Przepowiednie Królowej Saby.pdf

Autor: Królowa Saba

Tytuł: Proroctwo Królowej Saby

-------------------------------------------

Przepowiednie Królowej Saby Michaldy pochodzą ponoć z roku 875 przed

narodzeniem Chrystusa Pana. Z przeróżnych tłumaczeń i przekładów

przepowiednie Michaldy ukazały się w Polsce w tomiku pod tytułem:

„Mądra Rozmowa Królowej ze Saby z Królem Salomonem” wydane przez

Warszawską Drukarnię w roku 1916. Tomik wyżej wymieniony nie zawiera

informacji o autorze opracowania a szkoda, bowiem jest dość przyzwoicie

opracowany, treść przepowiedni podajemy w oryginalnym przekładzie.

Przedmowa

W roku 875 przed Narodzeniem Chrystusa przybyła do Jerozolimy, do

króla Salomona, którego sława nadzwyczaj mądrości znana była na wiele

mil wokoło, królowa Saby, Michalda. Saba to kraj królowej Michaldy, od

którego nazywana bywa „królową Saby”. Z tej bytności jej u Salomona

pozostało proroctwo, które było napisane w języku żydowskim.

Już po śmierci Chrystusa Pana proroctwa te zostały przeniesione przez

pątników, wędrujących do grobu Bożego. W roku 393 przepisane one były w

języku angielskim, następnie ustnie z pokolenia na pokolenie podawane i

przechowywane były. Widzimy je już w 1026r. przełożone na język czeski,

a w 1073 roku rozpowszechnione w Czechach.

Następnie w roku 1113 przepisał je Józef Haltyn, a od niego Hrapo, u

tego ostatniego znajduje się wzmianka, że przepisywał je w 1320 roku. W

1542r. Dalej odpisane były przez Antoniego Riss, później znów odpisał

je w roku 1695 Jan Alsina.

Księga Pierwsza

Za panowania Salomona mądrość tego króla znana była już wszędzie

poza granicami państwa. Królowa Saby imieniem Michalda, kobieta

roztropna, mądra, dowiedziała się też o mądrości Salomona i postanowiła

go odwiedzić. Jakoż wybrała się w podróż do Jerozolimy, biorąc ze sobą

mnóstwo poddanych i niezliczoną liczbę bogactw i kosztowności.

Do Jerozolimy podróż trwać musiała długo, droga zaś prowadziła przez

Egipt słońcem spalony, odnogi Czerwonego morza i przez niezmierzone

arabskie pustynie. Po wielu trudach, niewygodach i przeciwnościach,

dotarła wreszcie do Jerozolimy gdzie ją król Salomon wspaniale

przyjmował.

Działo się to w roku 875 przed narodzeniem Chrystusa. Józef Klaudiusz w

księdze swej mówi, a my możemy się powołać na jego słowa, że królowa

Michalda pochodziła ze stron murzyńskich, leżących o 240 mil od

Jerozolimy. To samo potwierdza biblia Żydowska, że w stronach

murzyńskich panował długi szereg królów mądrych i dobrych.

Także znajduje się wzmianka w rozdziale ósmym Dziejów Apostolskich, że

św. Filip zaczął głosić wiarę i chrzcić w tamtych stronach.

W piśmie św. w innych księgach również znajduje się wiadomość, że

Królowa Saby była w Jerozolimie i przepowiadała to wszystko królowi

Salomonowi, co tu znajduje się wydrukowane. Wtedy też były one spisane

i odpisywane, ale dopiero w roku 174 po Narodzeniu Chrystusa zostały

wśród innych pism i ksiąg znalezione i odpisane na inne języki.

Królowa Saby znała dobrze pismo św. i wyznawała je zupełnie, dlatego

też przybywszy do Jerozolimy, zdjęła obuwie i szła boso, bowiem

uznawała, że po ziemi świętej inaczej chodzić się nie godzi. Tak idąc

boso doszła do patoku Cydron, pod górę Oliwną, a tam przyklęknęła i

całowała drzewo święte, poczem padła na ziemię i trzy godziny krzyżem

leżała, całując tę ziemię, która potem miała być miejscem męki

pierwszej Chrystusa.

Potem wstała i ze łzami zawołała „Bądźcie pozdrowione, święte miejsca,

bo do końca świata świętymi zostaniecie”. To uczyniwszy przyszła do

Jerozolimy, gdzie miał ją przyjąć Salomon. Przybywszy do króla, długo z

nim rozmawiała, bowiem ujrzała, że choć sława jego wielką była, ale

mądrość Salomona przewyższała wszystko, co do niej doszło ze słyszenia.

Swą mądrą królewską i przemyślaną mową król uczynił na niej wielkie

wrażenie. To też zdumiona jego wielkością, potęgą i mądrością,

rzekła: ,,O królu, chwalić należy Boga, że ciebie i obywateli twoich

wzniósł tak wysoko i obdarzył tak wielką łaską”.

Poczem kazała przynieść swe dary, których moc wielka i kosztowność

budziła zdumienie, ważyły one sto dwadzieścia centnarów, a były ze

szczerego złota i drogich kamieni. Niektóre z nich były wprost

bezcenne, gdyż nigdzie ich, prócz ziemi murzyńskiej nie było, a

wszystkich ich nie dałoby się nawet oszacować.

Pismo św. również potwierdza, że dary te były bez miary i bez ceny, a

znajdowały się między nimi też niektóre rośliny wydające balsamiczne

soki, a służące w celach leczniczych. Salomon posadził je w ogrodzie

zwanym Eugada, niedaleko swego pałacu. W zamian za to dał jej wspaniałe

pokoje i zaopatrzył wszystkim, co tak potężnej królowej przystoi.

Królowa Saby, pomimo, iż pochodziła z ziemi murzyńskiej, wyznawała

jedynego Boga, godnego czci i miłości. Mawiała też nieraz Salomonowi,

że On to jest Bóg, będzie na drzewie krzyżowym rozpięty, a przez jego

śmierć zginie i zniszczonym będzie królestwo żydowskie.

Mówiąc o drzewie, myślała o tym, które znajdowało się na górze Oliwnej

i przed którym z wielką czcią i miłością krzyżem leżała.

Królowa ta, nie oddając się rozkoszom cielesnym i nie dbając o

przyjemności zwykłe miała duszę i myśl pełną Boga, Jego wielkości, a

naukę swą i umiejętności widzenia rzeczy przyszłych czerpała z gwiazd,

z których czytać umiała.

Salomon, wiedząc też o jej mądrości zapytał jej w jakim celu przybyła

do Jerozolimy.

Na to Saba odrzekła:

„Przybyłam słuchać ciebie, wielki królu, i napawać się twą mądrością

którą Bóg obdarzył cię nad miarę".

Poznawszy się, oboje uczuli wzajemną i głęboką przyjaźń tak, że królowa

Michalda pozostawała w Jerozolimie przez dziewięć miesięcy.

Salomon, dowiedziawszy się o mądrości królowej i o tym, że umie widzieć

rzeczy przyszłe, zwrócił się do niej, żeby powiedziała mu coś o

przyszłości.

"Królestwo twoje, wielki Salomonie, potężne jest i w szczęście

obfitujące, jednak wiedz, że po śmierci twej rozdzieli się ono na dwie

części a każda od drugiej odpadnie, bowiem lud twój, obecnie chluba

twoja, stanie się złym, zapanuje w nim nieposłuszeństwo królom, gdyż

poganie zawładną całym światem, a dwaj ostatni królowie izraelscy będą

wzięci do niewoli, oczy im wyłupią, a potem wraz z ludem swoim

zaprowadzeni będą daleko, do pogańskiego miasta Troi, a stamtąd aż do

Babilonu, gdzie aż do śmierci przebywać będą. I spadnie ten gniew

straszliwy Boga na lud twój za to, iż nie będzie strzegł praw i

przykazań Boga. Zaś ziemię świętą posiądzie lud obcy, który przyniesie

bogów cudzych, ale lud ten dojdzie potem do tego, że i w swoich bogów

wierzyć nie będzie, a wtedy zapanuje zupełna bezbożność.

Po czym przyjdą nowe ludy, które trapić ich będą okrutnie, aż w tej

ciężkiej niewoli się nawrócą, poznają prawdziwego Boga i wtedy zwrócą

swe modły i prośby do Niego. Wtedy dopiero zlituje się Bóg i ześle na

ziemię, między swój lud wybrany, proroków, którzy wielkim głosem wołać

będą o rychłej zgubie i karać złych, a uczyć będą lub postępować podług

przykazań Bożych, lecz lud twój za nic ich sobie mieć będzie, proroctw

ich słuchać nikt nie zechce, a trwać będzie dalej w grzechu, lecz kara

Boża spadnie nań i dosięgnie straszliwą zemstę. Ród i królowie zaginą,

królestwa znikną z powierzchni ziemi, a świątynia na cześć Boga

zbudowana, i miasta z ziemią zrównane będą. Dopiero po wielu latach,

gdy po ciężkiej karze, lud izraelski wróci do Boga, wtedy znów wejdzie

w posiadanie miasta, lecz już nie lak potężnego jak twoje i niedługo,

gdyż wkrótce popadną pod panowanie Rzymian i poganin całkowicie rządzić

będzie. Wiedz, potężny i mądry królu, że ziemia ta, około Jerozolimy,

święta jest, gdyż na niej urodzi się Mesjasz, i lud z niewoli szatana

wybawi. Urodzi się on niedaleko Jerozolimy, a życie swe poświęci dla

ludu, nauczając i opowiadając mu prawdziwą naukę, lecz lud go nie uzna

i cudów jego nie ulęknie się, a ukrzyżuje na krzyżu, dając mu

najhaniebniejszą śmierć. Tu nad Cedronem, koło góry Oliwnej, znajdzie

się to drzewo, na którym zawiśnie umęczone ciało Mesjasza.

Po śmierci Zbawiciela zasłynie na cały świat wiele z miast i

miasteczek, jako święte i cudami obfite, i wiele ogrodów, gdyż wydadzą

niezliczoną ilość owocu; podobającego się Panu.

Więc góra Kalwaryjska zasłynie, jako święta, gdyż na niej umęczony

będzie Mesjasz, spłynie ona krwią jego serdeczną i potem bolesnym, a na

niej ducha swego wyzionie i odda w ręce Pana. A w nim błogo sławieni i

jako święci zasłyną ci, którzy naukę jego uznają i zachowywać będą

pomimo cierpień i trudów za nią poniesionych.

Będzie jednak wielu, a po śmierci Mesjasza jeszcze więcej takich,

którzy za Niego śmierć poniosą, przedtem męki straszliwe

przecierpiwszy, ci odziedziczą koronę chwaty niebieskiej. Straszliwy

dzień będzie ten, kiedy Mesjasz umierać będzie na krzyżu. Chciałabym

wtedy żyć i własnymi oczyma patrzeć na to, co się w Jeruzalem dziać

wtedy będzie, gdyż staną się wtedy cuda jakich od początku świata nie

było, a niektórzy, lękiem przejęci i strwożeni, wiarę jego przyjmować

będą. Słońce zciemnieje, blask ustąpi miejsca ciemności, księżyc

zniknie zupełnie, straszliwa noc pokryje całą ziemię, skały popękają i

otworzą się groby, a z nich powstaną umarli...”

Salomon spytał się Sybilli:

„Jeżeli umarli z grobów powstaną, to wówczas nastąpi sądny dzień

ostateczny sąd nad żywymi i umarłymi?...”

Sybilla odrzekła:

„Sąd ostateczny wtedy jeszcze nie będzie, bo nie wszyscy z grobów swych

powstaną, tylko ci, duchy których w ciemnościach pozostali, ci tylko,

którym Bóg obiecał Mesjasza, więc Abrahamowi i wielu innym Świętym

ojcom i patriarchom. Mesjasz zawezwie tych ludzi sprawiedliwych

czekających z utęsknieniem w ciemnościach Jego, pójdzie z nimi do bram

piekielnych, otworzy je, diabła zwycięży, śmiercią swą wielką władzę

nad duszami sprawiedliwymi, jęczącymi w ciemnościach. posiądzie diabłu

moc i potęgę złamie i odbierze, a lud swój sprawiedliwy, czyli ojców

świętych, zaprowadzi przed tron Boga, do chwały wiekuistej. Zaś lud,

który go ukrzyżuje, srodze ukarany będzie. Po śmierci Mesjasza spadnie

na Jerozolimę straszliwa kara Boża, państwo będzie zniszczone już na

zawsze, miasto z ziemią zrównane, iż kamień na kamieniu nie pozostanie,

a lud izraelski rozsypie się na wszystkie strony, iż nie uwierzy w

Mesjasza i na śmierć go poprowadzi.

Wszystkie naczynia twe, które ofiarowałeś świątyni i wszystkie klejnoty

święte przejdą do Rzymu i tam już zawsze pozostaną, gdyż Rzym wtedy

stanie się słupem Mojżeszowym. Jerozolimę zaś posiądzie lud pogański,

ale cenić będzie ziemię tę więcej, niźli lud izraelski, gdyż uzna

Mesjasza, jako proroka wielkiego, to też grób lego w staraniu

utrzymywać będą i bronić aż do ostatniej kropli krwi.

Po śmierci zaś Mesjasza, nauka jego wejdzie między wszystkie ludy i

wszyscy uwierzą weń. Cały świat żyć będzie pod świętym wezwaniem

Mesjasza, a wiele krajów, królów i ludów bronić swej nauki będzie

wszystkimi siłami, chociaż powstanie i wiele takich, którzy będą

chcieli ją zgubić... Ale nie zgubią. Bowiem Bóg sprawiedliwy i wielki

nie dopuści do tego, żeby obrońcy wiary Mesjasza upaść mieli, a wraz z

nimi i nauka. Nauka la rozszerzać się będzie coraz więcej, a trwać aż

do skończenia świata, a błogosławieni będą ci, którzy potrafią zachować

ją w sercach, a obudzić w duszy wielką cześć i miłość ku niej,

błogosławieni będą i czekać ich będzie szczęście niezmierne”.

Wtedy Salomon spytał:

A wiele jeszcze czasu upłynie, zanim narodzi się?

„Z górą 800 lat, gdyż narodzenie jego nastąpi w ósmym stuleciu, a

śmierć jego będzie spełniona pod panowaniem Rzymian. Gdyż wtedy to jest

za osiem stuleci, cała Jerozolima i lud izraelski będzie we władzy

niepodzielnej Rzymian. Zaś dzień sadu ostatecznego nastąpi jeszcze za

długi, długi szereg stuleci, a przed nim ogromne się zmiany poczynią na

ziemi. Będzie wielu cesarzy i królów, długi niezliczony szereg imion

których nie wiem, to tytko mogę ci powiedzieć, że nad miastem Bożym i

nad innymi miastami będzie długo rządził cesarz, aż gdy skończy się dwa

tysiące lat po śmierci Mesjasza. Wtedy od zachodu słońca przyjdzie

wielki i potężny król, który zdobędzie i zagarnie wszystkie miejsca

święte i on sprowadzi i nakłoni pogan do prawdziwej wiary i nauki

Mesjasza. Król ten swym bogobojnym życiem sprawi, że wszystkie skarby,

dotąd ukrywane w ziemi będą znalezione i lud cały, zwróci się na drogę

cnoty a przez to znajdzie i posiądzie szczęście. lecz nie długo to

trwać będzie, po śmierci tego króla znów nastąpi bezrząd, bezbożność i

odstępstwa od prawdziwej wiary.

Gniew Boży znów spadnie na ludzi. W jakiś niedługo czas potem ześle Bóg

dwóch mężów błogosławionych, a zwać się oni będą: Enoch i Eliasz, a od

Boga zesłani będą po to, żeby świadczyć o prawdziwej wierze i aby byli

żywymi świadectwami wiary Mesjaszowej. Oni to przyprowadzą lud do

jednej wiary w jednego prawdziwego Boga tak, że będzie jeden pasterz i

jedna owczarnia. Wtedy nastąpi termin sądu i dnia ostatecznego. Ażeby

ludziom dać znać o tym, żeby przygotowali się i byli gotowi do sadu

powszechnej sprawiedliwości żywych i zmarłych, na niebie ukażą się

różne znaki, świadczące o bliskim końcu, zarówno na niebie jak i na

ziemi, a potem dopiero rozbrzmi ryk trąb, oznaczający koniec

wszystkiemu co żyje, a zejdzie Mesjasz i czynić będzie sąd nad żywymi i

umarłymi każdemu według zasług lub grzechów”.

Tu skończyła królowa Saby swoje proroctwa i wyszła ze swego pałacu. Na

Salomonie mowa jej zrobiła ogromne wrażenie. Pod wpływem słów jej

począł rozmyślać. Po czym rzekł do siebie:

„Nie należy puszczać tego w niepamięć, niechaj pisarz mój zapisze to

wszystko do ksiąg, a ja postaram się, żeby się od Sybilli więcej

proroctw dowiedzieć”.

Księga Druga

Na drugi dzień przyszła Sybilla do Salomona, a on prosił ją, żeby

mu powiedziała o tym, co się dziać będzie ze wszystkimi ziemiami i

państwami przed sądem dnia ostatecznego, Sybilla rzekła na to:

„Królu wielki, przy twoim panowaniu wszystkim ziemiom i krajom

będzie się dobrze powodzić. A zaś wtedy, gdy w dziejach świata pojawi

się Tarkwinjusz Prisk i przez cały szereg lat nastąpi król tego samego

imienia - siódmy, wtedy to wszystko dobre pożyteczne i bogobojne

zamieni się na złe i bezbożne. Ostatni zaś tego imienia będzie się

wznosił ponad drugich, przeto nazwany będzie pysznym. Lud rzymski

będzie jeden z pierwszych, którzy uwierzą i przyjmą prawdziwą naukę

Mesjasza, ale potem swe życie świątobliwe i stateczne zmieni na złe,

odbiegnie od tej jedynej wiary i wtedy nastanie okres klęsk i

niepowodzeń, Bóg Rzym opuści, będzie on oblężony przez nieprzyjaciół, a

lud wybity. Lecz potem przyjmie znów wiarę Mesjasza i pierwszy człowiek

powstanie z tego narodu. Lecz wrogów mieć będzie zawsze, od zachodu

różni królowie kusić się będą o zawładnięcie nim i wiele przecierpieć

będzie musiał, a wszystko to przetrzyma w imię świętej wiary

Mesjaszowej. Gdy przyjdzie dwanaście stuleci od śmierci Mesjasza, cała

Europa zostanie objęta pożarem ogromnym i ciągłych wojen, książęta i

królowie powstaną przeciw sobie, bo każdy będzie chciał, opanowany dumą

i chciwością, stać się panem nad wszystkimi. Nie będzie spokoju, ani

wytchnienia, ziemia krwią się zleje. I tak trwać będzie długo, bo gdy

jeden ogłosi pokój i zadowoli się tym, co posiądzie, drugi wojnę mu

wytoczy, chciwy władania większych zdobyczy, a że rodzaj ludzki

nieprzyjaźnią napełniony będzie, podniesie Bóg rękę swą gniewną i nie

da deszczu przez długi czas.

W innych częściach świata również będą ognie wewnętrzne,

trzęsienia ziemi, tak że wielkie szkody ludziom poczynią a nawet wiele

ziemi zgoła przepadnie i pogrąży się w morze. A choć ludzie lękiem będą

napełnieni i widzieć w tym będą rękę karzącą Boga za grzechy, jednak

się nie poprawią, a trwać będą w nieprawości i grzechu”.

Gdy skończyła królowa spytał ją Salomon:

„A wiara w Mesjasza czy rozpowszechni się i czy przybywać będzie ciągle

nowych wyznawców”?

Na to Sybilla poczęła mówić tak:

Chrześcijaństwo, to jest wiara w naukę Mesjasza, dosięgnie takiej

potęgi, że naznaczać będzie cesarzów i króli no trony, a nic się bez

wiedzy kapłanów chrześcijańskich dziać nie będzie. Natomiast naród

żydowski będzie zniszczony i tułać się będzie po całym świecie a moc

wszelka i władza będzie im odjęta i oddana chrześcijanom. Wtedy zaś gdy

dojdą do tej potęgi chrześcijanie zaniedbają swe obowiązki i zamiast

cnót grzechy tylko posiewać będą. Dlatego też w czternaście wieków po

śmierci Mesjasza ukaże się znak na niebie, widziany nawet gołym okiem,

znakiem tym będzie kometa, czyli gwiazda z ogonem, jakby pawi ogon. Po

znaku tym przez cztery lata chrześcijaństwo cierpieć będzie klęski

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: