LIST APOSTOLSKI ROSARIUM VIRGINIS MARIAE.pdf

LIST APOSTOLSKI ROSARIUM VIRGINIS MARIAE

Wtorek, 07 Kwiecień 2009 22:19

Do Biskupów, do Kapłanów i Diakonów, do Zakonników i Zakonnic oraz wszystkich Wiernych

1. Różaniec Najświętszej Maryi Panny

(Rosarium Virginis Mariae), który pod tchnieniem Ducha Bożego rozwinął się stopniowo w

drugim tysiącleciu, to modlitwa umiłowana przez licznych świętych, a Urząd Nauczycielski

Kościoła często do niej zachęca. W swej prostocie i głębi pozostaje ona również w obecnym

trzecim tysiącleciu, które dopiero co się zaczęło, modlitwą o wielkim znaczeniu, przynoszącą

owoce świętości.

Jest ona dobrze osadzona wduchowości chrześcijaństwa, które - po dwóch tysiącach lat - nic

nie straciło ze swej pierwotnej świeżości i czuje, że Duch Boży pobudza je do « wypłynięcia na

głębię » (Duc in altum), by opowiadać światu, a nawet 'wołać' o Chrystusie jako Panu i

Zbawicielu, jako « drodze, prawdzie i życiu » (J 14, 6), jako « celu historii ludzkiej, punkcie, ku

któremu zwracają się pragnienia historii i cywilizacji ».1

Różaniec bowiem, choć ma charakter maryjny, jest modlitwą o sercu chrystologicznym.

W powściągliwości swych elementów skupia wsobie głębię całego przesłania ewangelicznego,

którego jest jakby streszczeniem.2 W nim odbija się echem modlitwa Maryi, Jej nieustanne

Magnificat za dzieło odkupieńcze Wcielenia, rozpoczęte wJej dziewiczym łonie. Przez różaniec

lud chrześcijański niejako wstępuje do szkoły Maryi, dając się wprowadzić w kontemplację

piękna oblicza Chrystusa i w doświadczanie głębi Jego miłości. Za pośrednictwem różańca

wierzący czerpie obfitość łaski, otrzymując ją niejako wprost z rąk Matki Odkupiciela.

Papieże a różaniec

2. Wielkie znaczenie tej modlitwy podkreślali liczni moi Poprzednicy. Szczególne zasługi miał w

tym względzie Leon XIII, który 1 września 1883 roku ogłosił Encyklikę Supremi apostolatus

officio;3 tą uroczystą wypowiedzią zapoczątkował serię wielu innych, które poświęcił tej

modlitwie, wskazując ją jako skuteczne narzędzie duchowe wobec bolączek społeczeństwa.

Wśród Papieży nowszych czasów, którzy wyróżnili się wpromowaniu różańca, pragnę

wspomnieć bł. JanaXXIII4 i przede wszystkim Pawła VI,który wAdhortacji apostolskiej Marialis

cultus podkreślił, zgodnie z inspiracją Soboru Watykańskiego II, ewangeliczny charakter

różańca i jego ukierunkowanie chrystologiczne.

Ja sam również nie pomijałem okazji, by zachęcać do częstego odmawiania różańca. Od mych

lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. Przypomniała mi

o tym z mocą moja niedawna podróż do Polski, a przede wszystkim odwiedziny Sanktuarium w

Kalwarii. Różaniec towarzyszył mi wchwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele

trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy. Dwadzieścia cztery lata temu, 29października

1 / 27

LIST APOSTOLSKI ROSARIUM VIRGINIS MARIAE

Wtorek, 07 Kwiecień 2009 22:19

1978 roku, zaledwie w dwa tygodnie po wyborze na Stolicę Piotrową, tak mówiłem, niejako

otwierając swe serce: różaniec « to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa!

Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem. [...] Można powiedzieć, że różaniec staje się jakby

modlitewnym komentarzem do ostatniego rozdziału Konstytucji Vaticanum II Lumen gentium,

mówiącego o przedziwnej obecności Bogarodzicy w tajemnicy Chrystusa i Kościoła. Oto

bowiem na kanwie słów Pozdrowienia Anielskiego (Ave Maria) przesuwają się przed oczyma

naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa. Układają się one w całokształt

tajemnic radosnych, bolesnych i chwalebnych. Jakbyśmy obcowali z Panem Jezusem poprzez

-można by powiedzieć - Serce Jego Matki. Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca

serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka,

rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza

tych, którzy nam są najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta

modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim ».5

Tymi słowami, drodzy Bracia i Siostry, wprowadzałem pierwszy rok mego pontyfikatu w

codzienny rytm różańca. Dziś, na początku dwudziestego piątego roku posługi jako Następca

Piotra, pragnę uczynić to samo. Ileż łask otrzymałem w tych latach od Najświętszej Dziewicy

poprzez różaniec. Magnificat anima mea Dominum! Pragnę wznosić dziękczynienie Panu

słowami Jego Najświętszej Matki, pod której opiekę złożyłem moją posługę Piotrową: Totus

tuus!

Październik 2002 - październik 2003: Rok Różańca

3. Dlatego, po rozważaniach podjętych w Liście apostolskim Novo millennio ineunte, w którym

wezwałem Lud Boży, by po doświadczeniach jubileuszowych « na nowo rozpoczynać od

Chrystusa »,6 odczuwam potrzebę rozwinięcia refleksji o różańcu, dając tamtemu Listowi

apostolskiemu niejako maryjne ukoronowanie, by zachęcić do kontemplowania oblicza

Chrystusa w towarzystwie i w szkole Jego Najświętszej Matki. Odmawiać różaniec bowiem to

nic innego, jak kontemplować z Maryją oblicze Chrystusa. By bardziejuwydatnić tę zachętę,

korzystając z okazji zbliżającej się sto dwudziestej rocznicy ogłoszenia wspomnianej Encykliki

Leona XIII, pragnę, by tę modlitwę przez cały rok w szczególny sposób proponowano i

ukazywano jej wartość w różnych wspólnotach chrześcijańskich. Ogłaszam zatem okres od

tegorocznego października do października roku 2003 Rokiem Różańca.

Powierzam to wskazanie duszpasterskie inicjatywie poszczególnych wspólnot kościelnych. Nie

chcę, by było ono przeszkodą dla planów duszpasterskich Kościołów partykularnych, ale raczej

niech służy ich dopełnieniu i ugruntowaniu. Ufam, że zostanie przyjęte wspaniałomyślnie i z

gotowością. Kiedy odkrywa się pełne znaczenie różańca, prowadzi on do samego serca życia

chrześcijańskiego i daje powszednią a owocną sposobność duchową i pedagogiczną do

osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji.

Chętnie to zalecam, z radością wspominając jeszcze inną rocznicę: 40 lat od rozpoczęcia

Soboru Watykańskiego II (11 października 1962), « wielkiej łaski » jaką Kościół naszych czasów

otrzymał od Ducha Bożego.7

Zastrzeżenia wysuwane względem różańca

2 / 27

LIST APOSTOLSKI ROSARIUM VIRGINIS MARIAE

Wtorek, 07 Kwiecień 2009 22:19

4. Na celowość takiej inicjatywy wskazują różnorakie refleksje. Pierwsza dotyczy pilnej potrzeby

stawienia czoła pewnemu kryzysowi tej modlitwy, której w obecnym kontekście historycznym i

teologicznym zagraża niesłuszne pomniejszanie jej wartości i dlatego rzadko się ją proponuje

młodym pokoleniom. Niektórzy sądzą, że nieuniknioną konsekwencją centralnego miejsca

liturgii, słusznie podkreślonego przez Sobór Watykański II, jest zmniejszenie znaczenia

różańca. W rzeczywistości, jak wyjaśnił Paweł VI, modlitwa ta nie tylko nie przeciwstawia się

liturgii, ale jest dla niej oparciem, gdyż dobrze do niej wprowadza i stanowi jej echo, pozwalając

przeżywać ją wpełni wewnętrznego uczestnictwa i zbierać jej owoce w życiu codziennym.

Być może są jeszcze tacy, którzy żywią obawę, że różaniec może okazać się mało

ekumeniczny ze względu na swój wyraźnie maryjny charakter. W rzeczywistości przynależy on

do najczystszej perspektywy kultu Matki Bożej, wskazanej przez Sobór: kultu skierowanego ku

chrystologicznemu centrum wiary chrześcijańskiej, tak « że gdy czci doznaje Matka, to i Syn [...]

zostaje poznany, ukochany i wielbiony wsposób należyty ».8 Różaniec na nowo odkryty we

właściwy sposób jest pomocą, a bynajmniej nie przeszkodą dla ekumenizmu!

Życie kontemplacyjne

5. Jednak najważniejszym motywem, by zachęcić z mocą do odmawiania różańca, jest fakt,

żestanowi on bardzo wartościowy środek, sprzyjający podejmowaniu we wspólnocie wiernych

tego wysiłku kontemplacji chrześcijańskiego misterium, który wskazałem w Liście apostolskim

Novo millennio ineunte jako prawdziwą 'pedagogikę świętości', której podłożem powinno być «

Chrześcijaństwowyróżniające się przede wszystkim sztuką modlitwy ».9 Kiedy we współczesnej

kulturze, mimotak licznych sprzeczności, pojawia się nowa potrzeba duchowości, pobudzana

również przez wpływ innych religii, bardziej niż kiedykolwiek przynagla wezwanie, by nasze

wspólnoty chrześcijańskie stały się « prawdziwymi szkołami modlitwy ».10

Różaniec należy do najlepszej i najbardziej wypróbowanej tradycji kontemplacji

chrześcijańskiej. Rozwinięty na Zachodzie, jest modlitwą typowo medytacyjną i odpowiada

poniekąd « modlitwie serca » czy « modlitwie Jezusowej », która wyrosła na glebie

chrześcijańskiego Wschodu.

Modlitwa o pokój i za rodzinę

6. Pewne okoliczności historyczne sprawiają, że to przypomnienie o modlitwie różańcowej

nabiera szczególnej aktualności. Pierwszą z nich jest pilna potrzeba wołania do Boga o dar

pokoju. Różaniec nieraz wskazywali moi Poprzednicy i ja sam jako modlitwę o pokój. Na

początku tysiąclecia, które rozpoczęło się przejmującymi groząscenami zamachu z 11 września

i w którym pojawiają się codziennie w tylu częściach świata nowe obrazy krwi i przemocy,

ponowne odkrycie różańca oznacza zagłębienie się w kontemplowanie tajemnicy Tego, który «

jest naszym pokojem », gdyż « obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający

je mur - wrogość » (Ef 2, 14). Odmawiając zatem róża- niec, nie można nie czuć się wyraźnie

zobowiązanym do służby sprawie pokoju, ze szczególnym odniesieniem do ziemi Jezusa, nadal

takoświadczanej, a tak bardzo drogiej sercu chrześcijan.

Równie pilna potrzeba wysiłków i modlitwy wyłania się w innym punkcie krytycznym naszych

3 / 27

LIST APOSTOLSKI ROSARIUM VIRGINIS MARIAE

Wtorek, 07 Kwiecień 2009 22:19

czasów, jakim jest rodzina, komórka społeczeństwa coraz bardziej zagrożona na płaszczyźnie

ideologicznej i praktycznej siłami godzącymi wjej jedność, które budzą obawy o przyszłość tej

podstawowej i niezbywalnej instytucji, a wraz z nią o losy całego społeczeństwa. Powrót do

różańca w rodzinach chrześcijańskich ma być, w ramach szerzej zakrojonego duszpasterstwa

rodzin, skuteczną pomocą, by zapobiec zgubnym następstwom tego kryzysu znamiennego dla

naszej epoki.

« Oto Matka twoja! »(J 19, 27)

7. Wiele oznak wskazuje, jak bardzo Najświętsza Maryja Panna, której umierający Odkupiciel

powierzył w osobie umiłowanego ucznia wszystkie dzieci Kościoła - « Niewiasto, oto syn Twój!

» (J 19, 26) - chce również dzisiaj, właśnie przez tę modlitwę, dać wyraz swej macierzyńskiej

trosce. W dziewiętnastym i dwudziestym stuleciu Matka Chrystusowa w różnorakich

okolicznościach dawała odczuć w jakiś sposób swoją obecność i usłyszeć swój głos, by

zachęcić Lud Boży do tej formy modlitwy kontemplacyjnej. W szczególności, ze względu na

głęboki wpływ, jaki wywierają one na życie chrześcijan, i na autorytatywne uznanie przez

Kościół, pragnę przypomnieć objawienia zLourdes i z Fatimy;11 związane z nimi sanktuaria są

celem licznych pielgrzymów, szukających pociechy i nadziei.

Śladami świadków

8. Nie sposób wymienić niezliczoną rzeszę świętych, którzy znaleźli w różańcu autentyczną

drogę uświęcenia. Wystarczy wspomnieć św. Ludwika Marię Grignion de Montforta, autora

cennego dzieła o różańcu,12 a bliżej naszych czasów Ojca Pio z Pietrelciny, którego danemi

było niedawno kanonizować. Szczególny zaś charyzmat, jako prawdziwy apostoł różańca,

miałbł. Bartłomiej Longo. Jego droga świętości oparta była na natchnieniu, jakie usłyszał w głębi

serca: « Kto szerzy różaniec, ten jest ocalony! ».13 Na tej podstawie czuł się powołany do

zbudowania w Pompei świątyni pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej na tle ruin

starożytnego miasta, do którego zaledwie zdążyła dotrzeć nauka chrześcijańska, zanim zostało

pochłonięte w 79 roku przez erupcję Wezuwiusza, a które po wiekach wyłoniło się ze swych

prochów, dając świadectwo o światłach i cieniach cywilizacji klasycznej.

Przez całe swoje dzieło, a zwłaszcza przez « Piętnaście Sobót », bł. Bartłomiej Longo rozwinął

chrystologicznego i kontemplacyjnego ducha różańca, znajdując mocną zachętę i oparcie u

Leona XIII, « Papieża różańca ».

ROZDZIAŁ I

KONTEMPLOWAĆ CHRYSTUSA

Z MARYJĄ

Oblicze jaśniejące jak słońce

9. « Przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce » (Mt 17, 2). Ewangeliczną

scenę przemienienia Chrystusa, w której trzej apostołowie, Piotr, Jakub i Jan, zdają się jakby

porwani pięknem Odkupiciela, można przyjąć za ikonę chrześcijańskiej kontemplacji. Utkwić

4 / 27

LIST APOSTOLSKI ROSARIUM VIRGINIS MARIAE

Wtorek, 07 Kwiecień 2009 22:19

wzrok wChrystusowym obliczu, rozpoznać Jego tajemnicę w zwyczajnej, bolesnej drodze Jego

człowieczeństwa, aż ujrzy się Boski blask, objawiony ostatecznie w Zmartwychwstałym,

zasiadającym w chwale po prawicy Ojca, to zadanie każdego ucznia Chrystusa, a zatem i

nasze zadanie. Kontemplując to oblicze, otwieramy się na przyjęcie tajemnicy życia Trójcy

Przenajświętszej, by doznawać wciąż na nowo miłości Ojca i cieszyć się radością Ducha

Świętego. W ten sposób urzeczywistniają się również dla nas słowa św. Pawła: « wpatrujemy

się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej

jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu » (2 Kor 3, 18).

Maryja wzorem kontemplacji

10. Maryja jest niedoścignionym wzorem kontemplacji Chrystusa. Oblicze Syna należy do Niej

ze szczególnego tytułu. To w jej łonie ukształtowało się, biorąc od Niej również ludzkie

podobieństwo, które wskazuje na jeszcze większą z pewnością bliskość duchową. Nikt nie

oddawał się równie pilnie kontemplowaniu Chrystusowego oblicza, jak Maryja. Oczy Jej Serca

skupiły się w jakiś sposób na Nim już w chwili Zwiastowania, gdy Go poczęła za sprawą Ducha

Świętego; w następnych miesiącach zaczęła odczuwać Jego obecność i domyślać się Jego

rysów. Kiedy wreszcie wydała Go na świat w Betlejem, również Jej oczy cielesne spoglądały

czule na oblicze Syna, którego « owinęła w pieluszki i położyła wżłobie » (Łk 2, 7).

Odtąd Jej spojrzenie, zawsze pełne adorującego zadziwienia, już nigdy się od Niego nie

odwróci. Czasem będzie spojrzeniem pytającym, jak po Jego zaginięciu w świątyni: « Synu,

czemuś nam to uczynił? » (Łk 2, 48); będzie to zarazem zawsze spojrzenie przenikliwe, zdolne

do czytania w głębi duszy Jezusa, aż do pojmowania Jego ukrytych uczuć i odgadywania Jego

decyzji, tak jak w Kanie (por. J2, 5). Kiedy indziej będzie spojrzeniem pełnym bólu, zwłaszcza

pod krzyżem, gdzie będzie to jeszcze wpewnym sensie spojrzenie 'rodzącej', skoro Maryja nie

ograniczy się tylko do współudziału wmęce i śmierci Jednorodzonego, ale przyjmie nowego

syna powierzonego Jej w osobie umiłowanego ucznia (por. J 19, 26-27). W wielkanocny

poranek będzie to spojrzenie rozpromienione radością Zmartwychwstania, a wreszcie w dniu

Pięćdziesiątnicy spojrzenie rozpalone wylaniem Ducha (por. Dz1,14).

Wspomnienia Maryi

11. Maryja żyje z oczyma zwróconymi na Chrystusa i skarbi sobie każde Jego słowo: «

Zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je wswoim sercu » (Łk 2, 19; por. 2, 51).

Wspomnienia o Jezusie, wyryte w Jej duszy, towarzyszyły Jej w każdej okoliczności,

sprawiając, że powracała myślą do różnych chwil swego życia obok Syna. To te wspomnienia

stanowiły niejako 'różaniec', który Ona sama nieustannie odmawiała wdniach swego ziemskiego

życia.

I również teraz, wśród radosnych śpiewów niebieskiego Jeruzalem, motywy, dla których składa

Bogu dzięki i oddaje Mu chwałę, pozostają te same. To one stanowią inspirację dla Jej

macierzyńskiej troski o Kościół pielgrzymujący, w którym nadal, jako głosicielka Ewangelii,

rozwija wątek swego 'opowiadania'. Maryja stale przypomina wiernym 'tajemnice' swego Syna,

pragnąc, by je kontemplowano, i by dzięki temu mogły wydać zsiebie całą swą zbawczą moc.

Odmawiając różaniec, wspólnota chrześcijańska wnika w spojrzenie Maryi i żyje jej

5 / 27

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: