1.     Cel ćwiczenia laboratoryjnego

Celem ćwiczenia jest:

·         Poznanie teoretycznych wiadomości na temat właściwości buforowych gleb

·         Poznanie metody oznaczania właściwości buforowych gleb

2.     Zakres ćwiczenia laboratoryjnego

·         Określenie właściwości buforowych badanej próbki gleby metoda Arrheniusa

·         Wykreślenie odpowiednich krzywych

3.     Opis stanowiska badawczego i przebieg realizacji eksperymentu

Oznaczanie właściwości buforowych metodą Arrheniusa

              Metoda ta polega na dodawaniu do danej ilości gleby kwasu lub zasady i pomiarze zmian odczynu gleby.

·         Do dwu równoległych serii probówek lub kolbek odważyć 5 g gleby torfowej zmielonej, 20 g gleby piaszczystej i po 10 g innych gleb przesianych przez sito o średnicy oczek 1mm

·         Do pierwszej serii wprowadzić biureta kolejno 2,4,6,8,10 cm3 0,1N kwasu solnego (HCl)

·         Do drugiej serii wprowadzić odpowiednie ilości 0,1 N zasady sodowej (NaOH)

·         Wszystkie probówki dopełnić wodą do 20 cm3, a ich zawartość wymieszać i pozostawić na 24h

·         Po tym czasie oznaczyć pH roztworów w probówkach

Sprzęt

·         Pehametr z elektroda szklaną i kalomelową

·         Waga techniczna

·         Kolbki o pojemności 50 cm3

·         Probówki o pojemności 50 cm3

·         Zlewki o pojemności 25 cm3 50 cm3

·         Kolby miarowe o pojemności 10000 cm3

·         Biurety o pojemności 10 cm3 i 25 cm3

·         Statyw do biurety

·         Pipety o pojemności 50 cm3 i 100 cm3

·         Pipety serologiczne o pojemności 20 cm3

Odczynniki

·         0,1 N kwas solny

·         0,1 N wodorotlenek sodu

·         Roztwór fenoloftaleiny

4.     Prezentacja i analiza wyników

5.     Wnioski

Próba glebowa analizowana przeze mnie jest piaskiem luźnym. Zawiera on od 70 do100% frakcji piasku, od 0 do 25% frakcji pyłu i od 0 do 5% frakcji części spławialnych. Utwory glebowe o przewadze frakcji piasku odznaczają się lekkością w uprawie mechanicznej, dużą zawartością powietrza, wysoką przepuszczalnością powietrzno-wodną, niewielkim podsiąkaniem kapilarnym oraz brakiem zdolności magazynowania substancji pokarmowych. Utwory te charakteryzują się również szybkim tempem rozkładu substancji organicznej. Z piasków luźnych tworzą się gleby suche, mało żyzne, szybko nagrzewające się i biologicznie czynne. Ich jakość poprawia się wraz ze wzrostem ilości części spławialnych. Utwory te odznaczają się niską zdolnością buforowania. Tak, więc gleby wytworzone z piasków luźnych są najsłabszymi glebami. Piasek luźny tworzy gleby lekkie, które są głównie użytkowane jako lasy.