Nichols Mary - Siostry Vernley - Niezwykły mąż (Romans Historyczny 268).pdf - romanse historyczne - monwoz71

Mary Nichols

Niezwykły mąż

Rozdział pierwszy

Marzec 1850

- Dojeżdżamy? - Esme oderwała wzrok od okna, za którym krajobraz

zmieniał się w zawrotnym tempie.

Podróżowała już koleją z rodzinnego Luffenham do Leicester, by spotkać

się ze swą zamężną siostrą Lucindą, jednak tamten podmiejski pociąg wlókł się

w żółwim tempie. Teraz po raz pierwszy wybrała się w dłuższą podróż bez

rodziców. Miała jechać z nią Lucy, lecz jej pięcioletni syn Harry zachorował na

grypę i matka nie chciała zostawiać go samego. W tej sytuacji Esme

towarzyszyli jej szwagier, który miał do załatwienia jakieś sprawy w Londynie,

oraz panna Bannister, była guwernantka, pełniąca tym razem rolę przyzwoitki.

- Już niedługo - powiedział Myles. - Jesteś zmęczona?

- Nie, ale chciałabym już być na miejscu. - Papa, hrabia Luffenham,

oznajmił niedawno, iż nie jest w stanie opłacić jej sezonu w stolicy, na jaki

zasługuje hrabiowska córka, i że w tej sytuacji będzie musiała wybrać sobie

męża spośród synów okolicznych ziemian. Znając wszystkich młodych ary-

stokratów z sąsiedztwa, panienka była pewna, że z żadnym z nich nie chciałaby

spędzić reszty życia.

Członkowie jej rodziny często rozmawiali na ten temat, rozważając plusy

i minusy potencjalnych kandydatów. Siostry, Lucinda i Rosemary, miały już za

sobą debiuty towarzyskie, Esme czuła się więc pokrzywdzona. Jak w tej sytuacji

znajdzie sobie odpowiedniego męża? W końcu Rose mieszkająca wraz z

mężem, wicehrabią Trentem, w okazałej rezydencji w Kensington namówiła go,

by opłacił sezon jej siostrze. Dziewczyna nie mogła się już doczekać debiutu.

Zastanawiała się, jakie atrakcje przygotował dla niej szwagier.

W wieku dziewiętnastu lat lady Esme Vernley, najmłodsza z trzech córek

hrabiego Luffenham, prezentowała dziewczęcą świeżość. Z alabastrową cerą,

- 1 -

uroczo zaróżowionymi policzkami i dużymi niebieskimi oczami wydawała się

młodsza, niż była w rzeczywistości, co szczerze ją niepokoiło. Jako młoda dama

w wieku odpowiednim do zamążpójścia pragnęła, by wreszcie przestano ją

traktować jak uczennicę. Mama, papa i Lucy nie szczędzili jej wskazówek

dotyczących zachowywania się w stolicy. „Postępuj tak a tak. Nie rób tego i

tego. Pamiętaj, że jesteś damą. Bądź miła i uprzejma, ale pod żadnym pozorem

nie wolno ci dopuścić, by któryś z przedstawionych ci młodzieńców pozwolił

sobie na jakiekolwiek zuchwalstwo". Esme nie miała pojęcia, co mogło się kryć

pod tym pojęciem; domyślała się, że chodzi o pocałunki. Zastanawiała się, jak

się czuje kobieta całowana przez mężczyznę, jednak nie ośmieliła się o to

zapytać.

Wyruszyli wcześnie rano podmiejskim pociągiem z Luffenham Halt, a w

Peterborough przesiedli się na pociąg do Londynu. Wszystko przebiegało

bardzo płynnie, jako że Myles piastował ważne stanowisko w zarządzie kolei.

Pracownicy kolejowi i tragarze stawali na głowie, by podróż upłynęła

pasażerom jak najprzyjemniej. Mimo wszystko po pięciu godzinach spędzonych

w wagonie panna Vernley miała jej już serdecznie dosyć.

- Jeszcze tylko kilka minut - uspokajał ją Myles. - Pociąg już zwalnia.

Spojrzała w okno, za którym widać było szeregi okopconych dymem

budynków. Niedługo potem wjechali na stację Maiden Lane. Dziewczyna

zobaczyła peron zapełniony ludźmi. Pomiędzy podróżnymi krążyli tragarze z

walizami, torbami i najrozmaitszymi pakunkami, skrzynkami kapusty i klatkami

z piszczącymi kurczętami. Kilkanaście baniek na mleko czekało na transport

koleją, by następnego ranka wrócić do Londynu z zawartością.

Pociąg zatrzymał się z sykiem pary; tragarz otworzył drzwi. Myles

wysiadł i obrócił się, by pomóc Esme. W porę przypomniała sobie, że powinna

zachowywać się jak dama, i oparła się pokusie zeskoczenia na peron, ujmując

rękę szwagra. Panna Bannister wysiadła za nią. Poinstruowano tragarza, gdzie

ma dostarczyć bagaż.

- 2 -

Panienka pomyślała, że oto nareszcie znalazła się w Londynie, z trudem

opanowując radosne podniecenie. Matka napominała ją wszakże, by otwarcie

nie okazywała radości. Po wyjściu z dworca Myles zawołał dorożkę i udali się

do Kensington. Esme znała dotąd jedynie dwa miasta znajdujące się w pobliżu

jej rodzinnej miejscowości, Leicester i Peterborough. Londyn zdawał się nie

mieć końca: mijali rozmaite magazyny, sklepy, małe domki i ogromne

rezydencje. Potem wjechali w szeroką aleję biegnącą wzdłuż parku.

- To Green Park - poinformował ją szwagier. - Po drugiej stronie znajduje

się pałac Buckingham. Niedługo dojedziemy do Hyde Parku. To właśnie tam w

przyszłym roku odbędzie się wielka wystawa. - Wskazał ręką mijany dom. - A

to rezydencja księcia Wellingtona.

- Będę miała okazję go poznać?

- Nie wiem, ale nie wykluczałbym tego.

- Przecież jest twoim przyjacielem.

- Jedynie znajomym. Nie ośmieliłbym się nazwać go przyjacielem.

- A czy zobaczę księcia Alberta?

- Boże, dzieciaku. Naprawdę nie wiem.

- Nie jestem już dzieckiem, Myles. Zwracasz się do mnie jak Banny.

Uśmiechnąwszy się przepraszająco do panny Bannister, zwrócił się do

młodej damy:

- W takim razie proszę o wybaczenie. Odtąd będę cię tytułował milady.

- Teraz drwisz sobie ze mnie.

Wkrótce na twarz Esme powrócił uśmiech. Nie potrafiła długo się dąsać.

Po chwili pojazd skręcił w szeroką ulicę i zatrzymał się przed jedną z okazałych

rezydencji.

- Trent House - oznajmił dorożkarz.

Myles pomógł paniom wysiąść. Zawsze zachowywał się niezwykle

uprzejmie względem panny Bannister, zyskując tym jej dozgonną wdzięczność.

- 3 -

Panna Vernley rozglądała się niepewnie dookoła, gdy drzwi domu

otworzyły się i stanęła w nich jej siostra Rosemary, ubrana w suknię w gołębim

kolorze i biały strojny czepek. Dziewczyna miała ochotę podbiec do niej i rzucić

się jej w ramiona, lecz w porę przypomniała sobie, że damy nie powinny biegać,

i spokojnym krokiem ruszyła do drzwi.

- Nareszcie. - Rose wystawiła policzek do pocałunku. - Jak minęła

podróż?

- Dziękuję, bardzo przyjemnie, ale cieszę się, że już jesteśmy na miejscu.

- Ja też się cieszę, widząc was tutaj. - Pani domu podała dłoń szwagrowi. -

Proszę, wejdźcie. Zaprowadzę was do pokoi, a kiedy się rozgościcie, coś zjemy i

opowiecie mi, co słychać w domu.

Nie zwracając uwagi na pannę Bannister, gospodyni przeszła przez

ogromny hol ku schodom.

- Salon - powiedziała, wskazując zamknięte drzwi. - A tu jest jadalnia.

Następne drzwi prowadzą do saloniku, w którym lubimy przebywać, gdy

jesteśmy sami. Tam właśnie będę na was czekać. - Gdy znaleźli się na piętrze,

oznajmiła: - Tu są sypialnie. Ta będzie twoja, Esme. Mając na względzie twoją

wygodę, przeznaczyłam dla panny Bannister pokój tuż obok. Myles, dla ciebie

kazałam przygotować sypialnię przy końcu korytarza. - Wskazała schody

prowadzące na wyższe piętro. - Tam są pokoje dziecięce i dla służby. Służący

wchodzą innymi schodami. Na parterze mamy bibliotekę, gabinet Rowana i sa-

lon, w którym organizujemy bale, wieczorki muzyczne i przyjęcia. Później

oprowadzę was po całym domu.

Goście udali się do swych pokoi. Rosemary weszła za siostrą do jej

sypialni i usiadłszy na łóżku, patrzyła, jak dziewczyna zdejmuje rękawiczki,

kapelusz i płaszcz, spod którego wyjrzała znoszona suknia z miękkiej

niebieskiej wełny.

- Musiałaś włożyć akurat tę suknię? Esme wygładziła spódnicę.

- Nie podoba ci się? Mama powiedziała, że będzie idealna na podróż.

- 4 -

Nichols Mary - Siostry Vernley - Niezwykły mąż (Romans Historyczny 268).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: