Wilson Susan - Tajemnica starej farmy.pdf - Wilson Susan - hildahasz

Susan Wilson

Tajemnica starej farmy

Dedykuję z miłością moim najbliższym: mężowi Davidowi, którego

wiedza na temat lotnictwa ustrzegła mnie od popełnienia poważniej-

szych błędów, oraz naszym wspaniałym córkom, Liz i Allison.

Wyrażam wdzięczność Eulalie Regon z „Vineyard Gazette". Z pieczo-

łowicie zbieranych przez nią wycinków prasowych wiele dowiedziałam

się o życiu mieszkańców tej wyspy.

Serdeczności dla pracowników miejscowej biblioteki Oaks Blujfs za

poparcie.

Nawet nie zdawali sobie sprawy, ile ono dla mnie znaczyło.

Tradycyjne dowcipy Jankesów pochodzą z różnych źródeł, jako jedno z

nich wymienię mojego dziadka, Georgea Geera, oraz Peggy Scott; obo-

je świetnie je opowiadają.

Pamięci Vincenta Frankwitza, który spadł z nieba do oceanu.

Chociaż w mojej powieści można rozpoznać pewne znajome miejsca na

wyspie Martha's Vineyard, to jednak całość jest dziełem wyobraźni.

PROLOG

HAWKE'S COVE

Gdyby próbowano ustalić, kiedy po raz pierwszy pojawił się w Hawke's

Cove, nikt by sobie nie przypomniał. Po blisko pięćdziesięciu latach

zdawało się, że Joe Green był tu od zawsze – czy to jeżdżąc główną uli-

cą swoją zdezelowaną półciężarówką, czy przesiadując przy bufecie w

knajpce U Lindy w towarzystwie innych staruszków. Wypijał wtedy

mnóstwo kawy i snuł opowieści, którym z uwagą przysłuchiwało się

grono jego rówieśników w poplamionych farbą spodniach i z obowiąz-

kowymi szelkami.

Słyszeliście tę historię o Luciusu? Natrafiłem na niego, jak leżał zwi-

nięty w kłębek w rowie ściekowym – tutaj, przed kafeterią. No więc za-

pytałem: Lucius, co z tobą? On mi na to: Joe, pomóż mi, dostałem rup-

tury. Co było robić, zaprowadziłem go do domu zgiętego wpół jak drze-

wo po burzy. Następnego dnia widzę go w sklepie żelaznym, a on jest

prosty jak świeca, zdrowy jak rydz. Więc mówię: Słuchaj, Lukę, myśla-

łem, że dostałeś ruptury. A on mi odpowiada: Wiesz, Joe, usłyszałem,

że coś we mnie strzeliło, coś się osunęło. A to były szelki.

W Hawke's Cove ten dowcip wywoływał salwy śmiechu.

Chociaż Joe Green imał się różnych zajęć, większość miejscowych za-

pamiętała go jako mleczarza. Jasne, że tak jak inni, mnóstwo czasu spę-

dzał na połowach skorupiaków. Nawet najął się na kilka sezonów na

kuter Pete'a Westa, ale nie przepadał za pływaniem. Twierdził, że woli

mieć do czynienia ze zwierzętami ciepłokrwistymi. Potem zatrudnił się

w charakterze biletera w kinie, które założono w Hawke's Cove w la-

tach sześćdziesiątych. Pracował tam od tak dawna, że dzieciarnia uwa-

żała, iż od niepamiętnych czasów stał w drzwiach wejściowych do sali.

Latem ubrany był nieodmiennie w pogniecioną marynarkę w paski i

białe spodnie, a gdy zimny wiatr hulał w nieogrzewanej poczekalni, pa-

radował w. grubym rybackim swetrze i w portkach z samodziału.

Zapytajcie tu kogo chcecie o Joego Greena, a większość odpowie, że

jest porządnym gościem, ciężko pracującym na chleb. W porządku fa-

cet. Spytajcie, kim był, a większość wzruszy ramionami i odpowie: No

cóż, to Joe Green. Przyjechał tu dawno temu i osiadł na stałe.

I – prócz jednej tylko osoby – nikt nie wiedział, kim naprawdę był.

Rozdział 1

CHARLIE – 1993

Charlie Worth oparł się wygodniej na swoim ergonomicznym krześle i

rzucił przez ramię zwiniętą kulę papieru. Nie trafił do kosza, więc brud-

nopis wylądował na podłodze obok innych zmiętych kartek otaczają-

cych wianuszkiem metalowy pojemnik.

Te prezydenckie wakacje wychodziły mu już nosem. Zabójcza Priscilla

wpadała co chwilę, żeby dorzucić kolejny pomysł na podejście do tego

wydarzenia, jeden głupszy od drugiego – od sugestii, aby przeprowadził

wywiady z mieszkańcami Kennenbunkport, do wybadania, jakich rad

miejscowi z Great Harbor udzieliliby prezydentowi, żeby miał udany

urlop.

Charlie postanowił, że zostanie pewnie jedynym reporterem, który nie

będzie biwakował w Great Harbor w czasie prezydenckiej wizyty. Poza

tym, jeśli ktokolwiek w redakcji miał cierpliwość go słuchać, uparcie

twierdził, że Clintonowie na pewno wybiorą wyspę Martha's Vineyard.

Tam przynajmniej mają pole golfowe z prawdziwego zdarzenia, prze-

cież nie przyjadą do Great Harbor, zwykłej dziury, która niczego cieka-

wego nie ma do zaoferowania. No, gdyby Clintonowie udali się na

Martha's Vineyard, trzydziestodziewięcioletni Charlie byłby gotów się

tam wybrać. W swojej karierze dziennikarskiej bywał w wielu miej-

scach, między innymi w Bejrucie, w Sankt Petersburgu, który wtedy

nazywał się jeszcze Leningradem, oraz w Londynie, dokąd w charakte-

rze korespondenta wysłał go bostoński dziennik „Globe". Zwiedził

większość wysp na Karaibach, Belize i przesiedział pięć lat na Alasce,

skąd pisał o wyprawach alpinistów i o życiu codziennym w tym suro-

wym krajobrazie. W jego oczach pisanie takich kawałków z podróży

było na przemian ciekawe i nudne. Gdy już zupełnie odechciało mu się

wyjazdów do odległych krajów, z reportera przemienił się w redaktora.

W ten sposób miał dom, stajnię i ogród, którymi mógł się cieszyć przez

wszystkie pory roku. Jednakże po półtorarocznym okresie życia osia-

dłego znowu zaczął tęsknić za dalekimi wyprawami. Tym razem ma-

rzyło mu się pójście w ślady wielkich pisarzy-podróżników. Chciał za-

Wilson Susan - Tajemnica starej farmy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: