Dogonic marzenia I-IV.pdf

Dogonić marzenia

Autor: EverythingIAmNot

Beta: lola454

Rozdział I

BPOV

- Emmett tu jest pięknie - krzyknełam wyskakując z samochodu. Co prawda inne domy są bardzo

blisko, czyli zaraz za wąską uliczką.Ale to nie było takie straszne.

- Jest ładniej niż mówiłeś. - Piękny biały i ogromny dom.

- Mówiłem, że ci się spodoba. Nareszcie zaczniemy wszystko od nowa, naprawdę od nowa.

Zaczniemy normalnie żyć. - Krzyknął wyjmując coś z mojego auta.Podszedł do mnie i przytulił

mocno widząc łzy w moich oczach. Lecz tym razem to były łzy szczęścia.

- Ciii... malutka, wszystko dobrze.

- Wiem, przepraszam ale tu jest jak w bajce - wtuliłam się w jego pierś. NORMALNIE ŻYĆ . O

niczym innym nie marzę. Nowy dom, nowe życie. Mam nadzieję, żu tu bedzie inaczej.

- Chodź zobaczyć jak jest w środku. - złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. W środku było

jeszcze piekniej niż na zewnątrz. Dużo przestrzeni i światła. Wszędzie było tak pięknie. A moja

sypialnia. Beż i brąz. Wielkie łóżko. Miejsce na książki i płyty. Szybko pobiegłam w stronę jednych z

drzwi. Za nimi była piekna łazienka. Skoro to jest łazienka to tamte drzwi napewną są... do

garderoby! Na samą myśl o tym pomieszczeniu serce mi podskoczyło. Pobiegłam szybko w tamtym

kierunku. Jej jest piekna! Nie piękna to będzie z moją garderobą. Jaka szkoda, że muszę na nią

czekać jeszcze tyle godzin. Powinni już być, ale był jakiś wypadek i będą z cztero godzinnym

opóźnieniem.

- Emmett - krzyknęłam. Nareszcie zorientowałam sie, że nie ma go przy mnie. Biegałam jak

pomylona. Zatrzymałam sie przy oknie, odruchowo je otworzyłam i wciągnęłam świerze powietrze.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam wszystko dokładniej. Domy na przeciwko, a za nimi znowu ta

piękna zieleń.

- I jak? - wyrwał mnie z zamyśleń głos mojego wielkiego brata. Był przed domem.

- Już nie moge sie doczekać kiedy garderoba będzie pełna - krzyknęłam szybko. Szybkosię

odwróciłam i pobiegłam do niego. Wyskoczyłam z domu i rzuciłam mu się na szyję.

- Dziękuję, dziękuję, dziekuję - krzyczałam z radości.

- Nie wytrzymałabym tam jeszcze miesiąca. - Wystarczył cały rok w strachu i panice. Po tym czasie

miałam wrażenie, a nawet byłam pewna, że nazywają mnie i Emmetta dziwakami. Nasze relacje

nie były dla nich zrozumiałe, nie wiedzieli dlaczego tak się zachowujemy. Plotkowali na nasz temat,

a każda kolejna plotka była bardziej dziwaczna od poprzedniej.

- Cieszę się bardzo. - wyszczerzył zęby. - Masz ochotę na coś, Bello? Jestem potwornie głodny -

potarł się po brzuchu. Nie potrafiłam inaczej zareagować tylko wybuchłam śmiechem. Mój kochany

brat łakomczuch. - Może zamówię jakąś pizzę? Co ty na to?

- To dla mnie sałatkę z kurczakiem i ty płacisz - wytknęłam mu język. Całe serce skakało mi z

radości. Tak bardzo pragnęłam zacząć nowe życie i wiedziałam, że może mi się to udać. Patrząc

na nasz nowy dom wciąż się uśmiechałam. Tak wiele nadziei w nim pokładałam. Nie byłam pewna

gdzie mi się bardziej podoba: tu czy w środku. Musiałam jeszcze raz obejrzeć wszystkie

pomieszczenia dokładniej. Najpierw salon później kuchnia, inne pokoje, łazienki. Zaglądałam do

każdego zakamarka. Musiałam dotknąć wszystkiego. Wydawało mi się, że minęła minuta kiedy

znowu przywrócił mnie do świadomości głos Emma.

- Gdzie jesteś, pizza już jest, czekam na schodach! - Co on powiedział pizza na schodach. Chyba

oszalał. Wybiegłam szybko.

- A może skorzystasz jak człowiek z jadalni? - Założyłam ręcę na piersi. I nagle zdałam sobie

sprawę, że nie jesteśmy sami na tej ulicy, a po drugiej stronie przyglądają się nam dwaj chłopacy.

Śmiali się i patrzeli w naszą stronę. Czyżbym powiedziała to o ciut głośniej niż powinnam .

Spuściłam głowę i usiadłąm na schodku obok mojego brata - A sałatka gdzie? - powiedziałam już

prawie szeptem. - I dlaczego nie jemy w środku?

- Nie zabijaj mnie ale o sałatce zapomniałem, a pogoda jest taka piekna. Korzystajmy póki

jesteśmy sami. Jutro obiad zjemy w basenie - uśmiechnął się szeroko. No tak tylko on ma takie

pomysły. Jest jak naprawdę duży dzieciak. Jedzenie na schodach. Bardzo przyjemne. Niech każdy

na nas patrzy. Renee nigdy by na to nie pozwoliła, a Charlie dał by nam wykład, że tak nie wypada.

- A co ja mam jeść! - krzyknełam.

- Pizze - podsunął mi kawałek pod sam nos. - Powąchaj jaka dobra. Nie mów, że nie bo i tak nie

uwierzę. Taka apetyczna tylko czeka, aż ją zjesz - zaczął sie wygłupiać. Przy nim nie można się

smucić. I to w nim kocham. Jest zawsze kiedy go potrzebuję. Nie pozwoli mi się smucić nawet

przez chwilę i nigdy nie martwi się, że ktoś nas widzi.

- A co mi tam daj kawałek - ugryzłam kawałek pizzy, który włąśnie wciskał mi do buzi. Jedliśmy jak

idioci śmiejąc się z niczego. Pierwszy raz jadłam pizzę na schodach i bardzo mi się to podobało.

- Smacznego - usłyszałam piskliwy głos i spojrzałam w górę. Byliśmy tak zajęci jedzeniem, że nie

zauważyliśmy, że ktoś do nas podchodzi - Jestem Alice Cullen i mieszkam naprzeciwko - niska

dziewczyna uśmiechnęła sie szeroko. Była bardzo ładna i wesoła. Wyglądem przypominała

chochlika.

-Bella - wstałam szybko z Emmettem i wyciągnęłam do niej dłoń.

- Emmett. Może sie poczęstujesz? - zapytał szybko, zależało mu żeby być miłym, ale czym on ją

chciał częstować pustym pudełkiem??

- Emm gdybyś zwrócił uwagę ile jesz to nie wyskakiwał byś z takim pytaniem - uśmiechnęłam sie

do nowo poznanej dziewczyny.

- Dzięki za propozycję. Strasznie dużo czasu zajęła wam przeprowadzka. Odkąd zdjeli szyld "na

sprzedaż" miałm nadzieję, że przeprowadzi sie tu ktoś mlody. - zaczęła wyrzucać z siebie z

szybkością karabinu.

- My też się cieszymy, że tu będziemy mieszkać. A tak do końca się jeszcze nie przeprowadziliśmy,

czekamy na nasze rzeczy. Głównie na pamiątki, obrazy i ubrania - na ostatnie słowa w jej oczach

można było dostrzec podniecenie.

- Ah ubrania. Mam nadzieję, że wybierzesz sie kiedyś ze mną na zakupy - bardzo miła i towarzyska

dziewczyna.

- Z miłą chęcią. Nie mam pojęcia gdzie wy tu kupujecie ubrania, są tu jakieś pożądne sklepy?

-zapytałam szczerze. Dobrze, że Emmett sie ulotnił bo pękałby teraz ze śmiechu.

- Oczywiście pokażę ci każdy sklep warty naszej uwagi. Będę już uciekać. Przyszłam się tylko

przywitać. Wiesz gdzie mieszkam i jak bedziesz chciała iść na zakupy to wpadnij - odwróciła się i

skierowała w stronę swojego domu. Coraz bardziej zaczyna mi sie tu podobać. Alice wydała się być

bardzo miła i też kocha zakupy.

Chwile po tym jak Alice poszła do domu podjechała furgonetka. Nareszcie moje ubrania.

- Już myślałem, że nigdy nie przyjedziecie - przywiatał dwóch młodych mężczyzn Emm. Co ja mam

powiedzieć?

- Tylko ostrożnie z moimi ubraniami - krzyknęłam, gdy zobaczyąłm jak nimi rzucają. - Zaraz

dostanę zawału. Moje suknie. Nie mogę na to patrzeć. Ostrożnie to nie jest ze stali - krzyczałm.

Wtedy jeden z kolesi podszedł do mnie nieznacznie a na jego twarzy pojawił sie uśmiech. Nagła

panika zaczęła narastać w mojej klatce piersiowej.

- Pozwól maleńka, że sami sie tym zajmniemy - odruchowo dałam krok do tyłu.

- Emmett! - krzyknęłam nieświadomie. Nie wiedziałam co dokładnie mną kieruje. Jego imię samo

wydobyło się z moich ust. Serce waliło jak oszalałe. Jego reakcja była natychmiastowa.

- Co się dzieje? - spojrzał na chłopaka, który teraz stał bardzo blisko mnie - Nie przypominam sobie

abym płacił ci za kręcenie się przy niej. Bierz się do roboty i trzymaj się od niej z daleka! - krzyknął.

Obiął mnie ramieniem - Na co sie gapisz? - warknął jeszcze raz.

- Tak, już... - był bardzo zaklopotany. - Przepraszam - i szybko sie odwrócił i wrócił do pracy.

- Zaniosłem już twoje kosmetylki do pokoju. Jak już skończą będziemy mogli sie rozpakować.

-Powiedział tylko i usiadł ze mna z boku. Nie zostawił mnie ani na chwilkę, aż do momentu, w

którym zostalismy sami. Czekało nas dużo pracy. Układanie ubrań. Wypełnienie półek w

łazienkach. Zawieszenie obrazów, uzupełnienie biblioteczki. Skończylismy bardzo późno. Wzięłam

tylko kąpiel i poszłam spać. Udany dzień, z jednym małym wyjątkiem.

EPOV

- Wstawaj. Ciekwe kiedy w końcu się pojawią? - Usłyszałem ten sam piskliwy głos. Nie chciałem

jeszcze wstawać. Byłem padnięty po ostatniej imprezie.

- Alice pytasz o to samo już drugi miesiąc, będą jak będą - powiedziałem prawie przez sen.

- Jestem taka podekscytowana. Może to będzie ktoś fajny i młody. Wiesz ludzie z Forks są

strasznie płytcy. Nie chcę się z kimś przyjaźnić, bo mam pieniądze. Oni też są pewnie bogaci więc

nie musiałabym się o to martwić.

- Alice, chce mi sie spać - dlaczego to muszę być ja? Dlaczego na mnie zawsze spada obowiązek

wysłuchiwania jej problemów. No tak zampomniałem jestem przecież jej bratem. Jedynym bratem

wiec do kogo ma sie zwrócić jak nie do mnie. Zreszta ona też wie o mnie bardzo dużo. Tylke co

Jasper. Mój prawdziwy przyjaciel. Szkoda, że ona nie miała takiego szczęścia i nie znalazła nikogo

takiego jak ja. Godny zaufania. Tak to słowo całkowicie wystarczy do opisania jaki jestem.

- Edward! Obudź się! Już są - krzyknęła skacząc przy moim oknie. Odruchowo wyskoczyłem z

łóżka i podszedłem do okna. Pierwszy podjechało czerwone BMW M3, z którego wysiadł jakiś

mięśniak. Zaraz za nim podjechał czarny VW Touareg, z którego wyskoczyła drobna dziewczyna.

- Młode małżeństwo Alice. Nie pchaj się tam, bo nie wyjdzie ci to na dobre - stwierdziłem, kiedy

zobaczyłem jak sie przytulają. Szczęście aż kapało z ich twarzy. Chwilę po tym weszli do domu.

Kątem oka zauwazyłem, iz Alice troche posmutniała.

- Szkoda... - powiedziała prawie szeptem i powoli wyszła z pokoju. Stałem przy oknie i nie wiem

dlaczego patrzyłem ciągle w okno na przeciwko. Stała tam zamyślona.

- Już nie moge sie doczekać kiedy garderoba bedzie pełna - doszło do moich uszu. Po czym

zniknęłą. Współczuje mu. Żona zakupoholiczka - nic do zazdroszczenia. - Dziękuję, dziękuję,

dziekuję -spojrzałem w dół. Nagle poczułem coś czego nigdy wczesniej nie czułem. Nie wiem co to

było, ale stałem przy tym oknie i patrzałem jak uwieśiła mu sie na szyji. I znowu te ich szczęście.

Jakie to wkurwiające. Nie mogą się schować tylko sie tak afiszują. Zamknęłem okno i poszedłem

pod prysznic. Zazrdościłem im. Dlaczego ja nie potrafiłem sie tak nigdy cieszyć. Wszystko co mam

nie sprawiło mi tyle radości. Nie mam swojej willi jeszcze. Jeszcze. Wystarczyło by tylko

powiedzieć i miałbym. Ale po co mi wielki dom, w którym siedziałbym sam. Kiedyś miałem Tanaye.

Miałem, kochałem ja, a ona ze mnie zadrwiła. Sypiała z każdym moim kumplem. Oddałem jej swoje

serce, a ona rozbiła je na kawałki. Od tamtej pory nie byłem z żadna.Teraz gdy o tym myślę nie

wiem jakim uczuciem ją darzyłem. Za szybko o niej zapomniałem więc to raczej nie była miłość.

Tak czy owak nie zaufam już żadnej. Ciepła woda spływała po moim ciele, a ja wciąż widziałem

obraz szczęśliwej rodziny. Odkreciłem zimną wodę, może to pozwoli mi racjonalnie myśleć.

Dzisiejszy dzień jest bardzo ciepły. Choć raz jest okazja aby ubrać szorty i koszulke z krótkim

rekawkem.

- ED! Są już. Widziałeś? - krzyknął mój jedyny przyjaciel.

- Wiem Alice już mi powiedziała. A co ty tak wcześnie? - w prawdzie było już po 12. Ale to i tak

wcześnie. Zazwyczaj o tej porze przekręcamy się na drugi bok.

- Edwardzie, czy mógł byś być milszy - Moja mama jak zawsze przywitała Jaspera swym uroczym

uśmiechem. Po czym gdzieś znikła. Co się dziś z nimi dzieje? Pojawiają się i znikają.

- Chodź przed dom. Lookniemy na tę dupę - zachichotał.

- O ile nie dorwie cię jej mężuś - odparłem oburzony. Oczywiście Jasper nie zapomniał zapytać

dlaczego tak sądzę. No tak zapomniał, że mnieszkam naprzeciwko i mam oczy. Siedzieliśmy w

ogrodzie i ciągle obserwowaliśmy ich dom. Nic ciekawego. Ciągle tylko ten mięśniak robił coś przy

swoim samochodzie. Dopiero co się przenieśli. Na jego miejscu sprawdzał bym wszystkie sypialnie,

a nie oglądał samochód. Potem podjechał koleś z pizzami. Pizza nic dziwnego - ale gdzie on

usiadł. Na schodach? Szok! Jedyne co miałem w gowie to jak można jeść na schodach takiej

chaty.

- A może skorzystasz jak człowiek z jadalni? - na to wymienilismy sie z Jasperem spojrzeniami.

- Ostra - podsumował ją Jasper.

- Pantofel - tak mi sie zdawało po czym wybuchnęliśmy śmiechem. Zauważyła to. A na jej twarzy

pojawił się rumieniec. Taki słodki rumieniec. O kurwa co się ze mną dzieje. Mężatka! Cullen

zapomnij. Po czym usiadła obok mięśniaka. Mieliśmy z Jazem niezły ubaw- To co ja mam jeść? -

czyżby o kimś zapomniano? Napewno. Bo jej mąż zaczął machać kawałkiem pizzy przed jej twarzą

i krzyczeć - Powąchaj jaka dobra. Nie mów, że nie bo i tak nie uwierzę. Taka apetyczna tylko

czeka, aż ją zjesz - a ona ugryzła. Znowu poczułem coś w klatce. Nie wytrzymałem i skierowałem

sie w strone drzwi.

- Edward co sie dzieję?!- krzyczał za mną Jasper.

- Tacy słodcy, że aż mdli. - Odpowiedziałemi, szarpnełem drzwi i wpadłen na Alice.

- Ide się przywitać. Idziecie? - zapytała z tym swoim wielkim entuzjazmem. Spojrzałem na nią z

góry. Od razu zrozumiała. Nie musiałem nic mówić Alice zawsze widziała co mam napisane na

twarzy. Wzruszyła ramionami i wyszła. Zaczełęm zastanawiać się po co ona tam poszła. Są młodzi

zapewne chcą być sami. Jednak coś pokierowało mnie znowu na te pieprzone krzesełka. Jasper

nie ruszył sie z miejsca. Ale nie obserwował już nowych tylko tyłek mojej siostry.

- Jazz przestań - warknęłem na niego. Co on sobie wyobraża. Jest moim przyjacielem i jest dla

mnie jak brat i patrzy na tyłek mojej siostry!

- Sorry, nie moja wina samo tak jakoś - zaczął sie tłumaczyć.

- OK. Patrz co się będzie działo. Alice wróci szybciej niż się spodziewasz. - zaśmiałem się ale o

dziwo nowi wstali i przywitali się z nią. Zaczeli rozmawiać. Nie wierzyłem w to co widzę.

Ciemnowłosa dziewczyna rozmawia z moja siostrą. Nie to nie może być prawda. Alice nie

zamieniła jeszcze żadnego zdania z ludzmi z Forks, a teraz. Nie to chyba jakiś sen, albo koszmar.

Wraca. Spławili ją pewnie.

- I jak? - wypalił Jasper gdy Alice przechodzila obok nas.

- Są świetni. Czuję, że będziemy najlepszymi przyjaciółkami - odpowiedziała w drodze. Nie ja

chyba naprawdę śnie. Nie kontaktowałem już w ogóle. Nie potrafiłem się na niczym skupić. Dobrze,

że podjechała biała furgonetka. Może w niej zobaczę coś interesującego.

- Czuje sie jak stara plotkara. Która czycha na nowe sensacje - powiedział Jasper. Był już chyba

zmęczony tą sytuacją.

- Ja też. - To była prawda. Pierwszy raz kogoś obserwowaliśmi. Może dlatego, że w tej małej

miejscowości nic się niedzieje. Już się zbieralismy kiedy usłyszelismy krzyki:

"Ubrania? Sukienki?" Nie to chyba jakiś żart. Jak można robić taką awanturę o byle szmatki.

Szybko odwróciliśmy się, żeby się trochę pośmiać. I wtedy mnie uderzyło. Chłopak podchodził do

niej, a ona zaczęła się wycofywać. Dziwne przed chwilką była bardziej waleczna. EMMETT -

krzyknęła w taki przerażliwy sposób. Pojawił sie z nikąd i przytulił ją. Coś w tym mi nie pasowało.

Dlaczego sie tak przestraszyła. Jego reakcja mnie nie zdziwiła. Bronił swojej kobiety. Ale dlaczego

tak bardzo ja to przeraziło.

- A już myślałem, że mu przywali - pomyśł głośno mój towarzysz.

- Chodzmy stąd. Dziwne nie sądzisz? - miałem nadzieję, że wyolbrzymiam.

- Tak, bardzo. Lepiej sie do niej nie zbliżać, jeśli chcesz jeszcze trochę pożyć. Ale ciężko bedzie

ignorować taki tyłeczek - czy on myśli tylko o jednym? I od kiedy? Dzisiejszy dzień jest taki dziwny.

- Tak jest boski - odparłem. Żaden facet by go nie ominął obojetnie.

- I tak Alice ma fajniejsz.....yyyy.... tak dla porównania oczywiście, nie żeby mi sie podobał w jakiś

szczególny sposób.

- Mam nadzieje bo wiesz Alce nie jest jak Jesica. Nie jest tylko na jeden raz! - Gdyby tak

potraktował moją siostrę zabiłbym go. Nie przejmowałbym się niczym. Nawet tym, że jest moim

przyjacielem. Nie mogłem na niczym się skupić. Jasper szybko to wyczuł i zwinął się do domu.

Alice ciągle opowiadała o tym jacy są mili. Esme była zadowolona. Szkoda, że ja nie mogłem tego

powiedzieć. Chciałem, aby ten dzień w końcu sie skończył. Musiałem zapomnieć o tym widoku.

Szczęśliwa para, czemu mi nie bylo to pisane? Usiadłem przy fortepianie i zaczęłęm grać. Pierwszy

raz od rozstania z Tanayą. Przynajmniej przez ten moment przestałem myśleć o tym co dzieje się

dookoła. Liczyłem się tylko ja, fortepian i nuty...

Rozdział II

BPOV

Piękna, okrągła łąka. Wszędzie dookoła krzewy z pieknie pachnącymy kwiatami. Cisza i spokój.

Leżę w samym środku. W moim sercu panuje radość. Nie boję się osoby, która wychodzi z zarośli.

To mężczyzna. Wysoki. Przyglądam mu sie uważniej ale zaraz znika. Nie odczuwam paniki czy

strachu. Wstaję i kieruję się za nim...

Piiiiiii...

- Wstawaj - nie tylko nie to. Proszę niech on nie stoi przed domem. - Wsawaj! Już dzień! - chyba nie

mam innego wyjścia. Ale jestem pod tak cieplutką pod tą kołderką. Jeszcze tylko minutke poleżę i

wstanę. Zaraz, zaraz gdzie sie podziałą ta cieplutka kołderka???

- Emm!! - krzyknęłąm. Ciekawe kto będzie winny przerwania snów sąsiadów. Wiem, kto przerwał

mój piękny sen. To było cudowne spać całą noc. Bezsenność to mój najwiekszy problem. Strasznie

ciężko jest mi zasnąć. Potem jest już dobrze. Od kilku miesięcy nie mam żadnych koszmarów.

Zazwyczaj nic mi sie nie śni. Muszę zapamiętać ten sen. To napewno coś oznacza, pierwszy sen w

nowym miejscu. Coś w tym musi być. - Dlaczego mnie obudziłeś? Spało się tak dobrze.

- Nie ma czasu. Wieczorem impreza. Zrobiłem już zakupy. - O czym on mówi? Jaka impreza? Jak

nie ma czasu skoro jest 8:15.

- O czym ty do cholery mówisz?

- Zapomniałaś? Zgodziłem się przeprowadzić wcześniej pod warunkiem, że zrobimy imprezę! - No

tak. Mogłąm sie nie zgadzić i tak by zrobił wszystko o co bym poprosiła.

- Oczywiście, że pamietam. Po prostu jestem jeszcze zaspana. - Szkoda, że aktorstwo nie należy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: