2.

KONCEPCJE KSZTAŁCENIA OKONIA:

ŚRODKI DYDAKTYCZNE

ROLA ( FUNKCJE ) ŚRODKÓW DYDAKTYCZNYCH:

·         zaznajomienie uczniów z nowym materiałem

·         utrwalenie i kontrola oraz ocena stopnia opanowania materiału

·         rozwijanie zdolności poznawczych oraz uczuć i woli dzieci i młodzieży

·         stosowanie zdobytych wiadomości i umiejętności w praktyce

·         służą poznawaniu rzeczywistości, poznawaniu wiedzy o niej, kształtowanie postaw i emocjonalnego stosunku do niej, rozwijaniu działalności przekształcającej tą rzeczywistość

FORMY:

Zbiorowe, Grupowe, Jednostkowe, Szkolne, Pozaszkolne

4.

KRYTERIA DOBORU TRESCI

·         wymagania społeczne (zawodowe i kulturowe):

- przygotowanie ucznia do życia w rodzinie, wychowywania dzieci – pełnienia ról społecznych;

- przygotowanie do działalności politycznej, gospodarczej – specjalistyczne, postawa innowacyjna;

- przygotowanie do aktywnej recepcji dóbr kultury i ich pomnażania;

- rozwój wartościowych cech osobowości;

·         wymagania naukowe:

- teorie, twierdzenia udowodnione naukowo;

- weryfikacja programów nauczania;

- umiejętności samodzielnego stosowania wiedzy, poznanie metod badawczych oraz drogi myślenia naukowego;

·         wymagania dydaktyczne – konieczność przestrzegania zasad:

ü       wymagania natury psychologicznej – treści dostosowane do potencjalnych możliwości ucznia, do jego rozwoju psychofizycznego, w którym wyróżnia się okresy: młodszy wiek szkolny – 6-11; dorastanie – 12-15; wczesna młodość – 15-18;

ü       zasada systematyczności - zwarty i spójny układ wiedzy opanowanej przez uczniów:

- liniowy – nowa partia materiału jest ciągiem poprzedniej (matematyka);

- koncentryczny – te same treści przerabiane kilkakrotnie rozszerzające stopniowo zakres wiadomości;

- spiralny – forma pośrednia;

ü       zasada korelacji – powiązanie przedmiotów wspierających się nawzajem: czasowa, przyczynowo-skutkowa;

ü       zasada wiązania treści z praktyką;

ü       zasada kompleksowości i problemowości (uczyć się na zasadzie rozwiązywania problemów);

ü       zasada określoneja teoria uczenia się;

PROGRAM:

·          odpowiednio przez specjalistow uporządkowany zbior tematow z wybranych dziedzin wiedzy i zycia, przydatny dla nauczania. ( Okoń z noname)

·         Jest zbiorem celów danego przedmiotu oraz wyników jakie mają osiągnąć uczniowie, jest też układem czynności nauczycieli i uczniów, i złożonych wyników tych czynności .(Okoń)

·         Układ złożonych i realizowanych czynności dydaktycznych i wychowawczych prowadzących do jakościowych i ilościowych zmian w jednostce lub grupie społecznej (Gnitecki J.)

UKŁAD TREŚCI:

KRYTERIA OCENY PROGRAMU NAUCZANIA:

1.    ZGODNOŚĆ Z PODSTAWAMI PROGRAMOWYMI

Dokument programowy powinien zawierać całość zawartości podstawy programowej

2.    POPRAWNOŚĆ KONSTRUKCYJNA

Program powinien zawierać:

·         Charakterystykę

·         Zestaw celów nauczania

·         Wykaz materiału nauczania

·         Opis procedur zmierzających do osiągnięcia tych celów

·         Opis założonych osiągnięć ucznia i procedur ich pomiaru z sugestiami kryteriów oceny

3.    POPRAWNOSC MERYTORYCZNA PROGRAMU

Powinien ukazywać najnowsze tendencje i osiągnięcia nauki, nie zaniedbując przy tym elementów , które decydują o trwałości wiedzy

4.    POPRAWNOSC DYDAKTYCZNA

Program powinien udostępniać materiał przystępny dla uczniów, aby realistyczne było osiagniecie postanowionych celow nauczania . Wiedza powinna być podana w sposób jasny i klarowny, odpowiedni dla danej grupy wiekowej. Materiał powinien być uszeregowany zgodnie z zasadą

stopniowania trudności, powinien uwzględniać zainteresowania i potrzeby uczących się.

1.

PRZEDSTAWICIELE NOWEGO WYCHOWANIA  

DEWEY JOHN 

MONTESSORI MARIA ( 1870-1952), wł. lekarka i pedagog, reformatorka wychowania przedszkolnego; rozwijając i uogólniając doświadczenia zdobyte początkowo w pracy z dziećmi upośledzonymi, stworzyła system wychowania przedszkolnego znany jako metoda Montessori; system ten, oparty na założeniach R naturalizmu pedagogicznego, pozostawiał dziecku

·          pełną swobodę w rozwijaniu spontanicznej aktywności,

·          a zadanie wychowawcy upatrywał w tworzeniu warunków i sytuacji sprzyjających rozwojowi dziecka;

·          szczególne znaczenie Montessori przypisywała kształceniu zmysłów; celowi temu miało służyć m.in. odpowiednie urządzenie i wyposażenie "domu dziecięcego", jak nazywała zał. przez siebie 1907 w Rzymie zakład wychowawczy, który stał się wzorem nowego typu placówki wychowania przedszkolnego; mimo krytyki, z jaką spotykała się m.in. za niedocenianie zabawy i zajęć zespołowych, metoda Montessori szybko się rozpowszechniła,

·          przyczyniając się do przezwyciężenia tradycyjnego rygoryzmu i formalizmu w wychowaniu małego dziecka; Domy dziecięce. Metoda pedagogiki naukowej stosowana w wychowaniu najmłodszych dzieci (1909, wyd. pol. 1913).

MONTESSORII- dzieci uczyły się przestrzegać 3 reguł,

a)nie rań,

b)nie niszcz,

3)nie przeszkadzaj.

NOWE WYCHOWANIE-praca domowa typu rzemieślniczo-gospodarskiego na grunt szkolny-prace reczne,techn;*szkoła pracy-uczenie przez działanie;

C.Frenet

1. ekspresja dziecka wyrazana za pomoca rysunków, tekstów

      2. dużo spontaniczności

3. elemantami techniki:gazetka szkolna,korespondencja miedzyszkolna, ekspresja graficzna

    4. praca w polu, hodowla, szycie, tkactwo-duzo praktyki i ruchu

                        KONCEPCJA CELESTYNA FREINETA

Koncepcja Freineta w literaturze wystepuje pod nazwa "Nowoczesna Szkola Francuska Technik Freineta". Zalozenia koncepcji Freineta w duzej mierze zawdzieczamy bezposrednim doswiadczeniom pedagogicznym, jakie zdobywal od roku 1935 w wybudowanej kosztem wielu wlasnych wyrzeczen niewielkiej szkole w Vence.

Osobowosc jego koncepcji polega na stanowczym przeciwstawianiu tradycyjnym metodom nauczania i wychowania tzw. Technik szkolnych lub inaczej mówiac technik freinetowskich, nazwanych przez ich twórce metodami naturalnymi. Istote ich stanowi zdobywanie doswiadczen po omacku. Uczniowie mieli zdobywac tak jak nauczyli sie chodzic i mówic w dziecinstwie, a wiec w sposób naturalny. Nalezy zrezygnowac z wywierania nadmiernego wplywu na uczniów, zbyt czestego ich instruowania i narzucania im swojego zdania a takze rezygnacji ze zbyt licznych klas i nauczycieli pozbawionych optymistycznej wiary w zycie. Skutecznosc tej metody to zapewnienie uczniom swobodnej ekspresji, konsekwentne realizowanie idei samorzadnosci i odpowiednie wyposazenie klas szkolnych.

SWOBODNA EKSPRESJA - to komunikowanie innym wlasnych uczuc i mysli, wyrazanie siebie - swych przezyc, motywów, zainteresowan, potrzeb a takze ujawnienie swych uzdolnien lub talentów i calego bogactwa osobowosci. Jest swoista interpretacja i przetwarzaniem. Stanowi wymowna ceche twórczej dzialalnosci jednostki. Moze przejawiac sie w formie slownej, muzycznej, plastycznej, ruchowej i manualnej. Chodzi w niej mniej wiecej o to by pomóc kazdemu dziecku udoskonalac jego wlasne srodki ekspresji, ale nie przez wdrazanie go do zubozajacego nasladownictwa, lecz przez poglebienie tego wszystkiego, co przyczynia sie do rozwoju jego osobowosci.

REALIZOWANIE IDEI SAMORZADNOSCI...