Dragonlance - Zaginione Opowieści.t.3 - Darognesti - Morsk….pdf - Zaginione Opowieści - nastekmj

Dragonlance Saga

Zaginione opowieści, tom 3

Paul B. Thompson & Tonya Cook

Darognesti

Morskie elfy

(PrzełoŜył Andrzej Sawicki)

Mojemu bratankowi

Matthew Craigowi Carterowi

enfant chéri

T.C.

Rozdział 1 - Wyprawa ratunkowa

Gnane południowym wiatrem, wysokie kolumny dymu unosiły się nad gęstym lasem u

ujścia Rzeki Zielonego Ciernia. Bardziej wymowne były jednak napływające z delty i Zatoki

Ergoth zniszczone wozy, pnie spalonych drzew, trupy łudzi i koni. Wojna domowa tocząca się w

Ergoth dotarła nawet na to niegdyś spokojne wybrzeŜe.

Stojąca w bocianim gnieździe qualinestyjskiego statku „Wieczorna Gwiazda” księŜniczka

Vixa Ambrodel ze smutkiem patrzyła w stronę horyzontu na widoczne tam pobojowisko. Jej wuj,

Mówca Słońca elfów Silvanesti, wysłał ich aŜ tutaj, na południowo-wschodnie wybrzeŜe Ergoth, z

odsieczą dla uciekających tędy z terenów ogarniętych wojną kilku waŜnych osobistości z plemienia

qualinestyjskich elfów. Zakotwiczeni w spokojnej zatoce, juŜ drugi dzień czekali na ambasadora

Quenavalena, jego rodzinę i orszak - ale nie dostali od nich Ŝadnego znaku.

- ZauwaŜyłaś, pani, coś nowego? - zawołał z pokładu siwy, niemłody juŜ elf.

- Ogień płonie na obu brzegach rzeki - odpowiedziała Vixa, osłaniając oczy przed słońcem.

- Generał Solamnus przesuwa siły bardzo szybko. Rozumiem, Ŝe wciąŜ nie ma śladu

Quenavalena ani jego orszaku.

- Na rzece widać tylko szczątki. OstroŜnie, legacie, juŜ schodzę.

Objąwszy nogami zwisającą z bocianiego gniazda linę, zsunęła się w dół. Ostatnie cztery

stopy pokonała, zeskakując na pokład. ŁaŜenie po takielunku w zbroi nigdy nie było łatwe, a przy

panującym tu okropnym upale stawało się niemal torturą. Vixa dyszała ze zmęczenia.

Ludzie stanowiący większość załogi „Gwiazdy” leŜeli na pokładzie i udawali obojętność.

Inaczej zachowywały się elfy z druŜyny Vixy, dwudziestu wybranych z miejskiego garnizonu

krzepkich i wytrzymałych Qualinestyjczyków. Od dwu dni byli gotowi do walki, nawet jedli i spali

w zbrojach, odkąd „Gwiazda” zarzuciła kotwicę. Byli niespokojni i rwali się do bitki. Widok

kłębów dymu na horyzoncie tylko podgrzał ich nastroje.

W zasięgu wzroku rzekę znaczyły plamki małych łódek i canoe. Większość łodzi

przewoziła niedobitków uciekających przed pościgiem armii generała Vinasa Solamnusa. Wojska

Imperium Ergoth były w rozsypce, niezdolne stawić otwarty opór Solamnusowi. Zamiast tego

odstępowały, nękając nieprzyjaciela przy kaŜdej nadarzającej się okazji. Członkowie oddziałów

osłonowych podkładali ogień wzdłuŜ Rzeki Zielonego Ciernia i podpalali zboŜa na pniu i

spichlerze, by pozbawić ludzi Solamnusa Ŝywności.

Z kaŜdą godziną przy ujściu rzeki pojawiali się nowi uciekinierzy, rozpaczliwie szukający

ocalenia i ucieczki z terenów objętych walkami. Większość z nich stanowili wieśniacy lub leśnicy,

których zaskoczył rozwój wydarzeń. Z radością powitali obalenie szalonego imperatora, nie byli

jednak przygotowani na poniesienie związanych z tym kosztów. Zniszczone domy, spalone plony,

zabici lub okaleczeni najbliŜsi - wszystko to okazało się ceną, jaką przyszło zapłacić powstańcom.

Vixa przejęła z rąk legata Armantaro swój polerowany, srebrny hełm, ale nie włoŜyła go na

głowę. Lekki wietrzyk przyjemnie chłodził jej twarz i wichrzył krótko przycięte pszeniczne włosy.

KsięŜniczka była wysoka - przy swoich sześciu stopach wzrostu o całe dwa całe przerastała swego

legata. Przez chwilę oboje stali ramię w ramię, badając wzrokiem odległy brzeg. Milczenie obojga

przerwał Harmanutis, dziesiętnik miejskiej straŜy, który podszedł do Vixy i spręŜyście zasalutował.

- Pani... chcielibyśmy wiedzieć, jak długo przyjdzie nam tu jeszcze czekać? - powiedział,

wypręŜając się niczym struna.

Armantaro zmarszczył brwi. - Ile będzie trzeba, dziesiętniku.

- Ma prawo wiedzieć - mitygowała go księŜniczka. - Dziesiętniku, jeśli ambasador nie zjawi

się do południa, będziemy musieli coś zrobić. - Ukontentowany tą enigmatyczną w istocie

odpowiedzią, Harmanutis raz jeszcze zasalutował i odszedł, by podzielić się rewelacją z

towarzyszami.

Stojący obok księŜniczki stary legat uśmiechnął się lekko. - To znaczy... co zrobimy, pani?

- Jak juŜ będę wiedziała, tobie powiem pierwszemu. - KsięŜniczka odwzajemniła uśmiech,

co złagodziło nieco bruzdy strapienia na jej twarzy.

Vixa wyglądała na nie więcej niŜ osiemnaście, dwadzieścia lat. Elfy bowiem podlegają

upływowi czasu w mniejszym stopniu niŜ ludzie i Vixa w rzeczywistości miała lat sześćdziesiąt

pięć. Od sześciu lat słuŜyła w armii Qualinostu, głównie pod dowództwem swej wojowniczej

matki, lady Verhanny Kanan, która z kolei była córką wielkiego Kith-Kanana, pierwszego z

Mówców Słońca. Pomimo świetnego urodzenia, Vixa zaciągnęła się jako prosty Ŝołnierz i cięŜko

pracowała na awanse, o co juŜ zadbała jej matka. Ta misja była pierwszym samodzielnym

zadaniem dziewczyny.

Na brzegu zaczął się jakiś ruch i kto Ŝyw biegł ku relingom. WzdłuŜ linii fal kłębił się tłum

Ergothańczyków. Obładowani tobołami i workami, zbiegali z piaszczystego zbocza i gnali brodem

przez rzekę. Słabsi i starsi potykali się i przewracali - deptano po nich bezwzględnie - nikt jednak

nie zatrzymywał się, by im pomóc.

Wkrótce teŜ elfy poznały przyczynę paniki. Spomiędzy drzew na południowym brzegu

rzeki wyłonili się konni. Byli to ludzie noszący resztki barw ergothańskich i zbrojni w lance.

Korzystając ze swojej liczebnej przewagi, runęli niczym lawina na bezbronnych uciekinierów.

- To regularny oddział armii Ergoth? - spytał Vanthanoris, jeden z wojów Vixy.

Dragonlance - Zaginione Opowieści.t.3 - Darognesti - Morsk….pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: