uszyć. Ale nie możemy zrobić na zamówienie

wszystkich dokumentów, które przy sobie nosicie. Legitymacje, koncesje, cały ten kram. - Obmacał

kieszenie munduru. - Nie ma tego tutaj. Więc gdzie?

Drugi ze związanych mężczyzn odparł:

- Idźcie do diabła!

Wyraz jego twarzy wskazywał, że naprawdę im tego życzy. Johnson był opanowany.

- Teraz jest martwy sezon dla bohaterów. No więc gdzie?

Mężczyzna odpowiedział:

- Nie tutaj. Marynarka uważa te dokumenty za tajne. Trzeba je deponować w sejfie

kierownika hotelu.

Johnson westchnął.

- Mój Boże! Po co tak utrudniać? Wczoraj wieczorem siedziała w fotelu koło recepcji

pewna młoda dama. Rudowłosa. Śliczna. Może sobie przypominacie?

Związani mężczyźni wymienili błyskawiczne spojrzenia. Było jasne, że sobie przypominają.

- Ta pani zeznałaby w sądzie pod przysięgą, że żaden z was niczego nie zdeponował. -

Uśmiechał się chłodno. - Wolałaby pewnie trzymać się jak najdalej od sądu, ale jeśli mówi, że

depozytu nie było, to nie było. Bądźmy rozsądni. Możecie zrobić trzy rzeczy. Powiedzieć nam od

razu. Dać się zakneblować i zacząć mówić po krótkiej perswazji. A jeśli i to nie przyniesie

rezultatu, będziemy szukać. A panowie popatrzą. Oczywiście, jeśli będą przytomni.

- Zamierzacie nas zabić?

- A po cóż by? - zdziwienie Bradleya było najzupełniej szczere. - Możemy was

zidentyfikować.

- Nigdy więcej nas nie zobaczycie.

- Możemy rozpoznać dziewczynę.

- Ale nie wtedy, gdy zdejmie rudą perukę.

Poszperał w torbie i wyciągnął kombinerki. Wyglądał na zrezygnowanego.

- Szkoda czasu. Zalep im usta.

Związani mężczyźni spojrzeli na siebie. Jeden pokręcił głową przecząco, drugi westchnął.

Potem pierwszy uśmiechnął się, niemal ze skruchą:

- Chyba nie ma sensu się stawiać, a ja nie chciałbym, żeby mój wygląd na tym ucierpiał.

Pod materacami. W nogach łóżka.

Dokumenty faktycznie były pod materacami. Johnson i Bradley zajrzeli do obu portfeli,

popatrzyli na siebie, skinęli głowami i wyciągnąwszy z każdego wcale pokaźną sumkę w

banknotach dolarowych, położyli pieniądze na nocnych szafkach koło łóżek.

Jeden z mężczyzn stwierdził:

- Jesteście parą stukniętych oszustów.

- Może niedługo będą wam bardziej potrzebne niż nam - odparł Johnson.

Wyciągnął pieniądze z dopiero co zdjętej marynarki i przełożył je do munduru. Bradley

uczynił to samo.

- Możecie zabrać nasze garnitury. Trudno wyobrazić sobie amerykańskich oficerów

ganiających po mieście w pasiastych gaciach. A teraz, niestety, musimy panów zakneblować.

Sięgnął do torby. Jeden z mężczyzn, z wyrazem podejrzliwości i przestrachu w oczach,

próbował bezskutecznie usiąść na łóżku.

- Powiedział pan, że...

- Zrozumcie, gdybyśmy chcieli was zabić, nawet na korytarzu nikt by niczego nie usłyszał.

Broń z tłumikiem nie robi hałasu. Myślicie, że chcemy usłyszeć wasze wrzaski, gdy tylko

wyjdziemy za próg? Zresztą to zakłóciłoby spokój sąsiadom.

Gdy mężczyźni zostali zakneblowani, Johnson stwierdził:

- No i, rzecz jasna, nie życzymy sobie, żebyście skakali i miotali się po pokoju, stukali w

podłogę czy ściany. Niestety, nie możemy wam przez parę najbliższych godzin pozwolić na żadne

hałasy. Przykro mi.

Pochylił się, wyjął z torby coś, co wyglądało na pojemnik z aerozolem i rozpylił mgiełkę

gazu w twarze obu związanych mężczyzn. Potem opuścili pokój, zostawiając na drzwiach

wywieszkę "Nie przeszkadzać". Johnson dwukrotnie przekręcił klucz, wyjął kombinerki, zacisnął je

na kluczu z całej siły i uciął go pozostawiając koniec zaklinowany w zamku. Na dole podeszli do

recepcjonisty, wesołego chłopaka, który radośnie ich powitał. Johnson zapytał:

- Nie miał pan dyżuru wczoraj wieczorem?

- Nie, sir. Moi szefowie pewnie by w to nie uwierzyli, ale nawet recepcjonista potrzebuje od

czasu do czasu trochę snu. - Popatrzył na nich z zainteresowaniem. - Przepraszam za śmiałość, ale

czy to nie panowie właśnie macie się dziś opiekować prezydentem?

Johnson uśmiechnął się.

- Nie jestem pewien, czy prezydent zgodziłby się z tym określeniem. Ale rzeczywiście. To

nie tajemnica. Zamawialiśmy wczoraj budzenie. Ashbridge i Martinez. Czy to odnotowano?

Alistair MacLean - Zlote wrota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: