Stephen King 002 Opowiadania XXX Tratwa.pdf

- Jeśli oni mogą, to my też - oznajmiła zdejmując

koszulkę Lacoste, spod której wyłonił się niemal

przezroczysty stanik. - Podobno dziewczyny mają

dodatkową warstewkę tłuszczu.

Z tymi słowy przeskoczyła przez płot i popędziła do

jeziora, rozpinając spodnie. Po chwili Rachel ruszyła

w jej ślady, tak jak Randy pobiegł w ślady Deke'a.

dobrze wiedział, co to znaczy. Deke nie żartował,

zamierzał to zrobić. Decyzja zapadła.

Zapomnij, stary - ja nie idę. Słowa same cisnęły mu

się na usta, zanim jednak zdążył cokolwiek

powiedzieć, LaVerne zerwała się z miejsca. Jej oczy

lśniły tym samym wesołym szalonym blaskiem (a

może to tylko efekt zbyt dużych ilości wypitego

piwa?).

- Ja w to wchodzę!

- Zatem ruszajmy. - Deke zerknął na Randy'ego. - Co

ty na to, Pancho?

Randy popatrzył na Rachel i dostrzegł w jej oczach

błysk rozpaczy. Jeśli o niego chodziło, Deke i

LaVerne mogli pojechać razem nad jezioro i całą noc

uprawiać pływanie synchroniczne. Nie byłby

zachwycony wiedzą, że rżnęli się jak stado drwali,

lecz wcale by go to nie zdziwiło, ale oczy tej

dziewczyny, przerażone, niespokojne oczy...

- Och, Ciiiisco! - krzyknął Randy.

- Och, Pancho! - zawołał z zachwytem Deke.

Przybili piątkę.

coś prześliznęło się obok drabinki. Jego boki

zafalowały, opływając drążki.

- Randy, zwariowałeś? - LaVerne była zdyszana i

lekko przestraszona. Pod stanikiem wyraźnie

rysowały się sutki, dwa twarde punkciki, sterczące w

zimnym powietrzu.

- To coś. - Randy wskazał ręką. - Deke, co to jest?

Deke zauważył plamę, która dotarła właśnie do

lewego narożnika. Odpłynęła nieco na bok

przybierając poprzedni kolisty kształt i zatrzymała

się.

- Chyba ropa - mruknął.

- Stłukłeś mi kolano - wtrąciła Rachel, patrząc na

czarny krąg na wodzie i z powrotem na Randy'ego. -

Ty...

- To nie jest ropa - przerwał jej Randy. - Widziałeś

kiedyś okrągłą plamę z ropy? Wygląda zupełnie jak

pionek w warcabach.

- W ogóle nigdy nie widziałem plamy z ropy. - Deke

mówił do Randy'ego, ale patrzył na LaVerne. Jej figi

były niemal tak przezroczyste jak stanik, trójkąt

między nogami odcinał się wyraźnie, pośladki

przypominały krągłe półksiężyce. - Nawet w nie nie

wierzę. Jestem z Missouri.

- Będę miała sińca - oznajmiła Rachel, lecz z jej głosu

zniknął gniew. Ona też dostrzegła, jak Deke patrzy na

LaVerne.

- Boże, zimno mi. - LaVerne zadrżała wdzięcznie.

- Chciało dorwać dziewczyny - powiedział Randy.

- Daj spokój, Pancho. Podobno wytrzeźwiałeś.

- Chciało dorwać dziewczyny - powtórzył z uporem i

pomyślał: nikt nie wie, że tu jesteśmy. Absolutnie

nikt.

- A ty widziałeś kiedyś plamę z ropy, Pancho? - Deke

objął nagie ramiona LaVerne z tym samy

roztargnieniem, z jakim wcześniej dotknął piersi

Rachel. Nie dotykał piersi LaVerne - przynajmniej

jeszcze nie - lecz jego palce były bardzo blisko.

Randy odkrył, że zupełnie go to nie obchodzi. Całą

jego uwagę zaprzątała okrągła czarna plama na

wodzie.

- Owszem, widziałem na przylądku, cztery lata temu

- odparł. - Wszyscy wyciągaliśmy z niej ptaki i

próbowaliśmy je oczyścić...

- Ecologico, Pancho - rzekł z aprobatą Deke. - Mucho

ecologico.

- To była wielka lepka masa, pokrywająca wodę.

Nierówna i nieregularna, zupełnie nie przypominała

tej tutaj. Nie była taka zwarta.

Wyglądała przypadkowo, chciał powiedzieć. To coś

nie wygląda przypadkowo. Wyraźnie ma jakiś cel.

- Chcę już wracać - oznajmiła Rachel. Wciąż patrzyła

na Deke'a i LaVerne. Randy dostrzegł w jej oczach

tępy ból. Wątpił, czy zdawała sobie sprawę, że aż tak

go widać.

- To wracaj - odparła LaVerne. Jej twarz miała wyraz

- absolutnego triumfu, pomyślał Randy i choć

zabrzmiało to pretensjonalnie, to przecież

odpowiadało prawdzie. A chociaż triumf ów nie był

adresowany do Rachel, LaVerne raczej nie starała się

go przed nią ukryć.

Podeszła bliżej Deke'a; wystarczył tylko jeden krok.

Teraz ich biodra stykały się lekko. Przez ułamek

sekundy Randy zapomniał o plamie, koncentrując się

na LaVerne niemal z rozkoszną nienawiścią. Choć

nigdy nie uderzył dziewczyny, w tej jednej chwili

zrobiłby to z prawdziwą przyjemnością. Nie dlatego,

że ją kochał (trochę się w niej durzył, owszem,

bardziej niż trochę na nią leciał, o tak, i był

zdecydowanie zazdrosny, gdy wtedy w mieszkaniu

zaczęła podrywać Deke'a, ale w życiu nie

sprowadziłby dziewczyny, którą naprawdę by kochał,

bliżej niż piętnaście mil od swego kumpla), lecz

ponieważ wiedział, co oznacza mina Rachel - jak

bardzo boli.

- Boję się - westchnęła Rachel.

- Plamy ropy? - spytała z niedowierzaniem LaVerne i

roześmiała się. Randy ponownie zapragnął ją

uderzyć, zamachnąć się otwartą dłonią, zetrzeć jej z

twarzy wyraz zadufanej wyższości i pozostawić na

policzku ślad, który zmieni się w siniec o kształcie

męskiej ręki.

- W takim razie sama popłyń do brzegu - rzekł.

LaVerne uśmiechnęła się z politowaniem.

- Jeszcze nie mam ochoty - oznajmiła powoli, jakby

tłumaczyła coś dziecku. Spojrzała w niebo i

przeniosła wzrok na Deke'a. - Chcę obejrzeć wschód

gwiazd.

Rachel była niska i ładna, na swój płochliwy, lekko

niepewny sposób. Randy'emu kojarzyła się z

dziewczętami z Nowego Jorku - dziewczętami

spieszącymi rano do pracy, ubranymi w gustownie

skrojone spódnice z rozcięciami z przodu i z boku;

dziewczętami o identycznej, nieco neurotycznej

urodzie. Oczy Rachel zawsze błyszczały, nie potrafił

jednak orzec, czy ożywiała je wrodzona wesołość,

czy stały niepokój.

Deke zazwyczaj preferował wyższe dziewczyny o

ciemnych włosach i sennych rozmarzonych oczach i

Randy ujrzał wyraźnie, że to koniec. Cokolwiek

łączyło Deke'a i Rachel - proste pragnienie połączone

być może z lekką nudą z jego strony, coś głębszego,

złożonego i zapewne bolesnego z jej - skończyło się,

tak nagle i wyraźnie, iż niemal usłyszał trzask: odgłos

suchego drewna, łamanego na kolanie.

Randy był nieśmiałym chłopcem, teraz jednak

podszedł do Rachel i objął ją. Dziewczyna zerknęła

na niego i na jej nieszczęśliwej twarzy dostrzegł

wdzięczność za ten gest; ucieszył się, że choć trochę

poprawił jej sytuację. Nagle znów ujrzał w niej coś

znajomego, coś w jej twarzy, wyglądzie.

Dziewczyny zjawiły się u nich wczesnym

popołudniem - we wtorki żadne z nich nie miało zajęć

później niż o pierwszej. Deke dostał właśnie

miesięczne stypendium - jeden z absolwentów

mających hysia na punkcie futbolu (gracze nazywali

ich "aniołami") zadbał o to, by co miesiąc dostawał

dwie setki w gotówce - w lodówce ziębiła się

skrzynka piwa, a na wysłużonym gramofonie

Randy'ego grała nowa płyta Night Rangera. Cała

czwórka zaczęła popijać i wkrótce przyjemnie

zaszumiało im w głowach. Po jakimś czasie rozmowa

zeszła na temat końca długiego babiego lata. W radio

zapowiadano, że we środę spadnie pierwszy śnieg.

LaVerne była zdania, iż meteorolodzy

przepowiadający śnieżycę w październiku powinni

zostać rozstrzelani i wszyscy zgodzili się z jej opinią.

Rachel zauważyła, że kiedy była mała, lato zdawało

się trwać wiecznie, teraz jednak, gdy dorosła ("siwa,

zgrzybiała, dziewiętnastoletnia staruszka" zażartował

Deke, a ona kopnęła go w kostkę) co rok wydaje się

krótsze.

- Mam wrażenie, że całe życie spędziłam nad

jeziorem Cascade - oznajmiła wstając i maszerując po

zniszczonym kuchennym linoleum w stronę lodówki.

Zajrzała do środka, znalazła puszkę

niskokalorycznego piwa, ukrytą za stosem

niebieskich pojemników na żywność (w środkowym

pozostały jeszcze resztki prehistorycznego chili,

obecnie pokrytego grubą warstwą pleśni - Randy był

dobrym studentem, a Deke świetnym graczem, ale

obaj wyróżniali się wybitnym antytalentem w

dziedzinie gospodarstwa domowego) i

przywłaszczyła ją sobie. - Wciąż pamiętam ten dzień,

gdy pierwszy raz zdołałam dopłynąć na tratwę.

Siedziałam tam dwie godziny, bo bałam się wrócić.

Usiadła obok Deke'a, który objął ją lekko.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie i Randy pomyślał

nagle, że Rachel wygląda jak ktoś sławny, gwiazda

czy gwiazdeczka, nie potrafił określić kto. Potem

miał sobie przypomnieć w znacznie mniej miłych

okolicznościach.

- W końcu mój brat musiał podpłynąć i odholować

mnie do brzegu na dętce. Jezu, jaki był wściekły. A ja

spiekłam się tak, że byście nie uwierzyli.

- Tratwa wciąż tam jest - mruknął Randy wyłącznie

po to, by coś powiedzieć. Zdawał sobie sprawę, że

LaVerne znów patrzy na Deke'a. Ostatnio często na

niego patrzyła.

Teraz jednak zerknęła na niego.

- Już prawie Halloween, Randy. Plaża w Cascade jest

zamknięte od połowy września.

- Ale tratwa pewnie wciąż tam stoi - upierał się

Randy. - Jakieś trzy tygodnie temu na zajęciach z

geologii poszliśmy na drugi brzeg jeziora i widziałem

ją. Wyglądała jak... - wzruszył ramionami - ...skrawek

lata, który ktoś zapomniał sprzątnąć i schować w

szafie do następnego roku.

Sądził, że go wyśmieją, ale nikt się nie roześmiał -

nawet Deke.

- To że była tam trzy tygodnie temu, nie znaczy, że

jest też dzisiaj - nie ustępowała LaVerne.

- Wspomniałem o niej jednemu gościowi. - Randy

dopił piwo - Billy'emu DeLoisowi; pamiętasz go,

Deke?

Deke przytaknął.

- Grał w drugiej linii, póki nie odniósł kontuzji.

- Chyba tak. W każdym razie on stamtąd pochodzi i

twierdzi, że goście, do których należy plaża, nigdy

nie ściągają tratwy aż do samych mrozów. To lenie,

tak przynajmniej mówił. Śmiał się, że kiedyś w końcu

się spóźnią i tratwa utkwi w lodzie.

Umilkł wspominając widok tratwy zakotwiczonej na

jeziorze - kwadrat białego drewna na jaskrawym

błękicie jesiennej wody. Przypomniał sobie

dobiegający uszu stukot umieszczonych pod nią

beczek - głuche puk-puk. Dźwięk był cichy, lecz w

nieruchomym powietrzu jego echo niosło się daleko.

Słychać było tylko ów odgłos oraz krakanie wron,

wykłócających się o resztki pozostałe na

nieuprzątniętych grządkach czyjegoś ogrodu.

- Jutro ma być śnieg. - Rachel wstała w chwili, gdy

dłoń Deke'a niemal mimo woli powędrowała ku

wzniesieniu jej piersi. Podeszła do okna i wyjrzała. -

Niech to szlag.

- Powiem wam coś - rzucił Randy. - Jedźmy nad

jezioro. Popłyniemy na tratwę, pożegnamy się z latem

i wrócimy.

Gdyby nie był zdrowo podchmielony, nigdy by o tym

nie wspomniał. Z całą pewnością nie oczekiwał też,

że ktoś weźmie to sobie do serca. Ale Deke

natychmiast podchwycił pomysł.

- Świetnie! Ekstra, Pancho! Naprawdę ekstra! -

LaVerne podskoczyła i rozlała piwo. Uśmiechnęła się

jednak i uśmiech ten zaniepokoił Randy'ego. -

Zróbmy to!

- Deke, odbiło ci. - Rachel także się uśmiechała, lecz

w jej uśmiechu kryło się wahanie, lekka obawa.

- Nie, naprawdę zamierzam to zrobić. - Deke chwycił

płaszcz i Randy z mieszaniną podniecenia i

rezygnacji dostrzegł jego minę - pełną zapału, nieco

szaloną. Od trzech lat mieszkali razem - Mięśniak i

Mózg, Cisco i Pancho, Batman i Robin - i Randy

Stephen King

Tratwa

(The Raft)

Przeł. Paulina Braiter

Randy pokonał już połowę drogi, gdy dostrzegł

czarną plamę. Unosiła się na wodzie za tratwą po

lewej stronie, bliżej środka jeziora. Pięć minut

później światło byłoby już tak słabe, że wziąłby ją

najwyżej za cień - jeśli w ogóle by ją dostrzegł.

Plama ropy?, pomyślał, wciąż prąc naprzód w

lodowatej wodzie, bezmyślnie rejestrując pluski

dziewcząt za plecami. Ale skąd ropa na jeziorze w

październiku? W dodatku plama była dziwnie okrągła

i mała; z pewnością nie miała więcej niż pięć stóp

średnicy.

- Juhuuu! - krzyknął ponownie Deke i Randy uniósł

wzrok. Jego przyjaciel wspinał się po drabince z boku

tratwy, otrząsając się z wody jak pies. - Jak ci idzie,

Pacho?

- W porządku! - odkrzyknął, zwiększając tempo. W

sumie nie było nawet tak źle, kiedy człowiek już raz

wszedł do wody i zaczął się ruszać. Jego ciało

rozgrzewało się, silnik pracował pełną parą. Czuł, jak

serce przyspiesza biegu, pulsuje ciepłem. Jego

rodzice mieli dom na Cape Cod, a tamtejsza woda w

środku lipca była zimniejsza niż ta tutaj.

- Wydaje ci się, że teraz jest źle, Pancho? To zaczekaj

aż wyjdziesz! - wrzasnął radośnie Deke. Cały czas

podskakiwał, kołysząc tratwą, i rozcierał skórę.

Randy przypomniał sobie o plamie ropy dopiero w

chwili, gdy jego dłonie pochwyciły szorstkie, pokryte

białą farbą drewno drabinki. Wówczas znów ją ujrzał.

Była nieco bliżej. Okrągła, ciemna skaza na wodzie,

niczym wielki pieprzyk unoszący się i opadający

wraz z drobnymi falami. Gdy dostrzegł ją po raz

pierwszy, plamę od tratwy dzieliło jakieś czterdzieści

jardów, teraz zaledwie dwadzieścia.

Jak to możliwe? Jak...

W tym momencie wynurzył się z wody i zimne

powietrze zaatakowało jego skórę, kąsając ją jeszcze

mocniej niż woda, kiedy do niej wskoczył.

- Cholera! - wrzasnął zaśmiewając się i dygocząc w

swych bokserkach.

- Pancho, z ciebie mucho dupek - oznajmił wesoło

Deke i podciągnął go na deski. - Dość zimno dla

ciebie? Wytrzeźwiałeś?

- O tak, wytrzeźwiałem. - Zaczął podskakiwać, tak

jak wcześniej Deke, zabijając ręce. Odwrócili się, aby

sprawdzić co z dziewczynami.

Rachel wyprzedziła LaVerne, której styl pływacki

przypominał pieska pozbawionego wszelkich

instynktów.

- Wszystko w porządku? - ryknął Deke.

- Idźcie do diabła, przeklęci macho! - odkrzyknęła

LaVerne i Deke wybuchnął śmiechem.

Randy zerknął na bok i przekonał się, że dziwna

okrągła plama jeszcze się zbliżyła - od tratwy dzieliło

ją dziesięć jardów i odległość ta wciąż malała. Plama

unosiła się na wodzie, okrągła, symetryczna niczym

pokrywa stalowej beczki, lecz płynny sposób w jaki

pokonywała fale wyraźnie dowodził, że nie jest

sztywna. Nagle ogarnął go strach, potężny, choć

nieokreślony.

- Płyńcie! - krzyknął do dziewcząt i schylił się, aby

chwycić dłoń Rachel, która właśnie sięgała ku

drabince. Gwałtownie szarpnął ją w górę. Jej kolano

rąbnęło o deski - wyraźnie usłyszał łupnięcie.

- Auu! Hej! Co się...

LaVerne wciąż dzieliło od tratwy dziesięć stóp.

Randy znów obejrzał się na bok; okrągła plama

dotykała właśnie desek. Ciemna jak ropa z całą

pewnością nią nie była - zbyt czarna, zbyt gęsta, zbyt

równa.

- Randy, to bolało! Co ty wyprawiasz? Nie wygłupiaj

się...

- LaVerne, płyń! - zwykły strach ustąpił miejsca

przejmującej grozie.

LaVerne uniosła głowę. Może nie dostrzegła jego

przerażenia, lecz z pewnością dosłyszała naglący ton

w głosie. Wyraźnie nic nie rozumiała, ale zaczęła

szybciej uderzać w wodę, zbliżając się do drabinki.

- Randy, co się z tobą dzieje? - spytał Deke.

Randy znów się obejrzał; ta rzecz opływała akurat róg

tratwy. Przez moment wyglądała niczym Pacman

otwierający paszczę, by połknąć elektroniczne

ciasteczka. Potem prześliznęła się po krawędzi i

zaczęła sunąć wzdłuż tratwy, spłaszczona po jednej

stronie.

- Pomóż mi ją wyciągnąć - warknął Randy, sięgając

po dłoń dziewczyny. - Szybko!

Deke z dobrotliwą miną wzruszył ramionami i

chwycił drugą dłoń LaVerne. Podciągnęli ją w górą

na tratwę zaledwie sekundę przedtem, nim to czarne

Jezioro Cascade dzieliło od

Uniwersytetu Horlicksa w Pittsburghu czterdzieści

mil. I choć w tej części świata w październiku zmrok

zapada szybko, a oni wyruszyli dopiero o szóstej, gdy

dotarli na miejsce, niebo wciąż jeszcze całkiem nie

pociemniało. Przyjechali camaro Deke'a. Deke nawet

na trzeźwo nie lubił tracić czasu, a po paru piwach

sprawiał, że wóz ożywał.

Ledwie zdążył zatrzymać samochód przy ogrodzeniu,

oddzielającym parking od plaży, gdy już wyprysnął

na zewnątrz, jednocześnie ściągając koszulę. Jego

wzrok powędrował ku wodzie w poszukiwaniu

tratwy. Randy z lekkim wahaniem wysiadł po drugiej

stronie. Prawda, to był jego pomysł, ale nigdy nie

przypuszczał, że Deke potraktuje go poważnie.

Dziewczęta wierciły się na tylnym siedzeniu.

Oczy Deke'a uparcie badały wodę, wędrując z boku

na bok. (Oczy snajpera, pomyślał Randy i myśl ta

zaniepokoiła go.) W końcu skupiły się na jednym

punkcie.

- Jest! - krzyknął waląc dłonią w maskę camaro. - Tak

jak mówiłeś, Randy. A niech mnie! To dopiero!

- Deke... - zaczął Randy, poprawiając na nosie

okulary, ale nawet nie próbował mówić dalej, bo

tamten zdążył już przeskoczyć ogrodzenie i biegł

teraz plażą, nie oglądając się na Randy'ego, Rachel

czy LaVerne. Ani na moment nie spuszczał wzroku z

tratwy, zakotwiczonej jakieś pięćdziesiąt jardów od

brzegu.

Randy odwrócił głowę, jakby zamierzał przeprosić

dziewczyny za to, że je w to wciągnął, one jednak

obserwowały Deke'a. Rachel miała do tego prawo,

Rachel była jego dziewczyną, ale LaVerne też na

niego patrzyła i przez ułamek sekundy Randy poczuł

palące ukłucie zazdrości, które pchnęło go do czynu.

Zdjął bluzę, rzucił ją obok okrycia Deke'a i

przeskoczył przez płot.

- Randy! - zawołała LaVerne, on jednak uniósł tylko

rękę w szarym październikowym powietrzu

zachęcając, by poszły w jego ślady. Przez moment

niemal znienawidził się za to - dziewczyna wahała

się, może nawet była gotowa wszystko odwołać.

Pomysł październikowej kąpieli w pustym jeziorze

dalece wykraczał poza ramy zwyczajnych

przytulnych przechwałek w mieszkaniu, które dzielili

z Deke'em. Lubił LaVerne, ale Deke był silniejszy, a

ona wyraźnie na niego leciała, co potwornie drażniło

Randy'ego.

Deke nie zwalniając kroku, rozpiął dżinsy i zsunął je

z wąskich bioder. Jakimś cudem udało mu się

ściągnąć je w biegu; Randy nie zdołałby tego

dokonać nawet za tysiąc lat. Deke pędził dalej,

ubrany jedynie w skąpe slipki. Mięśnie na jego

plecach i pośladkach grały popisowo. Randy, boleśnie

świadom własnej chudości, zrzucił levisy i

niezgrabnie wyskoczył z nogawek - u Deke'a

przypominało to balet, u niego burleskę.

Deke wpadł do wody i ryknął:

- Ale zimna! Matko Boska!

Randy zawahał się, lecz tylko w myślach, tam

bowiem wszystko trwało dłużej - Ta woda ma jakieś

siedem, najwyżej dziesięć stopni, podpowiadał mu

umysł. Taki wstrząs może zatrzymać ci serce.

Studiował medycynę, wiedział, że to prawda... ale w

świecie rzeczywistym nie było czasu na wahania.

Wskoczył do jeziora i na ułamek sekundy jego serce

rzeczywiście zamarło, albo tak mu się przynajmniej

zdawało. Oddech ugrzązł mu w gardle i musiał

zmusić płuca do nabrania powietrza. Zanurzona w

wodzie skóra natychmiast straciła czucie. Wariactwo,

pomyślał, ale to twój pomysł, Pancho. Zaczął płynąć

za Deke'em.

Dziewczyny spojrzały po sobie. W końcu LaVerne

uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.

Stephen King 002 Opowiadania XXX Tratwa. Strona 1 z 4

Najpierw kojarzyła mu się z teleturniejami, potem z

reklamami krakersów, wafli czy coś w tym stylu. I

nagle przypomniał sobie. Wyglądała zupełnie jak

Sandy Duncan, aktorka, która grała w nowej wersji

Piotrusia Pana na Broadwayu.

- Co to jest? - spytała. - Randy, co to jest?

- Nie wiem.

Zerknął na Deke'a i dostrzegł, że tamten patrzy na

niego ze znajomym uśmiechem, bardziej czułym i

przyjacielskim niż pogardliwym - lecz jednak było w

nim nieco pogardy. Może Deke nie zdawał sobie

nawet z tego sprawy, ale nie zmieniało to faktu.

Uśmiech ów mówił wyraźnie: poczciwy mękoła

Randy znów robi w gacie. Wiedział, że powinien

mruknąć pocieszająco: To pewnie nic, nie martw się.

Wkrótce zniknie. Coś w tym stylu. Ale nie zrobił

tego. Niech Deke się uśmiecha. Czarna plama na

wodzie przerażała go. Taka była prawda.

Rachel cofnęła się o krok i klęknęła wdzięcznie w

najbliższym plamy narożniku tratwy. W jego pamięci

pojawiło się kolejne skojarzenie: dziewczyna na

etykietkach napojów White Rock. Sundy Duncan na

etykietkach White Rock, poprawił w myślach. Włosy

Rachel - krótko przycięte, lekko kręcone jasne włosy

- oblepiały kształtną czaszkę. Na łopatkach nad

białym paskiem stanika dostrzegł gęsią skórkę.

- Tylko nie wpadnij, Rache - rzuciła LaVerne

złośliwie.

- Daj spokój, LaVerne - uciął Deke, wciąż się

uśmiechając.

Randy odwrócił wzrok od pary stojącej pośrodku

tratwy. Deke i LaVerne obejmowali się luźno w

pasie, ich biodra stykały się lekko. Znów spojrzał na

Rachel i poczuł dreszcz lęku, spływający po plecach i

rozchodzący się aż po czubki nerwów. Czarna plama

do połowy zmniejszyła dystans do narożnika, w

którym klęczała zapatrzona w nią Rachel. Przedtem

była jakieś sześć, osiem stóp od nich, teraz niecałe

trzy stopy. W oczach dziewczyny dostrzegł dziwną

pustkę. Przypominały okrągłe puste plamy, jak ta na

wodzie.

Teraz to Sandy Duncan siedząca na etykietce White

Rock i udająca zahipnotyzowaną cudownym

smakiem Miodowych Grahamek Nabisco, pomyślał

idiotycznie. Jego serce zaczęło bić szybciej, jak

wcześniej w wodzie.

- Odejdź stamtąd, Rachel! - krzyknął.

A potem wydarzenia zaczęły się toczyć z prędkością

odpalanych fajerwerków. Mimo to Randy widział i

słyszał wszystko z idealną, piekielną ostrością, jakby

kolejne obrazy zastygały w swych własnych

kapsułach czasowych.

LaVerne zaśmiała się. Na brzegu, w jasnym

popołudniowym słońcu mogłoby to zabrzmieć jak

zwykły śmiech przeciętnej studentki. Lecz tu, w

gęstniejącej ciemności, przypominał suchy rechot

wiedźmy, warzącej w kotle magiczną miksturę.

- Rachel, lepiej już wra... - zaczął Deke, ona jednak

przerwała mu, najpewniej po raz pierwszy w życiu i z

całą pewnością po raz ostatni.

- Co za barwy! - wykrzyknęła głosem drżącym od

niewysłowionego zachwytu. Jej oczy z bezrozumną

fascynacją wpatrywały się w czarną plamą i przez

sekundę Randy'emu wydało się, że dostrzega to, o

czym mówiła - barwy, tak, barwy; wirujące kolorowe

spirale. A potem zniknęły i znów pozostała tylko

martwa, pozbawiona połysku czerń.

- Takie piękne barwy!

- Rachel!

Sięgnęła ku niej, przed siebie, naprzód. Jej biała

pokryta gęsią skórką ręka wyciągnęła się, zamierzając

dotknąć plamy. Dostrzegł nierówną linię

obgryzionych paznokci.

- Ra....

Wyczuł, że tratwa przechyla się. to Deke skoczył ku

nim. Jednocześnie Randy sięgnął ku Rachel

zamierzając ją odciągnąć; mętnie czuł, że nie chce, by

Deke go wyprzedził.

I wtedy dłoń dziewczyny dotknęła wody; sam palec

wskazujący, który musnął powierzchnię wzbudzając

delikatne kręgi - i czarna plama zalała ją. Randy

usłyszał jak Rachel zachłystuje się nagle, z jej oczu

zniknęła pustka. Zastąpiło ją cierpienie.

Czarna, lepka substancja pokryła jej rękę jak błoto... i

Randy ujrzał, jak pod jej warstwą rozpuszcza się

skóra. Rachel otworzyła usta i krzyknęła. W tej samej

chwili zaczęła przechylać się naprzód. Machnęła na

oślep drugą ręką w stronę Randy'ego, który

spróbował ją pochwycić. Ich palce zetknęły się

przelotnie, a oczy spotkały, i wciąż diabelnie

przypominała Sandy Duncan. A potem runęła

naprzód i z pluskiem wylądowała w wodzie.

Czerń zalała miejsce, w którym zniknęła.

- Co się stało? - wrzeszczała za nimi LaVerne. - Co

się stało? Czy ona wpadła? Co się z nią stało?

Randy zerwał się, jakby chciał skoczyć za Rachel,

lecz Deke odepchnął go - spokojnie acz mocno.

- Nie - powiedział przerażonym głosem, zupełnie nie

przypominającym zwykłego tonu Deke'a. Cała trójka

patrzyła, jak dziewczyna szarpie się, usiłując

wypłynąć. Nagle pojawiły się wymachujące ręce -

nie, nie ręce, ręka. Drugą pokrywała czarna błona,

zwisająca w luźnych fałdach z czegoś czerwonego,

pokrytego włóknami ścięgien, nieco

przypominającego kawałek surowej pieczeni.

- Ratunku! - krzyknęła Rachel. Jej płonące oczy

spojrzały na nich i znów umknęły w bok, po czym

wróciły niczym latarnie krążące w mroku.

Wzburzona woda pieniła się wokół niej. - Ratunku, to

boli, proszę, ratunku. To BOLI, TO BOLI, BOLI...

Odepchnięty Randy upadł. Teraz wstał z desek i

potykając się znów ruszył naprzód, nie potrafiąc

zagłuszyć tego głosu. Próbował skoczyć; Deke

pochwycił go, oplatając potężnymi rękami wątłą

klatkę piersiową kolegi.

- Nie, ona nie żyje - szepnął szorstko.- Chryste, nie

widzisz? Ona nie żyje, Pancho.

Gęsta czerń zalała nagłe twarz Rachel, przesłaniając

ją niczym kotara i tłumiąc krzyki, które zresztą po

chwili umilkły. Teraz czarna maź zdawała się

krępować ją krzyżującymi się więzami. Randy

widział, jak zagłębia się w ciało, żrąca niczym kwas,

a kiedy tętnica szyjna dziewczyny pękła w mroku i

trysnęła z niej krew, czarna plama posłała za nią

wypustkę. Nie wierzył własnym oczom, nie rozumiał

tego, ale nie wątpił, że to dzieje się naprawdę.

Wiedział, że nie stracił rozumu, nie śni, nie ma

halucynacji.

LaVerne krzyczała. Randy odwrócił się akurat w

chwili, gdy melodramatycznie przysłoniła oczy dłonią

niczym heroina z niemych filmów. Miał ochotę

roześmiać się i powiedzieć jej to, ale odkrył, że nie

jest w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku.

Spojrzał znów na Rachel. Już jej prawie nie było.

Praktycznie przestała się już szamotać i jej poruszenia

przypominały raczej krótkie rozpaczliwe spazmy.

Czerń zalewała ją - jej większa, pomyślał Randy,

większa, bez dwóch zdań - z niemą przytłaczającą

mocą. Ujrzał dłoń, która uderzyła w plamę, przywarła

do niej, jakby ugrzęzła w syropie, trafiła na lep - a

potem została pożarta. Teraz pozostał jedynie ślad

postaci - nie w wodzie, lecz w owej czarnej rzeczy,

nie obracającej się, lecz obracanej, coraz mniej

wyraźnej. Biały błysk - kość, pomyślał z

obrzydzeniem i odwrócił się, wymiotując bezradnie

do wody.

LaVerne wciąż krzyczała. Nagle rozległo się tępe

klaśnięcie i umilkła, chwiejąc się na nogach.

Uderzył ją, pomyślał Randy. Ja zamierzałem to

zrobić, prawda?

Cofnął się o krok, ocierając usta. Czuł się słaby i

chory. A także przerażony - do tego stopnia. że jego

umysł niemal już nie funkcjonował. Wkrótce sam

zacznie krzyczeć. Wówczas Deke będzie musiał

uderzyć i jego. Sam Deke z pewnością nie wpadnie w

panikę. O nie, to świetny materiał na bohatera. Żeby

poderwać piękną dziewczynę, być bohaterem, musisz

grać w drużynie, zaśpiewał radośnie jego umysł.

Słyszał, jak Deke mówi coś do niego i uniósł wzrok

ku niebu w nadziei, że rozjaśni mu się w głowie.

Rozpaczliwie pragnął uwolnić się od obrazu ciała

Rachel rozpływającego się w nieludzką maź w miarę,

jak ta czarna rzecz ją pożerała. Nie chciał, by Deke

uderzył go jak LaVerne.

Spojrzał w niebo i dostrzegł pierwsze gwiazdy -

ostatnia zorza na zachodzie zgasła. Na firmamencie

widać było wyraźny kształt Niedźwiedzicy.

- Och, Ciiisco - wykrztusił w końcu. - Tym razem

wpadliśmy w wielkie kłopoty.

- Co to jest? - Dłoń Deke'a opadła na ramię

Randy'ego, ściskając je boleśnie. - To ją zeżarło,

widziałeś? Zeżarło ją, do kurwy nędzy, zeżarło! Co to

jest?

- Nie wiem! Nie słyszałeś?

- Powinieneś wiedzieć. Jesteś pieprzonym

mózgowcem. Przerabiasz wszystkie cholerne kursy

naukowe. - Deke także prawie krzyczał i to pomogło

Randy'emu nieco zapanować nad sobą. .

- W żadnym znanym mi podręczniku nie widziałem

czegoś takiego - oznajmił. - Ostatnio podobną rzecz

zdarzyło mi się oglądać na Halloweenowym pokazie

specjalnym w Rialto, kiedy miałem dwanaście lat.

Plama odzyskała poprzedni okrągły kształt. Unosiła

się na wodzie dziesięć stóp od tratwy.

- Jest większa - jęknęła LaVerne.

Kiedy Randy dostrzegł ją po raz pierwszy oszacował,

że ma jakieś pięć stóp średnicy. Teraz miała co

najmniej osiem.

- Jest większa, bo pożarła Rachel! - wrzasnęła

LaVerne i znów zaczęła zawodzić.

- Przestań, albo złamię ci szczękę! - zagroził Deke i

umilkła. Nie nagle, lecz stopniowo, niczym płyta,

kiedy wyłączy się prąd nie zdejmując igły z krążka.

Jej oczy były okrągłe niczym spodki.

Deke spojrzał na Randy'ego.

- Nic ci nie jest, Pancho?

- Nie wiem. Chyba nie.

- Dobry chłopiec. - Deke próbował się uśmiechnąć i

Randy z pewnym niepokojem ujrzał, że mu się udało.

Czyżby w głębi ducha Deke zaczynał się bawić tym

wszystkim? - Nie masz bladego pojęcia, co to może

być?

Jego przyjaciel potrząsnął głową.

- Może to jednak plama ropy - albo przynajmniej nią

była, póki coś się nie stało. Może odmieniły ją

promienie kosmiczne, albo Arthur Godfrey pokropił

ją sokiem atomowym, kto wie? Kto mógłby

wiedzieć?

- Jak myślisz, dalibyśmy radę przepłynąć obok tego?

- naciskał Deke potrząsając Randym.

- Nie! - wrzasnęła LaVerne.

- Przestań, albo ci dołożę - Deke znów podniósł głos.

- Nie żartuję.

- Widziałeś, jak szybko zaatakowało Rachel - odparł

Randy.

- Może wtedy było głodne - podsunął Deke. - A teraz

już się nażarło.

Randy pomyślał o Rachel klęczącej w narożniku

tratwy, nieruchomej i ślicznej w staniku i figach, i

żółć znowu napłynęła mu do gardła.

- Jeśli chcesz, spróbuj - rzekł.

Deke uśmiechnął się bez śladu rozbawienia.

- Och, Pancho.

- Och, Ciiisco.

- Chcę wracać do domu - szepnęła cichutko LaVerne.

- Zgoda?

Nie odpowiedzieli.

- Więc musimy zaczekać, aż sobie pójdzie - orzekł

wreszcie Deke. - Przypłynęło, to i odpłynie.

- Może - odparł Randy.

Deke spojrzał na niego. Jego widoczna w półmroku

twarz była napięta, skupiona.

- Może? Co znaczy to gówniane "może"?

- Zjawiło się, kiedy tu przybyliśmy. Widziałem jak

nadpływa - zupełnie jakby nas wywęszyło. Jeśli jest

nażarte, jak mówisz, odejdzie. Tak sądzę. Jeśli wciąż

chce coś przekąsić... - Wzruszył ramionami.

Deke stał chwilę w zamyśleniu, przechylając głowę.

Z jego krótkich włosów wciąż skapywały krople

wody.

- Zaczekamy - zadecydował. - Niech żre ryby.

wznoszącej się dostatecznie wysoko, by wpłynąć na

powierzchnię desek.

A potem wcisnęła się pod spód. Wydało mu się, że

usłyszał krótki dźwięk, szorstki szelest jakby zwoju

płótna, przeciąganego przez wąskie okienko -

możliwe jednak, iż tylko to sobie wyobraził.

- Czy to jest pod spodem? - spytała LaVerne. W jej

głosie było coś nonszalanckiego, jakby z całych sił

próbowała zachować spokój, lecz jednocześnie

krzyczała w duchu. - Czy weszło pod tratwę? Jest pod

nami?

- Tak - odparł Deke. Spojrzał na Randy'ego. -

Zamierzam popłynąć. Jeśli jest pod nami, mam sporą

szansę.

- Nie! - krzyknęła LaVerne. - Nie zostawiaj nas tu,

nie...

- Jestem szybki - ciągnął Deke patrząc na Randy'ego,

całkowicie ignorując dziewczynę. - Ale muszę ruszać,

póki jest pod nami.

Myśli Randy'ego zastartowały osiągając dwa Macha -

na swój szczególny, mdlący, oślizgły sposób było to

podniecające, niczym ostatnich kilka sekund przed

tym, nim człowiek zacznie rzygać tuż za ściankę

taniej lunaparkowej kolejki. Słyszał beczki pod tratwą

uderzające głucho o siebie, i suchy szelest liści na

drzewach przy plaży, poruszanych lekkimi

powiewami wiatru. Czemu to coś wpłynęło pod nich?

- Tak - powiedział głośno. - Ale nie sądzę, by ci się

udało.

- Uda mi się - odparł Deke i ruszył ku krawędzi.

Po dwóch krokach zatrzymał się.

Jego oddech przyspieszał, mózg zmuszał serce i płuca

do mobilizacji przed przepłynięciem najszybszych

pięćdziesięciu jardów w jego życiu. Teraz jednak

oddech zamarł mu w piersiach, podobnie jak całe

ciało. Po prostu zastygł w pół wdechu. Deke odwrócił

głowę i Randy ujrzał, jak ścięgna szyi napinają się

gwałtownie.

- Panch... - wykrztusił zdumionym, zduszonym

głosem, a potem zaczął krzyczeć.

Wrzeszczał ze zdumiewającą siłą. Ogłuszający

barytonowe krzyki wznosiły się i załamywały w

wysokich sopranowych piskach, dość głośnych, by

odbijać się od brzegu i powracać widmowym echem.

Z początku Randy uznał, że to zwykły krzyk, potem

jednak uświadomił sobie, że to słowo - nie, dwa

słowa, powtarzane raz po raz.

- Moja stopa! - wrzeszczał Deke.- Moja stopa! Moja

stopa! Moja stopa!

Randy spuścił wzrok. Stopa Deke'a wyglądała

dziwnie, jakby zapadła się w środku. Powód był

oczywisty, lecz umysł Randy'ego odmówił przyjęcia

go do wiadomości - to było zbyt niewiarygodne, zbyt

szaleńczo groteskowe. Na jego oczach stopa Deke'a

znikała, wciągana pomiędzy dwie deski, z których

zbudowano pokład tratwy.

A potem ujrzał ciemny błysk czarnej plamy przed

palcami i za piętą. Ciemny błysk, w którym wirowały

żywe złowieszcze kolory.

Plama chwyciła jego stopę. (Moja stopa, wrzeszczał

Deke, jakby potwierdzając tę banalną dedukcję. Moja

stopa, och moja stopa, moja STOOOOOPA.) Deke

nadepnął na jedną ze szpar pomiędzy deskami (

"Wdepnij na szparę, a zarobisz karę", podpowiedziała

usłużnie pamięć Randy'ego), a to coś już tam było. To

coś...

- Ciągnij! - krzyknął nagle. - Ciągnij, na miłość

boską, Deke, ciągnij!

- Co się dzieje? - ryknęła LaVerne i Randy

zorientował się tępo, że nie tylko potrząsała jego

ramię; zatopiła w nim szpiczaste paznokcie, ostre

niczym szpony. Na nic mu się nie przyda. Rąbnął ją

łokciem w brzuch. Wydała z siebie charczące

kaszlnięcie i usiadła gwałtownie na tyłku, on zaś

przyskoczył do Deke'a i chwycił go za rękę.

Ciało Deke'a było twarde jak karraryjski marmur,

każdy mięsień odcinał się ostro niczym żebro

wyrzeźbionego z kamienia szkieletu dinozaura.

Równie dobrze mógł próbować wyrwać z korzeniami

rosłe drzewo. Oczy Deke'a spoglądały w fioletowe

wieczorne niebo, zamglone i pełne niewiary, a on

wciąż krzyczał, krzyczał, krzyczał.

Randy spojrzał w dół. Stopa Deke'a aż po kostkę

zniknęła w szparze pomiędzy deskami. Szczelina

miała może pół centymetra, najwyżej centymetr

szerokości, lecz jego noga zagłębiła się w nią. Krew

spływała po białych deskach ciemnymi strugami.

Czarna plama pulsowała w szczelinie niczym wrzący

plastyk, w górę i w dół, jak bijące serce.

Muszę go wyciągnąć. Muszę go szybko wyciągnąć,

albo nigdy nam się nie uda... Trzymaj się, Cisco,

błagam cię, trzymaj się...

LaVerne wstała i cofnęła się, byle dalej od

przygarbionego, wrzeszczącego drzewa, które było

Deke'em, rosnącego pośrodku tratwy, stojącej na

kotwicy pod październikowymi gwiazdami na

jeziorze Cascade. Dziewczyna tępo potrząsała głową,

obejmując rękami brzuch w miejscu, w które trafił

łokieć Randy'ego.

Deke opierał się o niego ciężko, bezmyślnie

wymachując rękami. Randy znów spojrzał w dół i

ujrzał krew tryskającą z łydki przyjaciela, która

obecnie zwężała się ostro jak świeżo zatemperowany

ołówek - tyle, że jej czubek był biały, nie czarny; to

był kość, ledwie widzialna kość.

Czarna masa wydęła się wsysając, pochłaniając.

Deke zawodził.

Już nigdy nie zagrasz w piłkę tą stopą - JAKĄ stopą,

cha-cha-cha, pomyślał Randy. Ze wszystkich sił

pociągnął Deke'a, i nadal przypominało to wyrywanie

drzewa.

Minęło piętnaście minut. Nie rozmawiali. Robiło się

coraz zimniej. Temperatura spadła do najwyżej

dziesięciu stopni, a cała trójka miała na sobie jedynie

bieliznę. Po pierwszych dziesięciu minutach Randy

usłyszał ostre rytmiczne szczękanie własnych zębów.

LaVerne próbowała przysunąć się do Deke'a, on

jednak odepchnął ją - łagodnie, lecz stanowczo.

- Na razie mnie zostaw - rzucił.

Toteż usiadła, splatając ramiona na piersiach i

dygocząc. Popatrzyła na Randy'ego. Jej oczy mówiły,

że może wrócić i objąć ją, że wszystko będzie w

porządku.

Zamiast tego odwrócił wzrok, śledząc czarny krąg na

wodzie. Plama unosiła się w miejscu, nie zbliżając

się, ani nie odpływając. Spojrzał ku brzegowi i ujrzał

plażę, widmowy biały półksiężyc, który zdawał się

wisieć w powietrzu. Drzewa za nią ograniczały

widoczność ciemną poszarpaną linią. Wydało mu się,

że dostrzega camaro Deke'a, ale nie był pewien.

- Po prostu zebraliśmy się i pojechaliśmy - powiedział

Deke.

- Owszem - przytaknął Randy.

- Nic nikomu nie mówiąc.

- Nie.

- Więc nikt nie wie, że tu jesteśmy.

- Nie.

- Przestańcie! - krzyknęła LaVerne. - Przestańcie,

przerażacie mnie!

- Zamknij jadaczkę - rzucił z roztargnieniem Deke i

Randy roześmiał się mimo woli - nieważne, jak wiele

razy Deke to powtarzał, zawsze go to bawiło. - Jeśli

będziemy musieli spędzić tu noc, to spędzimy. Jutro

ktoś usłyszy nasze krzyki. Nie jesteśmy w końcu

pośrodku australijskiej pustyni, prawda, Randy?

Randy milczał.

- Wiesz, gdzie jesteśmy. Tak samo dobrze jak ja.

Zjechaliśmy z drogi 41, przejechaliśmy osiem mil

boczną trasą...

- Co krok stoją tu domki.

- Letnie domki. Jest październik. Stoją puste,

wszystkie, co do jednego. Już na miejscu musiałeś

objechać pieprzoną bramkę. Co krok napisy "Teren

prywatny".

- I co z tego? Jakiś dozorca... - w głosie Deke'a

zabrzmiała lekka irytacja, cień niepokoju. Czyżby się

bał? Po raz pierwszy tego wieczoru, tego miesiąca,

roku, może po raz pierwszy w całym życiu? To

dopiero odlotowa myśl. Deke stracił dziedzictwo

strachu. Randy nie miał pewności, ale uznał, że to

możliwe - i sprawiło mu to perwersyjną przyjemność.

- Nie ma co kraść, nie ma co niszczyć - rzekł. - Jeśli

nawet jest tu dozorca, zapewne wpada co dwa

miesiące.

- Myśliwi...

- Za miesiąc, owszem. - Randy w końcu także się

zamknął, bo zdołał przestraszyć samego siebie.

- Może to coś da nam spokój? - wtrąciła LaVerne. Jej

usta wygięły się w żałosnym uśmieszku. - Może po

prostu... no wiecie... zostawi nas.

- A świnie zaczną... - odparł Deke.

- Rusza się - przerwał mu Randy.

LaVerne zerwała się z miejsca. Deke podszedł do

Randy'ego i przez sekundę tratwa przechyliła się.

Serce Randy'ego zabiło gwałtownie, dziewczyna

znów krzyknęła. Potem Deke cofnął się o krok i deski

pod nimi znieruchomiały. Jedynie przedni lewy

narożnik od strony brzegu zanurzał się nieco głębiej.

Podpłynęło z gładką, oleistą, przerażającą szybkością,

i nagle Randy ujrzał barwy, które widziała Rachel -

fantastyczne czerwienie, żółcie i błękity, wirujące

spirale kolorów na hebanowej powierzchni, matowej

jak plastik, ciemnej i giętkiej niczym skaj. Plama

unosiła się i opadała wraz z falami, a każde uniesienie

sprawiało, że kolory tańczyły i mieszały się. Randy

uświadomił sobie, że zaraz upadnie, runie w sam

środek plamy; czuł, jak się nachyla...

Resztką sił uderzył się w nos prawą pięścią, zupełnie

jakby tłumił kaszel, tyle że nieco wyżej i znacznie

mocniej. W jego nosie zapłonął ból. Poczuł, jak krew

spływa ciepłą strużką po twarzy i na szczęście mógł

cofnąć się, krzycząc:

- Nie patrz na to, Deke! Nie patrz na to! Od tych

kolorów zakręci ci się w głowie!

- To próbuje wepchnąć się pod tratwę - oznajmił

ponuro Deke. - Co to za cholerstwo, Pancho?

Randy spojrzał - bardzo ostrożnie. Plama ocierała się

o krawędź tratwy, przypłaszczona tak, że

przypominała połówkę pizzy. Przez moment zdawało

się, że się podnosi, gęstnieje i przed oczami

Randy'ego przemknęła koszmarna wizja czerni

Stephen King 002 Opowiadania XXX Tratwa. Strona 2 z 4

Deke zakołysał się, wydając z siebie długi świdrujący

wrzask, który sprawił, że Randy odskoczył, także

krzycząc, zasłaniając rękami uszy. Krew trysnęła z

porów całej łydki Deke'a i jego napuchnięte fioletowe

kolano napięło się, jakby próbując zabsorbować

niewiarygodny nacisk czarnej plamy, która wciągała

nogę cal za calem przez wąską szczelinę.

Nie mogę mu pomóc. Rany, jakie to silne! Teraz nie

mogę już mu pomóc. Tak mi przykro, Deke, tak

przykro...

- Obejmij mnie, Randy - krzyknęła LaVerne,

przywierając do niego całym ciałem, wbijając mu

twarz w pierś. Jej skóra była tak gorąca, że zdawała

się parzyć. - Przytul mnie, proszę, przytul.

Tym razem to zrobił.

Dopiero później Randy uświadomił sobie straszliwą

prawdę. W czasie, gdy czarna plama była zajęta

Deke'em, obydwoje mogli prawie na pewno popłynąć

do brzegu - a gdyby LaVerne odmówiła, mógł zrobić

to sam. Kluczyki do camaro tkwiły w kieszeni

dżinsów Deke'a, leżących na plaży. Mógł to zrobić...

ale uświadomił to sobie, gdy było już za późno.

Deke umarł w chwili, kiedy jego udo zaczęło znikać

w głębi wąskiej szczeliny pomiędzy deskami. Przestał

wrzeszczeć kilka minut wcześniej i wydawał z siebie

jedynie niskie, lepkie pomruki. Potem i one ucichły.

Gdy zemdlał, padając na brzuch, Randy usłyszał jak

to, co zostało z jego prawej kości udowej pęka,

rozszczepiając się niczym zielona gałązka.

W sekundę później Deke uniósł głowę, rozejrzał się

sennie i otworzył usta. Randy myślał, że znów

zacznie krzyczeć, tymczasem on wyrzucił z siebie

potężny strumień krwi, tak gęstej, że niemal

zakrzepłej. Ciepły płyn obryzgał Randy'ego i

LaVerne, która znów zaczęła wrzeszczeć, piskliwie,

ochryple.

- Błeeee! - krzyczała, a jej twarz wykrzywiał

szaleńczy grymas obrzydzenia. - Błeeee! Krew!

Błeeee, krew! Krew! - Rozpaczliwie tarła skórę

dłońmi, rozmazując jedynie krwawe smugi.

Krew wylewała się z oczy Deke'a z taką siłą, że

wypychane krwotokiem gałki oczne wybałuszyły się

niemal komicznie. To dopiero żywotność, pomyślał

Randy. Chryste, spójrzcie tylko, wygląda jak

pieprzony człowiek hydrant. Boże! Boże! Boże!

Strumienie krwi wylewały się z obu uszu Deke'a, jego

twarz przypominała potworną fioletową rzepę,

napuchniętą i bezkształtną pod wpływem

niewiarygodnego ciśnienia napływających do czaszki

płynów; twarz człowieka miażdżonego w uścisku

przez potworną, obcą siłę.

A potem, na szczęście, nadszedł koniec.

Deke znów runął naprzód, jego włosy opadły na

zakrwawione deski i Randy z niezdrową fascynacją

dostrzegł, że nawet ze skóry głowy popłynęła krew.

Odgłosy spod tratwy. Mlaski. Ssanie.

Wtedy właśnie w jego oszołomionym, balansującym

na krawędzi obłędu umyśle pojawiła się myśl, że

mógłby popłynąć i miałby spore szanse dotarcia do

brzegu. Lecz LaVerne ciążyła mu w ramionach

złowieszczo. Gdy spojrzał w jej stężałą twarz i

uniósłszy powiekę ujrzał wyłącznie biel, wiedział, że

nie tyle zemdlała, co osunęła się w stan głębokiej,

wywołanej szokiem nieświadomości.

Randy przyjrzał się powierzchni tratwy. Oczywiście

mógłby ją położyć, lecz deski miały tylko stopę

szerokości. Latem przytwierdzano do nich

trampolinę, tę jednak właściciele już zdjęli i gdzieś

schowali na zimę. Pozostała jedynie sama tratwa,

czternaście desek, każda szeroka na stopę i długa na

dwadzieścia. W żaden sposób nie zdołałby ułożyć

LaVerne tak, by jej nieprzytomne ciało nie znalazło

się na jednej ze szpar.

Wdepnij na szparę, a zarobisz karę.

Zamknij się.

A potem umysł podpowiedział mu obłąkańczą myśl.

Nieważne, zrób to. Połóż ją i płyń.

Ale nie, nie mógł tego zrobić. Z nagłym poczuciem

winy odrzucił pokusę. Trzymał ją, czując miękki stały

nacisk na ręce i plecy. LaVerne była rosłą

dziewczyną.

Randy znów odwrócił głowę, patrząc przez jezioro.

Szukaj świateł, powiedział do siebie. Wiedział, że

żadnych nie zobaczy, ale i tak powtarzał, że musi ich

szukać. Wypatruj świateł, ktoś musi spędzać tydzień

w domku nad jeziorem. Jesienne widoki, nie wolno

ich przegapić. Zabierz Nikona, twoje slajdy wzbudzą

zachwyt u znajomych i rodziny.

Gdy się obejrzał, ręce Deke'a celowały w niebo. Nie

był już Nixonem, lecz sędzią, sygnalizującym, że

zawodnik zarobił dodatkowy punkt.

Jego broda opierała się na deskach.

Oczy miał wciąż otwarte.

Z ust nadal sterczał język.

- Och, Cisco - mruknął Randy i odwrócił wzrok. Jego

ręce i ramiona drżały, lecz nadał trzymał ją mocno.

Spojrzał na dalszy brzeg, pogrążony w ciemności.

Gwiazdy rozbłyskiwały na czarnym niebie - struga

zimnego mleka, zawieszona wysoko w powietrzu.

Mijały minuty. Pewnie już zniknął, Możesz spojrzeć.

No dobra, w porządku. Ale nie patrz. Na wszelki

wypadek nie patrz jeszcze. Zgoda? Zgoda. Jak

najbardziej. Przyklepane jednogłośnie.

Ale i tak spojrzał. Akurat na czas, by ujrzeć znikające

palce Deke'a. Palce te poruszały się -

prawdopodobnie ruch wody pod tratwą kołysał owym

obcym, nieznanym czymś, co chwyciło Deke'a, a ono

z kolei poruszało jego palcami. Najprawdopodobniej.

Jednakże Randy odniósł wrażenie, jakby Deke

machał do niego. Cisco Kid żegnał się. Adios. Po raz

pierwszy poczuł, jak jego umysł kołysze się

gwałtownie - niczym tratwa, która zachwiała się, gdy

we czwórkę stanęli po tej samej stronie. Po chwili

wrócił do normy, lecz Randy nagle pojął, iż obłęd -

prawdziwe szaleństwo - jest bardzo blisko.

Pierścień footballowy Deke'a - mistrzostwa 1981 roku

- zsunął się powoli z trzeciego palca lewej dłoni.

Złota obrączka rozbłysła w świetle gwiazd. Blask

zatańczył na małych zagłębieniach pomiędzy

wygrawerowanymi cyframi, 19 po jednej stronie

czerwonego kamienia, 81 po drugiej. Pierścień zsunął

się całkiem. Był nieco zbyt duży, by zmieścić się

między deskami i oczywiście nie dał się wciągnąć.

Leżał tam. Teraz już tylko on pozostał z Deke'a. Deke

zniknął. Koniec z ciemnowłosymi dziewczynami o

sennych oczach, koniec ze strzelaniem z mokrego

ręcznika w goły tyłek Randy'ego, gdy ten wychodził

spod prysznica, koniec z szalonymi biegami z piłką

ze środkowego pola, gdy fani zrywali się z miejsc, a

majoretki wywijają zwycięskie fikołki po bokach

schroniska. Koniec z przejażdżkami camaro po

zmroku i z Thin Lizzy, ryczącym ogłuszająco "The

Boys Are Back In Town" z głośnika magnetofonu.

Cisco Kid odszedł.

AC/DC.

- Zamarzam, Randy. Jestem cała odrętwiała.

- Nic na to nie poradzę.

- Obejmij mnie - poprosiła. - Musisz. Przytulimy się

do siebie. Możemy siąść i obserwować to razem.

Zastanawiał się chwilę, lecz ziąb wnikający w ciało

sięgał już kości i to sprawiło, że podjął decyzję.

- Zgoda.

Usiedli razem, obejmując się ciasno i wówczas coś

się stało - coś naturalnego bądź perwersyjnego,

zależnie od punktu widzenia. Poczuł, że twardnieje.

Jego dłoń znalazła okrytą wilgotnym nylonem pierś i

ścisnęła. LaVerne westchnęła cicho i jej palce

powędrowały do krocza Randy'ego. Powoli zsunął

drugą dłoń, znajdując miejsce, w którym kryło się

ciepło. Pchnął ją na plecy.

- Nie - zaprotestowała, lecz ręka w jego kroczu

zaczęła poruszać się szybciej.

- Widzę to - rzekł. Serce znów zabiło mu mocniej,

szybciej pompując krew, wysyłając fale ciepła ku

nagiej, zmarzniętej skórze. - Będę to obserwować.

Wymamrotała coś w odpowiedzi i poczuł, jak gumka

zsuwa mu się z bioder na uda. Pchnął naprzód, w

górę, w nią. Ciepło. Boże, tam przynajmniej była

ciepła. Mruknęła ochryple i jej palce pochwyciły

zimne ściśnięte pośladki Randy'ego.

Patrzył. Plama nie ruszała się. Patrzył. Obserwował ją

uważnie. Dostarczane przez dotyk wrażenia były

niewiarygodne, fantastyczne. Nie miał zbyt wielkiego

doświadczenia, ale nie był też prawiczkiem. Kochał

się wcześniej z trzema dziewczynami, lecz nigdy nie

czuł czegoś takiego. LaVerne jęknęła i zaczęła

poruszać biodrami. Tratwa kołysała się lekko, jak

najtwardsze na świecie łóżko wodne. Zanurzone w

wodzie beczki mamrotały głucho.

Patrzył. Kolory zaczęły wirować, tym razem powoli,

zmysłowo. Nie wyczuwał w nich zagrożenia. Patrzył

na nie i na plamę. Szeroko otwierał oczy. Kolory

odbijały się w nich. Nie czuł już zimna, było mu

gorąco, tak jak pierwszego dnia na plaży na początku

czerwca, gdy słońce napina wyblakłą po zimie skórę i

rumieni ją, przydając jej

(koloru)

koloru, barwy. Pierwszy dzień na plaży, pierwszy

dzień lata. Czas na stare hity Beach Boys i nowe The

Ramones. The Ramones śpiewali, że Sheena to

punkówka, że możesz pojechać do Rockaway Beach

ujrzeć piasek, plażę, kolory

(ruszyło się, zaczęło się ruszać)

i poczuć lato, dotyk lata. Gary US Bonds, szkoła

skończona, kibice Jankesów, dziewczyny w bikini na

plaży, plaży, plaży, kochasz, tak kochasz tak

(kochasz)

plaża kochasz tak

(kocham tak kocham)

jędrne piersi pachnące olejkiem, a jeśli dół bikini był

dość skąpy, można było dostrzec

(włosy jej włosy JEJ WŁOSY SĄ O BOŻE W

WODZIE JEJ WŁOSY SĄ W WODZIE)

Odskoczył gwałtownie, próbując ją podnieść, lecz ta

rzecz poruszała się ślisko, błyskawicznie i wplątała

się w jej włosy niczym gęsta, czarna, kleista sieć i

gdy ją podniósł, LaVerne już krzyczała. Czuł ciężar

rzeczy, która wynurzyła się z wody - poskręcana,

koszmarna błona, rozbłyskująca oślepiającymi

barwami - ognistym szkarłatem, płomiennym

szmaragdem, wyniosłą żółcią.

Niczym fala zalała twarz dziewczyny, unicestwiając

ją.

Jej stopy kopały i tłukły w deski. W miejscu, gdzie

kiedyś była twarz dziewczyny, skręcała się i

pulsowała czarna masa. Krew spływała strumieniami

po jej szyi. Krzycząc, nie słysząc własnego krzyku,

Randy podbiegł do niej, oparł stopę na jej biodrze i

pchnął. LaVerne, szamocząc się i szarpiąc, runęła w

tył. Jej nogi połyskiwały w promieniach księżyca

niczym alabaster. Przez kilka niekończących się

chwil woda pieniła się i obryzgiwała tratwę, jakby

ktoś schwytał tam na haczyk największego okonia

świata, który desperacko usiłował się uwolnić.

Randy krzyczał. Krzyczał. A potem, dla odmiany,

znów zaczął krzyczeć.

Jakieś pół godziny później, gdy rozpaczliwe pluski i

szamotanie już dawno ucichły, nury odpowiedziały.

- Chcesz szybko kogoś ocucić? - spytał przyjaciel

dysponujący katalogiem użytecznych sztuczek. -

Spróbuj tego. - I opowiedział Randy'emu o sposobie,

którego ten obecnie użył.

Nachylił się i z całych sił ugryzł LaVerne w ucho.

Do jego ust siknęła gorąca gorzka krew. Powieki

LaVerne uniosły się gwałtownie niczym rolety.

Krzyknęła ochrypłym szorstkim głosem i uderzyła

go. Randy uniósł wzrok. Dostrzegł jedynie kawałek

plamy, reszta była już pod tratwą. To coś poruszało

się z niesamowitą, przerażającą, bezszelestną

prędkością.

Ponownie dźwignął LaVerne i jego mięśnie

zaprotestowały gwałtownie, skręcając się w twarde

supły. Dziewczyna tłukła go w twarz. Jeden cios trafił

w obolały nos i Randy ujrzał przed oczami czerwone

gwiazdy.

- Przestań! - wrzasnął szurając stopami po deskach. -

Przestań, dziwko, to znów jest pod nami. Przestań, do

kurwy nędzy, albo cię upuszczę, przysięgam na

Boga!

Natychmiast przestała wymachiwać rękami, oplatając

nimi jego szyję w rozpaczliwym uchwycie tonącego.

W migotliwym blasku gwiazd jej oczy lśniły bielą.

- Przestań! - Nie posłuchała. - Daj spokój, LaVerne,

dusisz mnie!

Ucisk wzmógł się. W jego umyśle zapłonęła panika.

Głuchy stukot beczek stał się miększy, stłumiony -

zapewne sprawiła to plama.

- Nie mogę oddychać.

Lekko zwolniła uścisk.

- Posłuchaj. Zamierzam cię postawić. Nic ci nie

będzie, jeśli tylko...

Ale ona usłyszała tylko "cię postawić" i ręce

ponownie zacisnęły się niczym śmiertelna obręcz

wokół jego szyi. Prawa dłoń Randy'ego

podtrzymywała plecy dziewczyny. Zakrzywił

szponiasto palce i zadrapał ją z całej siły. LaVerne

machnęła nogami, zawodząc piskliwie i przez

sekundę niemal stracił równowagę. Poczuła to.

Strach, bardziej niż ból sprawił, że przestała się

szarpać.

- Staniesz na deskach.

- Nie! - Jego policzek owiało powietrze, gorące

niczym pustynny wiatr.

- Nie może cię dopaść, jeśli staniesz na deskach.

- Nie, nie puszczaj mnie, to mnie złapie. Wiem, że to

zrobi, wiem...

Znów rozdarł paznokciami jej plecy. Wrzasnęła z

wściekłości, bólu i strachu.

- Stań albo cię rzucę, LaVerne.

Opuścił ją powoli, ostrożnie. W ciszy słychać było

tylko ich krótkie ostre oddechy - obój i flet. Stopy

dziewczyny dotknęły desek. Natychmiast poderwała

nogi, jakby drewno ją oparzyło.

- Opuść je - syknął. - Nie jestem Deke'em, nie

utrzymam cię całą noc.

- Deke...

- Nie żyje.

Jej stopy dotknęły tratwy. Powoli wypuszczał ją. Stali

naprzeciw siebie jak tancerze. Widział, że czeka na

pierwsze dotknięcie plamy. Jej usta otwarły się

szeroko niczym pyszczek złotej rybki.

- Randy - szepnęła. - Gdzie to jest?

- Pod nami. Spójrz.

Spojrzała. On także. Ujrzeli czerń, wypełniającą

szczeliny teraz już niemal na całej powierzchni

tratwy. Randy wyczuł jej niecierpliwość. Miał

wrażenie, że LaVerne też to czuje.

- Randy, proszę...

- Ciii.

Stali.

Wbiegając do wody Randy zapomniał zdjąć zegarek.

Sprawdził, że trwało to kwadrans. Piętnaście po

ósmej czarna rzecz wyśliznęła się spod tratwy,

odpłynęła około piętnastu stóp i zatrzymała się jak

przedtem.

- Zamierzam usiąść - oznajmił.

- Nie!

- Jestem zmęczony. Usiądę, a ty będziesz to

obserwować. Pamiętaj tylko, żeby co chwilę

odwracać wzrok. Potem ja wstanę, a ty usiądziesz. I

tak na zmianę. Masz - dał jej zegarek. - Co piętnaście

minut.

- To pożarło Deke'a - szepnęła.

- Tak.

- Co to jest?

- Nie wiem.

- Zimno mi.

- Mnie też.

- Obejmij mnie.

- Dość długo cię obejmowałem.

Ustąpiła.

Kiedy usiadł, poczuł się jak w niebie. Fakt, że nie

musiał obserwować tej rzeczy wprawił go w euforię.

Zamiast tego patrzył na LaVerne pilnując, by co

pewien czas odwracała wzrok od plamy na wodzie.

- Co my zrobimy, Randy?

Zastanowił się.

- Będziemy czekać - rzekł.

Po piętnastu minutach wstał i pozwolił jej najpierw

usiąść, a potem położyć się na pół godziny. Potem

znów postawił ją na nogi i odstała piętnaście minut. I

znowu, i znowu. Za piętnaście dziesiąta na niebo

wzeszedł zimny rąbek księżyca, kreśląc na wodzie

srebrzysty szlak. O wpół do jedenastej usłyszeli

przenikliwy krzyk, który odbił się echem na całym

jeziorze. LaVerne wrzasnęła.

- Zamknij się - rzucił. - To tylko nur.

I wówczas znów rozległ się ów cichy szorstki szelest

- kłąb płótna przeciągany powoli przez wąskie

okienko.

Randy stał boso okrakiem na dwóch deskach. Kiedy

spojrzał w dół, odkrył, że szpary po obu stronach jego

nóg wypełniła nagle lśniąca ciemność. Wytrzeszczył

oczy, przypominając sobie strugę krwi

wystrzeliwującą z ust Deke'a i gałki oczne

wypchnięte jak na sprężynach, gdy krwotoki

zamieniały jego mózg w krwawą miazgę.

To mnie czuje. Wie, że tu jestem. Czy może wejść na

górę? Czy przedostanie się przez szpary? Potrafi to?

Potrafi?

Patrzył w dół, zapominając o wciąż trzymanym w

rękach bezwładnym ciężarze, zafascynowany

przeraźliwą wagą pytania. Zastanawiał się, co by

poczuł, gdyby to coś zalało jego stopy i wczepiło się

w nie.

Czarna lśniąca masa dźwignęła się niemal do

krawędzi desek (Randy, nie zdając sobie nawet

sprawy, uniósł się na palcach), a potem znów opadła.

Ponownie rozległ się szmer mokrego płótna i nagle

Randy ujrzał ją na wodzie, wielką czarną plamę,

ciemny pieprzyk o średnicy piętnastu stóp. Plama

unosiła się i opadała, wraz z łagodnymi falkami,

wznosiła się i opadała, wznosiła i opadała, a gdy

Randy dostrzegł na jej powierzchni pulsujące kolory,

natychmiast odwrócił wzrok.

Ostrożnie położył LaVerne i gdy tylko jego mięśnie

odprężyły się lekko, ręce zaczęły gwałtownie

dygotać. Pozwolił im. Ukląkł obok niej; rozrzucone

włosy dziewczyny tworzyły na białych deskach

asymetryczny ciemny wachlarz. Klęczał i

obserwował ciemny pieprzyk na wodzie, gotów znów

ją dźwignąć, gdyby tamten choć drgnął.

Zaczął lekko klepać ją po twarzy, najpierw jeden

policzek, potem drugi, tam i z powrotem, niczym

sekundant, próbujący ocucić boksera. LaVerne nie

chciała się ocknąć. LaVerne nie chciała przejść linii

startu i odebrać dwustu dolarów, albo wybrać pytania

za czterysta. LaVerne zobaczyła już dosyć. Lecz

Randy nie mógł pilnować jej całą noc, podnosząc

niczym żeglarski worek za każdym razem, gdy ta

rzecz się ruszyła (a nie zapominajmy, że nie mógł

przyglądać się plamie zbyt długo). Znał jednak pewną

sztuczkę. Nie nauczył się jej w college'u, lecz od

przyjaciela starszego brata. Przyjaciel ów był

sanitariuszem w Wietnamie i znał mnóstwo

użytecznych sztuczek - jak wyłapywać wszy z

ludzkiej głowy i urządzać im wyścigi w pudełku

zapałek, jak rozdzielać kokainę pigułką

przeczyszczającą albo zaszywać głębokie skaleczenia

zwykłą igłą i nitką. Pewnego dnia rozmawiali o

sposobach cucenia pijanych w trupa ludzi, tak by owi

pijani w trupa ludzie nie zadusili się własnymi

wymiocinami, jak zrobił to Bon Scott, wokalista

Deke znikał.

Randy trzymał LaVerne w obolałych ramionach i

patrzył. W istocie nie chciał tego oglądać i na długie

sekundy, może nawet minuty, odwracał twarz;

jednakże jego wzrok zawsze powracał ku temu

miejscu.

Po śmierci Deke'a proces stał się szybszy.

Reszta jego prawej nogi zniknęła. Lewa prostowała

się, sięgając coraz dalej i dalej, aż wreszcie Deke

zaczął przypominać jednonogą tancerkę klasyczną,

rozciągniętą w niewiarygodnym szpagacie. Miednica

rozszczepiła się na dwoje, a kiedy brzuch chłopaka

napuchł złowieszczo, poddany gwałtownemu

naciskowi, Randy na długo odwrócił głowę, starając

się nie słyszeć wilgotnych mlaśnięć, próbując

całkowicie skupić się na bólu rąk. Może zdołałby ją

ocucić, pomyślał, na razie jednak lepiej było czuć

pulsujący ból ramion i pleców. Dzięki temu miał o

czym myśleć.

Z tyłu dobiegł go chrzęst, jakby silne zęby miażdżyły

garść landrynek. Gdy się obejrzał, żebra Deke'a

zapadały się w głąb szczeliny. Jego ręce unosiły się

szeroko. Wyglądał jak potworna parodia Richarda

Nixona, unoszącego ramiona w geście zwycięstwa,

który doprowadzał do euforii demonstracje w latach

sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.

Jego oczy były otwarte. Język wysuwał się wprost ku

Randy'emu.

Ta noc trwała wieki.

Kwadrans przed piątą niebo na wschodzie zaczęło się

rozjaśniać i poczuł niemrawą nadzieję. Trwała jednak

tylko chwilę, równie złudna jak świt. Stał na deskach

z półprzymkniętymi oczami, spuszczając głowę.

Jeszcze przed godziną siedział, lecz nagle ocknął się -

nie wiedząc nawet, że spał - na dźwięk złowieszczego

szmeru mokrego płótna. Zerwał się na nogi zaledwie

sekundę przedtem, nim zachłanna czerń wypełniła

szczeliny. Oddech z jękiem ulatywał mu z ust.

Przygryzł wargę aż do krwi.

Zasnąłeś, spałeś, ty dupku!

W pół godziny później plama powoli wyśliznęła się

spod tratwy. On jednak nie usiadł. Bał się siąść, bał

się, że znów zaśnie i tym razem umysł nie ostrzeże go

na czas.

Wciąż stał, wspierając stopy o deski, gdy na

wschodzie zapłonęło silniejsze światło, tym razem

prawdziwego poranka. Zaśpiewały ptaki. Wzeszło

słońce, o szóstej rano było już dość jasno, by mógł

widzieć plażę. Jasnożółte camaro Deke'a wciąż stało

tam, gdzie je zaparkowali, niemal dotykając maską

ogrodzenia. Na piasku leżał łańcuch poskręcanych

kolorowych koszulek i bluz oraz czterech par

dżinsów. Ich widok napełnił go na nowo grozą, choć

Randy sądził, że z pewnością nic już nie jest w stanie

Stephen King 002 Opowiadania XXX Tratwa. Strona 3 z 4

go przerazić. Widział swoje dżinsy, z jedną nogawką

wywróconą i wywaloną kieszenią. Wyglądały tak

bezpiecznie, leżąc tam na piasku, jakby czekały, by

się zjawił, przewrócił nogawkę na prawą stronę,

ściskając kieszeń tak, by nie wypadły drobne. Niemal

czuł, jak z szumem wsuwa je na nogi, jak zapina

mosiężne guziki rozporka...

(kochasz tak kocham)

Spojrzał w lewo i była tam, czarna, okrągła jak

pionek warcabów, kołysząca się lekko. Na jej skórze

zatańczyły kolory i szybko odwrócił głowę.

- Wracaj do domu - wychrypiał. - Do domu albo do

Kalifornii i zgłoś się na przesłuchanie do filmu

Rogera Cormana.

Gdzieś w dali przeleciał samolot i wyobraźnia

Randy'ego podsunęła mu senne obrazy. Zgłaszają

nasze zaginięcie, całej czwórki. Rozpoczynają się

poszukiwania, coraz dalej od Horlicks. Farmer

pamięta, jak wyprzedzało go żółte camaro "pędzące

jak potępieniec". Poszukiwania skupiają się na

okolicach jeziora Cascade. Prywatni piloci dołączają

do nich i jeden z nich przelatujący nad jeziorem w

swej dwusilnikowej Bonanzie widzi nagiego

dzieciaka na tratwie, tylko jednego z czwórki,

samotnego...

Zorientował się, że zaraz upadnie i ponownie rąbnął

się pięścią w nos, krzycząc z bólu.

Czarna plama natychmiast śmignęła ku tratwie i

wcisnęła się pod spód - może słyszała, czuła albo...

Randy czekał.

Tym razem, nim wypłynęła, minęło czterdzieści pięć

minut.

Jego umysł powoli orbitował w coraz jaśniejszym

świetle.

(kochasz tak kocham tak kibice Jankesów Catfish*

kochasz Catfisha tak kocham

(Route 66** pamiętasz corvette George Maharis w

corvette Martin Milner w corvette kochasz corvette

(tak kocham corvette

(tak kocham tak kochasz

(gorąco słońce jak płonące szkło to było w jej

włosach światło najlepiej pamiętam światło jasne

letnie światło

(jasne letnie światło)

[* - Catfish - Jim "Catfish" Hunter, legendarny

rzucający drużyny Jankesów - przyp. tłum.]

[** Route 66 - amerykański serial telewizyjny z lat

sześćdziesiątych, w którym główne role grali

wzmiankowani George Maharis i Martin Milner, oraz

ich samochód, corvette. - przyp. tłum.]

popołudnie

Randy płakał.

Płakał, bo zdarzyło się coś nowego - za każdym

razem, gdy próbował usiąść, to coś wsuwało się pod

tratwę. A zatem nie było całkiem głupie; wyczuło

albo zorientowało się, że kiedy siedzi, może go

dopaść.

- Odejdź - wyszlochał Randy, patrząc na wielkie

czarne znamię na wodzie. Zaledwie pięćdziesiąt

jardów od niego, jakże szyderczo blisko, wiewiórka

śmigała po masce camaro Deke'a. - Odejdź, proszę,

idź dokądkolwiek, tylko zostaw mnie w spokoju. Nie

kocham cię.

Plama nie ruszyła się. Na jej powierzchni zawirowały

kolory.

(kochasz tak kochasz mnie)

Randy oderwał od niej wzrok i spojrzał na plażę,

szukając ratunku, ale nie było tam nikogo. Absolutnie

nikogo. Jego dżinsy wciąż leżały na piasku z

wywróconą nogawką. Widział białą tkaninę kieszeni.

Nie wyglądały już, jakby ktoś miał zaraz podejść i je

podnieść. Przypominały pamiątkę po zmarłym.

Gdybym miał pistolet, zabiłbym się, pomyślał.

Stał na tratwie.

Słońce zaszło.

Trzy godziny później wzeszedł księżyc.

Wkrótce potem zaczęły krzyczeć nury.

Niedługo później Randy odwrócił się i spojrzał na

czarną rzecz na wodzie. Nie mógł się zabić, ale być

może załatwiłaby to tak, by nie poczuł bólu. Może do

tego właśnie służyły kolory.

(kochasz tak kochasz)

Szukał jej wzrokiem i oto była, unosząca się na

wodzie, kołysząca w rytm fal.

- Zaśpiewaj ze mną - wyrzęził Randy. - Kibice

Jankesów, wszyscy razem, chórem... Koniec szkoły

cieszmy się... czas na taniec, czas na śpiew...

Kolory zaczęły tworzyć się i wirować. Tym razem

Randy nie odwrócił wzroku.

- Kochasz? - szepnął.

Gdzieś z drugiej strony pustego jeziora odpowiedział

mu krzyk nura.

Stephen King 002 Opowiadania XXX Tratwa. Strona 4 z 4

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: