Chmielewska Joanna - Autobiografia 4 - Trzecia mlodosc.pdf - Autobiografia - wyspiarz81

JOANNA CHMIELEWSKA

AUTOBIOGRAFIA

tom IV

Trzecia młodo ść

Warszawa 1994

śyj sam i pozwól Ŝyć innym.

O ile sobie dokładnie przypominam, potworne, kamienne drzwi w lochach zamknięto na „Ben

Hurze” i krótka, acz pełna wysiłku scena stała się dla mnie źródłem inspiracji.

Uparłam się wykombinować coś, co w czasach współczesnych mogłoby doprowadzić do

podobnego wydarzenia, i w ten sposób, ustaliwszy środek, zaczęłam tworzyć Całe zdanie nieboszczyka

dwukierunkowo, do przodu i do tyłu. Część objawiła mi się w drodze do pracy, codziennie po kawałku, a

część w Charlottenlund, na leśnej alejce, wiodącej na wyścigi. W Charlottenlund powstały wszystkie

rozmowy z cieciem i odŜałować nie mogę, Ŝe nie zapisałam piwnicznych konwersacji od razu, bo później,

mimo szalonych wysiłków, nie zdołałam odtworzyć ich równie pięknie. Te z lasku były tak atrakcyjne, Ŝe

zanim się zdąŜyłam obejrzeć, juŜ przekraczałam bramę wyścigowego ogrodzenia, po czym zaczynałam

być mocno zajęta czym innym, przepadło zatem, a szkoda.

W jakimś momencie rozwoju wizji uświadomiłam sobie, Ŝe wychodzi mi ksiąŜka. Wtedy właśnie

w liście do Ani napisałam streszczenie, wstrzymałam się z decyzją w kwestii zakończenia, a za to

przystąpiłam do sprawdzania realiów.

W Danii, przy pomocy Alicji, zdołałam osiągnąć tylko jeden rezultat, mianowicie wiedzę, Ŝe

kawa kwitnie czerwono. Trochę to było jakby niedostateczne. Poza tym pytanie, kiedy kwitnie, mam na

myśli porę roku, drzewa migdałowe na Sycylii ruszają w styczniu, a diabli ją wiedzą, tę kawę, w jakim

miesiącu tworzy efekty kolorystyczne. Dałam sobie spokój z kawą i wróciłam do kraju.

Tu dopiero rozpoczęłam działalność rzetelną. Przede wszystkim poleciałam do ambasady

brazylijskiej, gdzie natknęłam się na attache kulturalnego, który mówił po francusku. Zastosowałam

metodę wypróbowaną, wyjaśniłam, o co mi chodzi, zaczynając od podstaw, czyli terenu. Attache

kulturalny, mały, czarny, zaokrąglony ogólnie i jakiś taki bardzo gładki, wysłuchał z wielkim

zainteresowaniem i rzekł:

- Aha, pani mówi o okolicach Paranagui!

- Co pan powie? - zdziwiłam się ogromnie, bo nawet nie mogłam sobie w tym momencie

przypomnieć, gdzie dokładnie leŜy Paranagua.

Attache kulturalny, oŜywiając się z chwili na chwilę i niemal roztkliwiając, wyjaśnił mi, Ŝe

Brazylia jest duŜa i rzadko kto zna całą, ale przypadkowo on się w tych okolicach Paranagui urodził i

wychował, dzięki czemu moŜe słuŜyć informacjami. Moim wyobraŜeniom nie przeczył wcale, wręcz

przeciwnie, uzupełnił je, dał mi prospekty, zdjęcia, liczne obrazki, które wpędziły mnie w stan osłupienia.

Wyraźnie z nich wynikało, iŜ prawa strona Brazylii, czyli wybrzeŜe Atlantyku akurat w tym miejscu,

wygląda dokładnie tak, jakbym najpierw ja je wymyśliła, a potem oni wykonali zgodnie z moimi

potrzebami. Zatoka nawet istniała, przy niej zaś duŜa wiocha, a moŜe nawet całe miasto, Antonina. Jedno,

co mi samodzielnie nie przyszło do głowy, to ten pociąg na wspornikach, wijący się po górach.

Pozwoliłam sobie zerŜnąć go z podobizny.

Ucieszyłam się nadzwyczajnie, bo na razie wszystko mi się zgadzało, i poszłam dalej.

Przypadkiem wypadały właśnie Targi Poznańskie. Umówiłam się tam z tym Brazylijczykiem, stoisko na

Targach bowiem dysponowało większą ilością obrazków niŜ ambasada, i pojechałam z Jerzym, moim

starszym synem. Sprawy słuŜbowe załatwiłam, dostałam kawy, zielonego sedesu nie zdołałam przy okazji

wycyganić, chociaŜ chciałam nawet za niego zapłacić, po czym zaczęliśmy wracać.

Planu miasta oczywiście przy sobie nie miałam, a Poznań do jazdy nigdy nie był łatwy. Część

jednych kierunków ruchu przejechałam tyłem, zaplątaliśmy się w róŜne zakazy, mojego syna zgniewało i

zaczął mnie pilotować wedle mapki w atlasie samochodowym.

- Teraz w prawo - mówił stanowczo. - Bardzo dobrze. Teraz w lewo. A teraz prosto, na nic nie

patrzeć i niczym się nie dać zmącić!

Wyjechałam prosto i w poprzek przed sobą ujrzałam łęgi i ugory nad Wartą. - Naprawdę prosto i

niczym się nie dać zmącić? - spytałam z powątpiewaniem.

Dziecko oderwało wzrok od mapki, popatrzyło i zmieniło zdanie. Po dość długim czasie, mimo

wszystko i wbrew wszelkim przeszkodom, udało nam się opuścić miasto.

Wróciwszy do Warszawy, natychmiast poleciałam do Zbyszka Krasnodębskiego, przyjaciela

Alicji i mojego kolegi po fachu, tego samego, u którego była z kontrolną wizytą grupa

Überfallkommando, kapitana Ŝeglugi wielkiej. Zbyszek o jachtach lubił rozmawiać, temat był mu bliski,

wiedzę miał olbrzymią, ale musiałam chyba wywierać na niego silny wpływ, bo po czterech przeszło

godzinach pogawędki teŜ zaczął liczyć ropę na wanny. Nie wiem, czy mu to nie zostało…

Zaraz potem wkroczył w sprawę mój młodszy syn, Robert. Pneumatycznie wysuwana armata była

jego osobistym pomysłem, uparł się przy niej, twierdził, Ŝe taki jacht bez armaty w ogóle nie moŜe istnieć,

zrobił nawet bardzo porządne rysunki techniczne, rzut i przekrój pionowy.

O tym, Ŝe zamki nad Loarą stoją na wapieniu, wiedziałam od lat. Wapień jest higroskopijny,

znałam jego właściwości z racji świeŜo porzuconego zawodu, na Chaumont zdecydowałam się tylko

dlatego, Ŝe pasował mi zrujnowany murek dookoła. W kaŜdym razie wtedy był zrujnowany, moŜe teraz

go odnowili. Z tajemniczego źródła pochodziła pewność, Ŝe istnieje równikowy pas ciszy, a wiosną wiatry

na Atlantyku wieją w prawą stronę. Niewykluczone, iŜ po prostu w szkole uczyłam się geografii i

rozmaite informacje, wpadając mi jednym uchem, a wylatując drugim, po drodze pozostawiły jakiś ślad w

umyśle. Co nie przeszkadzało, Ŝe za szydełko Alicja zrobiła mi awanturę.

- Idiotka! - natrząsała się przez telefon. - Szydełkiem dłubać! No i co z tego, Ŝe nasiąknięte, głupia

jesteś! Szydełkiem, cha, cha!

Po czym zadzwoniła ponownie i wszystko odszczekała, poniewaŜ w duńskiej prasie ukazał się

artykuł o facecie, który z jakiejś piwnicy przedłubał się antenką od radia. W Danii wierzy się w słowo

pisane.

- Hau, hau - powiedziała ze skruchą. - Twoje szydełko jest jednak solidniejsze. Odwołuję zarzuty.

Szydełko oczywiście posiadałam i posiadam do tej pory. Plastykowe. Szal z białego akrylu

robiłam sobie autentycznie, a Joanna - Anita rzeczywiście usiłowała tłumaczyć na duński Krokodyla z

kraju Karoliny. Z tym teŜ połączyły się pierepały dodatkowe, o mój BoŜe, dlaczego to wszystko ciągle

przytrafiało się na kupie? Albo nic, albo cały galimatias razem!

Joanna - Anita urodziła Jasia, a Henryk wpadł w szał szczęścia, bo marzył o potomku.. Urodziła w

luksusach rozszalałych, które dla ofiar naszego ówczesnego ustroju mogły być tylko przedmiotem dzikiej

zawiści, bo wszystko za darmo, Kasa Chorych, a tu guziczki i przyciski, ze ściany wyjeŜdŜa stolik do

posiłków, gra zdalnie sterowane radio, szklaneczka z napojem wskakuje do ręki i nadbiega uśmiechnięta

pielęgniarka. JuŜ widzę te rzeczy w naszej słuŜbie zdrowia. Wróciła do domu, nie słuŜba zdrowia, tylko

Joanna - Anita, i od razu zabrała się do roboty, o hodowli niemowląt nie mając zielonego pojęcia.

Ze względu na tłumaczenie bywałam tam często.

- Słuchaj, on się drze w nocy - powiedziała zmartwiona Joanna - Anita. - Sucho ma, najedzony,

moŜe wiesz, o co mu chodzi?

Przyjrzałam się dziecku, teŜ nie znawczyni, ale ostatecznie moich dwóch wyŜyło.

- Przypuszczam, Ŝe chce pić.

- Jak to, pić, przecieŜ mleko…

- Mleko to jest poŜywienie konkretne - przerwałam stanowczo. - Tu jest powietrze suche jak

pieprz, kaloryfery macie, dziecko musi dostać coś do picia. Najlepiej słaby rumianek z odrobiną cukru.

Joanna - Anita upewniła się, Ŝe wiem, co mówię, kazała mi przysiąc, Ŝe moi obaj pili rumianek, i

poleciała do kuchni parzyć ziółka. Ze szklanką w dłoni wróciła na górę, ale nie zdąŜyła Jasia napoić, bo

Henryk dostał amoku. Zaprezentował temperament obcy Skandynawii. a szczególnie Duńczykom, zrobił

awanturę zgoła korsykańską. Wykrzykiwał, Ŝe usiłujemy dziecko otruć, po jego trupie, nie pozwoli,

lekarza…!!! Joanna - Anita, Ŝeby go uspokoić, sama wypiła całą szklankę rumianku, nie pomogło, lekarz

został wezwany.

Nazajutrz Henryk przepraszał mnie we wszystkich moŜliwych językach z głęboką skruchą, bo

przyszedł lekarz i kazał dać dziecku rumianku. Później przyjechała z Polski Stasia, opiekunka Joanny -

Anity jeszcze z jej dzieciństwa, zajęła się Jasiem i wszelkie problemy upadły.

Z tłumaczenia Krokodyla nic nie wyszło, duński język okazał się za mało elastyczny.

Nieboszczyk zaś, Ŝeby juŜ raz z nim skończyć, miał swój delikatny dalszy ciąg.

Chyba w dwa lata po ukazaniu się ksiąŜki Lucyna z wielką uciechą zawiadomiła mnie. Ŝe

przyjechał z Brazylii jakiś znajomy facet i przyleciał do niej pełen podziwu. zmieszanego ze zgrozą.

- No, no! - powiedział. - Ale ta twoja siostrzenica jest odwaŜna!

Lucyna zainteresowała się natychmiast. Facet wyjaśnił dokładniej. Był tam i widział. Okazało się,

Chmielewska Joanna - Autobiografia 4 - Trzecia mlodosc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: