Wilson Susan - Letni port.pdf - Wilson Susan - hildahasz

SUSAN WILSON

LETNI PORT

PROLOG

Kiedy Will wszedł do domu było już po czwartej i salon ogarnął zimowy zmierzch.

Zanim zdjął kurtkę, włączył lampki na choince i cofnął się parę kroków, żeby z podziwem

przyjrzeć się dużej jodle, pod którą piętrzył się stos gwiazdkowych prezentów. W Wigilię

będzie ich jeszcze więcej, bo rano przyjadą dziadkowie i ułożą nowe pakunki, a w świąteczny

ranek Will jak zwykle znajdzie w swoim pokoju co najmniej trzy lub cztery podarunki z

karteczkami podpisanymi przez Świętego Mikołaja.

W lewej ręce Will trzymał pocztę. Między rachunkami, zaadresowanymi do jego

matki, i świątecznymi kartkami dla nich dwojga była także koperta przeznaczona tylko dla

niego, list, na który czekał od zakończenia ostatniego semestru. W pewnym sensie był to list,

na który Will czekał od zawsze.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

U stóp ganku grzechotała na wietrze metalowa tabliczka z napisem: „NA

SPRZEDAŻ”. Był to niewielki, dyskretny szyld, z literami wymalowanymi na tle

stylizowanego wizerunku latarni morskiej, utrzymany w biało - niebieskiej tonacji, z logo

dużej lokalnej agencji nieruchomości o nazwie „Nieruchomości Nadmorskie, spółka z o.o.”.

- Z ograniczoną odpowiedzialnością - powiedział Will.

- Ograniczoną do czego?

- Do bardzo zamożnych ludzi - odparła jego matka, Kiley.

- Takich jak dziadek i babcia?

- Babcia i dziadek byli bardzo zamożni w dawnych czasach, w epoce klubów

jachtowych i szortów z indyjskiej bawełny. Dzisiejsi bardzo zamożni uznaliby pieniądze

dziadka za drobne na kawę.

- Te drobne na kawę wystarczą, żeby wysłać mnie na Uniwersytet Cornell.

- Pieniądze ze sprzedaży tego domu wystarczą, żeby wysłać cię na Cornell.

Kiley natychmiast pożałowała ostrej nuty, którą sama usłyszała w swoim głosie, lecz

widok domu, niezmienionego mimo upływu lat, takiego samego jak w jej wspomnieniach,

całkowicie wytrącił ją z równowagi.

Schyliła się, żeby podnieść jakiś papierek, uwięziony między gałązkami krzewu

dzikiej róży. W ostatnich latach właściciele drewnianych letnich domów w tym samym stylu

zatrudniali specjalistów od planowania terenów zielonych, którzy zakładali na małych

podwórkach klomby i rabaty z „lokalną” roślinnością i projektowali ogródki. Ojciec Kiley

pozostał przy staromodnym żywopłocie z iglastych krzewów, kilku jukach, paru kępach

pięknych hortensji i dzikiej róży po obu stronach cementowej ścieżki, wiodącej do

frontowych drzwi, i pozwolił żółtawej trawie rosnąć tak, jak chciała.

- To jest domek na lato, na miłość boską - mawiał. - Gdybym chciał patrzeć na

wymyślny ogród, zostałbym w domu, w Southton.

Teraz prawdopodobnie skromna ilość roślin przy domu miała okazać się dodatkowym

plusem przy sprzedaży - nowi właściciele nie będą musieli wyrywać lasu niechcianych kwia-

tów i krzewów, a dzika róża z pewnością zasługiwała na miano „lokalnej”.

Irytowało ją, że każda drobna czynność natychmiast przywołuje wspomnienia. Nawet

spoczywający w jej ręku klucz przywodził na myśl chwile, kiedy zdejmowała go z haczyka

obok kuchennych drzwi, pobrzękując metalowym łańcuszkiem. Osiemnaście lat temu sama

skazała się na wygnanie z Hawke's Cove, lecz dom na zawsze pozostał w jej pamięci,

cudowny i nietknięty, teraz zaś ze zdumieniem odkryła, że rzeczywiście wcale się nie zmienił.

Kiley nigdy nie odmawiała sobie wspomnień. Czasami, kiedy nad ranem maleńki Will

ssał jej pierś, lub gdy stara piosenka Dona Henleya, niespodziewanie usłyszana w radiu,

pozwalała jej przynajmniej w wyobraźni poczuć szorstki piasek pod stopami, Kiley znowu

cieszyła się towarzystwem swoich dwóch przyjaciół, wciąż tak samo obecnych w podsu-

wanych przez pamięć obrazach.

To właśnie pragnienie zachowania tego miejsca i niezwykłych wspomnień w świętym

grobowcu przeszłości spowodowało, że nie chciała tu przyjeżdżać. Gdy rzeczywistość

pokonuje wyobraźnię, nic nie jest już takie samo. Jak mogłaby oddzielić cudowne lata z

okresu wczesnej młodości, nieodmiennie spędzane w Hawke's Cove, od ich tragicznego za-

kończenia, gdyby wróciła do miejsca, gdzie to wszystko się wydarzyło?

Podjęta przez jej rodziców decyzja o sprzedaniu Hawke's Cove była dla niej pewnego

rodzaju wstrząsem. W 1933 roku dziadek Kiley kupił to miejsce za przysłowiowy grosz i od

tamtej pory Harrisowie zawsze spędzali tam letnie miesiące. Jeszcze niedawno Kiley nie

przywiązywała wielkiej wagi do częstych rozmów rodziców o sprzedaży, zakładając, że osta-

tecznie to ona odziedziczy po nich Hawke's Cove. Myśl o pozbyciu się letniego domu

wywoływała ból w tych zakamarkach jej serca, które dawno odgrodziła wysokim murem od

swego dorosłego „ja”. Jako osoba rozważna doskonale rozumiała, że utrzymanie domu staje

się zwyczajnie zbyt trudne i skomplikowane dla jej rodziców - matka Kiley przegrywała

kolejne bitwy z osłabionymi osteoporozą kośćmi, a ojciec toczył beznadziejną walkę z

rozedmą płuc. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, trochę jak dziecko, Kiley liczyła jednak, że

rodzice mimo wszystko nie podejmą żadnych ostatecznych kroków w sprawie Hawke's Cove,

i że w jakiejś bliżej nieokreślonej przyszłości będzie mogła tam wrócić.

Kiedy rodzice nagle oznajmili jej, że podjęli decyzję o sprzedaży domu, aby

sfinansować studia Willa, Kiley na własnej skórze odczuła bolesne ukłucie ironii losu. Za sam

fakt zaistnienia Willa zapłaciła porzuceniem Hawke's Cove, teraz zaś dom miał zapłacić za

nieobecność jej syna...

Zanim dziadkowie Willa zaproponowali, że zapłacą za studia wnuka na Uniwersytecie

Cornell, Kiley sądziła, że jej syn podejmie naukę na uniwersytecie stanowym, gdzie czesne

nie przekraczało jej możliwości. Świadomość odległości, dzielącej Southton w stanie

Massachusetts od słynnej uczelni w stanie Nowy Jork, przyprawiała Kiley o zawrót głowy.

Wiedziała, że kiedy Will jesienią wyjedzie na studia, będzie widywała go bardzo rzadko. A

jednocześnie była niezwykle dumna, że jej syn został przyjęty przez tak elitarny uniwersytet i

zasmucona czekającym ich rozstaniem, i pewnie dlatego za wszelką cenę starała się znaleźć

zapomnienie w pracy i codziennych zajęciach. Regularnie przeglądała ciągle rosnącą listę

rzeczy, które Will powinien zabrać ze sobą i koncentrowała się na przygotowaniach do jego

wyjazdu, uporczywie spychając w głąb podświadomości myśl o tym, na szczęście jeszcze

dość odległym, wrześniowym dniu, kiedy nieodwołalnie zostanie sama. Być może takie

sytuacje były łatwiejsze dla rodziców, którzy mieli życiowych partnerowi więcej dzieci, lecz

dla niej Will był całym światem.

Potem jej rodzice powiedzieli, że chcieliby, aby sama przygotowała Hawke's Cove do

sprzedaży i zinwentaryzowała znajdujące się w domu rzeczy. Początkowo Kiley wcale nie

zamierzała łamać danego samej sobie słowa, że nigdy więcej nie wróci do Hawke's Cove.

- Mamo, przecież najłatwiej będzie zapłacić komuś z agencji nieruchomości, żeby

wszystko spakował, albo, co byłoby jeszcze lepszym rozwiązaniem, sprzedać dom razem z

meblami i całą zawartością...

- Nie pozwolę, żeby obcy ludzie rozkradli moje rzeczy, Kiley.

Lydia Bowman Harris, teraz już po siedemdziesiątce, miała najprawdziwszą obsesję

na punkcie złodziei. Należący do niej i jej męża dom w Southton wyposażony był we

wszelkiego rodzaju alarmy przeciwwłamaniowe, które średnio raz na tydzień przypadkowo

włączały się, ponieważ ojciec Kiley zbyt wolno naciskał guziki tych skomplikowanych

urządzeń. Alarm u Harrisów stał się nawet czymś w rodzaju rodzinnego żartu.

- Nie mogę tak po prostu zostawić swoich spraw i wyjechać do Hawke's Cove -

broniła się Kiley. - Nie wiem, kiedy będę w stanie wziąć urlop, nie będzie on zresztą dość

długi, żebym zdążyła zająć się tym wszystkim...

- Przecież będziesz miała jakieś wakacje, prawda?

- Tak, ale myślałam, że pojadę z Willem nad Jezioro Cameo. To pewnie nasze

ostatnie...

Ojciec Kiley podniósł się z fotela i chwilę oddychał ciężko, aby z wystarczającym

naciskiem powiedzieć to, co miał do powiedzenia.

- Już dawno pogrzebaliśmy przeszłość i zaczęliśmy żyć normalnym życiem. W

Hawke's Cove nie ma nic, co mogłoby cokolwiek zmienić, ożywić czy obudzić. Chcemy,

żebyś w naszym imieniu zajęła się domem. Nie prosimy cię o wiele, ale na tym bardzo nam

zależy...

I Merriwell Harris powoli i z godnością opuścił salon.

Wilson Susan - Letni port.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: