ZAMKNIĘCIE KSIĄG RACHUNKOWYCH.pdf

ZAMKNIĘCIE KSIĄG RACHUNKOWYCH

Przed rozpoczęciem właściwych prac związanych ze sporządzaniem sprawozdania finansowego warto zweryfikować poprawność

zapisów księgowych. W tym celu naleŜy przeanalizować księgowania na kontach analitycznych i sprawdzić, czy są one zgodne z

treścią operacji gospodarczych. Trzeba równieŜ skontrolować, czy salda kont występują po poprawnych stronach. Warto teŜ

sprawdzić zapisy dokonane po stronie Ma kont kosztowych oraz po stronie Wn kont przychodów. Powinny one dokumentować

jedynie operacje gospodarcze stanowiące wyraźną korektę tych pozycji.

Podstawowe etapy zamknięcia ksiąg

Zamknięcie ksiąg składa się z kilku podstawowych etapów. Są to czynności wstępne - przygotowawcze, czynności przedbilansowe,

czynności bilansowe oraz czynności pobilansowe. KaŜdy z tych etapów jest waŜny. Nie tylko same czynności bilansowe, ale i

wszystkie pozostałe mają istotne znaczenie dla jednostki. Wszystkie bowiem zmierzają do jednego celu - jasnego odzwierciedlenia

sytuacji majątkowej i finansowej, sporządzenia analizy finansowej na podstawie uzyskanych danych i podjęcie odpowiednich decyzji

zarządczych.

Podmioty prowadzące księgi rachunkowe mają obowiązek zamknięcia tych ksiąg i sporządzenia na ich podstawie sprawozdania

finansowego, którego celem jest prawidłowe, rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej, a takŜe wyniku

finansowego jednostki. Aby cel ten dobrze wypełnić, księgowi muszą się dobrze przygotować do tego zadania. W tym roku po raz

pierwszy część jednostek zobowiązanych jest do sporządzenia swojego sprawozdania skonsolidowanego według Międzynarodowych

Standardów Rachunkowości. Niektóre podmioty zdecydowały takŜe o sporządzeniu jednostkowych sprawozdań finansowych według

tych standardów.

Jak wyceniać róŜnice kursowe

Na początku warto przypomnieć kilka istotnych zmian, na które trzeba zwrócić uwagę. Obowiązują one juŜ drugi rok, ale niektórych

jednostek rok temu mogły nie dotyczyć. Nastąpił powrót do wyceny aktywów i pasywów w walutach obcych według kursu średniego

NBP. W art. 30 ust. 1 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.) zapisano, iŜ nie

rzadziej niŜ na dzień bilansowy wycenia się w walutach obcych składniki aktywów (z wyłączeniem udziałów w jednostkach

podporządkowanych wycenianych metodą praw własności) i pasywów po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ustalonym dla

danej waluty przez Narodowy Bank Polski. Gotówkę znajdującą się w jednostkach prowadzących kupno i sprzedaŜ walut obcych -

wycenia się po kursie, po którym nastąpił jej zakup, jednak w wysokości nie wyŜszej od średniego kursu ustalonego na dzień wyceny

dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski.

W jaki sposób ująć nie wniesione dopłaty wspólników

Warto teŜ przypomnieć, Ŝe po raz drugi stosujemy nowe zasady odnoszące się do ujęcia dopłat wspólników. Przepis ten stanowi, iŜ w

razie podjęcia uchwały wspólników spółki z o.o. określającej termin i wysokość dopłat, równowartość dopłat ujmuje się w odrębnej

pozycji pasywów bilansu (kapitał rezerwowy z dopłat wspólników) i wykazuje się jako składnik kapitału własnego dopóty, dopóki

ten nie zostanie uŜyty w sposób uzasadniający jego odpisanie. Uchwalone, lecz nie wniesione dopłaty wykazuje się w dodatkowej

pozycji kapitałów własnych "NaleŜne dopłaty na poczet kapitału rezerwowego (wielkość ujemna).

Które jednostki muszą wykazać podatek odroczony

Przypomnijmy o zwolnieniu z obowiązku naliczania podatku odroczonego dla podmiotów, których sprawozdania finansowe nie

podlegają obowiązkowemu badaniu przez biegłych rewidentów. Warto tu zauwaŜyć, iŜ zdania wśród znawców problemu na temat

tego zwolnienia są podzielone. Prezentowany jest pogląd, iŜ mimo Ŝe takiego obowiązku w przepisach nie będzie, kaŜda firma

powinna pod kątem swojej sytuacji rozwaŜyć naliczanie tego podatku. Powinna ona mieć na uwadze przede wszystkim zasadę

istotności, płynącą z ustawy o rachunkowości i zastanowić się, czy w jej przypadku ta zasada nie będzie naruszona.

Kto musi sporządzić sprawozdanie

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, jednostki prowadzące i zamierzające kontynuować działalność gospodarczą zobowiązane są

sporządzić na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych (w szczególności na dzień kończący rok obrotowy) roczne sprawozdanie

finansowe za rok obrotowy. W związku z tym obowiązkiem moŜe powstać kilka wątpliwości. Na prace organizacyjne związane z

zamknięciem ksiąg rachunkowych składa się wiele etapów, np. inwentaryzacja i wycena. W zakresie inwentaryzacji moŜe zrodzić się

pytanie, czy trzeba przeprowadzić inwentaryzację kapitałów własnych?

Według znowelizowanej ustawy o rachunkowości istnieje obowiązek inwentaryzacji wszystkich składników aktywów i pasywów

jednostki. Zapis ten wynika z art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy, gdzie mówi się o obowiązku inwentaryzacji pozostałych aktywów i

pasywów niewymienionych w pkt 1 i 2 tego artykułu. Wynika z tego równieŜ obowiązek inwentaryzacji kapitałów własnych.

Inwentaryzacja ta odbywa się drogą porównania danych ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami i weryfikacji realnej

wartości tych składników. W przypadku pozycji bilansowej "kapitały własne" trudno mówić o utracie wartości, jednak powinno mieć

miejsce porównanie danych z ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami.

Protokół z inwentaryzacji kapitałów własnych stanowi jej integralną część sporządzoną zgodnie z wymogami art. 26 i 27 ustawy.

Czy zawsze trzeba potwierdzić salda naleŜności

MoŜe powstać wątpliwość i pojawić się pytanie, czy obowiązkiem bezwzględnym jest uzyskanie potwierdzeń sald naleŜności, np. w

przypadku gdy klientami firmy są markety z całej Polski i kiedy wydaje się to technicznie niemoŜliwe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2, naleŜności muszą zostać potwierdzone drogą otrzymania od kontrahentów potwierdzeń prawidłowości

wykazania w księgach rachunkowych ich stanu oraz wyjaśnienia i rozliczenia ewentualnych róŜnic. MoŜna odstąpić od potwierdzenia

salda, jeŜeli jego uzyskanie z przyczyn uzasadnionych było niemoŜliwe (pkt 3). Jednak wydaje się, Ŝe brak potwierdzenia salda od

marketu, który stosuje równieŜ przepisy ustawy o rachunkowości, nie jest przesłanką, którą moŜna uznać za uzasadnioną.

Jaki jest zakres rocznego sprawozdania finansowego

Sprawozdanie finansowe sporządza się w języku polskim i w walucie polskiej. Równolegle sprawozdanie moŜe oczywiście zawierać

dane wyraŜone w walucie obcej i języku obcym. Przyjmując załoŜenie, Ŝe jednostka będzie w dającej się przewidzieć przyszłości

kontynuowała działalność w niezmniejszonym istotnie zakresie, wycena bilansowa składników aktywów i pasywów powinna być

dokonana zgodnie z art. 28 ustawy o rachunkowości. Natomiast w kaŜdym innym przypadku wycena aktywów jednostki powinna

odbyć się na dzień bilansowy zgodnie z art. 29 ustawy o rachunkowości, po cenach sprzedaŜy netto moŜliwych do uzyskania, nie

wyŜszych od cen nabycia albo kosztów wytworzenia, pomniejszonych o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a

takŜe odpisy z tytułu trwałej utraty wartości aktywów.

Podstawowy zakres sprawozdania finansowego dla mniejszych jednostek obejmuje:

• wprowadzenie do sprawozdania,

• bilans,

• rachunek zysków i strat,

• dodatkowe informacji i objaśnienia.

Przypomnijmy, Ŝe zakres sprawozdania finansowego uległ zmianie od 1 stycznia 2002 r. Informacja dodatkowa została rozbita na

dwa elementy: wprowadzenie do sprawozdania finansowego i dodatkowe informacje i objaśnienia. Wymienione wyŜej elementy

sprawozdania finansowego, w tym bilans, obowiązkowe są dla wszystkich podmiotów mających obowiązek prowadzących księgi

rachunkowe.

Sprawozdanie finansowe jednostek zobowiązanych do corocznego badania sprawozdań przez biegłych rewidentów obejmuje

dodatkowo:

• zestawienie zmian w kapitale (funduszu) własnym,

• rachunek przepływów pienięŜnych (sporządzony według metody bezpośredniej lub pośredniej).

Kto składa sprawozdanie z działalności

Oprócz wymienionych wcześniej elementów sprawozdania finansowego, niektóre jednostki powinny dodatkowo sporządzać

sprawozdanie z działalności jednostki. Zgodnie z art. 49 znowelizowanej ustawy o rachunkowości, obowiązek ten dotyczy:

• spółek kapitałowych,

• towarzystw ubezpieczeń wzajemnych,

• spółdzielni,

• przedsiębiorstw państwowych.

Jakie etapy prac moŜna wyróŜnić

Zamknięcie ksiąg składa się z kilku podstawowych etapów. Są to:

• czynności wstępne - przygotowawcze,

• czynności przedbilansowe,

• czynności bilansowe,

• czynności pobilansowe.

Do pierwszej grupy czynności naleŜy zaliczyć przede wszystkim skompletowanie wiąŜących przepisów i innych materiałów

interpretacyjnych (opracowań, komentarzy, poradników itp.). Następnie wskazać naleŜy na potrzebę weryfikacji metod wyceny

aktywów i pasywów oraz metod ustalania wyniku finansowego. Weryfikacji powinien podlegać równieŜ zakładowy plan kont i

system przetwarzania danych (system informatyczny) oraz system ochrony danych i ich zbiorów.. Do tej grupy czynności naleŜeć

powinna takŜe weryfikacja bilansu otwarcia.

Do drugiej grupy czynności zaliczyć naleŜy wtórną kontrolę zaksięgowanych dowodów oraz sprawdzenie poprawności dekretacji na

dowodach i poprawności księgowań. Następnie do tej grupy zaliczyć trzeba dokonanie analizy kont pod kątem obrotów i sald,

przeprowadzenie inwentaryzacji rocznej aktywów i pasywów, uzgodnienie i potwierdzenie sald z dłuŜnikami i wierzycielami

jednostki oraz dokonanie rozliczeń poinwentaryzacyjnych z wyceną i ustaleniem róŜnic. Do tej grupy naleŜy teŜ zaksięgowanie róŜnic

inwentaryzacyjnych oraz wszelkich korekt ustalonych w czasie czynności przedbilansowych.

Do czynności bilansowych zaliczymy z kolei sporządzenie zestawienia obrotów i sald, przeprowadzenie bilansowej wyceny aktywów

i pasywów, dokonanie uzgodnień między syntetyką i analityką, wprowadzenie do ksiąg ostatnich korekt i przeksięgowań

bilansowych. Następnie niezbędne jest ponowne sporządzenie zestawienia obrotów i sald po ostatnich księgowaniach oraz wstępne

zamknięcie ksiąg rachunkowych. Kolejną czynnością naleŜącą do czynności bilansowych jest wstępne sporządzenie tzw. roboczej

wersji rachunku zysków i strat oraz roboczej wersji bilansu (z wykazaniem danych porównawczych). Kolejne czynności to

sporządzenie wszystkich załączników do bilansu rocznego oraz sporządzenie pozostałych części sprawozdania finansowego w wersji

roboczej. Następnie naleŜy dokonać weryfikacji sprawdzającej robocze wersje arkuszy sprawozdawczych. Następnie pozostaje

sporządzenie oficjalnej wersji wstępnej lub ostatecznej sprawozdania finansowego.

UWAGA

JeŜeli cena nabycia lub koszt wytworzenia kaŜdego składnika aktywów są wyŜsze niŜ prognozowane z ich tytułu przyszłe korzyści

ekonomiczne, to róŜnica ta stanowi utratę wartości i wymaga odpisania w cięŜar wyniku finansowego.

Jakie dane powinno zawierać zestawienie obrotów i sald

Zestawienie to sporządzane jest na koniec kaŜdego okresu sprawozdawczego, nie rzadziej niŜ na koniec miesiąca. Zestawienia tego

dokonuje się na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, w formie pisemnej lub oddzielnego zapisu komputerowego. Powinno

ono zawierać następujące dane:

• symbole lub nazwy kont,

• salda kont na dzień otwarcia ksiąg rachunkowych, obroty za okres sprawozdawczy i narastająco od początku roku obrotowego oraz

salda na koniec okresu sprawozdawczego,

• sumę sald na dzień otwarcia ksiąg rachunkowych, obrotów za okres sprawozdawczy i narastająco od początku roku obrotowego oraz

sald na koniec okresu sprawozdawczego.

Obroty tego zestawienia muszą być zgodne z obrotami dziennika lub obrotami zestawienia obrotów dzienników częściowych.

Zestawienia sald wszystkich kont ksiąg pomocniczych naleŜy sporządzić nie rzadziej niŜ na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych.

Roczne zestawienie obrotów i sald księgi głównej jednostka musi sporządzić przed 85 dniem po dniu bilansowym. Zatem, jeśli dniem

bilansowym jest 31 grudnia, ostatecznym terminem na sporządzenie tego zestawienia jest 26 marca następnego roku kalendarzowego.

Kiedy naleŜy przeprowadzać inwentaryzację

Jednym z obowiązków związanych z zamknięciem roku obrotowego w jednostce jest inwentaryzacja. Nabiera ona znaczenia na

przestrzeni drugiej połowy roku obrotowego. Zgodnie z treścią art. 26 i 27 ustawy o rachunkowości, czynności inwentaryzacyjne

wykorzystywane są dla weryfikacji realności oraz poprawności stanów aktywów i pasywów. Zwykle związane są one z zamknięciami

rocznymi i nasilają się pomiędzy 1 października a 15 stycznia następnego roku. W jednostkach, w których rok obrotowy nie pokrywa

się z kalendarzowym, ustawowy okres inwentaryzacji dla większości składników rozpoczyna się trzy miesiące przed zakończeniem

roku obrotowego i kończy 15 dnia następnego roku.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o rachunkowości, inwentaryzację naleŜy przeprowadzić m.in. na koniec kaŜdego roku obrotowego. Od

tej zasady są wyjątki.

Kto podpisuje sprawozdanie finansowe

Jednostka musi sporządzić roczne sprawozdanie finansowe w terminie 3 miesięcy od dnia bilansowego, a następnie przedstawić je

właściwym organom. Za wypełnienie tego obowiązku odpowiada kierownik jednostki. Sprawozdanie podpisuje osoba, której

powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych oraz kierownik jednostki, a jeŜeli jednostką kieruje organ wieloosobowy - wszyscy

członkowie tego organu. Odmowa podpisu wymaga pisemnego uzasadnienia, które dołącza się do sprawozdania finansowego.

Wszystkie te czynności muszą być wykonane do 31 marca następnego roku.

Które sprawozdania podlegają badaniu

JeŜeli jednostka spełnia kryteria określone w art. 64 ustawy o rachunkowości, ma obowiązek poddania swojego sprawozdania

finansowego badaniu przez biegłego rewidenta. Roczne sprawozdanie finansowe jednostka musi poddać badaniu do końca czerwca

następnego roku kalendarzowego. W tym celu jednostka musi zawrzeć z biegłym rewidentem umowę o badanie sprawozdania

finansowego.

DuŜe jednostki, mające obowiązek poddać sprawozdanie finansowe badaniu przez biegłego rewidenta, powinny mieć na uwadze jego

udział w przeprowadzaniu inwentaryzacji. Wynika to z art. 66 ust. 5 ustawy o rachunkowości, który stanowi, iŜ jednostka zawiera z

biegłym rewidentem umowę o badanie w terminie umoŜliwiającym mu udział w inwentaryzacji znaczących składników

majątkowych. Z przepisu tego wynika więc, Ŝe w ramach badania sprawozdania finansowego biegły powinien wziąć udział w

przeprowadzonej przez jednostkę inwentaryzacji składników majątku.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy o rachunkowości, celem badania sprawozdania jest przedstawienie spółce pisemnej opinii biegłego

rewidenta wraz z jego raportem o tym, czy sprawozdanie finansowe jest prawidłowe oraz rzetelne i jasno przedstawia sytuację

majątkową i finansową, jak teŜ wynik finansowy badanej jednostki.

Kto zatwierdza sprawozdanie

Roczne sprawozdanie finansowe podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający, nie później niŜ 6 miesięcy od dnia bilansowego,

a więc termin ten upływa 30 czerwca następnego roku. Po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający moŜe

nastąpić podział zysku lub pokrycie straty wyniku finansowego jednostki.

Spółki z o.o., spółki akcyjne, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych oraz spółdzielnie są obowiązane do udostępnienia swoim

wspólnikom, akcjonariuszom lub członkom rocznego sprawozdania finansowego i sprawozdania z działalności jednostki, a jeŜeli

sprawozdanie podlega obowiązkowemu badaniu, takŜe opinii wraz z raportem biegłego rewidenta - najpóźniej na 15 dni przed

zgromadzeniem wspólników, walnym zgromadzeniem akcjonariuszy lub walnym zgromadzeniem członków albo przedstawicieli

członków spółdzielni. Spółki akcyjne muszą dodatkowo udostępnić swoim akcjonariuszom sprawozdanie rady nadzorczej i komisji

rewizyjnej.

Kiedy naleŜy złoŜyć sprawozdanie w sądzie

Kierownik jednostki zobowiązany jest złoŜyć do 15 lipca następnego roku we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie

finansowe, opinie biegłego rewidenta (jeŜeli oczywiście sprawozdanie podlegało badaniu), odpis uchwały bądź postanowienia organu

zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a w przypadku spółek

kapitałowych, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, spółdzielni oraz przedsiębiorstw państwowych naleŜy dołączyć sprawozdanie z

działalności jednostki. JeŜeli sprawozdanie nie zostało zatwierdzone do końca czerwca, naleŜy je złoŜyć w sądzie w ciągu 15 dni po

tym terminie.

Które sprawozdania są publikowane

Kierownik jednostki, która miała ustawowy obowiązek poddać swoje sprawozdanie finansowe badaniu przez biegłego rewidenta,

obowiązany jest do złoŜenia określonych dokumentów w celu ich publikacji w Monitorze Polskim B, a w przypadku spółdzielni w

Monitorze Spółdzielczym. W skład tych dokumentów wchodzą: bilans, rachunek zysków i strat, zestawienie zmian w kapitale

własnym oraz rachunek przepływów pienięŜnych wraz z opinią biegłego rewidenta oraz odpisem uchwały bądź postanowienia organu

zatwierdzającego o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego i podziale zysku, bądź pokryciu straty. Dokumenty te naleŜy złoŜyć w

terminie do 15 dni od dnia ich zatwierdzenia.

Obowiązek taki ciąŜy na kierowniku jednostki dominującej, sporządzającej roczne skonsolidowane sprawozdanie finansowe grupy

kapitałowej. Ostateczne zamknięcie ksiąg rachunkowych jednostki kontynuującej działalność powinno nastąpić najpóźniej w ciągu 15

dni od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok obrotowy. Zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy o rachunkowości, roczne

sprawozdanie jednostki podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający, nie później niŜ 6 miesięcy od dnia bilansowego, czyli

dnia, na który jednostka sporządza sprawozdanie finansowe.

Jak zweryfikować poprawność zapisów

WaŜne jest niezwykle zweryfikowanie poprawności zapisów ewidencyjnych. Aby wykryć błędy związane ze złą kwalifikacją operacji

gospodarczych na konta księgowe, naleŜy przeanalizować księgowania na kontach analitycznych i sprawdzić, czy są one zgodne z

treścią operacji gospodarczych. NaleŜy równieŜ skontrolować, czy salda kont występują po poprawnych stronach, tzn.:

• salda końcowe kont aktywnych po stronie Wn,

• salda końcowe kont pasywnych po stronie Ma,

• salda końcowe kont kosztów po stronie Wn,

• salda końcowe kont przychodów po stronie Ma.

NaleŜy teŜ sprawdzić zapisy dokonane po stronie Ma kont kosztowych oraz po stronie Wn kont przychodów. Zapisy te powinny

dokumentować jedynie operacje gospodarcze stanowiące wyraźną korektę kosztów bądź przychodów.

W jaki sposób wyceniać majątek

KaŜdy składnik majątkowy ma swoją wartość, która musi być ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami. Sporządzając bilans,

naleŜy mieć na uwadze zasady wynikające z art. 28 ustawy o rachunkowości. Właściwie zastosowane zasady wyceny składników

majątkowych i kapitału jednostki mają niezwykle istotne znaczenie. Pozwalają one nie tylko na właściwe ustalenie wartości

posiadanego przez jednostkę majątku i kapitałów, ale są podstawą do ustalenia takich wielkości, jak: wynik finansowy i podstawa

opodatkowania, a więc i wysokość naleŜnego podatku dochodowego.

Ustawa o rachunkowości obliguje jednostki do stosowania określonych zasad wyceny składników bilansu nie rzadziej niŜ na dzień

bilansowy. Zasady te wynikają z nadrzędnych zasad rachunkowości. Aby prawidłowo wycenić poszczególne składniki aktywów i

pasywów, konieczne jest zdefiniowanie terminów stosowanych przy określaniu sposobu wykazywania tych składników w bilansie.

Do wyceny aktywów i pasywów stosuje się następujące kategorie cen i wartości:

• cenę nabycia,

• koszt wytworzenia,

• cenę sprzedaŜy netto,

• wartość godziwą.

W ustawie o rachunkowości ogólna zasada wyceny aktywów i pasywów określona została w art. 7 ust. 1. Zgodnie z tym przepisem,

poszczególne składniki aktywów i pasywów wycenia się stosując rzeczywiście poniesione na ich nabycie (wytworzenie) ceny

(koszty), z zachowaniem zasady ostroŜności. W związku z tym, w wyniku finansowym naleŜy uwzględnić:

• zmniejszenia wartości uŜytkowej lub handlowej składników aktywów, w tym równieŜ dokonywane w postaci odpisów

amortyzacyjnych lub umorzeniowych,

• wyłącznie niewątpliwe pozostałe przychody operacyjne i zyski nadzwyczajne,

• wszystkie poniesione pozostałe koszty operacyjne i straty nadzwyczajne,

• rezerwy na znane jednostce ryzyko, groŜące straty oraz skutki innych zdarzeń.

Wymienione zdarzenia naleŜy uwzględnić takŜe wtedy, gdy zostaną ujawnione między dniem bilansowym a dniem, w którym

rzeczywiście następuje zamknięcie ksiąg rachunkowych.

Kiedy moŜna sporządzić sprawozdanie uproszczone

Uproszczenie jest jednym z praw, które jednostka moŜe, ale nie musi zastosować. Jak wynika z art. 50 ustawy o rachunkowości,

jednostka moŜe sporządzić sprawozdanie finansowe w formie uproszczonej, jeŜeli nie osiągnęła dwóch z trzech wielkości

określonych w tym przepisie. Te wielkości to:

• średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty nie więcej niŜ 50 osób,

• suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego w walucie polskiej nieprzekraczające równowartości 2 000 000 euro,

• przychody netto ze sprzedaŜy produktów i towarów oraz operacji finansowych w walucie polskiej nieprzekraczające równowartości

4 000 000 euro.

Uproszczenie polega na wykazaniu jedynie liter i cyfr rzymskich zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy. Uproszczenia nie dotyczą

banków i zakładów ubezpieczeń.

Które obowiązki dotyczą wszystkich jednostek

MoŜe zrodzić się pytanie, czy zawsze trzeba złoŜyć sprawozdanie do sądu i jakie są konsekwencje niezłoŜenia? Czasem pojawiają się

poglądy, Ŝe obowiązku takiego nie ma w przypadku sprawozdania, które nie podlega obowiązkowemu badaniu przez biegłego

rewidenta. Trzeba podkreślić, Ŝe kaŜde sprawozdanie finansowe podlega złoŜeniu we właściwym rejestrze sądowym w ciągu 15 dni

od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego. Zakres przedkładanych dokumentów określono w art. 69 ustawy. Kryterium

badania sprawozdania finansowego ma wpływ tylko na obowiązek jego ogłaszania. Nie naleŜy więc tych obowiązków mylić. Zgodnie

z art. 70 ustawy o rachunkowości, brak obowiązku ogłaszania sprawozdania w Monitorze Polskim B (dla spółdzielni - w Monitorze

Spółdzielczym) dotyczy tylko jednostek niepodlegających badaniu przez biegłego rewidenta.

Jak prezentować naleŜności dochodzone na drodze sądowej

Wątpliwości moŜe rodzić miejsce prezentacji naleŜności skierowanych na drogę postępowania sądowego od jednostek powiązanych,

choć takie przypadki są rzadkością. W ustawie o rachunkowości nie przewidziano takiej pozycji w naleŜnościach od jednostek

powiązanych. W pozycji naleŜności krótkoterminowych od pozostałych jednostek ustawodawca przewidział odrębną pozycję pt.

"naleŜności dochodzone na drodze sądowej". NaleŜy zatem wnioskować, Ŝe wszystkie naleŜności, które na dzień sporządzania

sprawozdania finansowego skierowane są na drogę postępowania sądowego, powinny zostać zaprezentowane w tej pozycji

sprawozdania finansowego.

• B. Aktywa obrotowe

• II. NaleŜności krótkoterminowe

• 2. NaleŜności od pozostałych jednostek

d) dochodzone na drodze sądowej

Jakie powinno być zatem miejsce prezentacji naleŜności skierowanych na drogę postępowania sądowego od jednostek powiązanych?

Wydaje się, Ŝe naleŜności dochodzone na drodze sądowej powinny być prezentowane w pozycji "inne". Wynika to z układu bilansu.

Pozycja innych krótkoterminowych naleŜności od jednostek powiązanych skupia inne niŜ z tytułu dostaw i usług naleŜności, tj. z

tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych oraz innych świadczeń, dochodzone na drodze sądowej oraz

inne.

• B. Aktywa obrotowe

• II. NaleŜności krótkoterminowe

• 1. NaleŜności od jednostek powiązanych

• b) inne

Warto przypomnieć, Ŝe kierowanie windykacji naleŜności na drogę postępowania sądowego jest przesłanką do utworzenia odpisów

aktualizujących na dochodzone kwoty. Zapisy ustawy o rachunkowości nie zawierają precyzyjnych regulacji w zakresie obowiązku

tworzenia odpisów aktualizujących na naleŜności. Zapisy art. 35b, a w szczególności ust. 1, pkt 3 i 5 narzucają na kierownika

jednostki (zarząd) obowiązek zatwierdzenia zasad ich tworzenia. Trudno jednak znaleźć przesłanki, aby odpisów aktualizujących na

naleŜności dochodzone na drodze sądowej nie tworzyć. Utworzone odpisy aktualizujące obciąŜają pozostałe koszty operacyjne lub

koszty finansowe - zaleŜnie od rodzaju naleŜności, której odpis dotyczy.

Słownik terminologiczny

CENA NABYCIA - Jest to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę naleŜną sprzedającemu, bez podatku VAT i podatku

akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciąŜenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty

bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do uŜywania lub wprowadzenia do

obrotu, łącznie z kosztami transportu, jak teŜ załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniŜona o rabaty,

opusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski.

CENA SPRZEDAśY NETTO - Jest to moŜliwa do uzyskania na dzień bilansowy cena sprzedaŜy bez podatku VAT oraz podatku

akcyzowego, pomniejszona o rabaty, opusty i inne podobne zmniejszenia oraz koszty związane z przystosowaniem składnika

aktywów do sprzedaŜy i dokonaniem tej sprzedaŜy, a powiększona o naleŜną dotację przedmiotową. W przypadku gdy nie jest

moŜliwe ustalenie ceny sprzedaŜy netto, naleŜy w inny sposób określić wartość godziwą składnika aktywów na dzień bilansowy.

Podstawa prawna: ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: