Znalezisko Jezusowego szpiega.doc

Znalezisko Jezusowego szpiega

Najstarszy egzemplarz Biblii w internecie

2007-04-27

Najstarszy zachowany egzemplarz całej Biblii będzie opublikowany w internecie. Części tzw. Kodeksu Synajskiego, pochodzącego z IV w., znajdują się obecnie w Lipsku, Londynie, Sankt-Petersburgu i na Synaju. Z inicjatywy British Library są scalane w jeden tekst, który ma być dostępny w internecie w 2009 r.

Biblia ta jest uważana za najstarszą, zawierającą kompletną wersję Nowego Testamentu, z dodatkiem "Listu Barnaby" i "Pasterza" Hermasa, które w pierwszych wiekach chrześcijaństwa niekiedy zaliczano do kanonu Pisma Świętego. Natomiast Stary Testament jest tam zamieszczony w wersji greckiej, zwanej Septuagintą. Stan techniczny stron kodeksu nie pozwala na ich transport, dlatego uczeni postanowili dokonać jego rekonstrukcji wirtualnej.

Codex Sinaiticus powstał najprawdopodobniej między 330 a 350 r. Spisali go na skórze wołowej mnisi z klasztoru św. Katarzyny na Synaju, gdzie też był przechowywany. W połowie XIX w. odkrył go tam niemiecki uczony Konstantin von Tischendorf z Lipska i stopniowo przywoził jego fragmenty do swego rodzinnego miasta.

Kilkadziesiąt stron kodeksu znajduje się w bibliotece uniwersyteckiej w Lipsku - informuje dyrektor placówki Ulrich Schneider. Największa ich część była przechowywana w rosyjskiej Bibliotece Narodowej w Sankt-Petersburgu, gdzie znalazły się za sprawą Tischendorfa. Obecnie jest ich tam zaledwie pięć, gdyż pozostałe Józef Stalin sprzedał w 1932 w. miastu Londyn, które umieściło je w British Library. Wreszcie 12 stron cały czas jest w posiadaniu mnichów z Synaju, którzy od dawna domagają się zwrotu pozostałych części.

Mimo to w 2005 r. zgodzili się oni wziąć udział w projekcie digitalizacji kodeksu. Jego koszt wynosi ponad milion euro, a uczestniczy w nim grupa specjalistów z Europy, USA i Egiptu, których zadaniem jest opracowanie wszystkich fragmentów księgi. Rezultatem ich prac będzie wirtualna rekonstrukcja kodeksu, opublikowana na portalu internetowym i płycie kompaktowej. Przewiduje się też, że do greckiego tekstu oryginalnego zostaną dołączone przekłady na angielski, niemiecki, hiszpański i nowogrecki. Ma być również wydane faksymile kodeksu w wersji papierowej.

(Oprac. na podstawie KAI -  portal katolicki)

___________________________

Matthias Schulz - 04-05-2007

Najstarsza Biblia wciąż prowokuje spory

Liczący 1600 lat "Codex Sinaiticus”, najstarsza Biblia świata, ma zostać ponownie zestawiony w całość i opublikowany w internecie. Poszczególne karty porozrywanego manuskryptu przechowywane są w Lipsku, Londynie i Petersburgu. Przedsięwzięcie napotyka jednak na trudności: mnisi z Egiptu żądają zwrotu bezcennego rękopisu.
Mijając “świeże tropy tygrysie”, przebijając się przez burze piaskowe i męcząc się zepsutą wodą, “która wywołuje skutki w podbrzuszu”, lipski uczony Konstantin von Tischendorf przez 13 dni podążał na wielbłądzie z Kairu przez pustynie Synaju. Wiatr porwał mu namiot, dręczyły go mrówki i komary.

24 maja 1844 roku karawana stanęła wreszcie przed owym granitowym masywem, pod którym według rozdziału 3 Księgi Wyjścia Bóg ukazał się prorokowi Mojżeszowi w postaci płonącego krzewu. Dziś rozciąga się tam ocieniona cyprysami, krzewami granatu i drzewami oliwnymi duchowa twierdza: klasztor pod wezwaniem św. Katarzyny, założony w 550 roku po narodzeniu Chrystusa.

Każdego roku 50 tysięcy turystów pielgrzymuje autobusami i samochodami terenowymi do obronnego klasztoru pod Górą Synaj. Jest to siedziba najstarszej istniejącej do dziś wspólnoty zakonnej. Od 1500 lat zbiera się ona na porannej mszy. Potem zaczyna się sprzedaż biletów.

Gdy pojawił się tam Tischendorf, po odludnej piarżystej dolinie hulał tylko pył. Mokry od potu uczony poprosił o zgodę na wejście. Mężczyzna w habicie pojawił się w położonych na wysokości dziewięciu metrów wrotach klasztornych i wciągnął do nich gościa na linie. Wkrótce potem niemiecki poszukiwacz przygód trzymał w rękach – jak to określił – “absolutnie bezcenny klejnot”: w koszu na śmieci, zawierającym uszkodzone i przeznaczone do spalenia pergaminy, wyczuł palcami plik luźnych kart. Serce omal nie wyskoczyło mu z gardła.

Znalezisko spod Góry Synaj zalicza się do największych sensacji w dziejach nauki i można je porównać tylko z odkryciami archeologicznymi Schliemanna i Howarda Cartera. W ciągu swych trzech orientalnych podróży profesor z Saksonii przywiózł około 400 kart rozgrabionego foliału, zawierającego najstarszy pełny tekst Biblijny. Dla badaczy to po prostu “numer jeden”.

Musiano uśmiercić ponad 350 cieląt, by mogła powstać ta pergaminowa księga. Napisano ją brązowym i czarnym atramentem, wytworzonym z galasów i sadzy. Tylko tytuły psalmów i Pieśni nad Pieśniami wyróżniają się kolorem czerwonym i “największą elegancją”, jak zanotował to odkrywca rękopisu.

Matthias Schulz

(Źródło Onet.pl)

_______________

Najstarszy egzemplarz Biblii będzie dostępny w internecie

Najstarszy zachowany egzemplarz całej Biblii będzie opublikowany w internecie. Części tzw. Kodeksu Synajskiego (Codex Sinaiticus), pochodzącego z IV w., znajdują się obecnie w Lipsku, Londynie, Sankt-Petersburgu i na Synaju.

Z inicjatywy British Library są scalane w jeden tekst, który ma być dostępny w internecie w 2009 r.

Codex Sinaiticus powstał najprawdopodobniej między 330 a 350 r. Spisali go na skórze wołowej mnisi z klasztoru św. Katarzyny na Synaju, gdzie też był przechowywany.

W połowie XIX w. odkrył go tam niemiecki uczony Konstantin von Tischendorf z Lipska i stopniowo przywoził jego fragmenty do swego rodzinnego miasta.

Koszt digitalizacji kodeksu wynosi ponad milion euro. Uczestniczy w nim grupa specjalistów z Europy, USA i Egiptu, których zadaniem jest opracowanie wszystkich fragmentów księgi.

Rezultatem ich prac będzie wirtualna rekonstrukcja kodeksu, opublikowana na portalu internetowym i płycie kompaktowej.

Przewiduje się też, że do greckiego tekstu oryginalnego zostaną dołączone przekłady na angielski, niemiecki, hiszpański i nowogrecki. Ma być również wydane faksymile kodeksu w wersji papierowej.

(Źródło Mały gość - portal katolicki)

___________

Najstarsza Biblia świata zostanie umieszczona w internecie, dokona tego zespol specjalistów z Europy, Egiptu i Rosji. Praca nad przepisaniem manuskrytpu znanego jako "Codex Sinaiticus" (Kodeks Synajski), już są prowadzone.

Uważa się ze "Codex Sinaiticus", napisany w po starogrecku jest jednym z 50 kopii Biblii dokonanych na zlecenie Cesarza Konstantyna po przyjęciu przez niego chrześcijaństwa. Biblia, której większość znajduje się w Londynie datowana jest na IV wiek. “Jest to manuskrypt specjalny, inny od pozostałych” - mówi Scott McKendrick, dyrektor Departamentu Manuskryptów Średniowiecznych i Antycznych Biblioteki Brytyjskiej – “na każdej stronie tekst jest zapisany w 4 kolumnach, to jest wielka różnica”.

Projekt umieszczenia manuskryptu w internecie jest szczególny ze względu na rzadkość i wagę dokumentu. Dokument oryginalny jest tak pieczołowicie chroniony, ze był widziany tylko przez 4 uczonych w ciągu ostatnich 20 lat.

“Codex Sinaiticus" powstał w klasztorze Świętej Katarzyny w pobliżu góry Synaj. Biblia ta znajdowała się tam aż polowy wieku XIX kiedy to niemiecki uczony Konstanty von Tischendorf zawiózł część manuskryptu do Niemiec i Rosji. Klasztor św. Katarzyny twierdzi, że Biblia została skradziona.

Obecnie jest ona podzielona na cztery części. Największa z nich – 347 z 400 stron – znajduje się Bibliotece Brytyjskiej Pozostale części znajdują się w Bibliotece Uniwersytetu Lipskiego (Niemcy) Narodowej Bibliotece Rosji w São Petersburgu oraz w Klasztorze św. Katarzyny (Egipt).

Przyjmuje się ze prace nad umieszczeniem całego "Codex Sinaiticus" w sieci zajmą 4 lata. Czas ten zostanie wykorzystany na sfotografowanie, konserwację manuskryptu oraz stworzenie go na wersji elektroniczna. Biblioteka Brytyjska stworzy również stronę internetowa umożliwiającą obejrzenie manuskryptu. Na stronie będzie można obejrzeć "Codex Sinaiticus" w formie jakiej obecnie się znajduje oraz przeczytać niektóre fragmenty Biblii.

(Źrodło: Canção Nova)

___________________

Wiara.pol - Portal katolicki

O kodeksach

Kodeksy hebrajskie mają swoje nazwy własne:

1. Kodeks Kairski (ok. 895 r.)

inne nazwy: Codex Cairensis, Prorocy z Kairu, Kodeks Proroków z 895 r

2. Kodeks z Aleppo (ok. 930 r.)

inne nazwy: Codex Aleppensis

3. Kodeks Leningradzki (ok. 1008/9 r.)

inne nazwy: Codex Leningradiensis

4. Kodeks Babiloński (ok. 916 r.)

inne nazwy: Codex Petropolitanus; Codex Babylonicus prophetorum; Kodeks Proroków z 916 r.; Kodeks Petropolitański; Kodeks Petersburski


Poza tym wymienia się jeszcze:

5. Kodeks Pięcioksięgu (z ok. 950 r.)

inne nazwy: Pięcioksiąg z Muzeum Brytyjskiego; Kodeks z British Museum

6. Kodeks Reuchlina (z ok. 1105 r.)

inne nazwy: Codex Reuchlinianus (lub Reuchliniamus); Kodeks Proroków Reuchlina

7. Kodeks z Michigan z X w.


Jeśli chodzi zaś o rękopisy greckie NT to zanim powszechnie przyjęto ich znormalizowane listy, trudno było ustalić gdzie się dany rękopis znajduje. Różne sposoby ich oznaczania i numerowania wprowadzały dodatkowe zamieszanie. Znormalizowaną listę greckich rękopisów NT najpierw przedstawił C. R. Gregory (1908 r.). Jego pracę kontynuowano i, w końcu, jego propozycję zastąpiło dzieło K. Alanda (1963 r.). Rękopisy klasyfikuje się ze względu na materiał, na którym zostały napisane. Rękopisy papirusowe zostały oddzielone od rękopisów pergaminowych i oznaczone literą „P" oraz kolejnym numerem (np. P45 jest papirusem należącym do Sir Alfreda Chestera Beatty'ego). Rękopisy uncjalne (majuskułowe) są zwykle oznaczane wielkimi literami alfabetów łacińskiego i greckiego. Ponieważ jednak liczba tych rękopisów przekracza sumę liter alfabetów greckiego i łacińskiego, zaczęto je oznaczać także za pomocą cyfr arabskich, poprzedzonych zerem (np. Codex Vaticanus oznaczony jest następująco: „B, 03"). Niektóre z rękopisów uncjalnych (majuskułowych) mają tak wielkie znaczenie, że noszą własne nazwy (np. Codex Vaticanus, Codex Alexandrinus).

Do najważniejszych rękopisów uncjalnych (majuskułowych) należą:

Codex Sinaiticus.
Ponieważ został on odnaleziony dopiero wtedy, kiedy inne rękopisy uncjalne (majuskułowe) zostały już oznaczone za pomocą liter alfabetu, i ponieważ byłoby rzeczą nierozsądną zmieniać ich numerację, Codex Sinaiticus oznaczono pierwszą literą alfabetu hebrajskiego (alef). Niekiedy, mianowicie wówczas, gdy wydawcy nie używają liter hebrajskich, rękopis ten oznacza się literą „S" (Sinaiticus). Rękopis ten odnalazł niemiecki uczony Konstantyn von Tischendorf w połowie XIX w. w klasztorze Św. Katarzyny na górze Synaj, a ostatecznie został ofiarowany przez przełożonych klasztoru carowi rosyjskiemu Aleksandrowi II, patronowi greckiego Kościoła ortodoksyjnego. Muzeum Brytyjskie nabyło go w 1933 r.

Codex Alexandrinus
Pochodzi z połowy V w. Został przywieziony z Aleksandrii do Konstantynopola. W 1627 r. został przewieziony z Konstantynopola do Anglii i leży w Bibliotece Brytyjskiej tuż obok Codex Sinaiticus. Był pierwszym rękopisem uncjalnym (majuskułowym) udostępnionym uczonym i dlatego został oznaczony literą „A".

Codex Vaticanus
Pochodzi z IV w.; prawdopodobnie jest nieco wcześniejszy od Codex Sinaiticus. Rękopis ten znajduje się w Bibliotece Watykańskiej. Oznaczany literą "B".

Codex Ephraemi
Jest palimpsestem z V w. Ktoś w XII w. wymazał tekst NT (stąd nazwa – palimpset; na 300 istniejących jeszcze rękopisów uncjalnych NT, 52 to właśnie palimpsety) i na jego miejscu spisał greckie tłumaczenie trzydziestu ośmiu kazań Efraima, Ojca Kościoła z Syrii. Tischendorf odczytał tekst biblijny pod tekstem kazań i opublikował go w 1845 r. Kodeks znajduje się w Bibliotece Narodowej w Paryżu. Oznaczany literą "C".

Codex Bazae
Jest rękopisem dwujęzycznym o nieznanym pochodzeniu; tekst grecki znajduje się na lewej stronie, a łaciński na prawej. Kodeks ten został ofiarowany Uniwersytetowi Cambridge przez Teodora Bezę, następcę Jana Kalwina w Genewie, nazywany jest także Codex Cantabrigiensis. Pochodzi z V w. i ma znaczną liczbę unikatowych lekcji. Oznaczany literą "D" (05).


Rękopisy minuskułowe:
Pochodzą przeważnie z późniejszych czasów, ale o wartości rękopisu świadczy nie tylko wiek. Jeśli kopie wykonano na podstawie wczesnego rękopisu oryginalnego, liczy się raczej wiek rękopisu oryginalnego niż wiek kopii. Istnieje ponad trzy tysiące rękopisów minuskułowych (kompletnych i fragmentarycznych) znanych współczesnym uczonym. Większość z nich jest świadkiem ustalonego już w pewnym sensie czwartowiecznego tekstu, zwanego bizantyjskim, natomiast kilka pochodzi z zachodniej lub aleksandryjskiej tradycji.
Rękopisy minuskułowe oznacza się po prostu za pomocą cyfr arabskich.


Więcej proszę zobaczyć tutaj:

http://www.earlham.edu/%7Eseidti/iam/interp_mss.html
(zwłaszcza: Table - dział pierwszy z prawej)

i niektóre hasła tutaj:

http://www.skypoint.com/~waltzmn/ShortDefs.html#codex
(Źródło: wiara.pl - portal katolicki )