F-4A Phantom II (F4H-1F).doc

F4H-1 był pierwszą wersją produkcyjną dla Marynarki Wojennej U.S.A. Ponieważ silnik J79-GE-8 jeszcze nie był gotowy w pierwszych 45 samolotach zastosowano pary silników J79-GE-2 lub J-79-GE-2A o ciągu 71,06 kN (7325,64 kg) każdy. W celu odróżnienia ich od wersji z docelowym silnikiem oznaczono je F4H-1F (F - oznacza specjalny napęd).
Pierwsze loty prototypów na lotniskowcu przeprowadzono 15 lutego 1960 r. z pokładu CVA-62 Independence. W lipcu tegoż roku badania przesunięto do bazy marynarki wojennej Patuxent River.
W wersji Block 2 wprowadzono nowe wloty powietrza o zmienionej geometrii.
W wersji F4H-1F zamontowano radar pasma I/J AN/APQ-72 z anteną o średnicy 60,96 cm. (czasami oznaczany także jako AN/APQ-50(Mod)).
Przywrócono 5, a następnie 9 z 11 pylonów uzbrojenia dla rakiet AIM-7 "Sparrow" oraz AIM-9 "Sidewinder" oraz dodatkowych zbiorników paliwa i bomb GP.
Od samolotu nr. BuNo143390 dodano czujnik śledzący w podczerwieni AAA-4 montowany pod osłoną radaru. Współpracował on z radarem w celu pobierania danych o odległości.
Dodano także wysuwaną sondę do tankowania w locie, montowaną na prawym wlocie powietrza.
Zespół przedniego podwozia wzbogacono o sterowanie w zakresie 3600. Zamontowano zestaw urządzeń wspomagający bombardowanie AJB-3. Dodano zestaw urządzeń komunikacyjno - nawigacyjno - identyfikacyjnych Collins AN/ASQ-19.
W serii Block 3 (od egz 146817) odznacza się nowym kokpitem (poprawiono widoczność z kabiny przez podniesieni foteli o 58,5 cm) oraz większym osłoną radaru dla nowej 81 cm anteny radaru Westinghouse AN/APQ-72 współpracujący z iluminatorem dla rakiet AIM-7 APA-157CW. Usunięto także czujnik AAA-4.
Od samolotu BuNo 145310 wprowadzono adaptery bombowe dające mu możliwość przenoszenia aż do 10206 kg bomb pod kadłubem i skrzydłami, jednakże w dalszym ciągu jego podstawowym przeznaczeniem były misje przechwytujące dlatego też dopiero w wersji F-4C dla USAF zaczęto je wykorzystywać.
Będące wówczas w służbie F-4A w większości zawierały wszystkie ww modyfikacje wraz z nowym silnikiem JP79-GE-8 o ciągu  4944,24 kg (7711,2 kg z dopalaniem). Dzięki tym modyfikacjom Phantom II miał stosunek masy do ciągu nigdzie nie spotykany do tej pory, dający mu możliwość wznoszenia w locie pionowym z niespotykaną dotąd prędkością.
Na początku roku 1960 Marynarka rozpoczęła formowanie pierwszego skrzydła wyposażonego w nowe myśliwce. Pierwszym był VF-101 wstępnie w bazie Key West na Florydzie, następnie przeniesione do bazy marynarki Oceana w Wirgini. Drugim skrzydłem było VF-121 bazujące w bazie marynarki Miramar w Kaliforni. Często wówczas Phantom'y w skrzydłach VF-101 i VF-121 były określane TF-4A gdyż nie miały gotowości bojowej.
5 października 1960 na okręgu zamkniętym ustanowiono rekord prędkości 1216,78 mph. 20 dni później poprawiono rekord na 1390,21 mph na okręgu 100 km na wysokości 13716 m nad pustynią Mojave. Marynarka rozpoczęła także prace w celu ustanowienia rekordu prędkości na małej wysokości "Sageburner". Próba zakończyła się katastrofą. Podczas drugiego podejścia 28 Sierpnia 1961 r. ustanowiono rekord 902,76 mph na 3 km odcinku. Maksymalna wysokość podczas lotu nie przekroczyła 40 m!
18 Października w związku ze zmianą oznaczeń w Siłach zbrojnych U.S.A. Phantomy F4H-1F z silnikami J79-GE-2/2Aoznaczono F-4A, zaś maszyny z silnikiem J79-GE-8 F-4B.
Zbudowano tylko 45 egz. F-4A nim przestawiono produkcję na F-4B. Większość F-4A służyły celom badawczym i treningowym. Zachowały się tylko 2 egz. (143388, 145307).