Brodie-Innes John William - Kochanica Szatana.pdf - Brodie-Innes John William - science-fiction

Brodie-Innes John William

Kochanica Szatana

Romans okultystyczny

Opowieść o czarownicach

Rozdział I

Folwark Lochloy

Mniej więcej w połowie siedemnastego wieku mój pra-prapradziadek —

ufam, iż wymieniam właściwą liczbą owych „pra" — czcigodny pan

Patrick Innes był pastorem w Banff. Powiadano, że to człowiek

niezwykłej pobożności, a w każdym razie za takiego uchodził. Pobożność

to w naszej rodzinie zjawisko raczej rzadkie, by nie powiedzieć — dzi-

waczne. Nieobyczajność, która stanowiła znak owych czasów, głęboko

go zasmucała, jako że ojciec, chirurg w Aberdeen, wychował go według

ścisłych zasad protestantyzmu. Ponadto jego protektor, Lord Findlater,

powierzył mu opiekę nad swymi dwoma synami, dosyć swawolnymi

młodzieńcami, chociaż pan Patrick słał do rodzica sprawozdania o ich

doskonałym sprawowaniu się.

W owych czasach rzeczywiście uprawiano w kraju ciemne praktyki.

Należy wyznać, iż wbrew długim świątobliwym rozważaniom, płynącym

co niedziela z ambon, w Banff panowało zepsucie. W mieście

skoszarowano żołnierzy, a żołnierze prowadzą przysłowiowo bezbożne

życie. Ale przecie na przestrzeni wieków niewiasty odczuwały nieodparty

pociąg do munduru, i niektóre mieszkanki Banff wolały samotne spacery

z żołnierzami nad brzegami Deveron, nawet w Dzień Pański — od kazań

wielebnego pastora; tak wpadły w sieci Złego, co było do przewidzenia.

Radosny dzień nastał dla czcigodnego pastora, gdy nakłoniono

burmistrza do wyrugowania z miasta tych niecnych praktyk; nakazał, by

wychłostano bezwstydne pannice w obecności żołnierzy, specjalnie w

tym celu zwołanych, i wypędzono je z miasta. Możemy dziś wnioskować,

że dyscyplina była w owych czasach ostrzejsza niż dziś, a żołnierze

bardziej potulni. Trudno dziś pomyśleć, by jakiś cywilny sędzia wydał

podobny wy-

rok i by wyrok ten wykonano bez sprzeciwu ze strony mężczyzn, gdzie

damy serca potraktowano tak grubiańsko.

Nikt nie mógł wątpić, że te bezeceństwa uprawiano z podszeptu samego

Szatana. W samym Banff żyło wiele kobiet — uznanych za czarownice,

które zbierały się koło studni Świętej Panienki nie opodal kościoła

prezbiteriańskiego w Ordiąuhill i klęcząc tam — co było oczywiście

ciężkim zabobonem — otrzymywały od Szatana magiczną moc; mieszkał

tam także włóczęga zwany Johnem Philp, który zamawiał choroby,

odczyniając diabelskie gusła; osadzono go w dybach, a następnie

sprawiedliwie spalono na rozstajach w Banff.

Pan Patrick niepokoił się nie bez kozery, gdyż ledwie dwadzieścia lat

minęło od czasu, gdy straszne praktyki wyszły na jaw w sąsiednim

hrabstwie Moray. Jakby na przekór świętej dyscyplinie kościoła

prezbiteriańskiego diabeł zdawał się zyskiwać większą władzę nad

duszami i ciałami ludzkimi niż kiedykolwiek w przeszłości.

Pan Patrick był częstym gościem zarówno w Nairn, jak i w Forres, dokąd

udawał się co pół roku na zgromadzenia religijne i, jak mówiono,

wygłaszał kazania przez jakieś dwie godziny z wielkim powodzeniem. To

na tych zgromadzeniach, jak również późniejszych spotkaniach pastorów

i biskupów, Usłyszał on z ust ludzi, którzy byli dobrze obznajomieni z

faktami — przedziwne historie, które tu zostaną opisane.

Jego stary przyjaciel, pan Harry Forbes, pastor z Aulderne, brał czynny

udział w niektórych z tych wydarzeń, i z własnego doświadczenia znał

siłę i poczynania arcywroga ludzkości. Nie może być zatem cienia

wątpliwości co do prawdziwości tych strasznych wydarzeń. Zjawiska te

gwałtownie narastały zgodnie z przepowiednią, a pan Patrick dowodnie

się o tym przekonał. Siły zła zwierały szyki przed wielką próbą sił z

zastępami Pana, reprezentowanymi — jak powszechnie wiadomo —

przez prawowierny kościół protestancki Szkocji. Nie mogło więc być

wątpliwości, że koniec był bliski, a ostateczna bitwa, triumf

sprawiedliwych i koniec świata nie mogły być zbyt odległe.

Świat wciąż istnieje, ale nie wątpię, że mój praprapra-dziadek orzekłby,

że koniec świata został tylko nieznacznie odroczony.

Poniższa historia została z konieczności skompilowana z informacji

uzyskanych z bardzo wielu źródeł, ale jej głów-

ne wątki są dostępne dla ciekawych w archiwach sądowych. Istnieje także

obfita dokumentacja, która udowadnia, że mój praprapradziadek nie

wyssał tej opowieści z palca, powodowany nienawiścią wobec potęgi i

władzy Szatana, co byłoby dosyć naturalne przy jego powołaniu i

przykładnej pobożności, ani nie wymyślił jej po prostu z zamiłowania dla

rzeczy niezwykłych.

Ktokolwiek podróżował w tych dniach na wschód od Nairn, podążając

północnym traktem niedaleko wybrzeża w kierunku lasów Brodie,

przybywał po paru milach do folwarku Lochloy. Było to posępne miejsce,

zapomniane przez Boga i ludzi, mimo że od strony oddalonej od morza

ziemia była dosyć żyzna. Budynek mieszkalny był kryty słomą, o niskich

bielonych ścianach i małych okienkach; obory i stajnie stały tak blisko

domu, że ich woń trwała w pokojach dzień i noc; strzecha przepuszczała

wodę, a ściany były miejscami przesiąknięte wilgocią i pokryte ocieka-

jącym mchem czy raczej grzybem o przykrym zapachu. A jednak John

Gilbert, dzierżawca, cieszył się najlepszą opinią jako człowiek pracowity

i zapobiegliwy, przez wielu uważany za skąpca, a przy tym starszy

kościoła protestanckiego, z najwyższą przykładnością uczęszczający na

niedzielne nabożeństwa i utrzymujący w karności parobków i dziewki.

Ale był to człowiek ponury i zacięty, uparty jak kozioł, kiedy nabił sobie

czymś głowę i wolał cierpieć wszelkie niewygody niż kiwnąć palcem, by

naprawić dom. To należało do dziedzica i nie widział powodu, by się tym

zająć. Pan Hay, dziedzic Lochloy i Parku, nie widział powodu, dla

którego miałby być zobowiązany do naprawy domu Gilberta; poza tym

nie miał pieniędzy. Ponadto — co zdaje się było dla niego bardzo ważne

— żona Gilberta dała mu jasną i ostateczną odprawę, a on był

człowiekiem przekonanym o własnej wartości i nie godził się na takie

traktowanie. Między domem a morzem rozciągały się torfowiska, po-

dłużna tafla posępnego jeziora połyskiwała ciemno, nieruchoma, a krzyki

wielkich gromad ptactwa wodnego na tafli jeziora brzmiały

niewypowiedzianie żałośnie. Patrząc od strony domu, na lewo i prawo

wiła się błotnista i wyboista droga między torfowiskiem a polem

zbożowym. Podążały nią wozy Gilberta i jego krowy, rano i wieczorem,

w drodze na pastwiska i z powrotem, ale rzadko stąpała tam obca stopa,

od czasu gdy dziedzic przestał przejeżdżać koło

Brodie-Innes John William - Kochanica Szatana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: