Przepowiednie Królowej Saby.pdf

Autor: Królowa Saba

Tytuł: Proroctwo Królowej Saby

Tego e-booka otrzymujesz dzieki: http://ksiazkidosluchania.tnb.pl

-------------------------------------------

Przepowiednie Królowej Saby Michaldy pochodzą ponoć z roku 875 przed narodzeniem

Chrystusa Pana. Z przeróżnych tłumaczeń i przekładów przepowiednie Michaldy

ukazały się w Polsce w tomiku pod tytułem: „Mądra Rozmowa Królowej ze Saby z Królem

Salomonem” wydane przez Warszawską Drukarnię w roku 1916. Tomik wyżej wymieniony

nie zawiera informacji o autorze opracowania a szkoda, bowiem jest dość przyzwoicie

opracowany, treść przepowiedni podajemy w oryginalnym przekładzie.

Przedmowa

W roku 875 przed Narodzeniem Chrystusa przybyła do Jerozolimy, do króla

Salomona, którego sława nadzwyczaj mądrości znana była na wiele mil wokoło, królowa

Saby, Michalda. Saba to kraj królowej Michaldy, od którego nazywana bywa „królową

Saby”. Z tej bytności jej u Salomona pozostało proroctwo, które było napisane w

języku żydowskim.

Już po śmierci Chrystusa Pana proroctwa te zostały przeniesione przez pątników,

wędrujących do grobu Bożego. W roku 393 przepisane one były w języku angielskim,

następnie ustnie z pokolenia na pokolenie podawane i przechowywane były. Widzimy

je już w 1026r. przełożone na język czeski, a w 1073 roku rozpowszechnione w

Czechach.

Następnie w roku 1113 przepisał je Józef Haltyn, a od niego Hrapo, u tego ostatniego

znajduje się wzmianka, że przepisywał je w 1320 roku. W 1542r. Dalej odpisane były

przez Antoniego Riss, później znów odpisał je w roku 1695 Jan Alsina.

Księga Pierwsza

Za panowania Salomona mądrość tego króla znana była już wszędzie poza

granicami państwa. Królowa Saby imieniem Michalda, kobieta roztropna, mądra,

dowiedziała się też o mądrości Salomona i postanowiła go odwiedzić. Jakoż wybrała

się w podróż do Jerozolimy, biorąc ze sobą mnóstwo poddanych i niezliczoną liczbę

bogactw i kosztowności.

Do Jerozolimy podróż trwać musiała długo, droga zaś prowadziła przez Egipt słońcem

spalony, odnogi Czerwonego morza i przez niezmierzone arabskie pustynie. Po wielu

trudach, niewygodach i przeciwnościach, dotarła wreszcie do Jerozolimy gdzie ją

król Salomon wspaniale przyjmował.

Działo się to w roku 875 przed narodzeniem Chrystusa. Józef Klaudiusz w księdze

swej mówi, a my możemy się powołać na jego słowa, że królowa Michalda pochodziła

ze stron murzyńskich, leżących o 240 mil od Jerozolimy. To samo potwierdza biblia

Żydowska, że w stronach murzyńskich panował długi szereg królów mądrych i dobrych.

Także znajduje się wzmianka w rozdziale ósmym Dziejów Apostolskich, że św. Filip

zaczął głosić wiarę i chrzcić w tamtych stronach.

W piśmie św. w innych księgach również znajduje się wiadomość, że Królowa Saby była

w Jerozolimie i przepowiadała to wszystko królowi Salomonowi, co tu znajduje się

wydrukowane. Wtedy też były one spisane i odpisywane, ale dopiero w roku 174 po

Narodzeniu Chrystusa zostały wśród innych pism i ksiąg znalezione i odpisane na

inne języki.

Królowa Saby znała dobrze pismo św. i wyznawała je zupełnie, dlatego też przybywszy

do Jerozolimy, zdjęła obuwie i szła boso, bowiem uznawała, że po ziemi świętej

inaczej chodzić się nie godzi. Tak idąc boso doszła do patoku Cydron, pod górę Oliwną,

a tam przyklęknęła i całowała drzewo święte, poczem padła na ziemię i trzy godziny

krzyżem leżała, całując tę ziemię, która potem miała być miejscem męki pierwszej

Chrystusa.

Potem wstała i ze łzami zawołała „Bądźcie pozdrowione, święte miejsca, bo do końca

świata świętymi zostaniecie”. To uczyniwszy przyszła do Jerozolimy, gdzie miał ją

przyjąć Salomon. Przybywszy do króla, długo z nim rozmawiała, bowiem ujrzała, że

choć sława jego wielką była, ale mądrość Salomona przewyższała wszystko, co do niej

doszło ze słyszenia.

Swą mądrą królewską i przemyślaną mową król uczynił na niej wielkie wrażenie. To

też zdumiona jego wielkością, potęgą i mądrością, rzekła: ,,O królu, chwalić należy

Boga, że ciebie i obywateli twoich wzniósł tak wysoko i obdarzył tak wielką łaską”.

Poczem kazała przynieść swe dary, których moc wielka i kosztowność budziła

zdumienie, ważyły one sto dwadzieścia centnarów, a były ze szczerego złota i drogich

kamieni. Niektóre z nich były wprost bezcenne, gdyż nigdzie ich, prócz ziemi

murzyńskiej nie było, a wszystkich ich nie dałoby się nawet oszacować.

Pismo św. również potwierdza, że dary te były bez miary i bez ceny, a znajdowały

się między nimi też niektóre rośliny wydające balsamiczne soki, a służące w celach

leczniczych. Salomon posadził je w ogrodzie zwanym Eugada, niedaleko swego pałacu.

W zamian za to dał jej wspaniałe pokoje i zaopatrzył wszystkim, co tak potężnej

królowej przystoi.

Królowa Saby, pomimo, iż pochodziła z ziemi murzyńskiej, wyznawała jedynego Boga,

godnego czci i miłości. Mawiała też nieraz Salomonowi, że On to jest Bóg, będzie

na drzewie krzyżowym rozpięty, a przez jego śmierć zginie i zniszczonym będzie

królestwo żydowskie.

Mówiąc o drzewie, myślała o tym, które znajdowało się na górze Oliwnej i przed którym

z wielką czcią i miłością krzyżem leżała.

Królowa ta, nie oddając się rozkoszom cielesnym i nie dbając o przyjemności zwykłe

miała duszę i myśl pełną Boga, Jego wielkości, a naukę swą i umiejętności widzenia

rzeczy przyszłych czerpała z gwiazd, z których czytać umiała.

Salomon, wiedząc też o jej mądrości zapytał jej w jakim celu przybyła do Jerozolimy.

Na to Saba odrzekła:

„Przybyłam słuchać ciebie, wielki królu, i napawać się twą mądrością którą Bóg

obdarzył cię nad miarę".

Poznawszy się, oboje uczuli wzajemną i głęboką przyjaźń tak, że królowa Michalda

pozostawała w Jerozolimie przez dziewięć miesięcy.

Salomon, dowiedziawszy się o mądrości królowej i o tym, że umie widzieć rzeczy

przyszłe, zwrócił się do niej, żeby powiedziała mu coś o przyszłości.

"Królestwo twoje, wielki Salomonie, potężne jest i w szczęście obfitujące, jednak

wiedz, że po śmierci twej rozdzieli się ono na dwie części a każda od drugiej

odpadnie, bowiem lud twój, obecnie chluba twoja, stanie się złym, zapanuje w nim

nieposłuszeństwo królom, gdyż poganie zawładną całym światem, a dwaj ostatni

królowie izraelscy będą wzięci do niewoli, oczy im wyłupią, a potem wraz z ludem

swoim zaprowadzeni będą daleko, do pogańskiego miasta Troi, a stamtąd aż do Babilonu,

gdzie aż do śmierci przebywać będą. I spadnie ten gniew straszliwy Boga na lud twój

za to, iż nie będzie strzegł praw i przykazań Boga. Zaś ziemię świętą posiądzie

lud obcy, który przyniesie bogów cudzych, ale lud ten dojdzie potem do tego, że

i w swoich bogów wierzyć nie będzie, a wtedy zapanuje zupełna bezbożność.

Po czym przyjdą nowe ludy, które trapić ich będą okrutnie, aż w tej ciężkiej niewoli

się nawrócą, poznają prawdziwego Boga i wtedy zwrócą swe modły i prośby do Niego.

Wtedy dopiero zlituje się Bóg i ześle na ziemię, między swój lud wybrany, proroków,

którzy wielkim głosem wołać będą o rychłej zgubie i karać złych, a uczyć będą lub

postępować podług przykazań Bożych, lecz lud twój za nic ich sobie mieć będzie,

proroctw ich słuchać nikt nie zechce, a trwać będzie dalej w grzechu, lecz kara

Boża spadnie nań i dosięgnie straszliwą zemstę. Ród i królowie zaginą, królestwa

znikną z powierzchni ziemi, a świątynia na cześć Boga zbudowana, i miasta z ziemią

zrównane będą. Dopiero po wielu latach, gdy po ciężkiej karze, lud izraelski wróci

do Boga, wtedy znów wejdzie w posiadanie miasta, lecz już nie lak potężnego jak

twoje i niedługo, gdyż wkrótce popadną pod panowanie Rzymian i poganin całkowicie

rządzić będzie. Wiedz, potężny i mądry królu, że ziemia ta, około Jerozolimy, święta

jest, gdyż na niej urodzi się Mesjasz, i lud z niewoli szatana wybawi. Urodzi się

on niedaleko Jerozolimy, a życie swe poświęci dla ludu, nauczając i opowiadając

mu prawdziwą naukę, lecz lud go nie uzna i cudów jego nie ulęknie się, a ukrzyżuje

na krzyżu, dając mu najhaniebniejszą śmierć. Tu nad Cedronem, koło góry Oliwnej,

znajdzie się to drzewo, na którym zawiśnie umęczone ciało Mesjasza.

Po śmierci Zbawiciela zasłynie na cały świat wiele z miast i miasteczek, jako święte

i cudami obfite, i wiele ogrodów, gdyż wydadzą niezliczoną ilość owocu;

podobającego się Panu.

Więc góra Kalwaryjska zasłynie, jako święta, gdyż na niej umęczony będzie Mesjasz,

spłynie ona krwią jego serdeczną i potem bolesnym, a na niej ducha swego wyzionie

i odda w ręce Pana. A w nim błogo sławieni i jako święci zasłyną ci, którzy naukę

jego uznają i zachowywać będą pomimo cierpień i trudów za nią poniesionych.

Będzie jednak wielu, a po śmierci Mesjasza jeszcze więcej takich, którzy za Niego

śmierć poniosą, przedtem męki straszliwe przecierpiwszy, ci odziedziczą koronę

chwaty niebieskiej. Straszliwy dzień będzie ten, kiedy Mesjasz umierać będzie na

krzyżu. Chciałabym wtedy żyć i własnymi oczyma patrzeć na to, co się w Jeruzalem

dziać wtedy będzie, gdyż staną się wtedy cuda jakich od początku świata nie było,

a niektórzy, lękiem przejęci i strwożeni, wiarę jego przyjmować będą. Słońce

zciemnieje, blask ustąpi miejsca ciemności, księżyc zniknie zupełnie, straszliwa

noc pokryje całą ziemię, skały popękają i otworzą się groby, a z nich powstaną

umarli...”

Salomon spytał się Sybilli:

„Jeżeli umarli z grobów powstaną, to wówczas nastąpi sądny dzień ostateczny sąd

nad żywymi i umarłymi?...”

Sybilla odrzekła:

„Sąd ostateczny wtedy jeszcze nie będzie, bo nie wszyscy z grobów swych powstaną,

tylko ci, duchy których w ciemnościach pozostali, ci tylko, którym Bóg obiecał

Mesjasza, więc Abrahamowi i wielu innym Świętym ojcom i patriarchom. Mesjasz

zawezwie tych ludzi sprawiedliwych czekających z utęsknieniem w ciemnościach Jego,

pójdzie z nimi do bram piekielnych, otworzy je, diabła zwycięży, śmiercią swą wielką

władzę nad duszami sprawiedliwymi, jęczącymi w ciemnościach. posiądzie diabłu moc

i potęgę złamie i odbierze, a lud swój sprawiedliwy, czyli ojców świętych,

zaprowadzi przed tron Boga, do chwały wiekuistej. Zaś lud, który go ukrzyżuje,

srodze ukarany będzie. Po śmierci Mesjasza spadnie na Jerozolimę straszliwa kara

Boża, państwo będzie zniszczone już na zawsze, miasto z ziemią zrównane, iż kamień

na kamieniu nie pozostanie, a lud izraelski rozsypie się na wszystkie strony, iż

nie uwierzy w Mesjasza i na śmierć go poprowadzi.

Wszystkie naczynia twe, które ofiarowałeś świątyni i wszystkie klejnoty święte

przejdą do Rzymu i tam już zawsze pozostaną, gdyż Rzym wtedy stanie się słupem

Mojżeszowym. Jerozolimę zaś posiądzie lud pogański, ale cenić będzie ziemię tę

więcej, niźli lud izraelski, gdyż uzna Mesjasza, jako proroka wielkiego, to też

grób lego w staraniu utrzymywać będą i bronić aż do ostatniej kropli krwi.

Po śmierci zaś Mesjasza, nauka jego wejdzie między wszystkie ludy i wszyscy uwierzą

weń. Cały świat żyć będzie pod świętym wezwaniem Mesjasza, a wiele krajów, królów

i ludów bronić swej nauki będzie wszystkimi siłami, chociaż powstanie i wiele takich,

którzy będą chcieli ją zgubić... Ale nie zgubią. Bowiem Bóg sprawiedliwy i wielki

nie dopuści do tego, żeby obrońcy wiary Mesjasza upaść mieli, a wraz z nimi i nauka.

Nauka la rozszerzać się będzie coraz więcej, a trwać aż do skończenia świata, a

błogosławieni będą ci, którzy potrafią zachować ją w sercach, a obudzić w duszy

wielką cześć i miłość ku niej, błogosławieni będą i czekać ich będzie szczęście

niezmierne”.

Wtedy Salomon spytał:

A wiele jeszcze czasu upłynie, zanim narodzi się?

„Z górą 800 lat, gdyż narodzenie jego nastąpi w ósmym stuleciu, a śmierć jego będzie

spełniona pod panowaniem Rzymian. Gdyż wtedy to jest za osiem stuleci, cała

Jerozolima i lud izraelski będzie we władzy niepodzielnej Rzymian. Zaś dzień sadu

ostatecznego nastąpi jeszcze za długi, długi szereg stuleci, a przed nim ogromne

się zmiany poczynią na ziemi. Będzie wielu cesarzy i królów, długi niezliczony

szereg imion których nie wiem, to tytko mogę ci powiedzieć, że nad miastem Bożym

i nad innymi miastami będzie długo rządził cesarz, aż gdy skończy się dwa tysiące

lat po śmierci Mesjasza. Wtedy od zachodu słońca przyjdzie wielki i potężny król,

który zdobędzie i zagarnie wszystkie miejsca święte i on sprowadzi i nakłoni pogan

do prawdziwej wiary i nauki Mesjasza. Król ten swym bogobojnym życiem sprawi, że

wszystkie skarby, dotąd ukrywane w ziemi będą znalezione i lud cały, zwróci się

na drogę cnoty a przez to znajdzie i posiądzie szczęście. lecz nie długo to trwać

będzie, po śmierci tego króla znów nastąpi bezrząd, bezbożność i odstępstwa od

prawdziwej wiary.

Gniew Boży znów spadnie na ludzi. W jakiś niedługo czas potem ześle Bóg dwóch mężów

błogosławionych, a zwać się oni będą: Enoch i Eliasz, a od Boga zesłani będą po

to, żeby świadczyć o prawdziwej wierze i aby byli żywymi świadectwami wiary

Mesjaszowej. Oni to przyprowadzą lud do jednej wiary w jednego prawdziwego Boga

tak, że będzie jeden pasterz i jedna owczarnia. Wtedy nastąpi termin sądu i dnia

ostatecznego. Ażeby ludziom dać znać o tym, żeby przygotowali się i byli gotowi

do sadu powszechnej sprawiedliwości żywych i zmarłych, na niebie ukażą się różne

znaki, świadczące o bliskim końcu, zarówno na niebie jak i na ziemi, a potem dopiero

rozbrzmi ryk trąb, oznaczający koniec wszystkiemu co żyje, a zejdzie Mesjasz i

czynić będzie sąd nad żywymi i umarłymi każdemu według zasług lub grzechów”.

Tu skończyła królowa Saby swoje proroctwa i wyszła ze swego pałacu. Na Salomonie

mowa jej zrobiła ogromne wrażenie. Pod wpływem słów jej począł rozmyślać. Po czym

rzekł do siebie:

„Nie należy puszczać tego w niepamięć, niechaj pisarz mój zapisze to wszystko do

ksiąg, a ja postaram się, żeby się od Sybilli więcej proroctw dowiedzieć”.

Księga Druga

Na drugi dzień przyszła Sybilla do Salomona, a on prosił ją, żeby mu

powiedziała o tym, co się dziać będzie ze wszystkimi ziemiami i państwami przed

sądem dnia ostatecznego, Sybilla rzekła na to:

„Królu wielki, przy twoim panowaniu wszystkim ziemiom i krajom będzie się

dobrze powodzić. A zaś wtedy, gdy w dziejach świata pojawi się Tarkwinjusz Prisk

i przez cały szereg lat nastąpi król tego samego imienia - siódmy, wtedy to wszystko

dobre pożyteczne i bogobojne zamieni się na złe i bezbożne. Ostatni zaś tego imienia

będzie się wznosił ponad drugich, przeto nazwany będzie pysznym. Lud rzymski będzie

jeden z pierwszych, którzy uwierzą i przyjmą prawdziwą naukę Mesjasza, ale potem

swe życie świątobliwe i stateczne zmieni na złe, odbiegnie od tej jedynej wiary

i wtedy nastanie okres klęsk i niepowodzeń, Bóg Rzym opuści, będzie on oblężony

przez nieprzyjaciół, a lud wybity. Lecz potem przyjmie znów wiarę Mesjasza i

pierwszy człowiek powstanie z tego narodu. Lecz wrogów mieć będzie zawsze, od

zachodu różni królowie kusić się będą o zawładnięcie nim i wiele przecierpieć będzie

musiał, a wszystko to przetrzyma w imię świętej wiary Mesjaszowej. Gdy przyjdzie

dwanaście stuleci od śmierci Mesjasza, cała Europa zostanie objęta pożarem ogromnym

i ciągłych wojen, książęta i królowie powstaną przeciw sobie, bo każdy będzie chciał,

opanowany dumą i chciwością, stać się panem nad wszystkimi. Nie będzie spokoju,

ani wytchnienia, ziemia krwią się zleje. I tak trwać będzie długo, bo gdy jeden

ogłosi pokój i zadowoli się tym, co posiądzie, drugi wojnę mu wytoczy, chciwy

władania większych zdobyczy, a że rodzaj ludzki nieprzyjaźnią napełniony będzie,

podniesie Bóg rękę swą gniewną i nie da deszczu przez długi czas.

W innych częściach świata również będą ognie wewnętrzne, trzęsienia ziemi,

tak że wielkie szkody ludziom poczynią a nawet wiele ziemi zgoła przepadnie i

pogrąży się w morze. A choć ludzie lękiem będą napełnieni i widzieć w tym będą rękę

karzącą Boga za grzechy, jednak się nie poprawią, a trwać będą w nieprawości i

grzechu”.

Gdy skończyła królowa spytał ją Salomon:

„A wiara w Mesjasza czy rozpowszechni się i czy przybywać będzie ciągle nowych

wyznawców”?

Na to Sybilla poczęła mówić tak:

Chrześcijaństwo, to jest wiara w naukę Mesjasza, dosięgnie takiej potęgi, że

naznaczać będzie cesarzów i króli no trony, a nic się bez wiedzy kapłanów

chrześcijańskich dziać nie będzie. Natomiast naród żydowski będzie zniszczony i

tułać się będzie po całym świecie a moc wszelka i władza będzie im odjęta i oddana

chrześcijanom. Wtedy zaś gdy dojdą do tej potęgi chrześcijanie zaniedbają swe

obowiązki i zamiast cnót grzechy tylko posiewać będą. Dlatego też w czternaście

wieków po śmierci Mesjasza ukaże się znak na niebie, widziany nawet gołym okiem,

znakiem tym będzie kometa, czyli gwiazda z ogonem, jakby pawi ogon. Po znaku tym

przez cztery lata chrześcijaństwo cierpieć będzie klęski wszelkie, od których dużo

zła zaznają. W tym czasie rozpowszechnią się wszelkie grzechy ludzkie, jak:

grabieże, mordy, wojny, a znaki gniewu Bożego ciągle się będą ukazywać na niebie.

W sześćdziesiąt jeden lat, potem chrześcijaństwo upadnie bardzo nisko: wiary swej

używać będą dla wyłudzania, kradzieży i mordów i wszelkich podłości, zła najgorsze

czynić się będą w imię nauki Mesjasza. Nie będzie wstydu, ani cnoty, gdyż jako cnotę

uważać będą ludzie hańbę, zło i grzech. A między ludźmi dziać się będą krzywdy,

wołające o pomstę do nieba: ponownie każdego, kto z prośbą o sprawiedliwość

przyjdzie, odepchną, śmiejąc się i bawiąc biednym, powstanie brat przeciwko bratu,

ojciec przeciwko synowi, syn przeciwko ojcu, świeccy przeciwko duchownym wśród

pośmiewiska nadętej pychy, mocniejszy będzie panował nad słabszymi i gorzej niż

psa traktował. Potężne przedtem państwo Rzymskie ciągle gnębione, zdobywane będzie

i pustoszone, a wkrótce tak zrujnowane, że nikt nie pozna je od poprzedniego, zaś

nikt rządzić w nim nie będzie chciał, a ten, kto zechce, nie będzie umiał.

Zamiast nieść naukę między ludy dzikie i oświecać je, ugrzęźnie w brudzie, grzechu,

rozpuście, rozwielmożni się zwyczaj składania fałszywych przysiąg. Rozgniewa się

wówczas Bóg i ześle na nich napomnienia surowe, kary ostre i utrapienia, by

odciągnąć ludzi od zła. Na lud padną nieznane przedtem okropne choroby, boleści,

które ukrócą żywot ich i sprzykrzą, cztery żywioły, to jest woda, ziemia, ogień

i wiatr, wszystko to będzie przeciwko nim, wielkie szkody czynić będzie przez burze,

niesłychanie olbrzymie pożary, powodzie i gradobicia. Ludy wszystkie pójdą do oręża,

nastaną wojny, ziemia zapłonie, nie uprawiana przez nikogo, stać będzie, nastanie

głód i brak pierwszych potrzeb do życia, gdyż rolnik opuści ziemię, rzemieślnik

warsztat, a każdy chwyci za broń i pożądać będzie krwi swych współbraci, mężowie

opuszczą żony, dzieci i domy, żony podjudzać swych mężów na drugich będą i długo

tok ludzkość w nieprawościach tonąć będzie.

Lud niższy, przeznaczony do pracy cięższej, stanie się skłonny do zazdrości,

chciwości i pychy, a pragnąć będzie zysków dużych, a nie mogąc ich uzyskać, będzie

burzył i walił to, co ludzkość tyle stuleci wypracowała, pycha, obżarstwo,

pijaństwo, rozpusta zapanuje powszechnie.

Rozmyślać będą tylko nad formą i kolorem szat swoich, zmieniając je ciągle i strojąc

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: