Krokodyl z Kraju Karoliny.pdf

JOANNA CHMIELEWSKA

Krokodyl

z Kraju Karoliny

W pierwszej chwili, bezpośrednio po powrocie, nie zauważyłam nic niezwykłego.

Alicja była jak zwykle roztargniona, jak zwykle życzliwa i jak zwykle miała mało czasu. Ja

też miałam mało czasu, bo musiałam odwiedzić wszystkich znajomych i przyjaciół nie

widzianych od roku, wytarzać się na łonie stęsknionej rodziny i nie w głowie mi było jakieś

subtelne wnikanie w jej sprawy, ku czemu zresztą nie widziałam żadnych powodów. Trochę

mnie dziwił tylko jej brak zainteresowania własnym, zamierzonym związkiem małżeńskim,

napotykającym nieprzewidziane wcześniej przeszkody i oddalającym się w mglistą i nie

sprecyzowaną przyszłość. Sądziłam jednak, że może się po prostu rozmyśliła i nawet cieszy

ją możność uniknięcia na razie matrymonialnych więzów, do których nigdy nie miała

szczególnego nabożeństwa. Przywiozłam jej niezbyt dobre wiadomości na ten temat i sama

byłam nimi trochę zmartwiona, Gunnar robił takie wrażenie, jakby się chciał rozmyślić, ale

Alicja wysłuchała wszystkiego bez zbytniego przejęcia. Robiła wrażenie, jakby myślała o

czymś innym.

Dopiero po blisko dwóch tygodniach puściła nieco farby. Przyszła do mnie z wizytą

po raz pierwszy od mojego powrotu i oglądała w łazience przywiezioną przeze mnie

przepiękną nową muszlę klozetową, starannie dobraną kolorem do istniejącego wnętrza.

Pochwaliła wybór i powiedziała, że do tych instalacji muszę sprowadzić dobrego stolarza, co

mnie nie zdziwiło, bo wiedziałam, że ma na myśli hydraulika.

- Jestem zdenerwowana - dodała natychmiast potem, patrząc w zamyśleniu na zielony,

lśniący nowością sedes.

- Czym? - zainteresowałam się, porzucając myśl o umywalce, którą również

powinnam była kupić jako pendent do sedesu i nie wiem, dlaczego tego nie zrobiłam. Zdaje

się, że to wszystko razem nie chciało mi się już zmieścić w samochodzie.

Alicja oderwała oko od urządzeń sanitarnych i celem zbagatelizowania wypowiedzi

udała, że się śmieje, co wyglądało mniej więcej tak, jakby warczała na coś, ze wstrętem

szczerząc zęby. Potem spoważniała i westchnęła.

- Nie masz przypadkiem tego twojego lekarstwa? - spytała. - Mam wrażenie, że by mi

dobrze zrobiło.

- Mam, oczywiście. Mogę ci dać nawet całą butelkę, bo mam dwie. Zanim zdążę to

wypić, i tak mi zapleśnieje, bo jakoś ostatnio nie widzę powodów do uspokajania się.

Wyjęłam butelkę z szafki w łazience i wręczyłam jej. Alicja odkorkowała, powąchała i

chlapnęła sobie zdrowo. Po czym odstawiła butelkę na umywalkę, natychmiast o niej

zapominając.

- Rzeczywiście, to jest rzadkie świństwo - zauważyła i napiła się trochę wody.

- Włóż ją od razu do torby, bo potem zostawisz - powiedziałam. Zakorkowałam

butelkę bardzo porządnie, zapakowałam w nylonową torebkę i włożyłam jej do torby, nie

przypuszczając nawet, że czynię to wszystko na własną zgubę.

- Czym jesteś zdenerwowana? - dodałam z zaciekawieniem już w pokoju.

Byłyśmy same w domu, bo Diabeł, mój najdroższy mężczyzna, pojechał po czwartego

do brydża. Lada chwila mieli wrócić. Alicja zapaliła papierosa, wrzuciła zapałkę do filiżanki

z kawą i popatrzyła w okno.

- Boję się - powiedziała bardzo poważnie, tonem pełnym niesmaku.

- Czego?!

- Nie wiem. Trudno określić. Zresztą nie wiem, może mi się tylko zdaje. Jestem

zdenerwowana.

- Może masz chandrę?

- Chandrę? Chyba nie. Nie, chandry u siebie nie zauważyłam.

- No to co cię gryzie? Masz zmartwienia? Nie masz pieniędzy?

- Mam pieniądze i nie mam zmartwień. Jestem zdenerwowana.

- Może ślubem?... - powiedziałam niepewnie po chwili namysłu.

- Czyim ślubem? - zaciekawiła się Alicja.

- Twoim, na litość boską!

- A, moim. Nie, skąd. Na razie przecież jeszcze nie biorę ślubu. Nie wiem, może ja

przesadzam?

- Na pewno przesadzasz. Każdy przesadza, jak jest zdenerwowany, robi się od tego

jeszcze bardziej zdenerwowany i w ten sposób popada w błędne koło. Może sobie sprecyzuj

aktualny stan rzeczy na piśmie? Mam na myśli nasz sposób na chandrę.

Z dawien dawna już miałyśmy opracowany znakomity sposób na chandrę. Polega on

na tym, że należy sobie na kawałku papieru, najlepiej w kratkę, w dwóch rubrykach, w

punktach, zapisać wszystkie rzeczy złe i wszystkie rzeczy dobre. Wydarzenia już zaistniałe i

przewidywane, klęski trwałe i sporadyczne, objawy powodzenia, nieszczęścia i korzyści

moralne i materialne, fakty i wyobrażenia, w ogóle wszystko, co nas aktualnie dotyczy. Jeżeli

ilość punktów w rubryce „złe” przewyższa ilość punktów w rubryce „dobre”, co się zresztą

zdarza nagminnie, należy dołożyć trzecią rubrykę i w niej wypisać sobie równolegle sposoby

zaradzenia złemu. Pomaga jak ręką odjął!

Kiedyś, w młodych latach, jako nieszczęścia miałam między innymi napisane jedno

pod drugim: „1. Nie mam fatyganta. 2. Zgubiłam grzebień”. W rubryce: „Jak zaradzić” stało

równolegle: „Kupię nowy!” - myśl niewątpliwie nader pocieszająca, acz jedynie w

odniesieniu do grzebienia.

W latach znacznie późniejszych zanotowałam tragiczną informację: „Zginął plan

zagospodarowania terenu!”. Obok widniało beztroskie zdanie: „No to co mnie to obchodzi?

Nie ja zgubiłam”.

W przewidywaniach nie miałam zbyt wielkich osiągnięć, wypisałam sobie bowiem

swymi czasy wszystkie okropności, jakie tylko mogły mi się przytrafić, profilaktycznie

wyszukując na nie antidotum, nie przyszło mi do głowy tylko jedno, a mianowicie, że moje

dziecko podpali mieszkanie, co też istotnie nastąpiło.

Alicja przed kilku laty wśród innych nieszczęść uwidoczniła wyznanie: „Zalęgły mi

się mole”. Po długim namyśle radę znalazłyśmy tylko jedną: „Pokochać!”. Rada okazała się

słuszna, w krótki czas potem Alicja przyznała się, że do swoich moli zaczyna żywić coraz

większą sympatię, żrą bowiem wyłącznie stare rzeczy, nie tykając nowych. Widocznie mole,

szlachetne zwierzątka, na sympatię również odpowiedziały życzliwością.

Teraz jednak odmówiła wykonania owego spisu rzeczy. Zapaliła trzeciego papierosa,

zostawiając na popielniczce dwa poprzednie, ledwo napoczęte.

- Boję się - powtórzyła stanowczo.

Przyglądałam się jej z lekką dezaprobatą. Podejrzewałam, że nie znane mi przyczyny

owego tajemniczego lęku są wyłącznie wytworem jej imaginacji. Niemniej jednak

rzeczywiście robiła wrażenie zdenerwowanej i zaabsorbowanej jakimś jednym tematem, w

przeciwieństwie do zwykłego stanu rzeczy, kiedy była zaabsorbowana tysiącem różnych

tematów równocześnie. Coś jej się widać musiało wyraźnie wybić na pierwszy plan, ale

zupełnie nie wiedziałam co. Może nie tyle zlekceważyłam jej stan, ile nie potraktowałam go

wystarczająco poważnie i przez długie tygodnie potem nie mogłam sobie tego darować. To,

co o sobie później w związku z tym myślałam, nie nadaje się do powtórzenia w przyzwoitym

towarzystwie.

Na razie nie dowiedziałam się niczego więcej, bo wrócił Diabeł z Janką i

przystąpiliśmy do rozrywek w liczniejszym gronie, a po brydżu to on odwiózł je obie, a nie

ja.

W dwa dni potem spotkałam Alicję na ulicy. Machała rękami na wszystkie bez

wyboru przejeżdżające pojazdy mechaniczne. Jechałam volkswagenem Diabła, cudownym

samochodem, z którym wszystko można zrobić, i widząc ją natychmiast zwolniłam.

Ucieszyła się na mój widok nadzwyczajnie.

- Słuchaj, zawieź mnie, jeśli możesz! - zawołała. - Mam dosłownie dwie minuty!

- Dobrze, proszę cię bardzo. Do domu? - spytałam i ruszyłam w stronę Mokotowa.

- Nie, przeciwnie, na Stare Miasto!

- O Boże! - powiedziałam, hamując gwałtownie, żeby zdążyć zawrócić przy wylocie

Sienkiewicza. Wylot Sienkiewicza brzmi może nieco dziwnie, ale nic nie poradzę, że to było

akurat to miejsce. - Mówże od razu! Gdzie na Stare Miasto?

- Zaraz - odparła Alicja, oglądając się do tyłu. - Nie wiem, nie pamiętam, pokażę ci

palcem. Słuchaj - dodała po chwili - czy możesz coś zrobić, żeby ten samochód nas

wyprzedził? Ten granatowy opel, co jedzie za nami?

- Mogę, oczywiście - odparłam z rezygnacją, obserwując w lusterku sytuację z tyłu. -

Zdawało mi się, że ci się spieszy?

- Spieszy mi się, ale, być może, mam awersję do granatowych opiów. Czy opli...?

Wolałabym...

Zwolniłam zaraz za Królewską i zjechałam w prawo, nie wyrzucając kierunkowskazu

dla zmylenia przeciwnika. Dla Alicji byłam gotowa narazić się nawet na mandat. Granatowy

opel wyprzedził nas i przez moment miałam wrażenie, że profil jego kierowcy już kiedyś

gdzieś widziałam.

- Jeżeli on skręci w Senatorską, to ty jedź prosto, a jeżeli on pojedzie prosto, to ty

skręć - poleciła mi Alicja.

Zamierzałam się zastosować do jej życzeń, ale nic z tego nie wyszło, bo opel zrobił to

samo co ja. Zjechał w prawo i zwolnił tuż przed Senatorską tak bardzo, że musiałam go

wyprzedzić.

- Cholera - powiedziała Alicja.

Nie wnikając na razie w przyczyny jej wstrętu do, bądź co bądź, zupełnie ładnego

samochodu i w ogóle nie zastanawiając się, zrobiłam coś całkowicie sprzecznego z

przepisami ruchu. Tego już opel po mnie w żaden sposób nie mógł powtórzyć. Znajdowałam

się na środkowym pasie. Cudowny volkswagen niemal w miejscu skręcił w lewo, z

imponującym zrywem dmuchnął tuż przed nosem nadjeżdżających samochodów i pojechał z

powrotem, wepchnąwszy się w jedyną lukę między nieprzerwanym sznurem, jadącym od

strony trasy W-Z. Milicjanta nigdzie w pobliżu nie było widać.

- Bardzo dobrze - pochwaliła mnie Alicja. - Co teraz zrobisz?

- Nie jestem pewna, czy służba ruchu byłaby tego samego zdania co ty. Nie wiem, o

co ci chodzi właściwie z tym oplem? Chcesz jechać za nim?

- Przeciwnie, chcę mu zejść z oczu - odparła stanowczo. - Dziwnie często go ostatnio

widuję i już mi się znudził. Jedź na Stare Miasto tak, żeby go nie spotkać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: