smierc-pulkownika_____Mickiewicz.pdf

Adam Mickiewicz

mier Pukownika

W guchéj puszczy, przed chatk lenika,

Rota strzelców stana zielona;

A u wrót stoi stra Pukownika,

Tam w izdebce Pukownik ich kona.

Z wiosek zbiegy si tumy wieniacze:

Wódz to by wiélkiej mocy i sawy,

Kiedy po nim lud prosty tak pacze

I o zdrowie tak pyta ciekawy.

Kaza konia Pukownik kulbaczy,

Konia w kadéj sawnego potrzebie;

Chce go jeszcze przed mierci obaczy,

Kaza przywie do izby — do siebie.

Kaza przynie swój mundur strzelecki,

Swój kordelas i pas i adunki;

Stary onierz, — on chce, jak Czarniecki,

Umierajc, swe egna rynsztunki.

A gdy konia ju z izby wywiedli,

Potém do niéj wszed ksidz z Panem Bogiem;

I onierze od alu pobledli,

A lud modli si klczc przed progiem.

Nawet starzy Kociuszki onierze,

Tyle krwi swéj i cudzéj wylali,

zy ni jednéj — a teraz pakali,

I mówili z ksiami pacierze.

Z rannym witem dzwoniono w kaplicy;

Ju przed chat nie byo onierza,

Bo ju Moskal by w téj okolicy.

Przyszed lud widzie zwoki rycerza.

Na pastuszym tapczanie on ley —

W rku krzy, w gowach siodo i burka,

A u boku kordelas, dwururka.

Lecz ten wódz, cho w onierskiéj odziey,

Jakie pikne dziewicze ma lica?

Jak pier? — Ach, to bya dziewica,

To Litwinka, dziewica–bohater,

Wódz Powstaców — Emilija Plater!