WPROWADZENIE DO PSYCHOLOGII WYCHOWAWCZEJ
Psychologia wychowawcza powstała na przełomie XIX/XX wieku – wynikało to z potrzeby zrozumienia problemów, jakie niesie wychowanie.
W psychologii wychowawczej widać wyraźną dominację potrzeb praktyki. Ta tendencja jest widoczna do dzisiaj.
Dominującą metodą stosowaną w psychologii wychowawczej jest obserwacja, a także eksperyment naturalny, czasem laboratoryjny.
W psychologii wychowawczej upatruje się i psychologię nauczania, i wychowania.
Przedmiotem zainteresowania psychologii wychowania (wychowawczej, pedagogicznej) jest wychowanie. Problemem jest wielość definicji wychowania i to, jak kto wychowanie rozumie.
Istnieje powiązanie psychologii wychowawczej z psychologią rozwojową: nie ma wychowania bez rozwoju naszego wychowanka; „rozwój ku pełni człowieczeństwa”; muszę znać rozwój dziecka, aby wiedzieć jak do niego podchodzić, jak go wychowywać; trzeba zrozumieć rozwój dziecka (progres/regres/degres).
Bezpieczeństwo -> osoba -> rozwój
* bezpieczeństwo daje w swojej konsekwencji rozwój, co musi być zapewnione;
* wychowawca musi wychowywać tak, aby minimalizować atrakcyjność bezpieczeństwa, a potęgować atrakcyjność rozwoju;
* powinna nam tu towarzyszyć refleksja dotycząca kompleksu Jonasza;
* zachęta do porzucenia bezpieczeństwa czasami wynika z tego, że nie chcemy zobaczyć w sobie naszych możliwości – czasem potrzebujemy kogoś z zewnątrz, np. nauczyciela, który zachęci nas do rozwoju.
KONCEPCJE I METODY PSYCHOTERAPEUTYCZNE W ZASTOSOWANIU DO WYCHOWANIA MAŁEGO DZIECKA
Psychoanaliza Freuda:
- Freud nie zajmował się bezpośrednio sprawami wychowania – nie było to przedmiotem jego zainteresowania;
- zajął się dzieckiem jako osobą, przedstawicielem danego okresu rozwojowego, kiedy stwierdził wpływ dzieciństwa na przyczynę nerwic i innych nieprawidłowości psychicznych, które zauważył u swoich pacjentów;
- analizując wypowiedzi pacjentów, zauważył karkołomne doświadczenia z dzieciństwa – dostrzegł błędy wychowawcze, np. niewłaściwe lub niekonsekwentne rozwiązywanie problematyki seksualnej, nierealistycznie wysokie wymagania moralne, nadmierna surowość lub pobłażliwość, zbędne zakazy i kary, rozpieszczanie, przypadki uwodzenia w młodym wieku;
- zauważył, że związek emocjonalny wychowanka z wychowawcą ma istotne znaczenie w procesie wychowania i kształcenia;
- zwrócenie uwagi na potrzeby psychiczne dziecka;
- dzięki psychoanalizie nastąpiło zainteresowanie pedagogiki dzieckiem poniżej wieku szkolnego;
- zwrócono uwagę na seksualność dziecka.
Psychologia indywidualna Alfreda Adlera (1870-1937):
- obserwował społeczeństwo i próbował zrozumieć to, co mu się nie podobało;
- domagał się kształcenia rodziców, bo uważał że wszyscy stosowali metody wychowawcze bazując na własnych doświadczeniach, a nie mając uporządkowanej wiedzy na ten temat (1912 r.) – trzeba nauczyć rodziców wychowania dzieci, bo sobie z tym nie radzą;
- założył własną szkołę psychologiczną – sprawiło to, że w jej ramach też przyglądał się bardziej intensywnie sprawami wychowania;
- już na początku XX wieku jego uczniowie zakładali pierwsze poradnie wychowawcze w Wiedniu (dla rodziców);
- uważał, że wychowanie dzieci w naszych warunkach społecznych (20. XX wieku) stawia przed rodzicami trudności niemal nie do pokonania;
- uważał, że szkoła jest miejscem które powinno wspomóc rodziców, wierzył że jest to instytucja która może naprawić błędy rodziców;
- głównym problemem wychowawczym, na który zwrócił uwagę, były dzieci rozpieszczone;
- główną potrzebą człowieka jest potrzeba mocy, siła pewności, co wyrasta z tego, że człowiek z natury jest słaby i przez wiele lat jego życia dominują nad nim dorośli;
- uważał, że muszą być dobierane odpowiednie metody wychowawcze w procesie wychowania - wychowanie powinno traktować człowieka holistycznie, globalnie, nie można uczyć dziecka tylko pewnej sfery;
- w wychowaniu należy unikać wszystkiego, co może pozbawić dziecko śmiałości – kara, dyscyplina owszem, ale nie w sposób upokarzający lub ograniczający śmiałość dziecka;
- mimo że krytykował ówczesne społeczeństwo wiedeńskie, uważał że uczestnictwo dziecka w kulturze jest niezbędne; „wychowanie nie powinno przebiegać w izolacji, lecz jako funkcja kultury ludzkiej”.
Koncepcja procesu indywidualizacji Karola Gustawa Junga:
- uważał, że zadaniem życiowym człowieka jest dążenie do dojrzałości, rozwoju;
- zauważył, że za rozwój osobowości człowiek musi drogo zapłacić – ta cena to jest osamotnienie, bo gdy zmierzamy ku rozwojowi, to w pewnym momencie zaczynamy się orientować, że nie ze wszystkimi nam po drodze, bo ludzie dokonują innych wyborów niż my; mimo odczucia tej samotności, powinniśmy umieć odnaleźć się w zbiorowości; Jung mówi, że tylko takie osoby posiadają moc tworzenia zbiorowości, bo potrafią wpływać na innych dzięki swojemu rozwojowi.
John Watson (OJCIEC BEHAWIORYZMU):
- autor pierwszego bestsellera nt. wychowania dzieci; -> rodzice zachwyceni
- zasadnicze przesłanie Watsona: dzieci należy wychowywać w sposób naukowy a nie tradycyjny (nieuczuciowy, nie emocjonalny);
- Watson uważał że rodzice mają problemy z dziećmi, bo są zbyt uczuciowi w stosunku do nich;
- naukowość wychowania ma polegać na tym, że mamy nie tulić, nie całować, nie śpiewać im piosenek, itp.;
- dzieci powinno się karmić nie na żądanie, ale zgodnie z ustalonym schematem, w odpowiednich godzinach;
- wypróbował obie te metody na swoich dwóch synach („dwie porażki”);
- sam w końcu stwierdził, że wiedział zbyt mało na temat o którym napisał.
Benjamin Spock:
- jego książka to „Opieka nad niemowlęciem i dzieckiem”;
- przeciwieństwo zaleceń Watsona;
- daleko posunięty permisywizm wychowawczy – postawa zezwalająca na wszystko (bezstresowe wychowanie);
- książka pobiła wszelkie rekordy popularności, mimo to rozczarowanie rodziców;
- Spock również przyznał w końcu że się pomylił, a stosując się do swoich zaleceń nie był w stanie wychować swoich dzieci.
Eksperyment: przedszkole tradycyjne/przedszkole permisywne
(granice stwarzają poczucie bezpieczeństwa)
NATURA ZDROWIA PSYCHICZNEGO. KONCEPCJE ZDROWIA PSYCHICZNEGO
„w zdrowym ciele zdrowy duch”
- sprawia że podporządkujemy sferę ducha sferze cielesnej, a niekoniecznie tak być musi
1. Zdrowie psychiczne jako brak zaburzeń psychicznych (schizofrenia, cyklofrenia, parafrenia).
* Teoria dezintegracji pozytywnej (Kazimierz Dąbrowski) – bywa tak, że w życiu niektórych ludzi następuje rozpad wynikający z okoliczności, sytuacji i czasami towarzyszą nam objawy para chorobowe – w otoczeniu byłyby uznane za chorobowe, ale takie nie są bo wynikają z sytuacji; dezintegracja ta jest podstawą naszego rozwoju – umiejętność scalenia tego co się rozpadło jest warunkiem rozwoju.
Dąbrowski nie uważa za psychiczne stany nerwicowe.
2. Zdrowie psychiczne jako stan równowagi psychicznej (homeostaza):
- interpretuje się zdrowie psychiczne na podobieństwo nauk biologicznych – „złoty środek” w aktywności psychicznej człowieka;
- stan względnego spokoju z gotowością do dalszych działań przystosowawczych w stosunku do zmieniających się warunków życia.
Dąbrowski: ukryte niebezpieczeństwo, bo oznacza to że człowiek musi przejść przez życie be większych wstrząsów, napięć, żeby być zdrowym; brak jakichkolwiek dążeń, pasji, indywidualnego nastawienia.
Nie ma rozwoju bez:
- przeżyć;
- wstrząsów psychicznych;
- konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych;
- stanów nierównowagi psychicznej;
- depresji;
- niepokoju;
- lęków;
- obsesji;
- zahamowań.
-> fakt wystąpienia tych sytuacji nie jest równoważny z rozwojem. Dopiero dążenie do przezwyciężenia tych stanów jest rozwojem.
Płacz zrozpaczonej macicy :D
Dla kobiet objawem dojrzałości jest umiejętność panowania nad swoim cyklem
Homeostaza – Dąbrowski mówi, że za wyraz zdrowia psychicznego musielibyśmy uznać przykłady ludzi, którzy nie mają żadnych nietypowych zachowań.
3. Zdrowie psychiczne jako zdolność do działań produktywnych i efektywnych:
- ujęcie głównie reprezentowane przez psychiatrów amerykańskich;
- zdrowy psychicznie jest tylko ten który przynosi korzyść społeczeństwu i jednostce, a nie wszystko da się zmierzyć pod tym kątem, np. produktywność poety, malarza, kompozytora;
- może być to przyjęte jako jedna z właściwości zdrowia psychicznego, ale nie jako najważniejsze, główne.
4. Zdrowie psychiczne jako zdolność przystosowania się do zmieniających się warunków życia:
- krytyka: podkreśla nie fakt zdrowia psychicznego, ale fakt sprytu który pomoże mi przetrwać;
- Dąbrowski: definicja ta jest wyrazem ciągłej rezygnacji z samego siebie w celach przystosowawczych; wyraz postawy żonglowania – co jest dla mnie lepsze w danym momencie (postawa konformizmu, oportunizmu, kompromisu); postawa uległości interesownej (wobec różnych ideologii); definicja ta może być rezygnacją z oryginalności, twórczości, autentycznego rozwoju. Definicja ta nie uwzględnia rozwoju i dlatego jest nie do przyjęcia.
5. Zdrowie psychiczne w świetle poglądów Kazimierza Dąbrowskiego.
Jest to zdolność do wielopłaszczyznowego i wielopoziomowego rozwoju psychicznego. Definicja ta obejmuje wszystkie zasadnicze funkcje człowieka (intelektualne, dążeniowo-uczuciowe, intuicyjne, wartości moralne, estetyczne, społeczne).
Jest to zdolność do rozwoju w kierunku wszechstronnego rozumienia, przeżywania, odkrywania i tworzenia coraz wyższej hierarchii rzeczywistości i wartości aż do konkretnego ideału indywidualnego i społecznego.
EMPATIA
* szkoła humanistyczna miała duży wkład w rozwój zjawiska empatii
Empatia – proces wczuwania się w uczucia, względnie postrzeganie i rozumienie stanu drugiej osoby.
Aspekty psychiczne empatii:
- empatia uczuciowa (afektywna, emocjonalna): wrażliwość na uczucia innych osób, zdolność do uczestniczenia w cudzych emocjach, czasowa identyfikacja ze statusem innych;
- empatia poznawcza (kognitywna): uznanie punktu widzenia innych osób (nie zgadzam się, ale rozumiem), przyjmowanie i rozumienie społecznej roli drugiej osoby.
Określenia zamienne na empatię:
* Sympatia –
* Syntonia – zdolność współbrzmienia emocjonalnego z otoczeniem.
Znaczenie empatii w klasie szkolnej
Wysoki poziom empatii u nauczyciela jest korzystny społecznie.
Wysoka empatia u nauczyciela skutkuje:
- niższą absencją;
- mniejszą liczbą konfliktów i nieporozumień występujących w klasie szkolnej, a także w gronie pedagogicznym;
- lepszą organizacją procesu dydaktyczno-wychowawczego;
- umiejętnością stawania w obronie ucznia;
- nauczyciele empatyczni wykazywali się wyższym stopniem oczytania;
- empatia w klasie szkolnej – nauczyciel empatyczny – zwiększa poziom empatii u dzieci;
- empatyczny nauczyciel ma wpływ na rozwój intelektualny ucznia.
* empatia ma znaczenie nie tylko w zawodzie nauczyciela, ale też np. w rodzinie (empatia+przezroczystość – czytelność).
Opis słuchania empatycznego
Podstawą udanego procesu komunikowania się między ludźmi jest słuchanie, empatia.
Przeszkody w prawidłowym słuchaniu empatycznym:
- tendencja do interpretowania;
- koncentracja głównie na sobie;
- wsłuchiwanie się z obowiązku, ze złych powodów.
Na czym polega dojrzała empatia:
- nie oznacza ona utożsamiania się z drugim człowiekiem – możemy się wczuwać w drugą osobę, ale nie może zakłócić to naszego osobistego sposobu odczuwania, myślenia.
Warunki słuchania empatycznego:
- właściwa intencja – chęć wsłuchania się w drugiego rozmówcę nie może wynikać tylko z grzeczności, obowiązku, lęku, ciekawości, czy ze względu na własne potrzeby; ma być to słuchanie bezinteresowne, jedynym zyskiem – dobro drugiego człowieka;
- równowaga psychiczna i silna osobowość;
- bogactwo psychiczne, czyli różnorodność sposobów myślenia i przeżywania – im bardziej uproszczony i schematyczny jest świat człowieka słuchającego, tym trudniej jest mu zrozumieć inny świat człowieka słuchanego; bogactwo myślenia jest konsekwencją wolności intelektualnej – możliwość patrzenia na świat w sposób wielostronny, wieloaspektowy; bogactwo przeżyć jest konsekwencją wolności emocjonalnej (zdolność uświadomienia sobie wszystkich stanów emocjonalnych);
- akceptowanie odrębności osoby, którą staramy się zrozumieć – nie jest to konieczność utożsamiania się i zgadzania z tą osobą; oznacza to uświadomienie sobie, że to co mówi druga osoba, jest faktem świadczącym o jej postrzeganiu świata i funkcjonowaniu w nim;
- pełna koncentracja na tym, co w danym momencie poprzez swoje słowa, zachowania, komunikuje nam drugi człowiek.
Werbalizacja jako potwierdzenie i weryfikacja empatii
Cele:
- werbalizacja jest sposobem poinformowania partnera naszej rozmowy o tym, w jaki sposób słuchający zrozumiał jego wypowiedź;
- werbalizacja jest jedynym sposobem, żeby sam słuchający upewnił się, że prawidłowo wczuł się w świat przeżyć i myśli drugiego człowieka.
Werbalizacja nie jest oceną (osądem) tego, co powiedział współrozmówca.
TRUDNOŚCI WYCHOWAWCZE
1. Kłopoty z definiowaniem pojęcia „trudności wychowawcze” – jest ono bardzo nieprecyzyjne i jednoznaczne:
- pojęcie to występuje zarówno w języku potocznym, jak i naukowym;
- problem polega na tym, że jakieś problemy z wychowaniem dziecka wystąpią zawsze;
- wachlarz sytuacji jako trudności jest przeogromny – dla każdego coś innego jest trudnością wychowawczą;
- niejednolitość norm i wymagań stawianych dziecku przez dorosłych;
- typ osobowości nauczyciela i styl kierowania klasą;
- subiektywizm osób oceniających;
- pojęcie trudności wychowawcze sugeruje, że kłopot sprawia dziecko, a nie dorosły – mamy tendencje, żeby przypisać odpowiedzialność za trudności dziecku, a nie rodzicom czy wychowawcy;
- próbuje się szukać innych pojęć na „trudności wychowawcze”, np.: zaburzenia w zachowaniu, nieprzystosowanie.
2. Przyczyny zaburzeń rozwojowych i trudności wychowawczych:
* społeczne: rodzina, szkoła, szeroko rozumiane otoczenie;
* biologiczne: uszkodzenie układu nerwowego;
Podział uszkodzeń mózgu:
- ze względu na obszar tkanki, która uległa niekorzystnym zmianom: ograniczone lub rozlane;
- ze względu na okres, w jakim mózg uległ uszkodzeniu: nabyte w okresie płodowym, nabyte w czasie porodu lub nabyte po urodzeniu dziecka;
- ze względu na przyczyny uszkodzenia: pochodzenie zakaźne, pochodzenie toksyczne, pochodzenie urazowe.
Efekty uszkodzenia ujawniają się dopiero po kilku latach.
Okresem szczególnie niebezpiecznym dla płodu są pierwsze miesiące życia wewnątrz macicznego.
„Ciąża z zaskoczenia” (Discovery)
TRUDNOŚCI WYCHOWAWCZE A ZABURZENIA ROZWOJU
1. Dzieci upośledzone umysłowo:
- typ emocjonalny dziecka upośledzonego możemy podzielić na 2 kategorie: typ apatyczny lub eretyczny:
* typ apatyczny: dziecko bierne, spokojne, lękliwe, niezaradne, bardzo podporządkowane, problemem wychowawczym jest to, że dzieci takie wykonują polecenia każdego innego człowieka, można je nakłonić nawet do działań przestępczych;
* typ eretyczny: dziecko nadpobudliwe, impulsywne, podniecone, bardzo gwałtowne, mogą być agresywne, głównym problemem wychowawczym jest tu potrzeba stałego nadzoru;
- problem z seksualnością dziecka upośledzonego:
* zjawisko heterochronii – dysproporcja zachodząca między rozwojem biologicznym a psychicznym u dzieci upośledzonych umysłowo, najsilniej ujawnia się w okresie dorastania, najbardziej dotyczy to potrzeb seksualnych.
2. Dzieci ociężałe umysłowo (tzw. pogranicze, inteligencja poniżej przeciętnej):
- najtrudniejszy typ;
- powinna być realizacja minimum programu;
- problemy z rozumieniem sytuacji społecznych;
- problemy z przyswojeniem umiejętności, sprawności, które odgrywają role nawet w życiu rówieśniczym -> problemy z kontaktami z rówieśnikami;
- dla większości tych dzieci pobyt w szkole to jedno wielkie pasmo niepowodzeń;
- te dzieci ustawicznie słyszą wymówki ze strony nauczycieli i rodziców, że to one są winne, leniwe, nie chcą – a one nie mają możliwości;
- czasem może się zdarzyć, że dziecko takie ma lepsze oceny, ale tylko wtedy gdy mamy do czynienia z bardzo wytrzymałymi i cierpliwymi rodzicami i nauczycielami;
- syndromy nerwicowe – opinia dzieci trudnych.
...
hernameisanee