WYWIAD Z KAPŁANEM EGZOECYSTĄ.pdf

ranciszkański Ś wiat

CZASOPISMO MŁODYCH

Nr. (52) 2007 r.

www.franciszkanie.net

FŚwiat

w tym numerze

znajdziesz m.in.:

Wywiad z

egzorcystą

NPR kontra

antykoncepcja

Latarka

Czy szatan

ukrywa się na

dnie butelki z

alkoholem?

Rekolekcje

Franciszkański Świat

Deus meus et omnia

Od redakcji

Drodzy czytelnicy „Franciszkańskiego Świata”

Przeżywamy radosny czas świąt Bożego Narodzenia. Przyjmijcie od

nas nowy nr FŚwiata, jako skromny prezent, jeden spośród wielu wspa-

niałych prezentów, które otrzymaliście na święta.

Życzymy wszystkim miłej lektury na najbliższe dni.

Nasz adres:

o. Jakub OFM

Franciszkański Świat

ul. Garbary 22

61-867 Poznań

e-mail : fs@franciszkanie.net

Franciszkański Świat

W tym numerze

znajdziesz:

Lekcja religii............................................................................................4

Rozmowa z... egzorcystą....................................................................6

Oiary z ludzi w dzisiejszych czasach,

czyli o Helloween słów kilka ..........................................................0

Rekolekcje.............................................................................................

Ziemia Zbawiciela..............................................................................4

O. Łukasz Wadding.............................................................................6

Jak to jest z tym oczekiwaniem?...................................................8

Mój drogi przyjacielu.........................................................................2

Wątpliwość zapoczątkowała koniec............................................22

Czym jest żarliwość, Jezu?...............................................................2

Wiersz.....................................................................................................24

Naturalne Planowanie Rodziny kontra antykoncepcja........26

Latarka....................................................................................................28

Czy szatan ukrywa się na dnie butelki?......................................0

Byłem głodny a nakarmiliście mnie.............................................2

Franciszkański Świat

Deus meus et omnia

Lekcja religii

Kolega zaśmiał się, kiedy doktor prowadzący zajęcia ze wstępu do

pedagogiki wspomniał o kursie przedmałżeńskim jako formie nabywania

kompetencji wychowawczych. Właściwie na twarzy większości z obecnych

pojawił się uśmiech. Na mojej też, gdy przypomniałam sobie, jak przebiegał

mój kurs katechizacji przedmałżeńskiej na lekcji religii w liceum.

Uśmiechnęłam się jednak nie dlatego, że jest to miłe wspomnienie; wręcz

przeciwnie.

Katecheza w liceum raczej mnie denerwowała niż cieszyła. I nie było to

bynajmniej wynikiem tego, że cała klasa zarzucała księdza kłopotliwymi pytaniami

albo obwiniała Pana Boga (i Kościół przy okazji) o całe zło tego świata. Nie, takie

zdarzenia w ogóle nie miały miejsca. Przede wszystkim dlatego, że na lekcji tej nie

było dyskusji. Żadnych. Przez dwa pierwsze lata ksiądz, który nas uczył, przynajmniej

omawiał jakiś temat. W trzeciej klasie jednak (zaznaczę, że uczył nas już inny kapłan)

zajęcia w głównej mierze polegały na tym, że zapisywaliśmy temat w zeszycie –

oczywiście o ile ktoś miał przy sobie zeszyt do religii – następnie ksiądz opowiadał

jakiś dowcip, bardziej lub mniej związany z przedmiotem, sporadycznie coś dyktował,

a potem to już tak zwana samowolka: można było robić to, na co się miało ochotę,

Franciszkański Świat

oczywiście w granicach normy i oby w

miarę cicho. I tak mniej więcej wyglądał

mój kurs przedmałżeński. Na koniec

roku trzeba było napisać pracę na jeden

z trzech podanych tematów. Do dziś je

pamiętam: „Antykoncepcja”, „Dlaczego

małżeństwo sakramentalne?” i ostatni,

cieszący się niewątpliwie największym

powodzeniem, „Wychowanie – cele i

jak”. Prawdę mówiąc byliśmy delikatnie

oburzeni tym, że coś takiego trzeba będzie

zrobić. No bo jak to, sama obecność

na katechezie nie wystarczy? Poza tym

chodziły słuchy, że ksiądz, z którym

wcześniej mieliśmy religię, nie wymaga

takich rzeczy. Próbowaliśmy nawet jakoś

oponować, ale się nie udało. Większość (w

tym i ja) wybrała właśnie ten trzeci temat,

gdyż dawał on największe możliwości tak

zwanego wodolejstwa. Można było napisać

dużo, ale niekoniecznie konkretnie. W

gruncie rzeczy jednak chodziło o to, żeby

oddać cokolwiek – byle było. I na komersie

dostać „Zaświadczenie ukończenia kursu

katechizacji przedmałżeńskiej”. A nawet

jeżeli koś nie zdążył na czas, pracę można

było donieść później i też otrzymywało

się odpowiednią karteczkę.

Nie chcę, żeby to, co napisałam

powyżej, brzmiało jak pewnego rodzaju

atak na księży, którzy uczyli mnie religii.

Oczywiście, od katechety bardzo wiele

zależy, ale jednak nie wszystko. Zdaję

sobie sprawę z tego, że lekcje religii tak

właśnie wyglądały, bo i nam, i księdzu

chyba też, zależało na tym, żeby te 45

minut jak najszybciej minęły. Kapłani

bynajmniej nie byli nudni albo mało

sympatyczni. Pod koniec roku szkolnego

wychodziliśmy na boisko: chłopcy i ksiądz

grali w piłkę, a dziewczyny plotkowały.

W moim liceum panuje taka niepisana

tradycja, że absolwenci przychodzą na

rozpoczęcie roku szkolnego. Jest okazja do

spotkania ze znajomymi i z nauczycielami.

Zawsze sobie wtedy z księżmi gawędzimy,

podobnie było, kiedy jeszcze chodziliśmy

do szkoły. Z tą tylko różnicą, iż nawet

na lekcji nie rozmawialiśmy na tematy

religijne. Dlaczego? Nie mam pojęcia.

Byliśmy bierni. My – uczniowie.

Ksiądz też. Ja byłam bierna. My

chcieliśmy sobie trochę odetchnąć,

czasem (ale rzadko) pouczyć się na jakiś

sprawdzian. Wiecie zresztą jak wygląda

szkolna rzeczywistość – w zasadzie ciągle

wypatruje się chwili luzu, myśli z nadzieją,

że nie będzie któregoś z nauczycieli albo

będzie musiał coś załatwić czy przyjdzie

pół godziny po dzwonku… Religia

była właśnie takim przerywnikiem w

zajęciach, czymś między przerwą a

standardową lekcją. Na katechezie Bóg

i religia bynajmniej nie były w centrum

zainteresowania. Traktowaliśmy to

niejako po macoszemu.

Najłatwiej o ten stan oskarżać

katechetów. Że się nie starają, nie potraią

zaciekawić, uciekają od trudnych pytań,

czasem jakby krępują się rozmawiać o

tym, co dla nas ważne. Pytanie tylko,

ile razy spotykali się z taką – nazwijmy

to kolokwialnie – olewczą postawą, z

tumiwisizmem? Ile podjęli prób, by ten

mur obojętności i braku zainteresowania

obalić? I jaka była na to nasza reakcja,

jakie nastawienie? Nas, katolików, którzy

powinni dążyć do poznania Tego, w

którego wierzą. Nas, po bierzmowaniu,

czyli sakramencie dojrzałości

chrześcijańskiej. Nas, którzy nie tylko

mamy grzecznie słuchać i być spokojni,

ale także dawać świadectwo, wykazać się

zaangażowaniem.

Ja wiem, że swoją szansę

zmarnowałam. I żałuję.

Paulina

Franciszkański Świat

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: