Fazy i progi rozwoju pedagogiki społecznej w PolsceFazy.1. Faza „przed pedagogiką społeczną” - praktyki społeczno- wychowawczej (działalność wybitnych praktyków, powstawanie placówek – odpowiedź na problemy społeczne. -istotna funkcja- przyjęte przekonania i ideologie (ważny kontekst społeczny) np. rozwój koncepcji opieki nad dzieckiem. - prekursorzy praktyki Kamiński (1974), Wroczyński (1966) -pierwsze analizy H. Radlińskiej- pierwsza twórczość - tekst „pedagogika społęczna” – 1908r. czasopismo „Muzeum”
2.Faza intensywnego tworzenia dyscypliny akademickiej i jej instytucjonalizacji (1925- 1950)- Stadium Pracy Społęczno- Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej (1925)- Rozwój i umacnianie form kształcenia pracowników społecznych i badań (przyczyny powiedzeń i niepowodzeń szkolnych)- 3 wymiary instytucjonalizacji *kształcenie kadr dla praktyki społecznej (pracownict społeczni)*rozwój metodologii badań*pogłębienie odniesień teoretycznych i ich poszukiwanie- polska Ed społ. W kontekście europejskim- pedagogika społęczna łącznikiem między naukami o wychowaniu o człowieku i kulturze.
3.Faza ponownej, intensywnej instytucjonalizacji (1957- 1970)- 1957r.- powołanie Katedry Ped. Społ. w UW.- 1962r. reaktywacja Katedry Ped. Społ. w UŁ.- wydanie 2 podr. Z ped. Społ.
4. Faza olbrzymienia instytucjonalnego i zasięgu prze3strzennego (1970- 1980)- nowe nurty, ośrodki, pola oraz nowe zadania dla kształcenia
5. Faza zwątpienia teoretycznego i nowych wyzwań (1980- 1990)-debaty nad poszukiwaniem tożsamości dyscypliny, polaryzowanie się obszarów badawczych i podejść metodologicznych.
6. Faza symbolicznego powrotu do korzeni, ale i podkreślania nowych wymiarów (od 1990)- w związku ze zmianą społ. i jej konsekwencjami mentalnymi, społecznymi oraz ekonomicznymi, a także fizycznym otwarciem przestrzeni i dostępnością odmiennych stanowisk, kultur, problemów oraz sposobów ich rozwiązywania. - rozkwit otwartości ped. Społ. Progi:1. Próg narodzin -tworzenie zrębów dyscypliny, badanie- działanie –kształcenie-tworzenie społeczności wokół ped. Społ. i umiejscawianie jej w tym środowisku - popularyzacji punktu widzenia ped. Społ.
2.Próg zerwania-„zerwanie wojenne” – środowisk, relacji międzyludzkich, idei- równoczesne przetrwanie, kontynuacjia kształcenia, -tajne komplety Studium Pracy Społeczno- Oświatowej- progresywne przygotowywanie programu na czas zmiany.
3. Próg odbudowy-odnowa i adaptacja do nowego kontekstu społ. w czasie łódzkim ped. Społ. (1945- 1950)- przygotowanie programu na czas zmiany.
4. Próg zaniku- 1950r - likwidacja Katedry Ped. Społ. w UŁ - przechowywanie idei oraz wyobrażeń, gotowość podjęcia zadań rozwoju.
5. Próg współdziałania - 1957- 1962 (czas Warszawski ) - wzajemność wsparcia – Wroczyński, Kamiński - powrót do początków i kształtowanie nowego wymiaru instytucjonalnego.
6. Próg epistemologiczny- zwątpienie w pewność rozstrzygnięć – nowe wpływy teoretyczne, badania jakościowe, kytyka paradygmatu pozytywistycznego
7. Próg ontologiczny i aksjologiczny - nowe poszukiwania i związki - otwartość teoretyczna i praktyczność.
martysLubinek91