MacLean Alistair - Siła strachu.pdf - !!! Znane z filmów - ostres

MACLEAN ALISTAIR

SIŁA STRACHU

PROLOG

3 maja 1958 roku.

Siedziałem u siebie w biurze, jeżeli biurem nazwać można drewniane pudło o

wymiarach dwa na trzy metry, zamontowane na przyczepie samochodowej. Tkwiłem tam już

cztery godziny, a uszy puchły mi od trzymania słuchawek. Znad bagien i morza nadciągał

zmierzch. Ale gdyby nawet przyszło mi tak sterczeć całą noc, nie ruszyłbym się z miejsca: te

słuchawki były dla mnie najważniejsze w świecie, stanowiły jedyną więź łączącą mnie z tym

wszystkim, co przedstawiało dla mnie jakąkolwiek bądź wartość.

Już przynajmniej trzy godziny temu Pete miał się odezwać na umówionej długości fal.

Barranquilla była wprawdzie kawał drogi na północ, ale już wielokrotnie pokonywaliśmy tę

trasę. Nasze trzy samoloty DC były mocno wysłużone, ale dzięki starannej konserwacji i

pieczołowitej opiece znajdowały się w doskonałym stanie technicznym. Pete jest znakomitym

pilotem, a Barry to as wśród nawigatorów. Prognozy meteorologiczne dla zachodniego rejonu

Morza Karaibskiego były dobre, nie nadeszła jeszcze pora huraganów.

Nie mogłem zrozumieć, dlaczego od tak dawna już nie miałem od nich żadnej

wiadomości radiowej. Tak czy inaczej, musieli już minąć punkt największego zbliżenia i

lecieć w kierunku północnym zmierzając do celu - Tampy. Czyżby nie usłuchali moich

zaleceń i zamiast zatoczyć szeroki łuk nad cieśniną Jucatan, polecieli najkrótszą drogą, nad

Kubą? W owych czasach samolotom przelatującym nad tą rozdartą wojną domową wyspą

przydarzyć się mogły najrozmaitsze przykre niespodzianki. Wydawało się to mało

prawdopodobne, a zważywszy, co wieźli na pokładzie - wręcz niemożliwe. Ilekroć w grę

wchodził element ryzyka, Pete był jeszcze bardziej ode mnie ostrożny i przewidujący.

W kącie mojego biura na kółkach cichutko grało radio. Nastawione było na jakąś

mówiącą po angielsku stację i już po raz drugi tego wieczora nie znany mi ludowy gitarzysta

smętnie zawodził o śmierci matki, żony czy ukochanej, sam już nie wiem czyjej. Piosenka

nosiła tytuł „Moja czerwona róża nagle pobladła”. Czerwień to życie, biel to śmierć.

Czerwień i biel - barwy trzech samolotów, stanowiących własność naszego Transkaraibskiego

Towarzystwa Lotów Czarterowych. Kiedy piosenka dobiegła wreszcie końca, odetchnąłem z

ulgą. Moje biuro wyposażone było skromnie. Biurko, dwa krzesła, szafka do przechowywania

dokumentów i potężny, nadawczo-odbiorczy aparat radiowy RCA, zasilany grubym kablem

przeciągniętym przez dziurę w drzwiach, a potem wijącym się wśród trawy i błota przez

narożnik pasa startowego ku głównym zabudowaniom dworca lotniczego. Poza tym jeszcze

lustro. Zawiesiła je Elżbieta w czasie swej jedynej wizyty tutaj, a potem nigdy jakoś nie

potrafiłem zdobyć się na to, żeby je zdjąć ze ściany.

Przejrzałem się w lustrze, ale to był błąd. Czarne włosy, czarne brwi,

ciemnoniebieskie oczy i blada, wymizerowana, napięta twarz przypominały mi tylko, jak

strasznie jestem podenerwowany. Jak gdyby trzeba mi było o tym jeszcze przypominać!

Odwróciłem się i wyjrzałem przez okno.

Wcale mi to nie pomogło. Tyle że nie patrzyłem już na swoją twarz. Oczywiście nic

nie widziałem. Nawet w najlepszych warunkach niewiele przez to okno było widać: ot

dziesięć mil ponurej, płaskiej, podmokłej równiny, ciągnącej się od lotniska Stanley Field aż

po Belize. Teraz jednak w Hondurasie rozpoczęła się właśnie pora deszczowa, fale wody od

samego rana spływały po szybie, a z postrzępionych, nisko wiszących chmur lunął na

wyschłą, parującą ziemię gwałtowny deszcz zamieniając świat za oknem w szarą, mglistą

nicość.

Znów wystukałem nasz sygnał wywoławczy. Z takim samym zresztą skutkiem jak

przy kilkuset poprzednich próbach. Milczenie. Zmieniłem zakres fal, żeby sprawdzić, czy

odbiór w porządku; i usłyszawszy jedynie zakłócenia atmosferyczne, śpiew i muzykę,

wróciłem natychmiast na naszą częstotliwość.

Właśnie odbywał się najważniejszy lot w dziejach naszego Transkaraibskiego

Towarzystwa Lotów Czarterowych, a ja musiałem tkwić jak przykuty w tym malutkim

pomieszczeniu biurowym i bez końca czekać na zapasowy gaźnik, który w ogóle nie dotarł na

miejsce. A bez tego gaźnika biało-czerwona maszyna zaparkowana na pasie startowym, w

odległości niespełna pięćdziesięciu metrów, tyle jest dla mnie warta, co zeszłoroczny śnieg.

Z Barranquilli musieli wystartować, tego byłem pewien. Pierwszą wiadomość

otrzymałem trzy dni temu, w tym samym dniu, kiedy przybyłem na miejsce. W zaszyfrowanej

depeszy nie było żadnej wzmianki o jakichkolwiek trudnościach. Wszystko odbywało się w

najściślejszej tajemnicy. O transporcie wiedziało tylko trzech wyższych urzędników

administracji państwowej. Lloyd zgodził się wprawdzie ubezpieczyć ładunek, ale zażądał

jednej z najwyższych stawek asekuracyjnych. Nawet nie przejąłem się specjalnie

komunikatem radiowym o wczorajszej próbie zamachu stanu zwolenników dyktatury, którzy

nie chcieli dopuścić do wyboru liberała Lierasa: zakazano wprawdzie lotów wszystkim

samolotom wojskowym i pasażerskim na liniach wewnętrznych, ale zagraniczne linie lotnicze

zakazem tym nie zostały objęte: Kolumbia znalazła się w tak opłakanej sytuacji gospodarczej,

że nie mogła sobie pozwolić na to, aby się narazić nawet najbiedniejszym cudzoziemcom, a

my byliśmy niemalże w takiej samej sytuacji.

Ale i tak nie chciałem ryzykować. Zadepeszowałem do Pete'a, żeby wziął ze sobą

Elżbietę i Johna. Jeżeli 4 maja - to znaczy jutro - do władzy dorwą się elementy niepożądane i

dowiedzą się o naszej dotychczasowej działalności, będzie to bezapelacyjnie koniec

Transkaraibskiego Towarzystwa Lotów Czarterowych. I to natychmiast! Ale przy tym

bajecznym wynagrodzeniu, jakie nam zaproponowano za jeden frachtowy lot do Tampy...

W słuchawkach coś zatrzeszczało. Wyglądało to na zakłócenia atmosferyczne, ale

dokładnie na uzgodnionej przez nas częstotliwości. Jak gdyby ktoś chciał się włączyć.

Pomacałem ręką gałkę odbiornika - przekręciłem ją do samego końca, o ułamek milimetra

przesunąłem skalę w jedną i drugą stronę i... zamieniłem się cały w słuch. Nic z tego!

Żadnych głosów, żadnych sygnałów Morse'a, absolutnie nic. Zsunąłem jedną słuchawkę i

sięgnąłem po paczkę papierosów.

Radio nadal grało. Po raz trzeci tego wieczora, po upływie niespełna kwadransa,

znowu usłyszałem zawodzenie: „Moja czerwona róża nagle pobladła”.

Było to już ponad moje siły. Zerwałem słuchawki, skoczyłem do radia, przekręciłem

wyłącznik z taką siłą, że o mało nie wyrwałem gałki, i sięgnąłem po butelkę stojącą pod

biurkiem. Nalałem sobie solidną porcję, a potem znów założyłem słuchawki.

- CQR wzywa CQS. CQR wzywa CQS. Czy mnie słyszysz? Czy mnie słyszysz?

Odbiór...

Whisky zalała całe biurko, przewrócona szklanka z trzaskiem rozbiła się o drewnianą

podłogę, a ja gorączkowo szukałem gałki nadajnika i mikrofonu.

- Tu CQS, tu CQS! - wołałem z całych sił. - Pete, czy to ty? Pete! Odbiór...

- Tak, to ja... Trzymamy kurs, jesteśmy o czasie. Nie moja wina, że się spóźniłem -

głos był słaby, daleki, ale mimo bezbarwnego, metalicznego dźwięku, wyczuwałem w nim

zdenerwowanie i wściekłość.

- Sterczę tu od nie wiadomo ilu godzin! - Choć odetchnąłem z ulgą, w moim głosie

zabrzmiał gniew, ale z chwilą gdy sobie to uświadomiłem, poczułem wyrzuty sumienia. - Czy

coś się stało Pete?

- Stało się! Jakiś dowcipniś dowiedział się, co mamy na pokładzie, albo może nie

spodobaliśmy mu się po prostu. Tak czy owak, podłożył pod radio ładunek wybuchowy.

Zapalnik odpalił, detonator eksplodował, ale na szczęście sam ładunek - nitrogliceryna, TNT

albo coś w tym rodzaju - nie wybuchł. Ale radio omal się nie rozleciało! Na szczęście Barry

zabrał pełną skrzynkę części zapasowych. Właśnie zdołał doprowadzić aparat do porządku.

Byłem cały mokry na twarzy, ręce mi drżały. Kiedy wreszcie dobyłem z siebie głos,

wyczuwało się w nim drżenie.

- Mówisz, że ktoś podłożył bombę? Ktoś chciał wysadzić maszynę w powietrze?

- Jak najbardziej!

- Czy ktoś... Czy są ranni? - z przerażeniem czekałem na odpowiedź.

- Uspokój się, stary. Tylko radio uszkodzone.

- Dzięki Bogu! Miejmy nadzieję, że na tym koniec.

- Nic się nie martw. Zresztą mamy teraz anioła stróża. Od co najmniej trzydziestu

minut towarzyszy nam amerykański samolot wojskowy. Widocznie z Barranquilli drogą

radiową zażądano eskorty, która nas doprowadzi do celu - Pete zaśmiał się sucho. -

Ostatecznie to Amerykanom najbardziej zależy na tym, co mamy na pokładzie.

- Co za samolot? - zapytałem ze zdziwieniem. Przecież trzeba nie byle jakiego pilota,

żeby zapuścił się czterysta czy pięćset kilometrów nad Zatokę Meksykańską i bez żadnych

wskazówek radiolokacyjnych odnalazł lecącą małą maszynę. - Czy byłeś o tym uprzedzony?

- Nie. Ale nic się nie martw, on jest w porządku. Przed chwilą rozmawialiśmy z nim.

Wie wszystko o nas i o naszym ładunku. To stary „Mustang”, wyposażony w dodatkowe

zbiorniki paliwa na loty dalekiego zasięgu... myśliwiec odrzutowy nie utrzymałby się tyle

czasu w powietrzu.

- Jasne! - To tylko ja, jak zawsze, martwię się na zapas. - Jakim lecicie kursem?

- Prościutko 040.

- Wasze położenie?

Odpowiedział coś, czego nie dosłyszałem. Odbiór stawał się coraz gorszy, zakłócenia

atmosferyczne coraz głośniejsze.

- Powtórz, proszę.

- Barry dopiero stara się ustalić współrzędne. Za dużo miał roboty z naprawą radia,

żeby się troszczyć o nawigację. - Znów zapadło milczenie. - Mówi, że za dwie minuty będzie

je miał.

- Daj mi pogadać z Elżbietą.

- Mów.

Znów przerwa, a potem głos, który był mi droższy nad wszystko.

- Jak się masz, kochany? Przykro mi, że się o nas niepokoiłeś... - Oto właśnie

Elżbieta! Przykro jej, że ja się niepokoiłem, ale ani słowa o sobie.

- Czy wszystko w porządku? To znaczy, czy jesteś pewna, że...

- Oczywiście! - Głos także dochodził słabo i jakby z oddali, ale jej pogodę, odwagę i

uśmiech rozpoznałbym nawet z odległości dziesięciu tysięcy mil. - Zresztą, już się zbliżamy

do celu. Widzę światła ziemi przed nami. - Przez chwilę panowała cisza, a potem doszedł

mnie ledwie słyszalny szept: - Kocham cię, najdroższy!

MacLean Alistair - Siła strachu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: