Cole_Hilary_Oszolomienie_RPP090.pdf

HILARY COLE

OSZOŁOMIENIE

Przełożyła Małgorzata Kowalska

Prolog

CHESTERFIELD PRIVATE INVESTIGATIONS 1241 Cable

Avenue Mount Haven, Nowy Jork

Jane Walker 15 stycznia

2248 Broad Street Laurel, Tennessee

Najdroższa Jane, dziękuję Ci za prezent gwiazdkowy. Nie jadłem

pierniczków domowej roboty od czasu, gdy rok temu zmarła ciocia

Lenore. Myśląc o jej odejściu, chcę poinformować Cię o moim odejściu

na emeryturę. Zdecydowałem się wycofać z zawodu detektywa. Nie

potrafię się już w to cały zaangażować. Za dwa miesiące wyruszam w

podróż dookoła świata, by zobaczyć wszystkie egzotyczne miejsca, które

zawsze chcieliśmy odwiedzić razem z Lenore. Być może moja podróż

skończy się nawet tym, że osiedlę się na stałe na Thaiti albo w innym

ciepłym kraju - gdziekolwiek, byle nieustanne wspomnienia Lenore nie

nawiedzały mnie w tym miejscu.

Jedyna rzecz, która stoi mi na przeszkodzie, to interes, w który od

trzydziestu lat wkładam serce i duszę. Nie zniósłbym myśli, że muszę

sprzedać biuro obcej osobie. Dlatego postanowiłem spisać odpowiednią

umowę, oddając niniejszym jedną połowę udziałów w Chesterfield

Private Investigations Tobie, a drugą połowę powierzając pewnemu

detektywowi, S.S. Wilderowi z Nowego Jorku, który pięć lat temu

uratował mi życie, gdy zajmowaliśmy się sprawą o morderstwo. Zawsze

byłem i jestem mu bardzo wdzięczny. Pomyślałem więc, że będzie to

dobry sposób, by wyrazić moje uczucia. Nie przejmuj się tym, że

musiałabyś odwoływać się do niego w sprawach dotyczących

działalności firmy. Jestem pewien, że wolałby pozostać „cichym"

wspólnikiem. Mieszka w Nowym Jorku od lat. Ty, kochanie, jesteś

jeszcze za młoda, by się tym martwić, ale ja jestem zadowolony, że

odkładałem pieniądze, planując przejść na emeryturę. W przeciwnym

razie nie mógłbym mieć takich planów, jak mam obecnie.

Wykorzystaj tę szansę, Jane, marnujesz się jako maszynistka w

dusznej, małej firmie prawniczej. Potrzebna Ci jest ucieczka od

wspomnień z przeszłości, tak samo jak mnie. Kiedyś w Chicago byłaś

niezłym prywatnym detektywem. Chciałbym zobaczyć, jak zagrasz na

bis i potworzysz te sukcesy w Mount Haven.

Całuję mocno, Wuj Bert

* * *

JANE WALKER 2248 Broad Street Laurel, Tennessee

Bert Chesterfield

Chesterfield Private Investigations 1241 Cable Avenue Monut Haven,

Nowy Jork

Drogi Wujku Bercie,

20 stycznia

tak się cieszę, że smakowały Ci pierniczki. Upiekłam je według

przepisu cioci Lenore. Twoja hojność poruszyła mnie do głębi.

Proponujesz mi, bym wróciła do zawodu detektywa, aleja nie mogłabym

ot tak po prostu spakować się i...

21 stycznia

Drogi Wujku Bercie,

wyobrażasz sobie moje zaskoczenie, gdy dostałam Twój list To więcej

niż miło z Wujka strony, że proponuje mi, bym zaczęła jeszcze raz. To

mi pochlebia. Jednakże...

22 stycznia

Drogi Wujku Bercie,

to trzeci list, który zaczynam pisać do Ciebie w ciągu ostatnich trzech

dni. Pierwsze dwa były utrzymane w tonie wdzięczności, lecz i wahania

się. Dzisiaj jednak, po nieprzespanej nocy, rozważyłam wszystko od

nowa. Twoja propozycja skłoniła mnie do przeanalizowania swojego

życia. Naprawdę tęsknię już za tym, by znów pracować jako prywatny

detektyw i dowieść samej sobie, że potrafię odnaleźć się w tym

zawodzie.

Co do pozostałych spraw masz świętą rację. Potrzebna mi jest zmiana

tempa, jakieś wyzwanie. Do zobaczenia za kilka tygodni.

Ucałowania, Jane.

P.S. Doceniam twoją troskę o pana Wildera. Bądź pewien, że będę

prowadzić dokładny rejestr, tak by otrzymał swoją połowę dochodów

firmy. Może powinnam przesyłać mu miesięczne sprawozdania? Bez

wątpienia przyjmie z wdzięcznością przychody, jakie otrzyma z racji

swoich udziałów w zyskach firmy. Jak mówiłeś sam, planowanie przed

przejściem na emeryturę jest bardzo ważne.

Rozdział I

W holu cuchnęło dymem z cygara i tanimi perfumami. Marszcząc nos,

Jane wyszła z windy i energicznym krokiem pośpieszyła w kierunku

biura na końcu korytarza. Zatrzymała się przed drzwiami do Chesterfield

Private Investigations. Zastanawiała się, czy trudno będzie zamienić

słowo „Chesterfield" na „Walker". Gdy podeszła bliżej, odkryła, że

wyraziste, czarne litery namalowane są farbą na szybie z matowego

szkła.

„To nic - pomyślała z uśmiechem. - Po pierwszej udanej sprawie stać

mnie będzie na wymianę całych drzwi, jeśli tak mi się spodoba."

Pogrzebała w torbie przewieszonej przez ramię i odnalazła ciężki,

mosiężny klucz, który dziś rano wręczył jej wuj Bert Ogarnęło ją

podniecenie. Stała na progu nowej drogi życia.

Gdy kilka miesięcy temu skończyła trzydzieści lat, wpadła w depresję.

Dręczyła ją obawa, że być może resztę swych dni spędzi w Laurel z

teściową. List od wuja Berta dał jej siłę, której potrzebowała, by zrobić

coś ze swoim życiem. Mimo iż z początku odniosła się negatywnie do

jego szczodrobliwej propozycji, to im dłużej zastanawiała się nad nią,

tym rozsądniejsza się jej wydawała. Od chwili, gdy ją wreszcie przyjęła,

na nowo poczuła, że ma cel w życiu i że jest niezależna. Nie. Poczuła

wtedy coś więcej: szczęście. Zupełnie tak jak teraz. Nic nie było w stanie

popsuć jej świetnego humoru.

Wzięła głęboki oddech i włożyła klucz do zamka. Gdy odkryła, że

drzwi były otwarte, na chwilę osłupiała ze strachu, aż olśniło ją

oczywiste wytłumaczenie tego stanu rzeczy. Wuj Bert najwyraźniej tak

był zaaferowany swą podróżą, że zapomniał zamknąć drzwi na klucz, po

tym jak tu właśnie pożegna! się osobiście ' z miejscem, które przez tak

wiele lat było mu domem.

Jane popchnęła drzwi i weszła do niedużego foyer, z którego

wchodziło się do biura. Drugie drzwi również nie były zamknięte. Cóż,

nie mogła przecież obwiniać wuja o to, że jest niedbały. Oboje byli

równie podekscytowani tym, że zaczynają swe życie od nowa. Nucąc

pod nosem, Jane wkroczyła stanowczo do biura. Dwoje ludzi podniosło

na nią zdziwiony wzrok. Na rogu biurka stojącego przy oknie, siedziała

jakaś dziewczyna, która miała nie więcej niż osiemnaście lat, a jasnorude

włosy obcięte na punka. Ubrana była w wełniany sweter, sięgający kolan

i obcisłe, czarne rajstopy.

- Przykro mi, ale jeszcze nie otworzyliśmy biura. Jutro. Proszę przyjść

do nas jutro - odezwała się pretensjonalnie.

Na obrotowym krześle siedział mężczyzna, w wieku około

czterdziestu lat. Oparł stopy o biurko, na którym rozsiadła się

dziewczyna i uśmiechnął się od niechcenia, wydychając ogromny obłok

dymu z cygara.

Jane była tak wstrząśnięta, że potrzebowała pełnych dziesięciu

sekund, by zareagować odpowiednio na obecność obcych ludzi w biurze

wuja. Ledwo zdobyła się na to, by przemówić.

- Chwileczkę... Nie sądzę, że pan...

- Proszę pani, mogę zapisać pani nazwisko i numer telefonu -

przerwała niecierpliwie nastolatka - albo nawet zanotuję ważne

informacje dotyczące pani sprawy, tak by Wilder...

Jane, zmieszana i zaniepokojona, przystąpiła do działania. Podeszła

do biurka.

- A teraz posłuchajcie, co powiem. Nie wiem, kim jesteście, ale wiem

jedno: S.S. Wilder jest wspólnikiem tej firmy i tak się składa, że mieszka

w Nowym Jorku. Nie przyszłam tu w żadnym wypadku jako klientka.

Jestem tu po to, by przejąć biuro. A więc mówcie, kim jesteście?

Dziewczyna otworzyła ze zdziwienia usta i prędko ześlizgnęła się z

biurka, by skryć się za krzesłem, na którym siedział mężczyzna.

- O Boże, Wilder! Jesteśmy w niebezpieczeństwie! Weźmie nas jako

zakładników!

Z początku do Jane dotarły jedynie słowa „w niebezpieczeństwie" i

„weźmie nas jako zakładników". Dopiero później zaświtało jej w głowie,

że dziewczyna nazwała mężczyznę „Wilder". Niemożliwe. S.S. Wilder

był w wieku jej wuja.

- Daj jej pieniądze, Wilder! - krzyczała nastolatka. - I swoje karty

kredytowe! Pewnie ma pistolet w tej torbie na ramieniu.

Mężczyzna uśmiechnął się, zwróciwszy wzrok na Jane.

- Sądzę, że nie masz racji, Ginny. Uspokój się już, kotku -mówił

zachrypniętym głosem, swobodnie wymawiając wszystkie głoski. -

Dostatecznie długo pracuję jako detektyw, by rozpoznać zbzikowaną

osobę, gdy tylko ją ujrzę. I dałbym głowę, że ta śliczna młoda dama nie

jest wcale szalona, lecz po prostu okropnie wściekła.

Jane opuściły siły; zbiło ją z tropu opanowanie mężczyzny i jego

pewność siebie. Oparła się mocno o blat biurka.

- Czy pan... pan nazywa się Wilder? - wykrztusiła.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: