13-01-Palowanie.pdf

Palowanie

13.1

W przypadku pytań

lub wątpliwości skontaktuj

się z najbliższym specjalistą

BHP lub wejdź na:

www.skanska.pl/bhp,

one.skanska/bhp

Standard pracy

Standard ten zawiera minimum wymagań, jakie należy spełnić dla zapewnienia

bezpieczeństwa podczas prowadzenia robót związanych z wykonaniem pali.

Standard ten:

•

zawiera wymagania

wynikające z prawa

i norm polskich

oraz wewnętrznych

uregulowań Skanska S.A.

Roboty wymagające palowania wiążą się z wieloma zagrożeniami wynikającymi

z technologii ich prowadzenia oraz stosowania specjalistycznego sprzętu.

Zagrożenia te związane są głównie z:

• wykonywaniem robót z użyciem ciężkiego sprzętu: wiertnice, palownice, kafary –

przeważnie o dużej masie własnej oraz znacznej wysokości pionowej, co wymusza

konieczność utrzymania jego stabilności; sprzęt ten w dalszej części niniejszego

standardu będzie określany mianem „palownice”

• wykonywaniem otworów pod pale wiercone o dużych średnicach dochodzących do

1800 mm i na znacznej głębokości – nawet do 30 m

• montażem i wkładaniem do wywierconych otworów koszy zbrojeniowych

• betonowaniem pali dużych średnic.

Roboty związane z wykonywaniem pali są zaliczane do prac szczególnie niebezpiecznych.

•

jest obligatoryjny dla

wszystkich jednostek

Skanska S.A.

•

pomaga zapewnić

bezpieczne i skuteczne

praktyki podczas prac.

A. Wstęp

•

przemieszczeniowe – wbijane, wciskane,

wwibrowywane lub wkręcane,

o średnicy trzonu do 150 mm

1. Wykonanie pali jest jednym z elementów

robót fundamentowych, gdzie ze względu

na posadowienie obiektu należy wykonać

tzw. fundamenty pośrednie.

2. Fundamenty pośrednie mają przekazywać

obciążenia z budowli przez dodatkowe

elementy wprowadzone lub uformowane

w gruncie – pale.

3. Klasyﬁ kacja pali i terminologia określona

w normach europejskich EN i wprowadzonych

normach polskich PN jest następująca:

•

zawierające element nośny – najczęściej

jest to pręt, wiązka prętów, rura lub

kształtownik stalowy

•

te, których nośność może być

powiększona przez iniekcję pobocznicy

i podstawy.

Najczęściej stosowanym rodzajem pali są

pale wiercone.

B. Działania przed rozpoczęciem robót

PN-EN 12699 – pale przemieszczeniowe

•

PN-EN 1536 – pale wiercone

Podstawą do podjęcia robót związanych

z wykonaniem pali, niezależnie od

zastosowanej technologii, jest dokonanie

Oceny Ryzyka dla Zadania oraz

opracowanie Instrukcji Bezpiecznego

Wykonywania Robót (IBWR) dla

konkretnego zadania.

•

PN-EN 14199:2008 – mikropale.

Pale przemieszczeniowe mogą być

wykonane jako:

•

prefabrykowane: betonowe, stalowe,

drewniane

•

formowane w gruncie z rurą

odzyskiwaną (betonowe)

IBWR należy opracować korzystając

z Planu Bezpieczeństwa, Ochrony Zdrowia

i Środowiska (Plan BOZiŚ) , Oceny Ryzyka

dla Zadania oraz projektu wykonawczego

i specyﬁ kacji technicznej dla konkretnego

rodzaju robót.

•

formowane w gruncie z rurą

pozostawioną (betonowe, stalowe).

Pale wiercone mogą być wykonywane:

• z rurą osłonową lub bez

• z powiększoną lub iniektowaną

podstawą

• jako barety

•

Dokumentem dopuszczającym do

wykonywania robót zakwaliﬁ kowanych do

kategorii robót szczególnie niebezpiecznych

jest zezwolenie „Protokół zabezpieczenia

prac szczególnie niebezpiecznych”.

poprzez formowanie świdrem

ślimakowym CFA.

Mikropale dzielimy na:

•

wiercone – o średnicy trzonu do 300 mm

Nad przewidzianymi do przeprowadzenia

Wersja 1.0

Standard 13.1

robotami palowymi, zaliczonymi do

robót szczególnie niebezpiecznych,

należy zapewnić bezpośredni nadzór

odpowiedzialny za dopuszczenie

pracowników do pracy poprzez:

• sprawdzenie aktualności badań

lekarskich

• sprawdzenie aktualności i wymaganego

rodzaju szkoleń z zakresu BHP

• sprawdzenie predyspozycji

psychoﬁ zycznych

• sporządzenie Oceny Ryzyka dla Zadania.

5. Należy sprawdzić, czy operatorzy pracujący

z wykorzystaniem maszyn i sprzętu

pomocniczego: palownice, żurawie, do

obsługi których wymagane są specjalne

uprawnienia, posiadają odpowiednią

kategorię uprawnień.

6. Należy sprawdzić, czy ciężki sprzęt

budowlany do robót palowych oraz środki

transportu ciężkiego (dostawa wyposażenia

palownicy, dostawa zbrojenia) wyposażone

są w sprawny dźwiękowy sygnalizator

cofania oraz świetlny sygnalizator poruszania

się – pomarańczowa lampa błyskowa

(Rys. 1).

7. W przypadku braku dźwiękowego

sygnalizatora cofania należy wyznaczyć

pracowników nadzorujących wykonywanie

manewru cofania, w celu uniknięcia

zagrożenia wejścia w strefę cofania osób

postronnych.

8. Ustawienie palownicy powinno zapewniać

jej stabilność.

9. Jeżeli podłoże, na którym ustawiona jest

palownica nie gwarantuje jej stabilności,

należy dokonać analizy przyczyn takiej

sytuacji, a jeśli to konieczne przeprowadzić

badania gruntu.

10. Wzmocnienia gruntu na stanowisku

ustawienia palownicy, w sposób

gwarantujący jej stabilność, należy dokonać

w oparciu o opracowany na tę okoliczność

projekt roboczy, uwzględniający wszystkie

występujące zagrożenia oraz wyniki prób

badania gruntu.

11. W zależności od zastosowanej technologii

oraz zagrożeń wynikających z Oceny Ryzyka

dla Zadania należy zapewnić pracownikom

niezbędne środki ochrony indywidualnej:

• przed upadkiem z wysokości

• słuchu

• oczu

• kończyn, w tym głównie rąk (Rys. 2).

12. Zagrożenia upadkiem z wysokości mogą

występować podczas wykonywania

następujących czynności:

• przepinania kosza zbrojenia z zawiesia

żurawia do wciągarki palownicy

• wypinania zbrojenia po wpuszczeniu go

do wywierconego otworu pala.

13. Do pracy z wykorzystaniem maszyn i sprzętu,

do obsługi których nie są wymagane

specjalne uprawnienia, można dopuścić

jedynie pracowników przeszkolonych

w zakresie bezpiecznej obsługi maszyn

lub sprzętu m.in. poprzez instruktaż

stanowiskowy BHP oraz zapoznanych z:

•

• instrukcją bezpiecznej pracy maszyn lub

sprzętu

• IBWR dla zadania.

14. Kosze zbrojenia pali należy na etapie

montażu wyposażyć w dospawane do

zbrojenia „uszy”, które pozwalają na

podczepienie zawiesi.

15. Do transportu pionowego należy

wykorzystywać wyłącznie sprawny

i atestowany sprzęt pomocniczy, w tym:

haki, zawiesia i trawersy, co zostało

dokładnie opisane w standardzie

szczegółowym „11.4 Montażowy sprzęt

pomocniczy, haki, zawiesia, trawersy,

stężenia montażowe”.

16. Transport pionowy należy prowadzić

wyłącznie w oparciu o zapisy standardu

szczegółowego „11.5 Znaki i sygnały

bezpieczeństwa. Hakowi i sygnaliści”.

17. Place składowe przeznaczone do

magazynowania materiałów i sprzętu

należy wyznaczać uwzględniając

planowane strefy niebezpieczne,

wynikające ze specyﬁ ki prowadzonych

robót, w tym prac sprzętu w pobliżu

przebiegających linii energetycznych. Trzeba

także uwzględnić wskazówki zawarte

w standardach szczegółowych: „4.4 Praca

w sąsiedztwie linii elektroenergetycznych”

oraz „9.7 Magazynowanie i składowanie” .

18. W trakcie ustalania lokalizacji placów

składowych należy przestrzegać zakazu

składowania materiałów bezpośrednio

pod liniami elektroenergetycznymi lub

w odległości nie mniejszej niż:

• 3 m – od linii niskiego napięcia

• 5 m – od linii wysokiego napięcia

do 15 kV

• 10 m – od linii wysokiego napięcia

do 30 kV

• 15 m – od linii wysokiego napięcia

pow. 30 kV (Rys. 3).

19. Powinno to znaleźć odzwierciedlenie

w „Planie zagospodarowania placu

budowy”, o czym traktuje standard

szczegółowy „9.1 Zagospodarowanie placu

budowy – plan” .

20. W przypadku prowadzenia prac na

wodzie lub w bezpośrednim sąsiedztwie

akwenów wodnych należy stanowiska

pracy wyposażyć w koła ratunkowe

z linkami i rzutkami widocznymi z miejsca

wykonywania robót.

21. Na jednym lub obu brzegach akwenu

należy zbudować pomost umożliwiający

zacumowanie łodzi do przewozu

pracowników oraz łodzi ratunkowej (Rys. 4).

22. Pracowników należy dodatkowo wyposażyć

w kamizelki ratunkowe.

23. Łódź ratunkową powinna obsługiwać osoba

posiadająca uprawnienia ratownika wodnego.

24. W celu prowadzenia pozostałych działań

związanych z pracą nad lub w pobliżu

akwenów wodnych należy posiłkować się

standardem szczegółowym „13.5 Roboty

na wodzie, z wody oraz w kesonach” .

25. Przed rozpoczęciem pracy operator

palownicy zobowiązany jest sprawdzić stan

techniczny palownicy zgodnie z instrukcją

jej obsługi i użytkowania.

Rys. 1 Wymagania

bezpieczeństwa względem

pojazdów budowy

Rys. 2 Środki ochrony

indywidualnej przy pracach

palowych

Rys. 3 Odległości

miejsca składowania

od napowietrznych linii

energetycznych

Rys. 4 Pomost do cumowania

łodzi wraz ze sprzętem

chroniącym przez utonięciem

dokumentacją techniczno – ruchową

maszyn lub sprzętu

26. Operator oraz wyznaczona przez niego

osoba powinni na biegu jałowym sprawdzić

działanie poszczególnych mechanizmów

i zespołów palownicy.

27. Maszyny do robót palowych powinny być

poddawane przeglądom technicznym.

Tryb ich przeprowadzania oraz zakres

opisano w standardzie szczegółowym

„14.4 Remonty, przeglądy i naprawy

maszyn” .

załadunek urobku, montaż i wkładanie

koszy zbrojeniowych, betonowanie), –

przy użyciu palownic, koparek, koparko-

ładowarek, żurawi i pomp do betonu,

należy wyznaczyć i znakować strefy

niebezpieczne związane z tymi robotami

oraz pracą tego sprzętu.

W przypadku montażu zbrojenia w palach

wierconych, strefa niebezpieczna powinna

być powiększona o 5 m od długości kosza

zbrojenia.

C. Działania podczas prowadzenia robót

Ze względu na częste przemieszczanie

się sprzętu w trakcie prowadzenia

robót związanych z wykonywaniem

pali dopuszcza się wygrodzenie strefy

niebezpiecznej przy pomocy taśmy

ostrzegawczej oraz wywieszanie tablic

informujących o niebezpieczeństwie.

1. Operator palownicy odpowiada za jej najazd

i prawidłowe ustawienie na stanowisku pracy

oraz za przejazd palownicy z pala na pal.

2. W czasie pracy palownicy operator

powinien na bieżąco kontrolować, czy

maszyna jest stabilna, biorąc pod uwagę

możliwe naprężenie spowodowane

wykonywanymi manewrami, obciążeniami

i działaniem czynników ﬁ zycznych – wiatr,

osiadanie gruntu.

3. Wszelkiego rodzaju roboty w obrębie

czynnej linii energetycznej związane

z wykonaniem pali przy użyciu

palownic, ciężkiego sprzętu do robót

ziemnych i załadunkowych oraz żurawi

samochodowych nie mogą być prowadzone

bezpośrednio pod tą linią, a odległość

liczona w poziomie od skrajnych

przewodów winna być nie mniejsza niż:

• 3 m – dla linii niskiego napięcia do 1 kV

• 5 m – dla linii wysokiego napięcia

od 1do 15 kV

• 10 m – dla linii wysokiego napięcia

od 15 do 30 kV

• 15 m – dla linii wysokiego napięcia

od 30 do 110 kV

• 30 m – dla linii wysokiego napięcia

pow. 110 kV (Rys. 5).

4. Bezpośrednio pod linią energetyczną można

prowadzić prace, o których mowa wyżej,

po jej uprzednim wyłączeniu lub pisemnym

uzgodnieniu warunków bezpiecznej pracy

z jej właścicielem.

D. Działania po zakończeniu prac

Środki transportu, maszyny, sprzęt

i pozostałe urządzenia techniczne

związane z wykonywaniem palowania

należy zabezpieczyć przed dostępem osób

niepowołanych.

Palownica powinna być zaparkowana

w wyznaczonym miejscu i mieć opuszczone

narzędzie wiertnicze lub wbijające, tak by

opierało się na podłożu.

Wszystkie dźwignie sterownicze palownicy

należy ustawić w położeniu neutralnym.

Zabrania się:

Dopuszczenia do obsługi maszyn oraz

sprzętu pomocniczego i wykorzystywanego

do wykonania robót palowych pracowników

nieposiadających wymaganych przepisami

uprawnień.

Rys. 5 Odległości pracy

dźwigu od napowietrznych

linii energetycznych

Opuszczania przez operatorów kabin

eksploatowanego sprzętu bez wyłączenia

silnika.

Pozostawiania środków transportu,

maszyn i urządzeń na terenie pochyłym,

bez wcześniejszego zabezpieczenia

przed samoczynna zmianą położenia

i uruchomieniem.

Przygotowując i prowadząc roboty

związane z wykonaniem pali (wiercenie,

Wersja 1.0

Standard 13.1

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: