1. Miecz dla króla.pdf

T. H. White

Miecz dla krla

(TheonceandfutureKing)

PrzełożyłaJolantaKozak

IncipitLiberPrimus

Mieczdlakróla

Niebylejakipierwszyzbrzegukraj,

Gdzielas,powietrzeiwoda,

AleWyspęGramariiodwiedzimydziś–

CzekanastamPrzygoda.

ROZDZIAŁI

W poniedziałki, środy ipiątki odbywały się lekcje Dworności iSummulae Logicales.

Pozostałe dni tygodnia przeznaczone były na Organon, Repetycję iAstrologię.

Guwernantka nigdy nie mogła dojść do ładu zastrolabem, aw tych dniach, gdy radziła

sobieznimwyjątkowokiepsko,mściłasięnaWarcie,piorącgopołapach.Kayanigdynie

prałapołapach,gdyżwiadomobyło,żeKayjestto,bądźcobądź,przyszłySirKay,pan

nawłościach.WartawołanoWart,borymowałosiętozArt;Artzaśbyłozdrobnieniem

jego prawdziwego imienia. Przezwisko wymyślił Kay. Kay nie miał przezwiska: zawsze

wołano go Kay. Był zbyt dostojny na jakiekolwiek przezwisko ina pewno wściekłby się

okropnie, gdyby ktokolwiek spróbował go przezywać. Guwernantka miała rude włosy

itajemnicząbliznę,którajejzapewniałapowszechnyszacunek,aktórąonasamachętnie

demonstrowaławszystkimzamieszkałymnazamkudamom–zazamkniętymidrzwiami,

rzecz jasna. Sądzono powszechnie, że blizna zdobi tę część anatomii, którą Pan Bóg

przeznaczyłdosiadania,iżepowstałanaskutekprzypadkowegoprzycupnięcianaostrzu

bronipodczaspikniku.Razupewnegoguwernantkazaproponowałaobejrzenietejblizny

SirEctorowi,ojcuKaya,poczymdostałaatakuhisteriiizostałaodprawiona.Okazałosię,

żejesttobyłapacjentkaszpitalawariatów,wktórymspędziłatrzylata.

Zajęcia popołudniowe wyglądały następująco: wponiedziałki – walka na kopie

ijazda konna; we wtorki – polowanie zsokołami; wśrody – szermierka; wczwartki –

łucznictwo; wsoboty – teoria rycerskości, czyli odpowiedzi na wszelkie okazje,

terminologia myśliwska, obyczaje myśliwskie. Jeżeli uczeń popełnił błąd wuśmiercaniu

lub ćwiartowaniu zwierzyny, musiał pochylić się nad zwłokami iodebrać karę chłosty

płaskąstronąmiecza.Takzwanepłazowanie.Byłtobrutalnyżartwtymsamymstylu,co

goleniegłowyzaprzekroczenielinii.Kayanigdyniepłazowano,chociażczęstosięmylił.

Kiedypozbylisięguwernantki,SirEctoroświadczył:

–Byłoniebyło,dokroćset,niemożemychybadopuścićdotego,żebychłopcycałymi

dniamiuganialisięsamopas,jakjacyśchuligani.Takczynie,dokroćset?Wtymwieku

powinni, było nie było, pobierać nauki, ito pierwsza klasa. Ja wich wieku od piątej

zrana wkuwałem tę całą łacinę itakie tam różne. Najszczęśliwsze lata mego życia...

Podajcieportwajn.

Sir Grummore Grummursum, który nocował akurat uSir Ectora, gdyż jego misja

rycerska przeciągnęła się ponad miarę, rzekł na to, że kiedy on był wwieku chłopców,

regularnie co rano brał baty, gdyż biegał na polowania zsokołami zamiast się uczyć.

Terazplułsobiewbrodę,żełacinęznapołebkach,aitojedyniewczasieteraźniejszym.

Zatrzymał się bowiem na wysokości jednej trzeciej lewej strony wpołowie podręcznika.

Byłato,jakmniemał,stronadziewięćdziesiątasiódma.Podałportwajn.

–Jaktamdzisiejszawyprawa?–zagadnąłSirEctor.

– Nieźle, nieźle – odparł Sir Grummore. – Rzekłbym nawet: fantastycznie.

NatknąłemsięnagościanazwiskiemSirBruceSauncePite,któryakuraturzynałgłowę

pewnejdziewicywWeedonBushes.PogoniłemgoażdoMixburyPlantationwBicester,

tam zaś zrobił on wtył zwrot izgubił mi się wWicken Wood. Dobre dwadzieścia mil

biegiem.

– Twarda sztuka – zauważył Sir Fxtor. – Ale wracając do chłopców, łaciny itych

tam...dotegocałegoamoamasiłobuzowania...Cobymipanłaskawyproponował?

–Nocóż–SirGrummorepodparłpalcemnoszboku,zapuszczającżurawiawstronę

butelki.–Tosprawagodnagłębszejrozwagi,jeśliwolnomisiętakwyrazić.

– Oczywiście, że wolno – pośpieszył zzapewnieniem Sir Ector. – Może się łaskawy

panwyrażać,jakpanchce.Towielceuprzejmezpanastrony,żesiępanwogólewyraża.

Nadzwyczajuprzejme.Proszęsięczęstowaćportwajnem.

–Niezłytenportwajn.

–Prezentodznajomego.

– Ale wracając do chłopców – rzekł Sir Grummore. – Ilu ich właściwie jest? Liczył

panmoże?

–Dwóch–odrzekłbeznamysłuSirEctor.–Liczącjednegoidrugiego,naturalnie.

– Domyślam się, że wysłanie ich do Eton nie wchodzi wrachubę? – Sir Grummore

drążyłtematzwielkąostrożnością.–Daleko,noiwogóle...wiadomo.

Ściśle rzecz biorąc, Sir Grummore nie miał na myśli szkoły wEton, gdyż Kolegium

BłogosławionejMaryizałożonotamdopierowroku1440–alechodziłomuouczelniętej

rangi. Gwoli ścisłości, to, co popijali panowie, to także nie był portwajn, lecz miód

zaprawiany korzeniami. Myślę jednak, że współczesna nazwa trunku pozwoli

czytelnikowilepiejwczućsięwatmosferę.

–Żedaleko,topestka–zapewniłgościaSirEctor.–Gorzej,żepodrodzesiedziten

olbrzym... ten, no... Jakmutam... Trzeba jechać przez jego ziemie, ato... sam pan

rozumie.

–Jakżeonsięnazywa?

– Zabij mnie pan, nie pamiętam. Chodzi mi otego gościa, który mieszka przy

BulgoczącejWodzie.

–Galapas!–odgadłSirGrummore.

–Tensam.

– Wobec tego – podsumował Sir Grummore – pozostaje tylko jedno wyjście:

nauczycieldomowy.

–Znaczytakigość,couczywdomu?

– Zgadł pan – pochwalił Sir Grummore. – Nauczyciel domowy, czyli taki gość, co

uczywdomu.

– Proszę sobie koniecznie dolać portwajnu – zachęcił Sir Ector. – To panu dobrze

zrobipotakimmęczącympościgu.

– Wspaniały dzień – zauważył Sir Grummore. – Szkoda tylko, że wdzisiejszych

czasach już się nie zabija. Pogoni człowiek dwadzieścia pięć mil, dopadnie drania –

ikropka.Albowogólezgubiślad.Aniemanicgorszegoniżdrugirazzaczynaćpościg.

–Wnaszychstronachuśmiercasięolbrzymy,kiedyjeszczesąwpowijakach–rzekł

Sir Ector. – Dorosły jest, co prawda, gwarancją świetnej gonitwy, ale zawsze się

wymknie.

– Tracą węch – podsumował Sir Grummore. – Tak podejrzewam. To odwieczny

kłopotzwielkimiolbrzymamiwwielkimkraju.Tracąwęch.

–Powiedzmy,żezatrudniłbyczłowiektakiegonauczycieladomowego–zamyśliłsię

SirEctor.–Tylkojakgozdobyć?

–Najlepiejzogłoszenia–poradziłSirGrummore.

–Dawałemjużogłoszenie–odparłSirEctor–Wykrzykiwalijeheroldowiez„Głosu

Humberland”iz„OgłoszeńCardoile”.

– Pozostaje zatem tylko jedno rozwiązanie – zawyrokował Sir Grummore.

Zorganizowaćpościg.

–Pościgzanauczycielemdomowym?–uściśliłSirEctor.

–Właśnie.

–Hic,Haec,Hoc–podsumowałSirEctor.–Dolejpansobietego...no,tegotrunku,

jakgozwał,takgozwał.

–Hunc–warknąłbojowoSirGrummore.

Decyzja zapadła. Nazajutrz, gdy Grummore Grummursum pojechał do domu, Sir

Ector zawiązał supeł na chustce do nosa, żeby nie zapomnieć, że majak najprędzej

zorganizować pościg za nauczycielem domowym. Ponieważ jednak nie bardzo wiedział,

jaksiędotegozabrać,przekazałchłopcomsugestieSirGrummore’aiprzykazałim,żeby

nawszelkiwypadekniechuliganili.Potemwszyscyposzlipracowaćprzyżniwach.

Był lipiec, wtym miesiącu każdy zdrowy na ciele mieszkaniec posiadłości, czy to

mężczyzna,czykobieta,trudziłsięwpolupodwodząSirEctora.Wlipcutakczyowaknie

mogłobyćmowyożadnej„edukancji”dlamłodzieży.

Zamek Sir Ectora stał na rozległej polanie wjeszcze rozleglejszej puszczy. Miał

dziedziniec ifosę ze szczupakami. Ufortyfikowany kamienny most urywał się wpołowie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: