polityka pienięzna.docx

I. Ogólna charakterystyka polityki pieniężnej
Polityka pieniężna – jest jednym z elementów polityki gospodarczej, której celem jest wpływanie, kształtowanie i porządkowanie określonych działań podmiotów gospodarczych w pewnym zakresie lub na określonym obszarze geograficznym.
Polega na użyciu podaży pieniądza jako instrumentu realizacji ogólnych celów polityki gospodarczej.
Pojęciem polityki pieniężnej bywa używane zamiennie z pojęciem polityki monetarnej. Jej przedmiotem jest regulowanie wewnętrznej wartości pieniądza, czyli jego krajowej siły nabywczej. Politykę taką prowadzi bank centralny wpływając na cenę pieniądza, tj. jego cenę wewnętrzną (krajową stopę procentową) oraz cenę zewnętrzną (kurs wymiany waluty krajowej względem innych walut).
Polityka pieniężna, polityka monetarna to część ekonomicznej polityki państwa obejmująca decyzje dotyczące kształtowania podaży pieniądza, w celu dostosowania jej do potrzeb gospodarki, jak również można rozpatrywać ją jako całokształt rozwiązań i działań, które są podejmowane w gospodarce narodowej w celu zaopatrzenia jednostek gospodarujących w pieniądze i kredyt, a także w celu regulowania wielkości pieniądza .
Współcześnie za główny cel polityki pieniężnej uznaje się stabilizowanie ogólnego poziomu cen, czyli ograniczanie wahań wartości pieniądza. Wyraża się to w obniżaniu stopy inflacji lub jako utrzymanie niskiej dynamiki stopy inflacji. Utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Rządu, jest podstawowym celem działalności Narodowego Banku Polskiego (art. 3 ust. Ustawy o NBP).
Zgodnie z art. 12 ustawy o NBP Rada Polityki Pieniężnej ustala corocznie założenia polityki pieniężnej i przedkłada je do wiadomości Sejmowi równocześnie z przedłożeniem przez Radę Ministrów projektu ustawy budżetowej. Rada składa Sejmowi sprawozdanie z wykonania założeń polityki pieniężnej w ciągu 5 miesięcy od zakończenia roku budżetowego. Sprawozdania powyższe są publikowane zgodnie art. 53 ustawy o NBP w Monitorze Polskim.
Kierując się założeniami polityki pieniężnej RPP:
1) ustala wysokość stóp procentowych NBP,
2) ustala stopy rezerwy obowiązkowej banków i wysokość jej oprocentowania,
3) określa górne granice zobowiązań wynikających z zaciągania przez NBP pożyczek i kredytów w zagranicznych instytucjach bankowych i finansowych,
4) zatwierdza plan finansowy NBP oraz sprawozdanie z działalności NBP,
5) przyjmuje roczne sprawozdanie finansowe NBP,
6) ustala zasady operacji otwartego rynku.
RPP dokonuje też ocen działalności Zarządu NBP w zakresie realizacji założeń polityki pieniężnej.
NBP utrzymuje poziom stóp procentowych spójny z realizowanym celem inflacyjnym, wpływając na wysokość nominalnych krótkoterminowych stóp procentowych rynku pieniężnego. Stopy rynku pieniężnego mają wpływ na oprocentowanie kredytów i depozytów w bankach komercyjnych, a co za tym idzie na rozmiary kredytu, popyt w gospodarce i stopę inflacji. Wykorzystany przez NBP zestaw instrumentów polityki pieniężnej pozwala na kształtowanie rynkowych stóp procentowych .
II. Podmiot i instrumenty polityki pieniężnej
Podmiot – Bank Centralny
Instytucją publiczną za pośrednictwem której państwo prowadzi politykę pieniężną, jest bank centralny.
Początkowo banki centralne był instytucją prywatną nastawioną na zysk. W miarę wzrostu ich znaczenia jako instytucji finansujących działalność państwa, oraz coraz większego nacisku kładzionego przez rządy w poszczególnych krajach na kontrolowanie ilości pieniądza w obiegu, ich działalność była w coraz większym stopniu poddawana kontroli państwowej.
Bank centralny spełnia trzy podstawowe funkcje:
• jest instytucją emitującą pieniądz gotówkowy
• jest bankiem banków
• jest bankiem państwa
Bank Centralny jest instrumentem realizującym rządowe funkcje dotyczące kontroli systemu kredytowego.
Ponadto może on:
• kontrolować rozmiary emisji nowych banknotów;
• udzielać pożyczek bankom komercyjnym;
• kierować strukturą i wysokością stawek oprocentowania kredytów i pożyczek;
• przeprowadzać operacje transferu pieniędzy, złota i innych walorów do centralnych banków innych krajów.
Bank centralny, wykonując swoje funkcje, powinien zmierzać do osiągnięcia określonych celów ekonomicznych i społecznych. Są one na ogół sformułowane w ustawach. Z analizy tych aktów wynikają trzy zasadnicze zadania:
• utrzymanie równowagi pieniężnej (walutowej);
• zapewnienie wzrostu stopnia pełnego zatrudnienia i dochodów;
• podnoszenie poziomu gospodarczego i dobrobytu społeczeństwa.
Obecnie NBP wykonuje takie typowe czynności bankowe, wymienione w art. 11 prawa bankowego:
• prowadzenie rachunków bankowych,
• przyjmowanie wkładów oszczędnościowych i lokat terminowych,
• przeprowadzanie rozliczeń pieniężnych,
• udzielanie i zaciąganie kredytów i pożyczek pieniężnych,
• operacje czekowe i wekslowe,
• przyjmowanie i dokonywanie lokat w bankach krajowych i zagranicznych,
• udzielanie oraz przyjmowanie poręczeń i gwarancji bankowych,
• obrót wartościami dewizowymi,
• prowadzenie obsługi finansowej obrotów za granicą,
• obsługa pożyczek państwowych,
• emitowanie papierów wartościowych i obrót nimi,
• dokonywanie zleconych czynności związanych z emisją papierów wartościowych,
• przechowywanie przedmiotów i papierów wartościowych,
• udostępnianie skrytek sejfowych.
Instrumenty
W ramach zagadnienia polityki pieniężnej (monetarnej) należy przyjrzeć się narzędziom, środkom – instytucjom prawnym, za pomocą których bank centralny może osiągać cele tej polityki. Narzędziami tej polityki mogą być instrumenty administracyjne.
Instrumenty polityki pieniężnej można podzielić na 3 grupy:
1. instrumenty kontroli ogólnej – oddziałują jednocześnie z jednakowym natężeniem na wszystkie banki komercyjne. Umożliwiają regulację zasobów pieniądza, które pozostają do dyspozycji banków komercyjnych.
2. instrumenty kontroli selektywnej – kontrola rozmiarów udzielonych pożyczek, kontrola stóp procentowych a także system rezerw obowiązkowych
3. oddziaływanie przez perswazję – polega na przekazywaniu sugestii w sprawie pożądanych kierunków polityki banków prywatnych. Bank centralny (nieoficjalnie) formułuje zalecenia i naciski, które są kierowane do banków na rzecz zaniechania lub podjęcia określonych działań.



Obecnie większość krajów stosuje klasyczną triadę instrumentów kontroli ogólnej do których zaliczamy:
- politykę rezerw obowiązkowych
- transakcje depozytowo-kredytowe
- operacje otwartego rynku
Rezerwa obowiązkowa
NBP w celu kształtowania podaży pieniądza i działalności kredytowej gromadzi rezerwy obowiązkowe banków. Polega to na tym, że banki komercyjne zostają na mocy uchwały RPP zobowiązane do zdeponowania w banku centralnym części posiadanych zasobów pieniężnych.
Suma rezerw obowiązkowych nie może przekroczyć:
1. 30% sumy środków zgromadzonych i posiadanych przez bank od wkładów na żądanie

2. 20% sumy środków pieniężnych od wkładów terminowych;
Bank komercyjny nie może zbyt często zmieniać wskaźnika rezerwy obowiązkowej, ponieważ, może to spowodować zachwianie stabilności monetarnej w kraju.
Zmiana poziomu rezerwy obowiązkowej w jednakowym stopniu wpływa na wszystkie banki, zarówno na te, które mają nadmiar rezerw, jak i na te banki, które mają niedobór. W przypadku, gdy nastąpi podwyższenie wskaźnika, banki zmuszone są do zwiększenie swoich rezerw, (co prowadzi do zmniejszenia podaży kredytów). Gdy nastąpi obniżenie wskaźnika następuje odwrotna sytuacja, tzn. rośnie potencjał kredytowy banków.
Określając wysokość stopy rezerwy obowiązkowej wyznacza się ilość pieniędzy pozostającą w dyspozycji banków, a tym samym ich możliwości uczestniczenia w rynku pieniężnym.
Istnieją trzy systemy naliczania stopy rezerwy obowiązkowej w zależności od okresu naliczania i odprowadzania.
a) system równoległy – naliczanie i odprowadzanie obejmuje ten sam okres, najczęściej koniec miesiąca.
b) system częściowo opóźniony – okresy naliczane a ich odprowadzenie pokrywa się tylko częściowo.
c) system opóźniony – okresy naliczania i odprowadzania nie nakładają się.
Rezerwa obowiązkowa jest instrumentem oddziaływania pośredniego, administracyjnego. Rezerwa obowiązkowa ma charakter pośredni, gdyż:
a) stopy rezerw obowiązkowych utrzymują się we wszystkich krajach na niskim poziomie.
b) ma liczne wady (min reakcja banków komercyjnych jest odległa w czasie).
c) rezerwa obowiązkowa oddziałuje na kształtowanie się stóp rezerw rynkowych.
d) banki komercyjne nie do końca reagują tak, jakby bank centralny sobie życzył.
Rezerwa obowiązkowa to procent naliczany od wszystkich wkładów w banku komercyjnym. Wielkość ta znajduje się na rachunkach bieżących w banku centralnym.
Rezerwa obowiązkowa obliczana jest od wszystkich rodzajów wkładów oraz wyemitowanych przez bank komercyjny papierów wartościowych.
Funkcje rezerwy obowiązkowej:
›Ochrona deponentów – jest to zapewnienie bezpieczeństwa gromadzonych przez banki środków. Banki odprowadzają pewną część przyjętych depozytów do banku centralnego, albo utrzymują ją w gotówce jako źródło płynności. Zapewnia to bankom środki na wypłaty dla klientów nie tylko w typowych sytuacjach, ale również w sytuacjach szczególnych. › › ›Regulacja podaży pieniądza – bank centralny posługuje się kilkoma
metodami wywierania wpływu na podaż pieniądza. Jeśli chce zwiększyć podaż pieniądza, to może:
- obniżyć stopę dyskontową w celu zwiększenia rozmiarów pożyczek, które są udzielana bankom komercyjnym
- zakupić wyemitowane przez rząd papiery wartościowe na otwartym rynku
- obniżyć poziom wskaźnika rezerw obowiązkowych
Jeśli natomiast chce zmniejszyć podaż pieniądza, to może:
- ograniczyć ogólną sumę pożyczek udzielanych bankom komercyjnym poprzez podwyższenie stopy dyskontowej
- sprzedawać wyemitowane przez rząd papiery wartościowe, które są w posiadaniu banku centralnego
- podwyższyć poziom wskaźnika rezerw obowiązkowych
W przypadku, gdy bank podejmuje któryś z trzech pierwszych rodzajów działań i gdy wzrost podaży pieniądza zostaje przyśpieszony, mówimy wówczas, że bank prowadzi ekspansywną (lub miękką) politykę pieniężną, natomiast w przypadku podjęcia przez bank jednego z następnych typów działań i na skutek tego podaż pieniądza zmniejsza się lub tempo jego wzrostu spad, oznacza to, że bank prowadzi restrykcyjną (twardą) politykę pieniężną.
Bank centralny oddziałuje na podaż pieniądza w celu stabilizowania cen oraz wspierania ogólnej polityki gospodarczej.
›Regulacja stóp procentowych - stopa procentowa jest ceną płaconą przez pożyczkobiorcę posiadaczowi kapitału pożyczkowego lub oszczędzającemu, który zdeponował w banku swój pieniądz. Cena ta jest wyrażana w procencie kapitału pożyczkowego oraz skalkulowana w odniesieniu do pewnego okresu.
Stopa procentowa jako wskaźnik informuje o intencjach rządu, czyli
np. o tym, jaką politykę będzie prowadził (ekspansywną czy restrykcyjną).
Podwyższenie stopy procentowej będzie powodowało zmniejszenie popytu na kredyt, z kolei jej obniżenie wywoła odwrotny skutek, czyli zwiększenie tego popytu.

Transakcje kredytowo – depozytowe
Operacje kredytowo – depozytowe w większości krajów o rozwiniętych rynkach finansowych mogą być instrumentem, który wspomaga operacje otwartego rynku. Zawierane są z bankiem centralnym z inicjatywy banków komercyjnych, ale na warunkach ściśle określonych przez bank centralny. Instrumenty kredytowo – depozytowe z reguły mają termin jednodniowy. Mimo to pozwalają bankowi centralnemu wyznaczyć dopuszczalny przedział wahań dla jednodniowych stóp procentowych na rynku międzybankowym. Instrument ten może mieć dwa ogniwa i występować jako kredyt na koniec dnia i depozyt na koniec dnia.
› Kredyt refinansowy
Podstawowym zadaniem kredytów refinansowych jest to, aby zapewnić płynność bankom komercyjnym w razie sytuacji niespodziewanego jej zachwiania. Mają służyć na pokrycie przejściowych niedoborów płynności, są więc instrumentami krótkoterminowymi.
Kredyt ten może być udzielony:
a) do określonej kwoty w rachunku kredytu,
b) pod zastaw papierów wartościowych do wysokości równej określonej części nominalnej wartości tych papierów (kredyt lombardowy),
c) w innej formie, określonej przez Zarząd NBP.

 

Dostęp do kredytu refinansowego jest ograniczony poprzez:
- limity jego wykorzystania. Są to tzw. kontyngenty kredytu, mogą
być one ustalane dla wszystkich banków jednolicie lub indywidualnie dla każdego z osobna. Stanowią one górną granicę możliwości refinansowania w banku centralnym (bank komercyjny musi się liczyć z możliwością wyczerpania tego źródła zasobów płynności, będzie wtedy wykorzystywał kredyt refinansowy w wyjątkowych sytuacjach)
- oprocentowanie. Ustalając jego wysokość na poziomie powyżej
rynkowych stóp procentowych, bank centralny zachęca banki komercyjne do wykorzystania tańszych źródeł płynności (np. pożyczki na rynku międzybankowym).
Kredyt refinansowy jako instrument polityki pieniężnej cechuje ograniczona skuteczność. Trudno jest przy jego pomocy kontrolować płynność banków komercyjnych.
› Kredyt lombardowy
Banki udzielają go pod zastaw lub zabezpieczenie papierów, towarów i przedmiotów wartościowych. Cechą tego kredytu jest posiadanie przez bank przedmiotu zastawu, choć właścicielem jego jest nadal kredytobiorca. Maksymalna wielkość tego kredytu nie przekracza wartości zastawu. Bank, przyjmując zastaw, nabywa prawo jego sprzedaży w przypadku niespłacenie kredytu.
›Kredyt redyskontowy
Związany jest z obiegiem weksla w gospodarce. Bank centralny, przyjmując przedstawione mu do wykupu przez banki komercyjne weksle handlowe, udziela im kredytu pod zastaw tych weksli. Bank komercyjny odzyskuje środki, które zainwestował w weksel w momencie ich wykupu od klienta przedstawiającego je do dyskonta.
Zarząd NBP określa rodzaje weksli przyjmowanych przez NBP do dyskonta i redyskonta oraz uchwala zasady i tryb tych operacji.
NBP skupuje weksle za cenę niższą niż suma wekslowa. Różnica między sumą wekslową a ceną skupu stanowi stopę redyskonta. Wysoka stopa redyskonta działa zniechęcająco do przyjmowania weksli przez banki od swych klientów i odprzedaży dla NBP. Obniżanie stopy redyskontowej z kolei może zachęcać do odprzedaży weksli do NBP.

Operacje otwartego rynku
Operacje otwartego rynku, przeprowadzane przez banki centralne w ramach polityki otwartego rynku, polegają na zakupie lub sprzedaży papierów wartościowych (przeważnie państwowych, krótkoterminowych – weksli skarbowych). W Polsce operacje otwartego rynku są podstawowym instrumentem oddziaływania NBP na kształtowanie się podaży pieniądza. Zakup i sprzedaż papierów wartościowych odbywa się przede wszystkim na międzybankowym rynku pieniężnym.
• NBP sprzedając papiery wartościowe, przejmuje część środków pieniężnych nabywców i zmniejsza tym samym podaż pieniądza na rynku,
• NBP skupując papiery wartościowe, zasila rynek kreowanym przez siebie pieniądzem, co zwiększa podaż pieniądza..

Celami operacji otwartego rynku są:
- wpływanie na płynność systemu bankowego oraz jego zdolność do kreacji pieniądza
- pośrednie lub bezpośrednie wpływanie na poziom stóp procentowych
- zwiększenie efektywności działania rynku pieniężnego
NBP ma prawo:
1) emitować i sprzedawać papiery wartościowe;
2) sprzedawać i kupować dłużne papiery wartościowe w operacjach otwartego rynku;
3) organizować obrót papierami wartościowymi, których jest emitentem, oraz skarbowymi papierami wartościowymi;
4) otwierać rachunki lokat terminowych banków.
Operacje otwartego rynku mogą być dokonywane przez przetarg:
• Ilościowy – bank centralny ustala wysokość stawki zakupu (tzw. stałą stawkę), a banki komercyjne podają kwoty, jakie chciałyby sprzedać bankowi centralnemu po tej stawce. W odpowiedzi na złożenie oferty bank centralny rozdziela ustaloną przez siebie kwotę zakupu proporcjonalnie do wielkości złożonych ofert.
• Procentowy – banki komercyjne podają stawkę procentową, po której chciałyby zawrzeć transakcję. Bank centralny, w ramach ustalonej przez siebie kwoty, przyznaje możliwość sprzedaży zaczynając od banków, które zaproponowały najwyższą stawkę. Wysokość ostatecznej stopy procentowej jest ustalana na podstawie najniższej (marginalnej) stawki przydziału. Przy przetargu procentowym tendencje rynkowe mają większy wpływ na kształtowanie się wysokości procentu.
Operacje otwartego rynku dzielimy na:
a) warunkowe
b) bezwarunkowe.
a) operacje warunkowe
• Operacje warunkowego zakupu - REPO, polegające na zakupie przez NBP papierów wartościowych od banków, pod warunkiem ich odkupienia przez te banki w określonym terminie. Dokonując zakupu, NBP udziela równocześnie danemu bankowi kredytu, który jest spłacany w momencie odkupienia przez ten bank sprzedanych wcześniej NBP papierów wartościowych. Operacje REPO można więc porównać do kredytu udzielanego przez NBP pod zastaw papierów wartościowych.
• Operacje warunkowej sprzedaży - reverse REPO, polegające na sprzedaży przez NBP bankom papierów wartościowych pod warunkiem ich odsprzedaży przez dany bank NBP w określonym terminie. Dokonując zakupu papierów wartościowych dany bank lokuje swoje środki w NBP, które wycofuje w momencie odsprzedania zakupionych wcześniej papierów wartościowych. Operacje reverse REPO można porównać do krótkoterminowej lokaty banków w NBP.

b) operacje bezwarunkowe- to po prostu kupno lub sprzedaż przez bank centralny papierów wartościowych. Jeśli bank centralny skupuje papiery wartościowe, dostarcza jednocześnie na rynek gotówkę. Jeśli natomiast bank centralny ocenia, że na rynku jest zbyt dużo gotówki, może sprzedawać papiery wartościowe, pochłaniając w ten sposób nadmiar pieniędzy z rynku.

III. Cele polityki pieniężnej
Narodowy Bank Polski charakteryzuje się wysokim stopniem niezależności od organów władzy i administracji państwowej, zarówno pod względem instytucjonalnym, funkcjonalnym i finansowym. W niewielu tylko państwach pozycja banku centralnego określona jest w akcie prawnym najwyższej rangi — w konstytucji. W Konstytucji RP z 6 kwietnia 1997 r. sprawom polskiego banku centralnego poświęcony jest art. 227. W Konstytucji RP stanowi, że „Narodowy Bank Polski odpowiada za wartość polskiego pieniądza". Konkretyzując zapis konstytucyjny, ustawa o NBP określa, że podstawowym celem działalności NBP jest „utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP".
Niezależność NBP znajduje mocną podstawę w postanowieniu zawartym w Konstytucji RP stanowiącym, że Narodowemu Bankowi Polskiemu przysługuje wyłączne prawo ustalania i realizowania polityki pieniężnej. Oznacza to, że Rada Polityki Pieniężnej jako organ NBP samodzielnie podejmuje decyzje dotyczące konkretyzacji celów oraz realizacji polityki pieniężnej. Wsparciem niezależności polskiego banku centralnego jest tryb powoływania oraz status i zasady funkcjonowania organów kierowniczych Banku.
Kontrola Sejmu nad działalnością NBP dokonuje się poprzez informowanie Wysokiej Izby o założeniach polityki pieniężnej na nadchodzący rok (i ich uzasadnieniu) oraz przedstawianie sprawozdania z realizacji założeń polityki pieniężnej za rok ubiegły. W ten sposób urzeczywistnia się również zasada poddawania pod osąd opinii publicznej polityki pieniężnej ustalanej i realizowanej przez NBP.

Wyróżniamy 3 grupy celów polityki monetarnej:
1) Cele strategiczne – określane są na okres 3,4-ech lat i mają charakter celów finalnych. Bank centralny może dążyć albo do zmniejszenia wzrostu cen, albo do przyspieszenia wzrostu PKB ( wysokiej koniunktury i zatrudnienia). W zasadzie cele te są konkurencyjne co oznacza, że realizacja któregokolwiek z nich dokonywana jest kosztem drugiego, np. działaniom zahamowania inflacji towarzyszy spadek aktywności gospodarczej.
2) Cele operacyjne – są realizowane poprzez codzienne operacje finansowe banku centralnego na rynku pieniężnym i są przeciwieństwem celów strategicznych polityki pieniężnej. Dlatego bardzo trudno jest znaleźć bezpośrednie związki przyczynowo-skutkowe między tymi celami. Ciąg zjawisk ekonomicznych występujących jako rezultat wprowadzanych impulsów pieniężnych, jest bardzo długi, dlatego powstaje potrzeba wytyczenia celu pośredniego.
3) Cele pośrednie – są realizowane w okresie krótszym niż cele strategiczne i reagującego dokładniej na impulsy wprowadzane poprzez instrumenty operacyjne. W praktyce stosowano 3 cele pośrednie polityki pieniężnej :
• regulowaniem podaży pieniądza w obiegu, po to aby przeciwdziałać inflacji i zatorom płatniczym;
Władze publiczne usiłują, najogólniej rzecz biorąc, dostosować wzrost podaży pieniądza do poziomu przewidywanej aktywności gospodarczej oraz nie dającego się uniknąć wzrostu cen. Prawidłowe określanie podaży pieniądza komplikują także innowacje finansowe, które zwiększyły znacznie ilość i różnorodność aktywów finansowych występujących w charakterze pieniądza lub jego substytutu. Zmieniają one skład agregatów pieniężnych oraz stosunki między nimi a celami ostatecznymi polityki pieniężnej .
W związku z tym pojawia się nawet obawa, że z powodu tych nowych form pieniądza lub quasi-pieniądza skuteczność polityki pieniężnej może być ograniczona.
• ustalaniem stopy procentowej na poziomie zapewniającym odpowiednią alokację zasobów oraz wyborem między oszczędnościami i inwestycjami;
Stopa procentowa jest ceną płaconą przez pożyczkobiorcę posiadaczowi kapitału pożyczkowego lub oszczędzającemu, który zdeponował swój pieniądz. Ta cena, ogólnie wyrażona w procencie kapitału pożyczkowego, jest skalkulowana w odniesieniu do pewnego okresu, zwykle rocznego, chociaż można stosować również inne okresy, np. kwartalne i miesięczne. We współczesnej gospodarce stopa procentowa może pełnić dwie funkcje:
- funkcję wskaźnika-informatora o polityce pieniężnej oraz
-funkcję bodźca.
Stopa procentowa jako wskaźnik informuje o intencjach rządu, np. o tym, jaką będzie prowadził politykę (ekspansywną czy restrykcyjną). Stopa procentowa jako bodziec może wpływać na zachowania przedsiębiorstw i gospodarstw domowych.

3 strategie polityki pieniężnej:

1. strategia monetarna (kontrola bazy monetarnej)

2. strategia bezpośredniego celu inflacyjnego (kontrola stóp procentowych i oczekiwań inflacyjnych)

3. strategia kursowa (kontrola kursu walutowego)

Strategie polityki pieniężnej:

I Strategia monetarna

Strategia monetarna to tradycyjny sposób patrzenia na sposób prowadzenia polityki pieniężnej przez bank centralny. Koncepcja wynika z długookresowego związku pomiędzy podażą pieniądza a inflacją

1. Bank centralny steruje bazą monetarną w ramach operacji otwartego rynku

2. Baza monetarna pozwala bankom komercyjnym kreować podaż pieniądza

3. Ludzie zgłaszają popyt na pieniądz

4. Podaż pieniądza w zetknięciu z popytem na pieniądz wyznacza poziom cen

II Strategia bezpośredniego celu inflacyjnego

Oparta na dwóch filarach:

I filar strategii BCI: Oczekiwania inflacyjne

Bank centralny stara się wpływać na oczekiwania:

- publikacja celu inflacyjnego (zakotwiczenie oczekiwań),

- publikacja raportu o inflacji, minutes (tłumaczenie polityki

pieniężnej, zwiększanie wiarygodności BC),

- publikacja prognoz inflacji (j.w. + ukazanie niepewności).

Cel:

- kontrola oczekiwań pozwala wpływać na płace i ceny przy mniej aktywnym wykorzystaniu stóp procentowych

- dzięki temu polityka pieniężna może wpływać na inflację skuteczniej i przy mniejszych kosztach ubocznych

III Strategia kursowa

Strategia kursowa polega na prowadzeniu polityki pieniężnej w oparciu o sterowanie kursem walutowym.

Zmiany kursowe

· Pod wpływem sił rynkowych:

Aprecjacja: wzrost wartości waluty (spadek E)

Deprecjacja: spadek wartości waluty (wzrost E)

· Decyzją administracyjną:

Rewaluacja: zwiększenie wartości waluty (spadek E)

Dewaluacja: zmniejszenie wartości waluty (wzrost E)

Miary pieniądza (agregaty monetarne)

· M0 (baza monetarna, pieniądz ban...