04. Robert Jordan - Koło Czasu t2_cz2 - Róg Valere.pdf - Jordan Robert - Koło czasu - Jaroszsan

Robert Jordan

RÓG VALERE

(Przełożyła Katarzyna Karłowska)

ROZDZIAŁ 1

NOWI PRZYJACIELE I STARZY WROGOWIE

Egwene, prowadzona przez Przyjętą, wędrowała korytarzami Białej Wieży. Ściany,

równie białe jak zewnętrzne mury wieży, pokrywały gobeliny i malowidła, posadzkę tworzyły

wzorzyste ceramiczne płytki. Biała szata Przyjętej w zasadzie nie różniła się niczym od jej

ubioru, wyjąwszy siedem wąskich, barwnych pasków przy kraju i mankietach. Egwene

krzywiła się, gdy jej spojrzenie padało na tę suknię. Właśnie taką od wczoraj nosiła Nynaeve,

wyglądało jednak, że bynajmniej nie sprawiła jej radości, podobnie zresztą jak złoty pierścień

- wąż pożerający własny ogon - oznaka rangi. Podczas tych kilku okazji, gdy Egwene mogła

zobaczyć Wiedzącą, oczy tamtej wypełniał mrok, jakby zobaczyła coś, czego całym sercem

pragnęła nie widzieć nigdy.

- To tutaj - powiedziała oschle Przyjęta, wskazując gestem drzwi. Pedra, tak ją

przynajmniej przedstawiano, niska, żylasta kobieta, nieco starsza od Nynaeve, zawsze prze-

mawiała ostrym tonem. - Tym razem ci darowano, bo to twój pierwszy dzień, ale spodziewam

się zobaczyć cię w pomywalni, gdy gong zabrzmi na primę. Ani chwili później.

Egwene dygnęła, po czym pokazała język oddalającym się plecom Przyjętej. Od

pierwszej chwili, gdy tylko Sheriam umieściła jej imię w księdze nowicjuszek, Egwene

wiedziała, że nie lubi Pedry. Otworzyła teraz z rozmachem drzwi i weszła do środka.

Wystrój niewielkiej izby był niewyszukany, wnętrze okalała biel ścian, a na jednej z

dwóch twardych ław siedziała młoda kobieta o rudozłotych włosach opadających na ramiona.

Posadzka była goła, nowicjuszek raczej nie przyzwyczajano do pomieszczeń z dywanami.

Egwene stwierdziła, że dziewczyna jest mniej więcej w jej wieku, tyle że godność i

opanowanie, jakie od niej biły, powodowały, iż wydawała się starsza. Na niej prosto skrojona

suknia nowicjuszki prezentowała się jakby lepiej. Elegancko. O właśnie!

- Mam na imię Elayne - przedstawiła się i przekrzywiwszy głowę, zaczęła się Egwene

przyglądać. - A ty jesteś Egwene. Z Pola Emonda w Dwu Rzekach.

Wypowiedziała to takim tonem, jakby w tym stwierdzeniu kryło się coś ważnego,

zaraz jednak przeszła do innego tematu.

- Stałym obowiązkiem tych, którzy przebywają tu już od jakiegoś czasu, jest

udzielanie pomocy nowym, dopiero co przybyłym nowicjuszkom. Mamy im pomóc odnaleźć

się w tym miejscu. Usiądź, proszę.

Egwene przysiadła na drugiej ławie, wprost naprzeciwko Elayne.

- Myślałam, że Aes Sedai będą mnie uczyć, skoro już jestem nowicjuszką. Ale jak

dotąd zdarzyło się tylko tyle, że Pedra obudziła mnie na dobre dwie godziny przed pierwszym

brzaskiem i kazała zamiatać korytarze. Twierdzi, że będę też musiała pomagać przy

zmywaniu naczyń po obiedzie.

Elayne skrzywiła się.

- Nienawidzę zmywania. Nigdy dotąd mnie nie zmuszano... zresztą nieważne.

Będziesz pobierała nauki. W rzeczy samej, począwszy od dzisiaj, będziesz codziennie po-

bierała nauki właśnie o tej porze. Od śniadania do primy, a potem znowu od obiadu do tercji.

Jeśli okażesz się wybitnie zdolna, względnie wybitnie tępa, być może zagospodarują ci

również czas między kolacją a kompletą, zazwyczaj jednak będą to zwykłe posługi. - Błękitne

oczy Elayne przybrały zamyślony wyraz. - Ty się urodziłaś z Jedyną Mocą, prawda?

Egwene przytaknęła.

- Tak, zdawało mi się, że ją czuję. I j a się z tym urodziłam. Nie czuj się zawiedziona,

że się nie poznałaś na tym. Nauczysz się jeszcze wyczuwać zdolności u innych kobiet. Ja

mam tę przewagę, że wychowałam się w otoczeniu Aes Sedai.

Egwene miała ochotę zapytać: "Kogóż to wychowują w otoczeniu Aes Sedai?" - ale

Elayne nie przestawała mówić.

- Nie czuj się zawiedziona, jeśli trochę potrwa, zanim cokolwiek osiągniesz. To

znaczy w korzystaniu z Jedynej Mocy. Nawet najprostsza rzecz wymaga nieco czasu. Cier-

pliwość jest cnotą, której trzeba się uczyć. - Zmarszczyła nos. - Sheriam Sedai zawsze to

powtarza i dokłada wszelkich starań, abyśmy wszystkie też się tego nauczyły. Spróbuj pobiec,

gdy ona rozkaże ci iść, a nawet nie zdążysz mrugnąć, jak cię wezwie do swego gabinetu.

- Już miałam kilka lekcji - powiedziała Egwene, starając się, by to zabrzmiało

skromnie.

Otworzyła się na saidara - ta partia nauk stawała się coraz łatwiejsza - i poczuła, jak

ciepło wypełnia jej ciało. Postanowiła, że spróbuje jednej z najbardziej efektownych rzeczy,

którą nauczyła się robić. Wyciągnęła rękę i ponad powierzchnią dłoni utworzyła kulę płonącą

czystym światłem. Płomień chybotał się - wciąż nie potrafiła utrzymać go nieruchomo - ale

był.

Elayne spokojnym ruchem wyciągnęła rękę i pojawiła się nad nią świetlna kula. Też

migotała.

Po chwili wokół całego ciała Elayne rozbłysło blade światło. Egwene jęknęła ze

zdumienia, a jej płomień zniknął.

Elayne ni stąd, ni zowąd zachichotała, emitowane przez nią światło zagasło, zarówno

kula, jak i poświata.

- Widziałaś? Widziałaś, jak mnie otoczyło? - spytała podnieconym głosem. - Ja je

dookoła ciebie widziałam. Sheriam Sedai obiecała, że je w końcu zobaczę. To był pierwszy

raz. Dla ciebie też?

Egwene skinęła głową, śmiejąc się razem ze swoją towarzyszką.

- Podobasz mi się, Elayne. Myślę, że się zaprzyjaźnimy.

- Ja też tak myślę, Egwene. Jesteś z Dwu Rzek, z Pola Emonda. Czy znasz może

chłopca, który się nazywa Rand al’Thor?

- Znam go. - Egwene nagle przypomniała sobie historię opowiedzianą jej przez Randa,

historię, w którą ani trochę nie wierzyła, o tym, jak spadł z muru do jakiegoś ogrodu i

poznał... - Jesteś dziedziczką tronu Andoru? - wykrztusiła.

- Tak - odparła z prostotą Elayne. - Gdyby Sheriam Sedai wpadło w ucho, choćby

dalekim echem, że w ogóle o tym wspomniałam, to pewnie wezwałaby mnie do gabinetu,

jeszcze zanim skończyłabym gadać.

- Wszystkie wkoło opowiadają o wezwaniach do gabinetu Sheriam. Nawet Przyjęte.

Czy aż tak dotkliwie potrafi zbesztać? Na mnie sprawia wrażenie dobrotliwej.

Elayne zawahała się, a odezwawszy się, mówiła wolno, nie patrząc Egwene w oczy.

- Trzyma wierzbową rózgę na biurku. Twierdzi, że jeśli nie potrafisz nauczyć się

przestrzegać reguł w cywilizowany sposób, to ona nauczy cię ich inną metodą. Nowicjuszki

związane są tyloma regułami, że bardzo trudno jest którejś z nich nie złamać - zakończyła.

- Ależ to.., to potworne! Nie jestem dzieckiem, ty też nie. Nie dam się traktować jak

dziecko.

- A właśnie, że jesteśmy dziećmi. Aes Sedai, pełne siostry, to dorosłe kobiety. Przyjęte

są młodymi kobietami, dostatecznie dojrzałymi, by można im było ufać i nie patrzeć

bezustannie przez ramię. Zaś nowicjuszki są dziećmi, które trzeba chronić i otaczać opieką,

wskazywać im kierunek, w którym winny się udać, a także karać, gdy uczynią coś, czego nie

powinny. W taki właśnie sposób wyjaśnia to Sheriam Sedai. Nikt cię nie ukarze podczas

lekcji, o ile nie będziesz próbowała zrobić czegoś, czego ci nie wolno. Czasami trudno jest się

powstrzymać, sama się przekonasz. Masz ochotę przenosić Moc równie mocno, jak oddychać.

Jeśli jednak zbijesz zbyt wiele naczyń, bo coś ci się zaroi w głowie podczas zmywania, jeśli

okażesz lekceważenie którejś z Przyjętych, opuścisz Wieżę bez zezwolenia, albo przemówisz

do jakiejś Aes Sedai, nie czekając aż ona odezwie się do ciebie pierwsza albo... Wszystko, co

powinnaś robić, to dokładać wszelkich starań. Nic innego robić nie wolno.

- Tak to brzmi, jakby one usiłowały nas zmusić, abyśmy zapragnęły opuścić to miejsce

- zaprotestowała Egwene.

- Wcale nie, choć jednocześnie tak właśnie jest. Egwene, w Wieży przebywa zaledwie

czterdzieści nowicjuszek. Tylko czterdzieści i nie więcej jak siedem albo osiem wejdzie do

grona Przyjętych. To za mało, powiada Sheriam Sedai. Jej zdaniem jest teraz za mało Aes

Sedai do zrobienia tego, co musi zostać zrobione. Jednak Wieża nie... nie może... zaniżyć

swoich wymogów. Aes Sedai nie mogą uznać żadnej kobiety za swoją siostrę, jeśli brak jej

zdolności, siły i woli. Nie mogą ofiarować pierścienia i szala takiej, co nie potrafi dostatecznie

dobrze przenosić Mocy, daje się zastraszyć albo rezygnuje, gdy droga robi się wyboista. Od

przenoszenia są nauki i próby, jeśli zaś idzie o siłę i wolę... Cóż, jeśli będziesz chciała odejść,

pozwolą ci, ale wtedy, gdy już nauczysz się tyle, by nie umrzeć z powodu swej ignorancji.

- Wydaje mi się - wolno powiedziała Egwene że Sheriam już trochę nam o tym

napomykała. Ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłabym być w niedostatecznym

stopniu Aes Sedai.

- Ona głosi pewną teorię. Twierdzi, że dokonałyśmy selekcji gatunku ludzkiego. Czy

wiesz, co to jest selekcjonowanie? Usuwanie ze stada zwierząt, których cechy ci się nie

podobają.

Egwene przytaknęła z rozdrażnieniem: każdy, kto wyrastał w otoczeniu hodowców

owiec, musiał się znać na selekcji stad.

- Sheriam Sedai mówi, że dzięki Czerwonym Ajah, które od trzech tysięcy lat polują

na mężczyzn zdolnych do przenoszenia Mocy, wytrzebiłyśmy w nas zdolność do prze-

noszenia. Na twoim miejscu nie wspominałabym o tym w towarzystwie Czerwonych. Sheriam

Sedai uczestniczyła w niejednej awanturze na ten temat, a zresztą jesteśmy tylko

nowicjuszkami.

- Nie powiem ani słowa.

Elayne umilkła, po czym dodała:

- Czy Rand ma się dobrze?

Egwene poczuła nagłe ukłucie zazdrości - Elayne była bardzo piękna - lecz zaraz

potem jeszcze silniejsze drgnienie serca, które oznaczało strach. Przywołała na myśl te strzępy

wspomnień, które zachowała z opowieści Randa na temat spotkania z dziedziczką tronu i jej

niepokój rozproszył się: Elayne raczej nie mogła wiedzieć, że Rand potrafi przenosić Moc.

- Egwene?

- Ma się jak najlepiej.

"Mam nadzieję, że ten wełnianogłowy idiota ma się dobrze".

- Ostatnim razem, jak go widziałam, odjeżdżał konno w towarzystwie shienarańskich

żołnierzy.

04. Robert Jordan - Koło Czasu t2_cz2 - Róg Valere.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: