al. Piotr Buda, rok II
Duch Święty – sprawca obecności słowa Bożego w Kościele
Duch Święty powoduje, że słowo Boże jest żywe i ciągle obecne w Kościele. Duch Święty nie tylko w Kościele podtrzymuje Słowo Boże, ale czynił to również w narodzie izraelskim. Wiele tekstów ST stwierdza działalność Ducha Jahwe (Ducha Świętego) np. Lb 27,18. 23 oraz Lb 11, 17 gdzie mowa jest o przekazaniu ducha prorockiego Aaronowi i starszym ludu potrzebnego do głoszenia słowa Bożego. Także psalmiści oznajmują co Bóg im objawił w wyniku działania Ducha Świętego – głosu Boga (np. Ps 85, 9; 87, 6). Duch Święty wspiera również mędrców Izraela, napełniając ich duchem rozumu i mądrości (Syr 39, 6) dając im zrozumienie prawd wiary i ksiąg świętych, aby oni mogli pouczać innych (Syr 1, 1; 39, 1-8; 51, 25). Jest to dowód, że przekazywanie i utrwalanie słowa Bożego nie jest tylko dziełem ludzkim. Ludźmi kieruje i czuwa nad nimi Duch Święty, który rozwija objawienie, zapewnia jemu prawdziwość i ciągłość. Tak było przed narodzeniem Chrystusa, tak jest i teraz w Kościele.
Dzięki Duchowi Świętemu słowo Boże zostało również spisane. Spisanie słowa Bożego było od samego początku zamierzone przez Boga. Widoczne jest to we fragmentach ST, gdzie Bóg wielokrotnie daje polecenie, aby spisać Jego słowa: Wj 17, 14; 34, 1. 27; Iz 30, 8; Jr 36, 2.5; Ha 2, 1; Dn 12, 4. Słowo spisane dzięki tchnieniu Ducha Bożego staje się słowem zbawienia, które „może służyć na przyszłe czasy, jako świadectwo na wieki” (Iz 30, 8).
W księgach NT odnajdujemy określenia bezpośredniego świadectwa, polecenia i pouczenia jakiego nam udziela Duch Święty (np. Hbr 10, 15). Z niektórych fragmentów Pisma św. (Dz 1, 16 lub Mt 1, 22; 2, 14) dowiadujemy się, że sam Duch Święty jest właściwym podmiotem mówiącym, człowiek zaś tylko artykułując Jego słowa spełnia rolę pośrednika. W Listach Apostolskich bardzo często głoszenie ewangelii jest przedstawiane jako dzieło Ducha Świętego. Św. Paweł pisze do Tesaloniczan: „nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania” (Tes 1, 5). Ewangelia rozszerza się mocą siły życia, obecnej w słowie Bożym, która może być tylko dziełem Ducha Świętego. Dzięki działaniu Ducha Świętego świadectwo dawane Słowu przez Apostołów jest jednocześnie świadectwa samego Ducha Świętego (Dz 5, 32). Wszechmocne tchnienie Ducha Świętego sprawia, że słowo Ewangelii głoszonej przez Apostołów, jest równocześnie prawdziwym słowem Boga (1 Tes 2,13) odradzającym na życie wieczne (1 P 1, 23). Prorocy NT na równi z prorokami ST, jak to już wcześniej zostało wspomniane, cieszą się szczególną obecnością ducha Świętego (np. 1 Kor 12, 10. 28; Rz 12, 6). Jak stwierdza św. Piotr, prorokom „zostało też objawione, że nie im samym, a raczej wam miało służyć to, co teraz zwiastowali wam głosiciele ewangelii, mocą zesłanego z nieba Ducha Świętego” (1 P 1, 12). Potwierdza to, że działanie Ducha Świętego rozciąga się również na pozostałych nauczycieli i głosicieli ewangelii. Moc Ducha Świętego objawia się nam w wyjątkowej skuteczności głoszonego słowa Bożego, jest to skuteczność zbawcza, której pozbawione jest słowo ludzkie.
Relacja między słowem Bożym a Kościołem jest podwójna: z jednej strony Biblia, jak sam Kościół, zrodziła się z tchnienia Ducha Świętego i jest w sposób nierozerwalny związana ze zbawczym posłannictwem Kościoła; z drugiej strony (jako słowo Boga) konstytuuje ona Kościół, określa Go w Jego istotnej strukturze i treści. Kościół bowiem nie tylko zrodził się ze słowa Bożego, ale także żyje i działa mocą Ducha Świętego zawartą w tym słowie. To samo tchnienie Ducha Świętego, które zrodziło Kościół, leży również u podstaw prawdziwości i skuteczności słowa Bożego. Ono czyni je żywą, zbawczą potęgą, a w następstwie niezastąpionym i skutecznym narzędziem zbawienia w Kościele. Zbawienie w słowie i mocą słowa dzięki obecności i działaniu Ducha Świętego stanowi jeden z istotnych elementów życia Kościoła. Cała wspólnota Kościoła jest bezpośrednim adresatem i depozytariuszem słowa Bożego. Słowo Biblii zostało zamierzone jako konstytutywny, niezastąpiony i uniwersalny środek zbawienia dla ludzi wszystkich czasów. Aktualizacja zbawczego i uniwersalnego wymiaru tego słowa, dokonuje się mocą Ducha Świętego działającego i obecnego w kościele (np. J 16, 5-15; Dz 5, 32; 9, 17. 31; 11, 16).
pomozchomikowi