09. Lloyd Josie, Rees Emlyn - Chłopak z sąsiedztwa.pdf - ``Seria Literatura w szpilkach - Alalala199

Josie Lloyd, Emlyn Rees

Chłopak z sąsiedztwa

Tłumaczenie: Monika Wiśniewska

Naszym Tatusiom,

w podziękowaniu za okulary przeciwsłoneczne...

PODZIĘKOWANIA

Prosimy, by podziękowania przyjęli: Vivienne, Jonny, Euan, Doug, Carol, Kate, Diana,

Emma, Sarah, Gili & Karen z Curtis Brown; Lynne, Andy, Thomas (będzie nam ciebie

brakowało!), Ron, Dave, Simon, Grainne, Mark, Glenn, Susan & Karen z Random House; Di

za jej wsparcie; Dawn Fozard za słowo „dramat”; David i Gwenda, i Savage’owie za

ucieczki; Giną Ford za książkę i Tallulah za to, że z nami wytrzymała.

Rozdział pierwszy

Fred

– Akcja! – woła z zewnątrz Eddie, a ja przechodzę przez drzwi prowadzące z salonu

prosto na zalany słońcem taras na dachu.

Mimo że znajdujemy się na samym szczycie czteropiętrowego budynku, nie czuje się

nawet najmniejszego powiewu wiatru. Bacznie przyglądam się falującej panoramie miasta:

kominom, dachom i wieżowcom. Migoczący w oddali, powoli poruszający się sznur

pojazdów na Westway wydaje z siebie dziwnie przytłumiony dźwięk, jakbym obserwował go

zza ogromnej ściany z pleksiglasu. Mój Londyn: miasto, w którym możesz być tym, kim

masz ochotę; miasto, gdzie każdego dnia tysiące istnień ma swój początek i koniec.

Starając się nie zerkać na Eddiego (już dwa razy prosił, żebym tego nie robił), siadam i

wpatruję się w obiektyw trzymanej przez niego kamery.

– Dzień dobry – zaczynam sztywno. – Nazywam się Fred Wilson i jestem...

– Cięcie.

Tym razem jednak patrzę na Eddiego. Siedzi, tak jak i ja, na białym, plastikowym krześle

ogrodowym i jest goły od pasa w górę. Jego lewę ramię niczym tatuaż oplata cień rzucany

przez kabel telefoniczny. Jest ode mnie kilka lat młodszy, a jego skóra lśni od kremu do

opalania z najsilniejszym filtrem (Eddie nie uznaje opalenizny, kłóciłaby się z jego czarną

skórzaną kurtką).

W moim gardle powoli rodzi się jęk frustracji. To już piąte cięcie w ciągu pięciu minut.

Mam obawy, że kolejne może się dla kogoś okazać śmiertelne.

– Co tym razem? – wybucham, zaczynając żałować, że uległem prośbie o pomoc w

realizacji jego pierwszego (a co za tym idzie – niezbyt ambitnego) projektu w szkole

filmowej.

Eddie ma zakłopotany wyraz twarzy, a jednocześnie stara się nie roześmiać. Widziałem

już, jak na podobną minę zarywa panienki w barach. Ten grymas całkowicie je rozbraja i

powoduje, że gapią się na niego bezradnymi, pełnymi zachwytu oczami.

Eddie ma niebieskie tęczówki, choć ich urokliwej barwy zwykle nie można dostrzec,

ponieważ mruży oczy, co jest konsekwencją odmowy noszenia zalecanych przez lekarza

okularów w sytuacjach innych niż oglądanie telewizji, a to z kolei wynika z założenia

Eddiego, że bez okularów wydaje się kobietom przystojniejszy.

– Chyba tylko wtedy, gdy same są zezowatymi dziwadłami – oznajmiłem mu przed

kilkoma miesiącami. Było to twierdzenie, któremu (jak można było przewidzieć) bardzo

szybko zaprzeczył.

Miał zresztą do tego pełne prawo. Nonszalancja Eddiego działa na kobiety. (Przyznała to

nawet Rebecca, bądź co bądź moja ukochana). Eddie ma zadziwiająco urozmaicone życie

uczuciowe – zwłaszcza w porównaniu z moim – i niejednokrotnie zastanawiałem się, czy

moje jest tak stabilne z tego prostego powodu, że nie zezuję.

– Przepraszam – mówi wreszcie. – Po prostu...

– Po prostu co? – domagam się wyjaśnienia, gdy widzę, jak ten samozwańczy Lou Reed

odgarnia z twarzy ciemne włosy i najwyraźniej brakuje mu słów. – Nie, nie – kontynuuję, tak

by nie miał czasu odpowiedzieć. – Pozwól mi zgadnąć. Chodzi o moje paznokcie, co? –

Unoszę dłonie w górę. – Są... za długie? A może brudne? – Ale Eddie potrząsa głową. – Zbyt

paznokciowate? – zgaduję.

Na jego twarzy pojawia się wszechwiedzący uśmiech.

– Twoim paznokciom niczego nie brakuje.

– W takim razie o co ci chodzi? O mój chód? Moją postawę? Uśmiech? Sposób, w jaki

zakładam nogę na nogę? – Unosi wysoko brwi. – Dalej, panie Scorsese – mówię, odchylając

się do tyłu. – Nie musi pan owijać w bawełnę. Jakoś to zniosę.

Eddie wzdycha.

– Jesteś zbyt sztywny – oświadcza wreszcie. – Tak, jakbyś... jakbyś grał. A nie o to tu

chodzi.

Jego krytyka nie jest dla mnie żadną niespodzianką, nienawidzę być poddawany

dokładnej analizie, nie cierpię tego od czasu, gdy byłem nastolatkiem.

– Ostrzegałem cię, że nie jestem w tym dobry – mówię, wzruszając ramionami.

– Nie chodzi o to, że jesteś... niedobry – odpowiada. – Jesteś... – Ale znowu nie potrafi

znaleźć odpowiedniego słowa.

– Po prostu – próbuje jeszcze raz – to, co mówisz: „Dzień dobry, nazywam się Fred

Wilson i jestem... „. To nie może być tak.

– Dlaczego?

– Bo ludzie tak nie mówią.

– Jacy ludzie?

– Tacy jak my.

– Tacy jak my?

– Tak. No wiesz, prawdziwi ludzie... Ludzie na ulicy.

– Ale my jesteśmy teraz na dachu – zauważam.

– Użyłem przenośni.

– Aha.

– Po prostu staraj się nie mówić tak, jakbyś czytał wiadomości w telewizji, ale bądź sobą

– radzi. – Coś w rodzaju: „Cześć, jestem Fred Wilson... „ i tak dalej. No i odpręż się. To tylko

głupie szkolne zadanie. Nikt poza opiekunami mojej grupy nigdy tego nie zobaczy.

– Odprężyć się? – prycham. – Łatwo ci powiedzieć. To ty chodziłeś do szkoły aktorskiej.

– A mój agent nie dzwoni do mnie już od sześciu miesięcy – przypomina mi ponuro.

Dlatego właśnie Eddie pracuje wieczorami jako kierownik baru Nitrogene w King’s

Cross, dlatego ten kurs filmowy jest dla niego taki ważny i tylko dlatego zgodziłem się mu

pomóc.

– W porządku – mówię. – Spróbuję jeszcze raz.

Eddie mruczy coś o dostrojeniu dźwięku, a ja z powrotem daję nura do salonu i ze

skrzyżowanymi na piersiach rękami opieram się o ścianę przy drzwiach, czekając na

09. Lloyd Josie, Rees Emlyn - Chłopak z sąsiedztwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: