Ashford Jeffrey - Śmiertelne spotkanie.doc

JEFFREY ASHFORD

Śmiertelne spotkanie

TŁUMACZYŁA

STEFANIA SZCZURKOWSKA

Agencja Praw Autorskich

i Wydawnictwo INTERART

Warszawa 1993

Jeffrey Ashford — Śmiertelne spotkanie

Tytuł oryginału — Deadly reunion

Redaktor merytoryczny: Ewa Wierzchowska

Redaktor techniczny: Zygmunt Sulek

Korekta: Wanda Korolczuk

© Copyright by Jeffrey Ashford, 1991

Copyright for the Polish edition by Agencja Praw Autorskich i Wydawnictwo INTERART, Warszawa 1993

Copyright for the Polish translation by Stefania Szczurkowska

Agencja Praw Autorskich i Wydawnictwo

INTERART, 00-403 Warszawa, u). Solec 30A/31

Wydanie I.

Ark. wyd. 11; ark. druk. 12

Skład: Danuta Kaśka, Warszawa

Druk i oprawa: Drukarnia Naukowo-Techniczna, Warszawa

ROZDZIAŁ 1

—              Na Boga! To przecież poczciwy, stary Aggie! — ryk, który dotarł do uszu Gary'ego Westona, przerwał jego rozmyślania, niepasujące wcale do olśniewającego blasku słońca.

Kiedy Gary się odwrócił, znalazł się twarzą w twarz z męż­czyzną, którego gigantycznie bujna, ruda broda była czymś najbardziej rzucającym się w oczy. To „Aggie” towarzyszyło Westonowi w latach szkolnych, wytężał więc wszystkie siły, żeby skojarzyć tego człowieka z którymś z chłopaków z daw­nych czasów. Kręcone włosy, jeszcze bardziej rude niż broda, niskie czoło, intensywnie niebieskie oczy, orli nos, ukryte gdzieś w głębi zarostu zmysłowe usta. Mocna sylwetka z wy­stającym brzuchem. Zaprzeczenie schludnego wyglądu — szorty i podkoszulek pomięte, nie mówiąc o tym, że mo­głyby być czystsze. Gary zdołał sobie przypomnieć aż trzech rudzielców, w tym jednego, który nie stosował się do żadnych reguł.

—              Jason? — zapytał. — A może Windy? — dodał po chwili.

—              Zabrało ci to cholernie dużo czasu! — Farley wysunął wolne krzesło i usiadł, nie zważając na to, że znalazł się poza zasięgiem chroniącego przed słońcem, umocowanego pośro­dku stolika parasola. — A może miałeś nadzieję, że spłynął­bym stąd, gdybyś udawał, że nie możesz sobie mnie przy­pomnieć?

—              Przywołanie na pamięć wszystkich brodaczy musiało trochę potrwać.

—              Nie przestałeś być dyplomatą — Farley rozglądał się za kelnerem. Kiedy spostrzegł jednego, zmierzającego w kierunku stolików od strony plaży, zawołał do niego po hiszpańsku. Kelner obsłużył

6

właśnie kogoś w sąsiedztwie i przyspieszył kroku. — Co pijesz? — Farley spytał Westona.

—                            Gin z tonikiem. Ale nie sądzę, żebym chciał jeszcze. Dzięki.

—                            Mięczak — powiedział w stronę odchodzącego kelnera. — Wiesz, co ci powiem? Wciąż pamiętam, jak patrzyłeś na mnie ze wstrętem i politowaniem, kiedy powiedziałem ci, że mnie wylali. Zastanawiałeś się tylko, jak szybko będziesz miał z tym spokój.

—                            Nic z tych rzeczy — odparł Weston z rozbawieniem. — O ile pamiętam, zastanawiałem się, w jaki sposób można by ci pomóc.

—                            A czy mówiłem, że potrzebuję pomocy?

—                            Nie, ale wyłącznie dlatego, że uważałbyś to za przejaw słabości.

—                            Nadal nic nie rozumiesz. Nie masz najmniejszego po­jęcia, dlaczego zaprowadziłem Madge do gabinetu jej ojca zamiast do siłowni.

—                            Masz rację, że nie wiem dlaczego. To było kompletne szaleństwo, z którego mogły wyniknąć same kłopoty.

—                            Zrobiłem tak, ponieważ dwa dni wcześniej, w holu, zanu­dzał nas na śmierć tymi swoimi przestrogami na temat zgub­nych skutków rozkoszy. Co ten świętoszkowaty, wyschnięty hipokryta mógł wiedzieć o uciechach namiętności — Farley parsknął śmiechem. — Nie nakryłby nas, gdyby jego córka nie bawiła się tak dobrze i nie robiła tyle hałasu. Często się zasta­nawiam, czy ona wytłumaczyła mu później, ile stracił.

—                            Ponieważ była jego córką, cała sprawa musiała wy­glądać trochę inaczej, niż myślisz.

—                            Jej zajście w ciążę stary mógłby odebrać wyłącznie jako spełnienie nudnego obowiązku.

Kelner wrócił z dwiema szklaneczkami i postawił je na stole. Farley powiedział coś, co wywołało chwilowy uśmiech na jego zmęczonej, spoconej twarzy, kiedy nadziewał świstek papieru na szpikulec podstawki. Potem szybko odszedł. Far­ley przysunął ją do siebie i przeczytał rachunek.

—                            Cholerni złodzieje — powiedział. — W cenie tych
dwóch drinków można kupić cały litr całkiem przyzwoitego
ginu. Nic dziwnego, że barmani jeżdżą porsche.

7

Na plaży jakaś młoda, zgrabna kobieta, mająca na sobie tylko dół bikini, nagle wstała. Zwinęła matę, zabrała ręcznik i torebkę. Szła chodnikiem. Potem przeszła na drugą stronę jezdni, do hotelu. Obserwujący ją Farley, odwrócił się z po­wrotem do stolika i pociągnął łyk.

—              Jak tam twój życiorys? — spytał. — Żonaty, dwoje dzieci, dom na przedmieściu, własność hipoteczna, i tylko jedno pragnienie — żyć tak długo, żeby zdążyć pobierać emeryturę.

—              Cóż za zwariowane pomysły!

—              Dodaj więc do tego teściową, cierpiącą na chorobę Alzheimera, i będziesz miał rację.

—              Owszem, mam teściową, ale daleko jej jeszcze do zgrzy­białości. — Mógłby co najwyżej dodać, że jest złośliwa.

—              Makler giełdowy, Lloyd, wicedyrektor Nat West?

—              Public Relations.

—              Nie myślę, żebyś był aż takim oszustem.

—              Chyba masz rację. Właśnie zostałem zwolniony.

—              Jesteś bezrobotny?

—              Określenie „niepracujący” działa na mnie lepiej.

—              A gdzież to pani małżonka? W hotelu? Odpoczywa, także wolna od zajęć?

—              Została w domu.

—              Dostałeś pozwolenie na pozamałżeńską dawkę słońca, morza i seksu?

—...