Podziemne królestwa.pdf

Podziemne królestwa

Część 1

„Zaprawdę powiadam ci, że ludzie zamieszkujący Szambalę wychodzą czasem na

powierzchnię ziemi. Spotykają się z ziemskimi pomocnikami Szambali. Działając dla dobra

ludzkości, przesyłają cenne podarunki, godne uwagi pamiątki. Mógłbym ci opowiedzieć wiele

historii o tym, jakie cudowne dary otrzymywano. Nawet sam Rigden-Jyepo ukazuje się od

czasu do czasu w ciele ludzkim. Pojawia się nagle w świętych miejscach, klasztorach i o

wyznaczonych porach wypowiada proroctwa...”

Rozmowa z Wysokim Lamą Tsa-Rinpoche (Mikołaj Roerich, „Szambala”, 1930 r.)

Niemal pod każdą szerokością geograficzną ludzie przekazują sobie z pokolenia na pokolenie

legendy o podziemnym świecie, wydrążonych tunelach i labiryntach. Gdzieś głęboko pod naszymi

stopami mają zamieszkiwać przeróżne istoty i bogowie, dobre i złe, pomagające ludziom, ale i

niosące zgubę. Istnieje mnóstwo opowieści o śmiałkach, którzy poprzez rozmaite jaskinie i pieczary

weszli w głąb ziemi, gdzie napotkali tajemniczy lud, żyjący bez znajomości światła słonecznego.

Legendy to jednak nie wszystko. Wielu poszukiwaczy przygód całe życie spędziło na poszukiwaniu

wejścia do podziemnych krain – niektórym ponoć się udało...

Najsłynniejszą nazwą związaną z tymi przekaza-

mi jest Szambala (Shamballa, Shamballah etc.).

Nazwa ta, wywodząc się z Wschodu, szybko

zawładnęła wyobraźnią wielu ludzi Zachodu. Ma to

być stolica wielkiego podziemnego królestwa o naz-

wie Agharti (inne wersje nazwy to Asgartha,

Agartha, Agarthi). Ta mityczna kraina ma znajdować

się gdzieś na kontynencie azjatyckim, a pamięć o niej

jest silna szczególnie w przekazach buddyjskich. Jak

pisze Sungma Lama w swojej książce „Agartha”

(1951):

„Historia Agarthy zaczęła się 60.000 lat temu,

kiedy to pewne plemię pod przewodnictwem święte-

go człowieka zniknęło pod ziemią. Mówi się, że mieszka tam wiele milionów ludzi, nauka zaś

przewyższa wszystko, co w tej dziedzinie znamy na powierzchni ziemi...”.

Przywódca, o którym mowa w tym fragmencie w buddyzmie nosi nazwę Rigden Jyepo – Król

Świata. Ma to być człowiek niesamowicie rozwinięty duchowo, który kontaktuje się z bytami z

„wyższego świata”, opiekując się życiem na Ziemi.

Wg tradycji Szambala ma znajdować się gdzieś w Tybecie, a Król Świata podobno ma

bezpośredni kontakt z Dalaj Lamą. W pałacu Dalaj Lamy w Lhasie znajdują się Czerwone Wrota,

za którymi ma być wejście do tunelu prowadzącego do Szambali. Sama Szambala wg różnych

przekazów ma leżeć pod miastem Shigatse lub w okolicy świętego jeziora Manasarowar. Inne

legendy umiejscawiają podziemną krainę gdzieś na pustyni Gobi. Agharti dzięki skomplikowanemu

systemowi naturalnych i sztucznych tuneli podziemnych ma być połączona z wieloma miejscami,

m.in. w Europie i Ameryce, a także z... Atlantydą. Na skutek kataklizmów większość tych przejść

została zniszczona.

Shigatse

Jednym z pierwszych poszukiwaczy zaginionego

królestwa był Francuz Louis Jacolliot. Był urzędnikiem

konsularnym, pracującym w Kalkucie, zafascynowanym

indyjską mitologią i religią. Był świadkiem wielu

ceremonii mistycznych, brał udział w okultystycznych

rytuałach, odwiedział tajemnicze miejsca – jednym

słowem wiedzy swojej nie czerpał z książek, a szukał jej

na własną rękę. Rezultatem tego było wiele książek,

m.in. „Occult Science in India” (1884). W swoich

poszukiwaniach Jacolliot natknął się w końcu na historię

o podziemnej krainie, istniejącej gdzieś pod Himalajami

– Asgartha. W swojej książce „Le Spiritisme dans le

Monde” (1875) Jacolliot opisuje swoje spotkanie z

braminami w pewnej świątyni. Święci mężowie mieli mu

pokazać prastary manuskrypt, zapisany na liściach pal-

mowych, noszący tytuł „Agrouchada Parikshai” – Księga

Duchów. Opisany w niej był mityczny podziemny świat,

na czele którego stał Najwyższy Przywódca – Brahma-

atma, znający największe sekrety nauk tajemnych.

Ponadto podczas jednego z seansów spirytystycznych

jeden z mieszkańców Asgarthy miał skontaktować się

(za pośrednictwiem medium, fakira) z Jacolliotem.

Louis Jacolliot

Opisy Asgarthy z książek Francuza

podziałały na jego rodaka, ekscentrycznego

okultystę i megalomana. Joseph Alexandre

Saint-Yves d'Alveydre, bo o nim mowa, był

niesamowicie barwną postacią, a dzięki

małżeństwu z hrabiną Keller mógł bez

przeszkód oddać się swojemu hobby:

studiowaniu nauk tajemnych. Był członkiem

m.in. zakonu martynistów. Zgromadził impo-

nującą bibliotekę starożytnych rękopisów,

nauczył się hebrajskiego, sanskrytu, greki i

łaciny. Oprócz badania prastarych legend i

mitów Saint-Yves tworzył własne – twierdził

np., że rasa biała wywodzi się z Atlantydy i

jest najwyżej rozwiniętą ze wszystkich ras.

Podobne teorie po nim będzie wysuwać

niezliczona liczba pseudonaukowych

rasistowskich badaczy i mistyków. Ale nasz

markiz nie poprzestawał na tym, stworzył również społeczną utopię, system, któy nazwał synarchią.

Według synarchii Saint-Yvesa społeczeństwo jest stworzone na podobieństwo żywego organizmu; i

tak np. ekonomia równa się odżywianiu, prawodawstwo i polityka to wola, a nauka i religia – duch.

Stąd synarchia to trójpodział władzy. Saint-Yves marzył o zjednoczeniu prawicy i lewicy pod

jednym sztandarem, aby stawić opór anarchii i obronić Zachód przed upadkiem.D'Alveydre był

także wynalazcą: chciał ludzkość nakarmić morskimi wodorostami i skonstruował archeometr.

Maszyna ta miała być „kluczem do wszelkich nauk i religii starożytności”. Jednak prawdziwym

przełomem w jego życiu było natknięcie się na opisy Asgarthy, które znalazł w książkach Louisa

Joseph Alexandre Saint-Yves d'Alveydre

Jacolliota. Rozpoczął własne poszukiwania, których zwieńczeniem jest książka pt. „The Mission Of

India in Europe and The Mahatma Question and it's Solution” (1886). Jest to dziwaczna mieszanka

odkryć Jacolliota, tradycyjnych przekazów o podziemnych krainach z solidną dawką teorii Saint-

Yvesa. Jak sam twierdzi, większość wiedzy zawartej w jego dziele pochodzi od afgańskiego

księcia, Hadżi Szarifa. Miał on zostać wysłany przez Króla Świata, który wiedział o zaintereso-

waniach Franzuza i postanowił za jego pośrednictwiem podzielić się z ludzkością częścią wiedzy.

Otóż Asgartha, jak już wcześniej zostało wspomniane, rządzona jest przez Brahme-atmę, a

ustrojem panującym tam jest oczywiście... synarchia. Liczba jej mieszkańców wynosi milion.

Oprócz Najwyższego Przywódcy istnieje także dwunastosobowe gremium – Najwyższe Wtajemni-

czenie. Asgartha ma być wielkim centrum inicjacji i wtajemniczeń, z gigantyczną biblioteką

świętych tekstów. To tajemne archiwum ludzkości zapisane jest w nieznanym ludziom języku:

wattan. To właśnie dzięki kontaktom z podziemną cywilizacją Hindusi zawdzięczają swoją

imponującą duchową wiedzę, m.in. sztukę jogi. Z Asgarthy mają pochodzić także „Boży

Wysłańcy”, którzy udają się na powierzchnię, kiedy potrzebuje ich ludzkość. Wysłańcami wg

Saint-Yvesa byli m.in. Orfeusz, Mojżesz czy Jezus.

Co ciekawe, tuż po ukazaniu się swojej książki, markiz nakazał zniszczenie całego nakładu,

ocalało zaledwie kilka egzemplarzy. Według okultysty Paula Chacornaca, Saint-Yvesowi złożył

wizytę tajemniczy człowiek z Indii. Czyżby Królowi Świata nie spodobała się forma, w jakiej

pokazano sekrety Asgarthy? Aż do swojej śmierci w 1910 r. Joseph Alexandre Saint-Yves

d'Alveydre nie wspomniał już nigdy o podziemnej krainie. Ale jego drogę podchwycą kolejne

osoby, za wszelką cenę szukające kontaktu z mitycznym królestwem, ukrytym pod ziemią. Na

scenę wkroczą takie postacie, jak Ferdynand Ossendowski, Helena Pietrowna Bławacka, Mikołaj

Roerich czy Edward Bulwer-Lytton.

Część 2: Helena Pietrowna Bławacka

„Faktem jest i wiedzą o tym wtajemniczeni braminowie indyjscy, szczególnie zaś jogini, że

w całym kraju nie ma choćby jednej jaskinnej świątyni, z której nie prowadziłyby przejścia

podziemne biegnące we wszystkich kierunkach, i że od tych nieskończonych korytarzy

odchodzą dalsze jaskinie i tunele”.

H.P. Bławacka, „Tajemna Doktryna”

Co prawda to Louis Jacolliot jako pierwszy wspomniał o podziemniej krainie Asgharcie w

swoich książkach, ale to kogo innego powszechnie uważa się za osobę, która „odkryła” tę legendę

przed Zachodem. Ten „zaszczyt” przypada Helenie Pietrownie Bławackiej, założycielce Towarzys-

twa Teozoficznego.

Bławacka (po lewej) to postać szalenie

barwna, na podstawie jej życia można by

napisać niejeden scenariusz filmowy. Ta

urodzona w 1831 r. córka rosyjskiego

pułkownika, po ucieczce od swojego męża

(za którego wyszła mając zaledwie 17 lat –

wytrzymała z nim kilka tygodni) Nikifora

Bławackiego tułała się po całym świecie,

wiodąc iście cygański tryb życia. Nie stroniła

przy tym od żadnych uciech życia, czym z

pewnością szokowała ale i fascynowała

otoczenie – w XIX wieku młoda kobieta nie miała zbyt wielu

interesujących widoków na przyszłość oprócz małżeństwa i wychowywania dzieci. Największą

pasją „Madame” Bławackiej były jednak nauki tajemne, których naukom miała poświęcić następne

lata swojego życia. Opętana była ideą „Ukrytych Nauczycieli”, uduchowionych postaci, które w

tajemnicy sterowały rozwojem ludzkości. W ich poszukiwaniu miała przemierzyć cały niemal świat

– pobierała nauki w Egipcie, kilka lat spędziła w Ameryce Południowej by w końcu w męskim

przebraniu przedostać się do Tybetu, gdzie w niedostępnych klasztorach lamowie zdradzili jej wiele

skrzętnie skrywanych sekretów.

Przełomem w jej życiu było jednak nie spotkanie Wielkich Mistrzów, a podstarzałego miłośnika

zjawisk paranormalnych, pułkownika Henry'ego S. Olcotta (po prawej). W 1873 roku wspólnie

zaczęli organizować cykle wykładów dla zainteresowanych naukami tajemnymi. Na jednym z

takich spotkań powstał pomysł założenia organizacji, która zajmowałaby się zgłębianiem wiedzy

okultystycznej. Tak powstało Towarzystwo Teozoficzne (Theosophical Society), a w 1874 rok

ukazała się książka Bławackiej zatytułowana „Izyda Odsłonięta” ( Isis Unveiled ), w której zawarła

wiele z tego, czego sama miała się nauczyć od swoich mistrzów. Książka cieszyła się szalonym

powodzeniem, a sama teozofia stała się modna, co zaowocowało m.in. przypływem członków (i

finansów) do Towarzystwa Teozoficznego. I chociaż krytycy zarzucali Bławackiej, że jej książka to

stek bzdur i plagiat (istotnie znajdują się w niej żywcem przepisywane fragmenty wielu pozycji),

teozofia wywarła ogromny wpływ na wielu ludzi swojej epoki.

Wśród wielu wielu tematów poruszanych w „Izydzie Odsło-

niętej” znalazło się też miejsce dla Agharti. Bławacka obficie

czerpała z książek Louisa Jacolliota, o nim samym jednak prawie

nie wspominając. Książki Jacolliota ukazały się w bardzo małym

nakładzie i poza Francją były praktycznie nie znane, dlatego też

wiele osób mylnie uważa, że to właśnie Bławacka pierwsza

napisała o królu Brahma-Atmie i sekretah podziemnego

królestwa. Dodaje ona również coś od siebie – wspomina o sieci

podziemnych tuneli, które obiegają cały świat, a za ich

wydrążenie odpowiadają mieszkańcy Atlantydy. Co więcej,

Madame B. twierdziła, że jeden z takich tuneli zwiedziła

osobiście podczas swoich podróży po Peru i Boliwii. Inkowie

mieli korzystać z tych tuneli w czasie ucieczki przed konkwista-

dorami – tam również mieli ukryć swoje skarby. Pewien stary

Peruwiańczyk miał podarować Bławackiej mapę-plan tego

podziemnego labiryntu. Kopia manuskryptu do dzisiaj znajduje

się w posiadaniu Towarzystwa Teozoficznego.

W 1879 roku Bławacka i Olcott przenoszą się do Indii, które do dzisiaj pozostają główną

siedzibą Towarzystwa Teozoficznego. Za liderką teozofów zaczyna jednak ciągnąć się atmosfera

skandalu. Zostaje oskarżona o oszustwa i fabrykowanie „cudów”. Kiedy w Indiach zaczyna palić

się jej grunt pod stopami, przenosi się do Anglii. Tam powstaje opus magnum Bławackiej,

wielotomowe dzieło o nazwie „Doktryna Tajemna” ( The Secret Doctrine ), które zawierać miało

„wszystkie podstawowe prawdy, będące religii, filozofii i nauki”. Książka ukazuje się w 1888 roku,

trzy lata później Madame Helena Pietrowna Bławacka umiera w niesławie. Ale jej dzieło

kontynuują jej liczni wyznawcy – organizacji teozoficznych na świecie jest mnóstwo, każde z nich

oczywiście rości sobie prawo do bycia jedynym prawdziwym spadkobiercą nauk swojej mistrzyni.

W „Doktrynie Tajemnej” odnajdujemy powtórzenie rewelacji o Brahma-Atmie i podziemnej

krainie, którą zamieszkują Ukryci Mistrzowie. Bławacka wspomina również o sieci podziemnych

tuneli – według niej wiele z wejść do nich znajduje się pod świątyniami i klasztorami Tybetu i Indii.

Daje również czytelnikom pewne wskazówki co do lokalizacji Agharti. Otóż w wyniku jakiejś

pradawnej katastrofy członek rasy Brahma-Atmy miał znaleźć schronienie na pustyni Gobi, pod

którą znajdować ma się „święta wyspa” – Szambala. Nazwa ta wkrótce ma pojawiać się o wiele

częściej niż Agharti, a to za sprawą dwóch rosyjskich badaczy, którzy w 1920 roku, niezależnie do

siebie, natrafią w Azji na ślady legendarnej podziemnej krainy i zamieszkującego ją Króla Świata...

Symbol Towarzystwa Teozoficznego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: