Przedmiot : Metodyka Pracy
Temat Specyfika pracy opiekuna z podopiecznym niepełnosprawnym ruchowo , upośledzonym umysłowo i psychicznie chorym .
- cierpliwość ,
- wyrozumiałość ,
- dyspozycyjność ,
- chęci ,
- otwartość ,
- dyskrecja ,
- życzliwość ,
- wrażliwość ,
- pogodny styl bycia ,
- a także to , że opiekun powinien lubić to co robi .
Teraz zajmę się opisem tych poszczególnych cech .
Zacznijmy od cierpliwości – jest to cecha bardzo ważna u opiekuna , gdyż niejeden raz zmierzy się on z trudnościami w kontakcie z podopiecznym . Musi umieć radzić sobie z kłopotami związanymi z porozumieniem z podopiecznym , jak również z przeszkodami związanymi z odmiennymi charakterami podopiecznych . Opiekun musi umieć rozwiązywać problemy, zawsze być obiektywnym , szczerym i ze spokojem radzić sobie ze spotykającymi go trudnościami .
Z cierpliwością wiąże się wyrozumiałość . Należy często w pracy opiekuna patrzyć z dystansu i z przymrużeniem oka na pewne sytuacje . Po pierwsze należy zrozumieć zachowanie podopiecznego i z góry go nie osądzać . Należy dbać o komfort naszego podopiecznego niezależnie od jego zachowania i nie dawać mu powodów do dyskomfortu czy poczucia braku zaufania i bezpieczeństwa .
Dyspozycyjność opiekun powinien w każdej chwili być gotowy do reakcji i pomocy podopiecznemu . Należy zaspokajać jego potrzeby w jak najszybszym czasie . Trzeba również sprostać wyzwaniom jakie sprawia praca opiekuna i nie bać się ich .
Chęci – bez nich nie można uzyskać sukcesu i zadowolenia z żadnej pracy . Chęci należy pogłębiać i rozwijać stawiając sobie ciągle nowe wyzwania i cele.
Otwartość – tylko otwarty człowiek na drugiego człowieka może się z nim wypełnić porozumiewać i zrozumieć potrzeby innych . Podopieczni niezwykle szybko wyczuwają u nas brak tej cechy . Nawet jeśli nie możemy w pełni porozumieć się z podopiecznym powinniśmy ćwiczyć tą cechę w naszym charakterze .
Dyskrecja – to ona może otwierać bramy niedostępności do podopiecznego . Jeśli podopieczny nam ufa , a my nie naruszamy tego zaufania powstaje wtedy silna więź dzięki której możemy wiele zdziałać dla dobra drugiej osoby .
Życzliwość – dobre chęci mogą czasem zdziałać więcej niż czyny . To bardzo ważna cecha opiekuna , dzięki własnej życzliwości możemy zyskać także życzliwość drugiej osoby wobec nas .
Wrażliwość – opiekun nie powinien być nigdy nieczuły na cierpienie podopiecznego , powinien mu zawsze nieść pomoc . Zarówno fizyczną i psychiczną , powinien podtrzymywać podopiecznego na duchu w trudnych chwilach . Nie powinien także zaniedbywać potrzeb podopiecznego . One powinny stać na pierwszym miejscu w procesie opieki .
Pogodny styl bycia – radośni ludzie budzą radość w innych . Powinno to się stać domeną każdego opiekuna . Nawet w chwilach trudnych opiekun powinien zachować pogodę ducha i dawać otuchę innym .
Jednak te wszystkie cechy będą mniej ważne jeśli nie będziemy lubić tego co robimy . To podstawa każdego sukcesu zarówno zawodowego , związanego z życiem z innymi i osobistego . Doceniajmy swoją prace i cieszmy się radością jaką nam niesie . Każdy nawet najmniejszy sukces powinien być dla nas budujący i wspierać nas w działaniu w przyszłości.
Z wyżej wymienionych cech wyłania się osoba która jako opiekun powinna być po prostu dobrym człowiekiem . Człowiekiem dla którego dobro innych jest priorytetem tak ważnym , że staje się ważniejszy od własnej wygody czy przyjemności .
Zajmę się teraz specyfiką pracy opiekuna z trzema przypadkami chorobowymi .
Pierwszy z nich to osoba niepełnosprawna ruchowo Tego typu niepełnosprawność może być bardzo zróżnicowana . Od porażeń i niedowładów poprzez braki w kończynach . Dlatego opieka nad takim chorym musi być przystosowana do jego rodzaju niesprawności . Z pewnością większość osób niepełnosprawnych ruchowo porusz się na wózku inwalidzkim , dlatego opiekun powinien zapewnić odpowiedni wózek dla swojego podopiecznego . Zwracając uwagę na jego niedomagania i rodzaj sprawności oraz fakt do czego urządzenie to ma być wykorzystywane . Trzeba również tak wyposażyć pokój podopiecznego aby ten mógł w nim się spokojnie poruszać i żeby nie natrafiał na bariery architektoniczne . Ważna jest rehabilitacja przy łóżkowa , którą prowadzi opiekun. Ćwiczenia powinny być tak dobrane , żeby podopieczny jak najwięcej na nich się usprawnił oraz aby nie sprawiały mu trudności w wykonaniu . Opiekun powinien dbać o higienę podopiecznego .Jeśli osoba taka nie radzi sobie z nią sama , lub jest osobą leżącą opiekun powinien dwa razy dziennie przeprowadzać toaletę przy łóżkową i raz w tygodniu kąpać podopiecznego w wannie przy użyciu specjalnego podnośnika . Należy także zabezpieczyć podopiecznego profilaktyką przeciwodleżynową . Należy stosować materace przeciwodleżynowe , zmieniać pozycję w łóżku , oklepywać miejsca podatne tylko w ciężkich przypadkach używać pampersów i stosować odpowiednie ułożenie ciała . Terapią jaką wybrałam dla niepełnosprawnego ruchowo jest terapia manualna oto jej opis . TERAPIA MANUALNA , dział fizykoterapii zajmujący się rehabilitacją i leczeniem zaburzeń czynnościowych narządu ruchu, gł. układu stawowo-mięśniowego. Wykorzystuje techniki stawowe, takie jak mobilizacje i manipulacje, techniki mięśniowe, np. rozciągania oraz mobilizacje układu nerwowego; dotyczy gł. kręgosłupa, ale również stawów obwodowych; mobilizacja to rytmiczne lub ciągłe rozciąganie tkanek okołostawowych w fizjol. zakresie ruchu, manipulacja zaś to szybkie pchnięcie poza fizjol. granicę ruchu, wykonane po uzyskaniu napięcia wstępnego w stawie. Zadaniem t.m. jest przywrócenie prawidłowej koordynacji nerwowo-mięśniowej i sprawniejsze funkcjonowanie aparatu ruchu; podstawowym wskazaniem do wykonania zabiegu manualnego jest zmniejszona ruchomość stawu, której często towarzyszy ból i obronne napięcie mięśniowe. Przeciwwskazania bezwzględne to choroby nowotworowe, gruźlica kości, reumatoidalne zapalenie stawów, względne — nadmierna ruchomość stawu, osteoporoza, zaburzenia emocjonalne. Umiejętności manualnego rozpoznawania i leczenia zaburzeń czynności narządu ruchu są przydatne w wielu gałęziach medycyny .
Teraz zajmę się specyfiką pracy z podopiecznym chorym psychicznie oto krótka definicja tych zaburzeń : PSYCHICZNE ZABURZENIA, zakłócenia czynności organizmu uniemożliwiające człowiekowi utrzymanie równowagi wewn. lub zrównoważonej wymiany z otoczeniem, manifestujące się w zakresie czynności psych. (przeżyć, zachowań); mogą polegać na zmianie natężenia, tempa lub kolorytu prawidłowych czynności lub na pojawieniu się czynności zniekształconych bądź nowych, nie spotykanych w zwykłych warunkach; często towarzyszą temu: kryzys uznawanego dotąd systemu wartości, zakłócenia w pełnieniu należnych ról społ. i niezdolność do realistycznej oceny rzeczywistości. Zaburzenia psychiczne wiążą się z cierpieniem, którego czasem chory nie odczuwa; przyczyną zaburzeń psychicznych mogą być pierwotne lub wtórne deficyty i dysfunkcje mózgu (zaburzenia psychiczne somatogenne), wadliwie ukształtowana osobowość bądź ® urazy psychiczne (zaburzenia psychiczne psychogenne); w wielu zaburzeniach psychicznych przyczyny nie są dostatecznie poznane, choć prawdopodobnie wiążą się z cechami dziedzicznymi i hipotetyczną dysfunkcją układu nerwowego (zaburzenia psychiczne endogenne). Zaburzenia psychiczne wymagają pomocy, opieki lub leczenia; mogą stanowić przedmiot orzecznictwa ubezpieczeniowego (niezdolność do pracy, inwalidztwo) lub sądowego (niezdolność do czynności prawnych, ® niepoczytalność).
W opiece nad psychicznie chorymi powinniśmy zwrócić uwagę na :
- pilnowanie by podopieczni przyjmowali leki
- zapoznanie się z symptomami przed chorobowymi wszystkich podopiecznych by przez ich obserwację móc je wcześnie wykryć
- dbać o komfort psychiczny podopiecznych
- przypominać o konieczności zachowania odpowiedniej higieny osobistej
- służyć pomocą i poradą w sytuacjach trudnych i stresowych
- pilnować i odbywać z podopiecznym regularne wizyty u lekarza specjalisty
- proponować rozmowy z psychologiem w sytuacjach z , którymi nie możemy sobie poradzić sami
- zapraszać do dpsu specjalistów na wykłady zdrowotne
- odwiedzać podopiecznego gdy znajduje się w szpitalu
Dla osób psychicznie chorych zaproponowałabym zajęcia z muzykoterapii , które nie muszą tylko polegać na biernym słuchaniu muzyki ale mogą też odbywać się w postaci rozmów na różne tematy związane z muzyką .
Ostatnim przypadkiem podopiecznego którym się zajmę jest osoba upośledzona umysłowo . Oto definicja choroby :
UPOŚLEDZENIE UMYSŁOWE, dawniej zw. oligofrenią lub niedorozwojem umysłowym, stan istotnie zmniejszonej sprawności intelektualnej powstały w okresie rozwojowym, często powiązany z nieprawidłowościami w kształtowaniu się osobowości, a w przypadku głębszych postaci upośledzenia — z zaburzeniami fiz. i psychicznymi. Istotne zmniejszenie sprawności intelektualnej oznacza obniżenie ® ilorazu inteligencji (I.I.) o więcej niż 2 odchylenia standardowe (ok. 30 pkt. poniżej 100 w psychol. skalach inteligencji). Rozróżnia się upośledzenie umysłowe: lekkie (I.I. 50–69), umiarkowane (I.I. 35–49), znaczne (I.I. 20–34), głębokie (0–19); stopniom tym odpowiadają różnice w poziomie sprawności i samodzielności życiowej dzieci i dorosłych.
Związek upośledzenia umysłowego z kształtowaniem się osobowości jest wielokierunkowy: deficyt funkcji intelektualnych utrudnia normalny rozwój uczuciowy i społ., a zaburzenia w tych sferach mogą wtórnie prowadzić do obniżenia sprawności intelektualnej. Niesprawności intelektualnej mogą towarzyszyć zaburzenia percepcyjne (wzroku, słuchu), ruchowe, mowy, kontaktu, nastroju, tożsamości i in. Obniżenie I.I. nie wyklucza specyficznych uzdolnień i dobrych wyników w wybranych sferach aktywności szkolnej, zaw., artyst., sport., społ. i in.
Zgodnie z tradycyjnymi poglądami upośledzenie umysłowe było traktowane przede wszystkim jako następstwo wad genet. (np. zespół Downa), zaburzeń metabolicznych (np. karłowatość przysadkowa), uszkodzeń mózgu nabytych w okresie ciąży, porodu i wcześnie po urodzeniu (encefalopatia), a także jako możliwy skutek zaniedbania środowiskowego i braku opieki macierzyńskiej (® sieroca choroba). Współcześnie upośledzenie umysłowe ujmuje się jako rezultat nieprawidłowego rozwoju dziecka, uwarunkowany współdziałaniem czynników biol., społ. i psychologicznych. Profilaktyka upośledzenia umysłowego polega na poradnictwie genet. i na tworzeniu jak najlepszych warunków rozwoju dzieci już od poczęcia. Wczesna interwencja med., psychol. i pedag. może w wielu przypadkach prowadzić do usunięcia lub złagodzenia pierwotnej przyczyny zaburzeń rozwoju, zapobiec upośledzeniu oraz jego dalszym niekorzystnym skutkom. Funkcjonowanie osób z upośledzeniem umysłowym w społeczeństwie zależy od stworzonych im warunków życiowej aktywności, rodzaju edukacji, zastosowanych środków leczn., a także ogólnego poziomu akceptacji. Współczesne tendencje w rehabilitacji dzieci i dorosłych z upośledzeniem umysłowym polegają na maks. zbliżeniu warunków ich życia do normalnych i jak najdalej idącym włączaniu ich w szersze kręgi społ. (na poziomie przedszkolnym, szkolnym i zaw.). Stopień rozpowszechnienia upośledzenia umysłowego w społeczeństwie ocenia się — w zależności od przyjętych wskaźników — na 1–5%. W Polsce rzecznikiem interesów tej mniejszości jest Stow. na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym, rozbudowujące sieć tzw. ośr. wczesnej interwencji, ośr. terapeutyczno-rehabilitacyjnych, domów dziennego pobytu, domów opieki, warsztatów terapii zajęciowej i in. form wspomagania życia i aktywności osób z upośledzeniem umysłowym i ich rodzin.
W przypadku tych osób nasze zadania będą zależały od stopnia upośledzenia , gdyż osoby o lekkim i umiarkowanym stopniu potrafią całkiem nieźle radzić sobie z codziennymi czynnościami i wymagają nakierowania na nie . Przy osobach upośledzonych umysłowo powinniśmy zwrócić szczególną uwagę na samoobsługę i radzenie sobie z czynnościami życia codziennego . Dlatego należy pokazywać tym osobą czynności , które powinny przy sobie same wykonywać ale nie wyręczać ich . Choć może to się wydawać żmudna praca to z pewnością po jakimś czasie przyniesie efekty . Powinniśmy wspomagać podopiecznego przy jego toalecie codziennej , przygotowaniu posiłków oraz dbać o higienę osobistą i stanowiska pracy . Ważnym problemem są zachowania seksualne podopiecznych , nad którymi nie mogą często zapanować . Dlatego w takich sytuacjach powinniśmy zwrócić na to uwagę , rozmawiać z podopiecznymi by pomóc im znaleźć rozwiązanie ich problemów seksualnych a także zapobiec takim sytuacją w miejscach publicznych .
asfalt1213